จะอ่อยให้คุณรักหัวปักหัวปำ นิยาย บท 62

บทที่ 61

“…” และแล้วการรอคอยของเธอก็สิ้นสุดลง เมื่อเขาก้มลงไปกระหวัดลิ้นละเลงเลียเนินสวาทนั่นด้วยความลุ่มหลงอีกครั้งหนึ่ง แล้วก็เป็นอีกครั้งที่เจ้าของเนินแทบจะกรีดร้องออกมา เพราะหลังจากโรมรันจนหนำใจ เขาก็ส่งบางอย่างเข้าไปแทนที่ปากและลิ้นของตัวเอง

อีกครั้งที่ดุ้นยักษ์ลำใหญ่ถูกดุนดันเข้าไปจนสุดทาง หลายครั้งที่เธอแทบไม่อยากจะเชื่อว่าเธอจะรับทั้งหมดของเขาได้ แต่มันก็เป็นไปแล้ว ไม่ใช่แค่รับได้ แต่มันคือการสอดประสานกันอย่างลงตัว เมื่อเขาให้ในขณะที่เธอก็รับทั้งหมดด้วยความเต็มใจ ถึงแม้บางครั้งอาจจะให้เยอะไปบ้าง หนักไปบ้าง แต่คนรับอย่างเธอก็ไม่ว่าอะไร ออกจะชอบเสียด้วยซ้ำ ซึ่งดูเหมือนเขาเองจะรู้ข้อนี้ จึงกระแทกกระทั้นลงมาอย่างหนักหน่วงจนกายสาวโยกคลอนไปทั้งตัว

นานเท่าไหร่ไม่รู้ที่สองกายยังขยับเสียดสี มีเพียงเหงื่อเม็ดเล็กๆ ที่ผุดพรายตามใบหน้าของคนทั้งคู่เท่านั้นที่ทำให้รู้ว่าพวกเขาได้ใช้เวลาไปพอสมควร จากโต๊ะจนตอนนี้เปลี่ยนมาเป็นโซฟา แต่ไฟปรารถนาของพวกเขาก็ยังไม่มอดดับลง ตรงกันข้ามมันกลับกำลังพวยพุ่งยิ่งกว่าเดิม

เธอกำลังสั่นสะท้านไปทั้งตัว ในขณะที่เขาก็เร่งจังหวะเข้าออกให้เร็วขึ้น กระทั่งกายสาวเกร็งกระตุกแรงๆ ส่งสัญญาณให้รู้ว่าถึงจุดหมาย เขาจึงไม่รอช้าที่จะตามไปด้วยการขยับสะโพกตอกอัดหนักหน่วงรุนแรง และก่อนที่บางอย่างจะได้พวยพุ่ง ท่อนเอ็นลำใหญ่ก็ถูกดึงออกมา ทันใดนั้นธารสวาทสีขาวขุ่นก็พวยพุ่งใส่สะโพกผายของเธอ

หลังพายุลูกใหญ่ผ่านพ้น คนที่อยู่ในท่าคลานถึงกับฟุบหน้าลงกับโซฟาตัวยาวอย่างคนหมดเรี่ยวแรง แต่สำหรับเขานี่มันแค่เริ่มต้น

“อุ๊ย!” คนที่ทำประหนึ่งไร้กำลังวังชาร้องเสียงหลง หลังถูกคุณเขาจับพลิกให้นอนหงาย มิหนำซ้ำยังก้มลงโรมรันละเลงเลียเนินสวาทของเธออีก

“ดะ เดี๋ยว…คุณเจตต์” เธอพยายามเรียกเขาด้วยเสียงกระท่อนกระแท่น ในขณะที่เขาก็ใจดียอมเงยหน้าขึ้นมาตอบ

“โทษฐานที่ทำให้ฉันอดอยากปากแห้งมานานหลายวัน เธอต้องชดใช้” ให้ตายสิ! เธอแทบไม่ได้ฟังที่เขาพูดเลยด้วยซ้ำ เมื่อสายตาเจ้ากรรมมันดันจับจ้องอยู่ที่ริมฝีปากมันเลื่อมของเขา ไม่ต้องบอกก็รู้ว่ามันเกิดจากอะไร เห็นดังนั้นเธอก็ให้รู้สึกกระดากขึ้นมาอย่างช่วยไม่ได้ กระทั่งประโยคต่อมา

“ยังไงวันนี้ฉันก็จะกินเธอให้สาแก่ใจ” สิ้นเสียงเขาก็ก้มลงไปกิน เอ้อ…! โรมรันเนินสาว โดยไม่ปล่อยให้เธอมีโอกาสได้ทักท้วงอีก แต่ถึงกระนั้นก็มีคนทักท้วงแทนเธออยู่ดี

เสียงโทรศัพท์ของเขาดังขึ้นรัวๆ แต่ดูเหมือนเจ้าตัวจะไม่ได้ให้ความสนใจ แน่นอนว่าเขากำลังสนใจบางอย่างมากกว่า

“ทะ โทรศัพท์” เธอบอกเสียงกระท่อนกระแท่น หลังถูกปลุกปั่นให้กระสันขึ้นอีกครั้ง แต่ถึงอย่างนั้นเสียงโทรศัพท์ก็ทำให้เธอไม่มีสมาธิอยู่ดี

“ช่างมัน” เขาเงยหน้าบอกอย่างไม่แยแส ก่อนจะก้มลงไปใหม่

“ตะ แต่…เขาอาจ…มีธุระด่วน” เสียงเธอขาดหายเป็นช่วงๆ เมื่อเขายังไม่หยุดละเลงลิ้นบนเนินสวาท กระทั่งเมื่อเสียงโทรศัพท์นั่นดังขึ้นอีกครั้ง ความอดทนอดกลั้นของเขาก็สะบั้นลงทันที

ชายหนุ่มยอมผละจากเนินเนื้อแสนหวาน แล้วตรงไปหยิบโทรศัพท์บนโต๊ะขึ้นมาดู ครั้นพอเห็นว่าเป็นเบอร์ของเมษาพี่สาวเธอ ก็อดขมวดคิ้วด้วยความสงสัยไม่ได้ ครั้นจะไม่รับก็เกรงจะเป็นเรื่องสำคัญอย่างที่เธอว่า

“ครับ” เขาพยายามปรับเสียงให้เป็นปกติก่อนกรอกเสียงลงไป

“คุณได้ดูข่าวรึยังคะคุณเจตต์” เสียงตื่นเต้นของเมษาทำให้เขาขมวดคิ้วหนักกว่าเดิม

“ยังครับ…ข่าวอะไร”

“ก็คงเป็นเพราะเรื่องข่าวที่ไอ้ตฤณกับพ่อมันโดนจับนั่นแหละ” อีกครั้งที่เธอตาโต พลางวิ่งเข้ามาเกาะแขนทันที

“จริงเหรอคุณ มันถูกจับแล้วจริงๆ ใช่ไหม แล้วมีโอกาสรึเปล่าที่มันจะถูกปล่อยออกมา” เธอตื่นเต้น แต่ก็เป็นกังวลในคราวเดียวกัน

“ถ้าพูดกันตามหลักฐานทั้งหมดที่เราส่งไป บวกกับข่าวฉาวของมัน ฉันว่ารอดยาก แต่ถึงอย่างนั้นเราก็ไม่ควรประมาท แล้วก็ไม่ควรเป็นกังวลเกินไปด้วยเข้าใจไหม” คนที่แต่งตัวเสร็จแล้วหันมาขยี้หัวเธอเบาๆ และตอนนั้นเองที่เขามีโอกาสได้สังเกตเห็น

“มีนา…นี่เธอแต่งตัวอะไรของเธอหา” เป็นเพราะตอนเข้ามา เขามัวแต่สนใจที่จะทำอย่างอื่น จึงไม่ทันได้สังเกตว่าชุดกระโปรงที่เธอใส่มันทั้งสั้นทั้งบาง

“ทำไมอะคุณ ฉันว่ามันก็สวยดีออก พี่เมอุตส่าห์เลือกให้”

“แต่ฉันไม่ชอบ ทั้งสั้นทั้งบางขนาดนี้ใส่ไปได้ยังไง ถอดออกซะ” เขาว่าพลางจะเข้ามาถอดให้ ในขณะที่คนถูกว่ากลับยืนยิ้มแต้

“ว่าแล้วยังจะมายิ้มอีก ฉันไม่ตลกด้วยหรอกนะ” เขาบอกพลางทำหน้าถมึงทึง

“หึงเหรอ?” นอกจากจะไม่กลัว แม่คุณยังยื่นหน้าถามใกล้ๆ อีก