จักรพรรดิเชียนตกสวรรค์ นิยาย บท 121

บทที่ 120 ยอดฝีมือ

เฉินฟางฉลาดมาก และนักมวยที่เลือกมาก็เป็นชายร่างเล็กที่หลี่เมิ่งเคยเลือก

เธอไม่รู้ว่าจะเลือกอย่างไร แต่หลี่เมิ่งได้ใช้ชายร่างเล็กคนนี้เพื่อเอาชนะเฉินหมิงวั่งด้วยเงินห้าล้าน

หวางฮ่านแพ้แล้ว และเฉินฟางไม่รู้ว่าจะมีใครที่สามารถเอาชนะชายชราที่สวมชุดดำข้างๆหลี่เมิ่งได้ แม้รู้ว่ามันยากที่จะเอาชนะแต่ก็ยังตั้งความหวัง!

“ฉันเลือกแล้ว!” เฉินฟางเหลือบมองไปที่หลินหยุน และในที่สุดสายตาก็หยุดอยู่ที่หลี่เมิ่ง

เมื่อเห็นนักมวยของเฉินฟาง ชั่วขณะหลี่เมิ่งก็หัวเราะอย่างภาคภูมิใจ

“สาวน้อย ฉันรู้ว่าในใจเธอมีฉัน แต่เธอไม่จำเป็นแสดงออกมาให้มันชัดเจนขนาดนี้!”

“นี่เป็นการมอบเงินให้ฉันอย่างโจ่งแจ้ง?”

หลี่เมิ่งหัวเราะอย่างไม่เกรงใจ ผู้ชมรอบข้างที่ดูความตื่นเต้นและไม่เข้าใจเรื่องราวต่างพากันหัวเราะเช่นกัน

หวางฮ่านก้มศีรษะและเดินไปหาเฉินฟาง กระซิบ “คุณ แม้ว่านักมวยคนนี้จะเก่ง แต่ถ้าเทียบกับฉันยังแตกต่างกันมาก เขาไม่สามารถเอาชนะชายชราในชุดดำที่อยู่ข้างหลังหลี่เมิ่งได้เลย”

“อ๊ะ! จะทำอย่างไรดี?” เฉินฟางมองกลับไปที่หลินหยุนด้วยความตื่นตระหนก

“ไม่เป็นไร เลือกเสร็จก็โอเค มาเริ่มกันเถอะ!” หลินหยุนยิ้มและปลอบใจเฉินฟาง ยังคงแสดงความมั่นใจในตัวเองเหมือนไม่มีใครเทียบได้

เฉินฟางเลือกที่จะเชื่อหลินหยุน และแม้ว่าตอนนี้จะไม่เชื่อ มันก็สายเกินไป

“หลี่เมิ่ง ยังไม่ได้เริ่มการต่อสู้ อย่าด่วนดีใจเกินไป!” เฉินฟางตะโกนอย่างเย็นชา

หลี่เมิ่งหัวเราะเยาะ “นี่ยังต้องสู้กันอีกเหรอ? อาฉิน คุณว่ายังต้องสู้อีกไหม?”

ชายชราที่สวมชุดดำมีสีหน้าดูหมิ่น ยิ้มและพูดเย้ยหยัน “งั้นก็สู้หนึ่งกระบวนท่า!”

“โอเค!” หลี่เมิ่งตะโกน “อาฉินเชิญขึ้นเวที!”

เสี่ยวยู่มองไปที่หลินหยุนอย่างอยากรู้อยากเห็น และถามเบาๆ “พี่หลิน พี่มีความมั่นใจเท่าไหร่?”

หลินหยุนเหลือบมองเธอ และพูดเบาๆ “หนึ่งร้อยคะแนน”

“อ๊ะ!” เสี่ยวยู่ผงะ มองไปที่หลินหยุนและพูดไม่ออก

ดูเหมือนว่าเฉินหมิงวั่งเพิ่งจะมีปฏิกิริยาตอบสนอง วิ่งไปหาหลินหยุน สาปแช่งเสียงดัง “หลินหยุน นายบ้าแล้วเหรอ นายต้องบ้าไปแล้วแน่ๆ นายปล่อยให้น้องสาวฉันไปเดิมพันกับหลี่เมิ่ง นายกำลังคิดอะไรกันแน่?”

“ฉันขอบอกนาย ถ้าน้องสาวของฉันแพ้ พวกเราจะไม่คืนเงินให้นายแม้แต่บาทเดียว!”

หลินหยุนไม่สนใจเขา แต่จ้องมองทั้งสองคนบนสังเวียนอย่างเงียบๆ

การต่อสู้เริ่มขึ้นอย่างรวดเร็ว ชายชราที่สวมชุดดำเพื่อต้องการยืนหยัดชัยชนะ พอเริ่มแข่งก็ใช้พลังออกไปเต็มร้อย ต้องการที่จะเอาชนะคู่ต่อสู้ด้วยกระบวนท่าเดียว

เพียงแต่ว่า เมื่อหมัดที่ทรงพลังกำลังจู่โจมออกไป ทันใดนั้นขาของเขาก็อ่อนลง และก็ล้มลงกับพื้นอย่างอธิบายไม่ได้

จากนั้น ก็ไม่มีอะไรอีกแล้ว

ทุกคนที่กำลังดูฉากนี้ อดไม่ได้ที่จะอ้าปากค้าง

“ไม่ใช่มั้ง ทำไมถึงซวยขนาดนี้!”

“มันจบแบบนี้เหรอ? สาวน้อยคนนี้โชคดีไม่เบาเลย!”

“ล้มมวย ต้องล้มมวยแน่ๆ!”

ผู้ชมซุบซิบนินทากัน ทุกคนก็รู้สึกว่านี่ไม่ใช่การแข่งขันชกมวย แต่เป็นเรื่องตลก

เฉินฟางก็ตกตะลึง จ้องมองไปที่สังเวียนอย่างใจลอย หลังจากที่ชายชราในชุดดำล้มลง เขาก็ถูกนักมวยร่างเล็กน็อคเอาท์

“ชนะแล้ว?” เฉินฟางรู้สึกไม่อยากเชื่อ ผ่านไปสักพัก ก็ตะโกนออกมาอย่างตื่นเต้น “เยส ฉันชนะแล้ว!”

“หลินหยุน ฉันชนะจริงๆ!”

“ขอบใจนายมาก!”

เฉินหมิงวั่งกำลังเตรียมจะคุกคามหลินหยุน ก็ต้องรีบกลืนคำพูดกลับเข้าไป และแทบจะสำลักตาย

“มีอะไรผิดพลาดหรือไม่ ยังงี้ก็ได้เหรอ?” เฉินหมิงวั่งรู้สึกโกรธและไม่พอใจมาก

หลี่เมิ่งยิ่งมึนงง ยังคงอ้าปากค้างอยู่ที่เดิม เป็นเวลานานกว่าจะหุบปาก

“เป็นไปได้ไง เป็นไปได้ยังไง! อาฉินแพ้ได้ไง?”

แม้ว่าเขาจะไม่เชื่อ แต่ความจริงปรากฏตรงหน้า หลี่เมิ่งไม่เชื่อไม่ได้

“เล่นโกง ไอ้หนุ่มนายเล่นโกง!” หลี่เมิ่งชี้และตะโกนใส่หลินหยุน เขาไม่เชื่อว่ายอดฝีมืออย่างอาฉินจะล้มลงได้จริง เขาคิดว่าต้องเป็นการโกงของหลินหยุน

เฉินฟางโต้กลับทันที “หลี่เมิ่ง พวกเราชนะก็คือการโกง นายชนะมันก็เป็นเรื่องสมเหตุสมผลเหรอ นายนี่หน้าด้านจริงๆ!”

หลินหยุนถาม “เธอมีชื่อเสียงมากเลยหรือ?”

เฉินฟางอธิบายว่า “ผู้มีอิทธิพลในเมืองเหมียนหยาง ลูกสาวของเจิ้งเทียนหว้า หลายคนเรียกเธอว่าองค์หญิงเจิ้ง”

“ผู้หญิงคนนี้ร้ายกาจกว่าพ่อของเธอ ฉันได้ยินมาว่าในอนาคตเจิ้งเทียนหว้าจะไม่เลือกลูกชาย แต่จะเลือกลูกสาวสืบทอดต่อไป”

นี่ก็ร้ายกาจเหรอ! ในประเทศจีนที่เห็นผู้ชายสำคัญกว่าผู้หญิง สามารถทำให้นายท่านไม่เลือกลูกชาย แต่จะเลือกลูกสาวของเขาให้สืบต่อวงศ์ตระกูล นี่แสดงให้เห็นว่าเจิ้งหงยู่ต้องเก่งกาจมาก

ความจริงแล้วเวทีมวยเถื่อนแห่งนี้ตระกูลเจิ้งเป็นเจ้าของ เจิ้งหงยู่เฝ้าสังเกตมานานแล้ว ตั้งแต่ที่หลี่เมิ่งวางกับดักให้เฉินหมิงวั่ง เธอก็เฝ้าดูตลอด

เพียงแต่ว่า เมื่อเห็นหลี่เมิ่งแพ้ เธอจึงปรากฏตัวออกมา

อย่างไรก็ตามแม้ว่าเจิ้งหงยู่จะสังเกตมาตลอด แต่เธอก็ไม่เห็นว่าหลินหยุนโกง

เจิ้งหงยู่ไม่ได้สนใจหลี่เมิ่ง แต่เดินไปหาหลินหยุน มองและครุ่นคิด เชิดหน้าอกอย่างเย่อหยิ่ง และพูดด้วยใบหน้าที่เย็นชา “ฉันเดิมพันกับนาย”

หลินหยุนเหลือบมองเธอ จากนั้นก็ละสายตาออก และพูดเบาๆ “ไม่มีอารมณ์”

“เสี่ยวยู่ ฉันเหนื่อยแล้ว พวกเรากลับกันเถอะ!” หลังจากพูดจบ หลินหยุนก็เดินออกไป

ดวงตาของเจิ้งหงยู่หรี่ลงเล็กน้อย ผู้ชายคนอื่นๆมองเธอ และอยากจะเขมือบเธอ แต่ไอ้หนุ่มคนนี้ไม่เหมือนคนอื่น

เจิ้งหงยู่ยิ่งรู้สึกว่า หลินหยุนมีปัญหา

“ไอ้หน่ม นายกลัวเหรอ?”

หลินหยุนไม่ตอบ และไม่ได้หยุดเดิน ยังคงเดินหน้าต่อไปเรื่อยๆ

หลี่เมิ่งมองดูแล้วก็ขบฟัน ไอ้หนุ่มคนนี้ช่างดื้อรั้นจริงๆ

เจิ้งหงยู่ไม่ได้บังคับให้หลินหยุนอยู่ต่อ แต่พูดอย่างเหยียดหยาม “ชายขี้ขลาด!”

เมื่อเห็นหลินหยุนออกไป เฉินฟางก็รีบตามออกไป เอาบัตรเอทีเอ็มคืนหลินหยุน

ในพริบตา มีเพียงเฉินหมิงวั่งเท่านั้นที่ยังคงอยู่ที่เดิม และไม่มีใครให้ความสนใจเขาเลย

หวางฮ่านเดินมา และพูดว่า “คุณเฉิน พวกเราไปกันเถอะ!

“ไป” เฉินหมิงวั่งเป็นนักสู้ที่พ่ายแพ้ และจากไปอย่างน่าสมเพช