จักรพรรดิเชียนตกสวรรค์ นิยาย บท 165

บทที่ 164 เวทมนตร์

ซูจื่อเหลียงกระซิบถามหลินหยุน “ท่านอาจารย์ พวกเราจะลงมือกันไหม?”

หลินหยุนไม่แสดงสีหน้าใดๆ “ไม่จำเป็น”

“ครับ”

ในขณะนี้ ในที่สุดเจียวร้ายก็ขึ้นฝั่ง โดยมีลำตัวยาวประมาณสิบเมตร เหมือนเนินเขาที่เคลื่อนไหวได้

กรงเล็บขนาดใหญ่สี่ข้าง แต่ละข้างใหญ่กว่าคน

เจียวร้ายมีบาดแผลหลายแห่งบนร่างกาย และยังคงมีเลือดไหลอยู่บางแห่ง เจียวร้ายในขณะนี้ มีดวงตาสีแดง และเห็นได้ชัดว่ามันเหมือนเสียสติไปแล้ว

จางซื่อซิงตะโกนเสียงดัง “ทุกคนเตรียมพร้อม ตอนนี้แหละ!”

ก่อนที่คำพูดของจางซื่อซิงจะจบ ปรมาจารย์เผยได้กระโดดขึ้นไปบนท้องฟ้า และลงสู่บนตัวของเจียวร้าย มีดยาวในมือแทงเข้าที่หัวของเจียวร้าย

“คำราม!”

เจียวร้ายส่งเสียงคำรามออกมาดังมาก เหมือนแมวที่ถูกเหยียบหาง ทันใดนั้นก็เหมือนระเบิด

ตูม!

ที่ด้านหน้า มือปืนหลายสิบคนของจางซื่อซิง โดนหางของเจียวร้ายฟาดกระเด็นออกไป และบางคนถูกฟาดจนตัวขาดเป็นสองท่อน เสียชีวิตอย่างอนาถในที่เกิดเหตุทันที

จางซื่อซิงซ่อนตัวอยู่ด้านหลัง มองไปที่ฉากนี้ ใบหน้าซีดเซียวเล็กน้อย

“เดิมทีคิดว่าสัตว์เดรัจฉานตัวนี้จะเก่งแต่อยู่ในน้ำเท่านั้น ไม่คาดคิดว่าขึ้นฝั่งแล้วมันจะดุร้ายขนาดนี้ ถ้าฆ่ามันไม่ได้ ก็อย่าคิดว่าจะได้ยาวิเศษ”

ปรมาจารย์เผยที่อยู่บนหัวของเจียวร้ายก็ดึงมีดยาวออกมา เจียวร้ายก็คำรามอีกครั้ง โดยพยายามที่จะสะบัดปรมาจารย์เผยให้กระเด็นลงไป

เพียงแต่ว่า ปรมาจารย์เผยก็รีบแทงอีกครั้ง โดยใช้ด้ามมีด เพื่อยึดให้ร่างของเขาคงที่

เจียวร้ายหนีเข้าไปในหุบเขาอย่างบ้าคลั่ง และความเร็วนั้นเร็วมาก ต้นไม้ในป่าใหญ่ถูกมันชนจนล้ม และในที่สุดปรมาจารย์เผยก็ถูกสะบัดลงไป

ทันใดนั้น เจียวร้ายก็หันกลับมา และรีบวิ่งลงไปที่ทะเลสาบ

เมื่อเจี่ยงหลินหลินเห็นสิ่งนี้ ก็ตะโกนร้องเสียงดัง “รีบๆขวางมันไว้ มันกำลังจะหนีกลับไปที่ทะเลสาบ!”

หนีลงไปในทะเลสาบ!

ไม่ได้เด็ดขาด!

เมื่อเจียวร้ายหนีกลับไปที่ทะเลสาบแล้ว ทุกอย่างที่ทำมาก็ไร้ประโยชน์ และก็คงไม่สามารถล่อมันขึ้นฝั่งได้อีก!

“ขวางมันไว้!” จางซื่อซิงตะโกนใส่คนที่เหลือ

ทันใดนั้น นักบู๊แดนพรสวรรค์หลายคน ก็กระโดดขึ้นไปในอากาศ ปิดกั้นเส้นทางกลับของเจียวร้าย

ด้านหลัง นักบู๊พรแสวงและบอดี้การ์ดที่ผู้มีอิทธิพลพามา สร้างแนวป้องกันชั้นที่สอง

ในขณะที่เจียวร้ายรู้สึกถึงอันตราย ไม่สนใจสิ่งไหนและอยากจะรีบกลับไปที่ทะเลสาบ ในเวลานี้ถ้าใครขวางมัน ก็ต้องตายสถานเดียว

แต่ว่า นักบู๊แดนพรสวรรค์นั้นทรงพลังเพียงใด ในที่สุดก็เปิดเผยออกมา

นักบู๊หลายคน บินไปมา ตีจนเจียวร้ายต้องถอยหลังหลายเมตร

“ดี!” จางซื่อซิงดีใจมาก และมองไปที่ปรมาจารย์เผย และพบว่าปรมาจารย์เผยยังคงหลับตา และกำลังปรับลมปราณ

เจี่ยงหลินหลินมองไปที่นักพรตหมิงยู่ “พวกเราจะลงมือหรือไม่?”

นักพรตหมิงยู่มองไปที่ปรมาจารย์เผยที่กำลังปรับลมปราณ และพูดว่า “ไม่ต้องรีบ รอไปก่อน!”

แม้ว่านักบู๊พรสวรรค์เหล่านั้นจะขวางกั้นเจียวร้ายไว้ชั่วขณะ แต่ช่วงเวลาดีๆก็อยู่ได้ไม่นาน ในไม่ช้า จะมีสองคนที่ประมาท ถูกหางของเจียวร้ายฟาดกระเด็นออกไป

เจียวร้ายฉวยโอกาส และรีบออกจากที่ล้อมทันที

เปรี้ยงๆๆ……

เสียงปืนดังขึ้น ทีมบอดี้การ์ดในแนวป้องกันชั้นที่สองเริ่มยิง

เพียงแต่ว่า กระสุนโดนเกล็ดสีดำบนตัวของเจียวร้าย โดยไม่ทิ้งร่องรอยใดๆ และเจียวร้ายไม่ได้ชะลอตัวลงเลย และบดขยี้ฝูงชนโดยตรง

“หนีเร็ว!”

ทุกคนหนีกระเจิดกระเจิงทันที และไม่มีสิ่งกีดขวางใดๆอยู่ข้างหน้า และเจียวร้ายก็ส่งเสียงคำรามด้วยความยินดี และรีบพุ่งไปที่ทะเลสาบทันที

“หินยักษ์ปิดกั้น!”

เรื่องเกิดขึ้นกะทันหันเกินไป ขณะที่เจียวร้ายฝ่าทะลุแนวป้องกันชั้นที่สองได้ นักพรตหมิงยู่ที่อยู่ข้างกายเจี่ยงหลินหลินก็เริ่มลงมือ

แสงสีเหลืองสว่างวาบในมือของเขา บนพื้นราบตรงหน้าเจียวร้าย มีกำแพงดินแถวหนึ่งผุดขึ้นอย่างแปลกประหลาด

หลินหยุนเคลื่อนสายตา “มันเป็นวิชาปราบดิน นี่เป็นมรดกตกทอดของผู้บำเพ็ญเซียน น่าเสียดายที่มันอ่อนแอเกินไป

เจียวร้ายกำลังพุ่งไปที่ทะเลสาบอย่างรวดเร็ว โดยไม่คาดคิดทันใดนั้นกำแพงดินก็ปรากฏขึ้นต่อหน้ามัน

ตูม!

ร่างกายขนาดใหญ่กระแทกเข้าโดยตรง และดูเหมือนเป็นกำแพงดินที่บาง แต่ว่าแข็งแกร่งมาก ทำให้เจียวร้ายเด้งกลับมา

เพียงแต่ว่า มันยังคงอยู่ภายใต้การควบคุมของเขา

ร่างกายของเจียวร้ายยังคงดิ้นรนอยู่พักหนึ่ง และในที่สุดก็มีเสียงกระแทกลงมาอย่างดัง

จางซื่นซิงหัวเราะเสียงดังอย่างบ้าคลั่ง “ปรมาจารย์เผยยอดเยี่ยมมากไม่มีใครเทียบได้ เหมือนเทพลงมาจากสวรรค์!”

“ปรมาจารย์เผยพลังอัศจรรย์นี้มีหนึ่งเดียวเท่านั้น!”

คนที่เหลือต่างหวาดกลัวและนับถือ ดาบที่ฟันไปเมื่อสักครู่ ช่างน่าอัศจรรย์จริงๆ

ซูจื่อเหลียงขณะนี้รู้สึกเฉื่อยชาเล็กน้อย สมัยนั้นอาจารย์ของเขาก็ถูกเจียวร้ายฆ่าตาย แม้แต่อยู่ในฝันเขาก็อยากแก้แค้น

เพียงแต่ว่า เมื่อเห็นเจียวร้ายถูกปรมาจารย์เผยฆ่าตายเช่นนี้ ซูจื่อเหลียงรู้สึกสับสนเล็กน้อย

“นี่ ตายเช่นนี้เหรอ นี่มันง่ายเกินไปแล้วมั้ง?”

ซูจื่อเหลียงรู้สึกเหมือนไม่ใช่เรื่องจริง รู้สึกว่าอาจมีบางอย่างผิดปกติ

ใบหน้าหลินหยุนไม่แสดงความรู้สึกใดๆ มองดูศพของเจียวร้าย จากนั้นก็มองไปที่ทะเลสาบที่ลึกจนมองไม่เห็นก้นบึ้ง ได้ครุ่นคิด

ฆ่าเจียวร้ายแล้ว ต่อจากนี้ก็ถึงเวลาแย่งยาวิเศษแล้ว

จางซื่อซิงมองไปที่เจี่ยงหลิงหลิง ความคึกคะนองปรากฏขึ้นในดวงตาทำให้เขาไร้ความเกรงกลัว “คุณหนูเจี่ยง เจียวร้ายได้ถูกปรมาจารย์เผยฆ่าตายแล้ว ฉันคิดว่ายาวิเศษนี้ควรเป็นของปรมาจารย์เผย มีแต่ปรมาจารย์เผยเท่านั้นที่มีคุณสมบัติคู่ควรกับยาวิเศษนี้”

ทุกคนตะลึง นี่กลับคำได้เร็วเกินไปหรือเปล่า!

เจี่ยงหลินหลินพูดเสียงเย็นชา จ้องมองจางซื่อซิงอย่างดูถูกเหยียดหยาม และตะโกน “ฉันคิดแต่แรกแล้วว่าคุณจะต้องไม่ทำตามกฎ แต่ยาวิเศษนี้ฉันต้องได้แน่นอน พวกคุณอย่าฝันว่าจะแย่งมันไปได้!”

จู่ๆจางซื่อซิงยิ้มอย่างเย้ยหยันและพูดว่า “คุณหนูเจี่ยง คุณวางใจ ฉันไม่ต้องการยาวิเศษ เป้าหมายของฉันคือสาวงาม!”

เจี่ยงหลิงหลิงหน้าเปลี่ยนสี พูดด้วยความดูหมิ่น “ไร้ยางอาย! ถ้าไม่อยากตายก็ไปให้พ้น”

จางซื่อซิงยิ้มอย่างชั่วร้าย “โอ้ ฉันชอบคุณที่ใจเด็ดเดี่ยวเช่นนี้ คุณหนูใหญ่แห่งเกาะหนัน ถ้าจัดการคุณแล้ว ทรัพย์สมบัติของตระกูลเธอที่มีมากเท่ากับประเทศชาติ จะกลายเป็นของฉันใช่หรือไม่?”

เจี่ยงหลินหลินไม่เคยได้รับความอัปยศอดสูเช่นนี้มาก่อน รีบพูดกับนักพรตหมิงยู่ทันที “คุณ ฆ่าเขาซะ!”

“ได้!”

นักพรตหมิงยู่สีหน้าเคร่งขรึม ออกมาจากฝูงชน และเดินไปหาจางซื่อซิงอย่างช้าๆ

แม้ว่าตอนนี้การลงมือของปรมาจารย์เผยจะน่าทึ่งมาก แต่พลังเวทมนตร์ของนักพรตหมิงยู่ก็มองข้ามไม่ได้ ทุกคนก็เคยเห็นมากับตาแล้ว

ดังนั้น เมื่อเห็นความขัดแย้งระหว่างสองครอบครัวนี้ หลายคนจึงถอยหลัง