จะอ่อยให้คุณรักหัวปักหัวปำ นิยาย บท 54

บทที่ 53

“โอ๊ย! แล้วจะให้ทำไงเล่า” เธอแก้เก้อด้วยการหันไปอีกทาง

“จะไปยากอะไร ก็ทำให้มันสงบสิ” เธอแทบไม่ต้องถามต่อว่าทำอย่างไร เมื่อสายตาเขามันอธิบายทุกอย่างชัดเจนแล้ว ครั้นพอเข้าใจอย่างถ่องแท้ เธอก็ส่ายหน้าหวือทันที

“ไม่มีทาง เมื่อกี้เราก็เพิ่งทำไป ฉันไม่เห็นว่ามันจะสงบลงสักที ฉันไม่ใช่เด็กอมมือ อย่ามาหลอกกันซะให้ยาก”

“แล้วถ้าให้อมอย่างอื่นล่ะ พอได้ไหม” อา…นัยน์ตากรุ้มกริ่มเป็นประกายของเขามันก็ชัดเจนอยู่แล้วว่าอะไร และถ้าโวยวายเขาก็คงบ่ายเบี่ยงไปอีกทาง

“เฮอะ! จะบอกว่าอมลูกอมใช่ไหมล่ะ ฉันรู้ทันหรอกน่า” คนรู้ทันยิ้มอย่างเป็นต่อ แต่รอยยิ้มนั้นพลันจางหายเมื่อได้ยินประโยคต่อมา

“ใครว่าล่ะ ฉันหมายถึงอมเจ้านี่ต่างหาก” เขาว่าพลางชี้ที่กลางลำตัวอีก

“คุณเจตต์” เธอแทบตะโกนออกมาพร้อมกับทำหน้าเหลือเชื่อ ใครจะคิดว่าผู้ชายนิ่งๆ จะกลายเป็นคนแบบนี้ไปได้

“พระเจ้า! ฉันไปโดนปุ่มไหนของคุณเนี่ย” เธอมองเขาราวกับคนแปลกหน้า

“ไม่ใช่หรอก ฉันว่า…ฉันโดนวางยามากกว่า” มีนาได้ฟังถึงกับตาโตทันที

“อย่าบอกนะว่าคุณก็ถูกยัยนั่นวางยาด้วยอีกคน งั้นเมื่อกี้ที่เราเอ่อ…อะไรๆ กันมันก็เป็นเพราะฤทธิ์ยาน่ะสิ”

“ใครว่าล่ะ สติสัมปชัญญะฉันครบถ้วนเลยเชียวแหละ”

“เอ้า! แล้วตกลงคุณถูกยัยนั่นวางยารึเปล่าเนี่ย” ความกระหายใคร่รู้ทำเธอรบเร้าเอาคำตอบ

“ไม่ใช่ตีรณา แต่เป็นเธอ เธอวางยาฉัน…มีนา”

“จะบ้าเหรอ ฉันไปวางยาคุณตอนไหน อย่ามาพูดมั่วๆ นะ” คนถูกใส่ความปฏิเสธหน้าเหวอ

“ก็ตอนที่ฉันตกเป็นของเธอเมื่อกี้ไง หลังจากนั้นฉันก็รู้สึกเหมือนคุมตัวเองไม่อยู่ เธอทำให้ฉันคลุ้มคลั่งอยากกินแต่เธอ หรือเธอจะปฏิเสธว่าไม่ได้ทำ ในเมื่อหลักฐานมันก็ฟ้องขนาดนี้” บ่อยครั้งที่เขาชี้ไปที่กลางลำตัวด้วยความภาคภูมิราวกับคนขี้อวด ครั้งนี้ก็เช่นกัน

“พูดมาได้ ไม่อายปาก ฉันไม่นึกเลยว่าคุณกลายเป็นคนแบบนี้ไปได้ เชิญคุณอยู่ภูมิใจกับไอ้นั่นของคุณให้พอ ฉันจะไปนอน” เธอบอกเสียงกระแทกกระทั้น ครั้นพอลุกก็ถูกอีกฝ่ายตวัดแขนอุ้มไปเสียอย่างนั้น

“ทำอะไรของคุณเนี่ย ปล่อยฉันนะคุณเจตต์” เธอพยายามขืนตัวออกจากอ้อมแขนแข็งแรงนั่น ก็ไม่รู้ว่าระหว่างกลัวตกกับกลัวเขา อย่างไหนน่ากลัวกว่ากัน

“ก็จะพาไปนอนไง อยากนอนไม่ใช่เหรอ”

“ไม่! ฉันไม่นอนกับคุณเด็ดขาด ฉันจะนอนกับจันทร์เจ้า ปล่อยฉันลงเดี๋ยวนี้คุณเจตต์” เมื่อไม้อ่อนไม่ได้ผล เธอจึงหันมาใช้ไม้แข็งแทน

“จะไปเบียดกันทำไม อีกอย่างจันทร์เจ้าก็นอนดิ้น เธอไม่ได้นอนหรอก” เขาบอกขณะที่เดินดุ่มๆ ไปที่ประตูเชื่อมด้านหลัง กระทั่งเขาพาเธอมาหยุดอยู่ที่หน้าเตียงนอนของตัวเอง

“ถ้าเธอชอบ ฉันจะพูดให้ฟังบ่อยๆ แต่ตอนนี้ฉันหิว เป็นอะไรไม่รู้ อยู่ๆ ก็หิวขึ้นมาอีก” เธอเลิกคิ้วมองเขาด้วยความเคลือบแคลง แต่พอนึกไปถึงเหตุการณ์ที่ดูเหมือนว่าเขาจะใช้พลังงานไปพอสมควร มันก็สนับสนุนความหิวของเขาให้ดูน่าเชื่อถือขึ้นมา

“งั้นเดี๋ยวฉันลงไปอุ่นนมมาให้นะคะ” เธอว่าพลางทำท่าจะลุกขึ้น

“จะต้องไปอุ่นให้เสียเวลาทำไม ในเมื่อนมพร้อมดื่มก็อยู่ตรงนี้แล้ว อีกอย่างนมนี่ก็ทั้งหอมหวาน กินเท่าไหร่ก็ไม่ทำลายสุขภาพ” เขาว่าพลางรั้งผ้านวมที่เธอดึงขึ้นมาปิดถึงคอให้เลื่อนลง

“ฮื่อ…! กินไม่ได้” เธอทำหน้าตื่นพร้อมกับดึงผ้าขึ้นมาปิดดังเดิม

“เมื่อกี้ฉันไม่ได้ทำให้ดูเหรอว่านมนี่กินได้ แล้วก็กินอร่อยด้วย” เขายื่นหน้าเข้าไปใกล้ๆ ทำเอาคนถูกคุกคามทางสายตาถึงกับต้องแหวออกมาอย่างเหลืออด

“คุณมันเจ้าเล่ห์ร้ายกาจ เป็นคนแบบนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่เนี่ย”

“ก็ตั้งแต่ที่ได้ลองชิมเนื้อนิ่มๆ หวานๆ เมื่อกี้ละมั้ง ทีนี้รู้รึยังว่าใครกันแน่ที่เป็นเนื้อ” คนถูกย้อนถามถึงกับชะงัก เมื่อเนื้อที่เธอชอบยัดเยียดให้เขาเป็นบ่อยๆ ตอนนี้กลายเป็นเธอเสียเอง

“ถ้าฉันเป็นเนื้อ คุณก็จิ้งจอกเก้าหางดีๆ นี่แหละ” เธอว่าให้ด้วยความเขม่นเข่นเขี้ยว

“งั้นถ้าจิ้งจอกอย่างฉันจะลองกินเนื้อสมันอีกครั้งก็ไม่ผิดสินะ เผื่อว่าเนื้อมันจะหวานขึ้น” สิ้นเสียงผ้านวมผืนใหญ่ก็ถูกตวัดทิ้งอย่างไม่ไยดี ทำเอาคนเปลือยเปล่ายกมือปิดโน่นปิดนี่ให้วุ่นวายไปหมด

“คุณคงไม่…” เธอแทบไม่กล้าพูดต่อ