จะอ่อยให้คุณรักหัวปักหัวปำ นิยาย บท 35

บทที่ 34

“ฟังฉันมีนา” เขาพยายามอย่างยิ่งยวดที่จะคุยด้วย

“ไม่! คุณนั่นแหละที่ต้องฟังฉันคุณเจตต์ ถ้าคุณยังอยู่ใกล้ฉัน คุณจะต้องเดือดร้อน คุณก็ได้ยินที่มันพูดว่ามัน อื้อ…!” เสียงเธอถูกกลืนหายทันทีที่เขาประทับริมฝีปากลงมาบดจูบริมฝีปากอวบอิ่มเพื่อให้เธอหยุด แต่กลับกลายเป็นเขาเสียเองที่หยุดไม่ได้

เมื่อริมฝีปากของเธอช่างเย้ายวนชวนให้ดื่มด่ำจนแทบถอนตัวไม่ขึ้น โดยเฉพาะเมื่อเธอเองก็เริ่มตอบสนองกลับมาแบบเงอะๆ งะๆ คนที่ตั้งใจจะผละออกถึงกับแทบคลั่ง สุดท้ายก็เลยต้องปล่อยตัวปล่อยใจ ปล่อยให้ตัวเองได้สัมผัสความหอมหวานตรงหน้าตามที่ใจปรารถนา

ครั้นยิ่งได้สัมผัส จิตใต้สำนึกเบื้องลึกก็ยิ่งถูกปลุกปั่นและครอบงำให้เขาลืมสิ้นทุกอย่าง รับรู้เพียงแค่ความต้องการของตัวเองเท่านั้น และใช่! เขากำลังต้องการการสัมผัสที่ลึกซึ้งมากกว่านี้ ทันใดนั้นเรียวลิ้นร้อนก็ดุนดันเข้าไปเกี่ยวกระหวัดกับลิ้นนุ่ม แต่ไม่ใช่แค่นั้น เมื่อมือที่เคยตรึงแขนเธอเอาไว้ ค่อยๆ เลื่อนลงมาสัมผัสที่ต้นขาเธอแทน กระทั่งมันค่อยๆ เลื่อนเข้าไปใต้กระโปรง

“อื้อ!” เธอครางประท้วงทันทีที่เบื้องล่างถูกบุกรุก และเสียงนั้นก็ดูเหมือนจะดึงสติเขาให้กลับคืนมา ถึงแม้จะแสนเสียดายอยู่บ้าง แต่เขาก็ยอมผละออกแต่โดยดี

“ทีนี้จะยอมฟังฉันรึยัง” เธอได้แต่เม้มปากแล้วพยักหน้าหงึกๆ เพราะถึงแม้เขาจะยอมถอนจูบออกไป แต่ใบหน้าที่ห่างกันแค่คืบก็ทำให้เธอใจคอไม่ค่อยดี

“ฟังให้ดีนะ ถึงฉันจะไม่ใช่ลูกนักการเมืองใหญ่โตที่ไหน แต่ฉันก็ไม่ได้กระจอกถึงขนาดปล่อยให้ไอ้สวะนั่นมาทำอะไรได้ ที่ฉันทำธุรกิจใหญ่โตได้ขนาดนี้ แค่เงินอย่างเดียวมันไม่พอหรอกนะ”

“แต่ว่า…” เธอพูดเสียงอ้อมแอ้ม ด้วยยังไม่ชินกับสถานการณ์ตอนนี้สักเท่าไร

“ถ้าฉันขอให้เธอเชื่อฉัน เชื่อว่ามันทำอะไรฉันไม่ได้ แล้วก็เชื่อว่าฉันจะปกป้องเธอได้ เธอจะยอมเชื่อไหม” เธอเม้มปากก่อนพยักหน้าหงึกๆ

“งั้นหลังจากนี้ไม่ต้องกังวลอะไรอีก ทุกอย่างฉันจะเป็นคนจัดการเอง ตกลงไหม” อีกครั้งที่เธอยังคงทำได้แค่พยักหน้ารับดังเดิม

“กลับไปล้างหน้าล้างตาที่ห้อง แล้วก็พักผ่อนซะ” เขาว่าพลางรั้งเธอให้ลุกขึ้นนั่ง จากนั้นก็พูดต่อ

“จริงๆ อย่างเธอเขาไม่เรียกว่าตกงานนะ เพราะเธอยังมีงานที่นี่ แล้วก็ยังมีสอนเด็กๆ อีกตั้งสองคน จำไม่ได้รึไง”

“ขอบคุณนะคะที่อยู่ข้างกันในวันที่ฉันอ่อนแอที่สุด” เธอมองหน้าเขาด้วยความซาบซึ้ง ในขณะที่เขาก็พยักหน้าให้ก่อนถามต่อ

“ถ้าไม่สบายก็กลับไปนอน ฉันจะทำงาน ไม่มีเวลามาเล่นกับเด็กแก่แดดอย่างเธอหรอกนะ” เขาหยั่งเชิงท่าทีด้วยการก้มลงมองแฟ้มเอกสาร แสร้งทำเป็นไม่สนใจ ทั้งที่ก็แอบลอบมองเธอบ่อยๆ

“นี่…ฉันไม่ใช่เด็กแล้วนะ เรียนจบ มีงานทำ แล้วฉันก็อยากแต่งงานจริงๆ ไม่ได้คิดเล่นๆ อย่างที่คุณว่าด้วย” เธอขยับมายืนประจันหน้า ยืนยันคำพูดด้วยสีหน้าท่าทางจริงจัง ทำให้คนที่นั่งอยู่จำต้องลุกขึ้นแล้วขยับเข้าไปใกล้ๆ อย่างพยายามจะจับผิด

“แล้วรู้ไหมว่าแต่งงานแล้วสามีภรรยาเขาต้องทำอะไรกัน” เขาแสร้งโน้มใบหน้าลงมาใกล้ๆ เพื่อดูท่าที ในขณะที่เธอเพียงพยักหน้าน้อยๆ ก่อนจะก้มหน้างุดด้วยความกระดากอาย

“รู้ใช่ไหมว่ากิจกรรมระหว่างผัวเมีย มันมากกว่าแค่นอนมองตากันเฉยๆ ดีไม่ดีบางคืนอาจจะไม่ได้นอนด้วยซ้ำ แล้วเด็กที่ต้องเข้านอนแต่หัวค่ำอย่างเธอจะไหวเหรอ” คำพูดประหนึ่งดูหมิ่นกันซึ่งๆ หน้า ทำให้มีนาเงยหน้ามองเขาด้วยแววตาเอาเรื่อง

“คำก็เด็กสองคำก็เด็ก ก็บอกแล้วไงว่าไม่เด็ก ถึงฉันจะไม่มีประสบการณ์เรื่องอย่างว่าหรือผ่านโลกมาโชกโชนเหมือนคุณ แต่ฉันก็ไม่ใช่กบที่หลบอยู่ในกะลา ถึงได้ไม่รู้ว่ากิจกรรมอย่างว่าระหว่างผัวเมียมันคืออะไร” เธอพูดใส่หน้าเขาอย่างเหลืออด

“แปลว่าเธออยากทำกิจกรรมแบบนั้นกับฉัน?” เขาเลิกคิ้วดูปฏิกิริยาคนตรงหน้า ครั้นพอเห็นเธอผงะตาโตจึงหันไปลอบยิ้มอีกทาง