จักรพรรดิเชียนตกสวรรค์ นิยาย บท 167

บทที่ 166 สังหารปรมาจารย์เผย

แม้ฉันต้องตายก็ไม่ให้นายย่ำยี!” เจี่ยงหลินหลินตะโกน หยิบมีดสั้นออกจากด้านหลัง และกำลังจะปาดตรงคอที่มีผิวขาว

เพียงแต่ว่า หลังจากนั้นไม่นาน เจี่ยงหลินหลินก็ยังไม่รู้สึกถึงความเจ็บปวดจากคมมีดที่ผ่านร่างกายของเธอ

เจี่ยงหลินหลินลืมตาขึ้นอย่างสงสัย และเห็นมือของเธอถูกคนอื่นจับเอาไว้

คนคนนี้ เป็นศัตรูของตัวเอง

“ทำไมถึงเป็นนาย?” เจี่ยงหลินหลินขมวดคิ้วและถาม

หลิงหยุนไม่สนใจ แค่ขยับเพียงเล็กน้อย กริชที่อยู่ในมือของเจี่ยงหลินหลินก็กระเด็นออกไปทันที และปักอยู่บนต้นไม้ที่ห่างออกไปสิบเมตร

“ไอ้หนุ่ม นายเป็นใคร” จางซื่อซิงถามอย่างเย็นชา

หลินหยุนหันกลับมาและชำเลืองมองเขา พลางพ่นคำออกมาเบาๆ “ไปให้พ้น!”

สีหน้าของจางซื่อซิงเปลี่ยนไป “นายหาที่ตายเหรอ!

ทันใดนั้นมีเงาร่างหนึ่งแวบออกมา และจางซื่อซิงก็ถูกทุบตีจนกระเด็นออกไป

ซูจื่อเหลียงในชุดคลุมสีน้ำเงินยืนอยู่ตรงหน้าหลินหยุน มองไปยังที่ทิศทางที่จางซื่อซิงกระเด็นออกไปอย่างเย็นชา และพูดว่า “ไม่รู้ตัวว่าจะอยู่หรือตาย!”

“คุณชาย!” ลูกน้องของจางซื่อซิงรีบวิ่งไปตรวจสอบ แต่จางซื่อซิงเป็นเพียงคนธรรมดา จะทนต่อหมัดของซูจื่อเหลียงได้อย่างไร?

“นายฆ่าคุณชาย!” ลูกน้องแต่ละคนมองไปที่ซูจื่อเหลียงด้วยความหวาดกลัว

แต่ว่า ไม่มีใครกล้าออกมา พวกเขาทั้งหมดมองไปที่ปรมาจารย์เผยที่อยู่ไม่ไกล

ปรมาจารย์เผยมองไปที่ซูจื่อเหลียง ขมวดคิ้วเล็กน้อย “ความสามารถคุณไม่ได้ด้อย แต่คุณยังไม่ใช่คู่ต่อสู้ของฉัน!”

ซูจื่อเหลียงสีหน้าเฉยเมย “มันก็ไม่แน่เหมือนกัน!”

ปรมาจารย์เผยขมวดคิ้ว ไม่ได้ขยับ แต่มองไปที่หลินหยุนที่อยู่ด้านหลังซูจื่อเหลียง

“เอาอย่างนี้ดีไหม ยาวิเศษนายกับฉันแบ่งกันคนละครึ่ง!” ปรมาจารย์เผยพูด

ทุกคนดูแปลกใจ และคิดว่าพวกเขาฟังผิด

ปรมาจารย์เผยผู้ฆ่าคนมามากมาย ถึงกับต้องแบ่งยาวิเศษให้คนอื่น!

สองคนนี้เป็นใคร? เป็นไปได้ไหมว่าการบำเพ็ญจะมากกว่านักพรตหมิงยู่!

เจี่ยงหลินหลินดีใจมาก และรีบพูดข้างหลังหลินหยุน “เร็วเข้ารีบตอบตกลงกับเขา!”

แม้ว่าเธอจะไม่รู้ว่าทำไมหลินหยุนถึงช่วยเธอ แต่เธอคิดว่าหลินหยุนและอีกคนไม่สามารถรับมือกับปรมาจารย์เผยได้

โดยไม่คาดคิดปรมาจารย์เผยเต็มใจที่จะประนีประนอม ในที่สุดเธอก็มีชีวิตรอด

คราวนี้ ซูจื่อเหลียงไม่ได้ถอนหายใจ แต่ยืนอยู่ข้างๆด้วยความเคารพ ปล่อยให้หลินหยุนเผชิญหน้ากับปรมาจารย์เผย

“ไอ้หนุ่มคนนี้โชคดีจริงๆ บางทีในตอนนี้ฐานการบำเพ็ญของปรมาจารย์เผยสูญเสียไปอย่างมาก ไม่ต้องการต่อสู้ เขาต้องสูญเสียยาวิเศษไปครึ่งหนึ่ง!” ในฝูงชน ชายชราผมหงอกมองดูอย่างอิจฉา.

“ว้าว ไอ้หนุ่มคนนี้เก็บซ่อนตัวได้ดีจริงๆ สามารถทนมาได้จนถึงตอนนี้!”

“รีบตอบตกลงเร็วๆสิ ยังนิ่งอึ้งอยู่ทำไม หรือจะรอให้ปรมาจารย์เผยเปลี่ยนใจ?”

ทุกคนมองไปที่หลินหยุน คิดว่าหลินหยุนได้เปรียบมาก

ในเวลานี้ เสียงของหลินหยุนแผ่วเบา และพูดอะไรบางอย่างที่ไม่ตรงประเด็น

ศิษย์พี่น้องทั้งสองคนของนายฉันเป็นคนฆ่าเอง”

ทุกคนตะลึง นี่หมายความว่าอย่างร?

เขาฆ่าศิษย์พี่น้องของปรมาจารย์เผยเหรอ!

“ไอ้หนุ่มคนนี้บ้าไปแล้วเหรอ คำพูดนี้เหมือนกับการท้าทายปรมาจารย์เผย!”

“เขาฆ่าศิษย์พี่น้องของปรมาจารย์เผยเหรอ? เขามีความสามารถขนาดนี้เลยหรือ?”

ทุกคนสงสัย หลินหยุนอายุน้อยเกินไป แม้ว่าเมื่อกี้ตอนที่ช่วยเหลือเจี่ยงหลินหลินจะแสดงความเก่งกาจออกมานิดหนึ่ง แต่มันก็เป็นแค่ความรวดเร็วเท่านั้น

ทุกคนไม่เชื่อว่าเขาจะเก่งกาจกว่าปรมาจารย์เผยที่ฟันด้วยดาบทีเดียวก็สามารถฆ่าเจียวร้ายจนตาย

เจี่ยงหลินหลินที่อยู่ข้างหลังหลินหยุนจ้องมองหลินหยุนอย่างโกรธเกรี้ยว และตะโกนว่า “ไอ้หนุ่ม บ้าไปแล้วเหรอ? เวลานี้มาพูดแบบนี้ทำไม! รีบตอบตกลง พวกเราจะได้รอด! ถ้ารอให้เขาฟื้นคืนพลัง พวกเราตายแน่ๆ!”

หลินหยุนไม่สนใจเจี่ยงหลินหลินพูดพล่าม เขาแค่ไม่อยากเห็นจางซื่อซิงทำเรื่องอับอายต่อหน้าผู้คนจำนวนมาก เขาไม่ได้ตั้งใจจะช่วยเจี่ยงหลินหลิน

ปรมาจารย์เผยผงะไปชั่วขณะ และมองไปที่หลินหยุนอย่างเคร่งขรึม “ไอ้หนุ่ม นายพูดอะไร!”

จากนั้น ปรมาจารย์เผยก็แสดงความสงสัย “ไม่ เป็นไปไม่ได้ ด้วยความแข็งแกร่งของเขา เขาไม่สามารถทำลายวิชาศพทองแดงของสำนักเราได้!”

“นายจงใจกวนประสาทฉัน!”

หลินหยุนไม่ตอบ แต่ยื่นมือออกไปตรงๆ “เพลิงมา!”

แต่เมื่อสักครู่เธอเห็นมือของหลินหยุนถือเพลิงไฟ เธอพึ่งเข้าใจว่า ที่แท้หลินหยุนเป็นปรมาจารย์เวทมนตร์

คิดว่าการบำเพ็ญจะแข็งแกร่งกว่านักพรตหมิงยู่!

ท้ายที่สุดนักพรตหมิงยู่เสียชีวิตด้วยน้ำมือของปรมาจารย์เผย และหลินหยุนเผาปรมาจารย์เผยให้กลายเป็นเถ้าถ่านอย่างง่ายดาย

“ไม่คาดคิดว่า คุณจะเก่งกาจขนาดนี้!” เจี่ยงหลินหลินพูดด้วยสีหน้าตกใจ

หลินหยุนไม่สนใจเจี่ยงหลินหลิน แต่มองไปที่ผลหลงเสียน

ทุกคนพึ่งตั้งสติขึ้นมาจากความตกใจ เมื่อเห็นสายตาของหลินหยุน จ้องมองไปที่ผลหลงเสียน หัวใจของพวกเขาก็รู้สึกสิ้นหวัง

แม้ว่าพวกเขาจะรู้ว่ายาวิเศษนี้พวกเขาอาจไม่มีวาสนาได้ครอง แต่พวกเขาก็ยังมีความคาดหวัง

เพียงแต่ว่า ตอนนี้หลินหยุนกำลังจะได้รับยาวิเศษ เป็นเรื่องที่หลีกเลี่ยงไม่ได้ที่จะรู้สึกสลดใจเล็กน้อย

เจี่ยงหลินหลินตะโกนอยู่ข้างหลังหลินหยุน “พ่อหนุ่ม ถ้าคุณได้ยาวิเศษ ฉันยินดีจ่ายเงินเพื่อซื้อมัน คุณต้องการเท่าไหร่พูดมาเลย!”

หลินหยุนไม่สนใจเธอ และค่อยๆเดินไปที่ด้านข้างของทะเลสาบ มองไปที่ทะเลสาบที่ไม่เห็นก้นบึ้งอย่างนิ่งสงบ

“เขาไม่ไปเอายาวิเศษ!”

“ดูเหมือนว่าเขากำลังรออะไรอยู่?”

ทุกคนมองไปที่หลินหยุนที่ยืนอยู่ริมทะเลสาบ สายตาไม่ได้อยู่ที่ยาวิเศษ พวกเขาทั้งหมดต่างคาดเดา

“จะมีอะไรล้ำค่าไปกว่ายาวิเศษอีก”

ทุกคนต่างงุนงง

ซูจื่อเหลียงที่อยู่ข้างหลังเขาก็รู้สึกสับสนเล็กน้อย และถามว่า “อาจารย์ รออะไรอยู่?”

มุมปากของหลินหยุนยกสูง “นายไม่สังเกตหรือว่า เจียวที่ถูกฆ่าตายเมื่อสักครู่ มีความยาวเพียงสิบเมตรเหรอ?”

ในตอนแรกซูจื่อเหลียงไม่ได้ให้ความสนใจ เมื่อได้ยินคำพูดของหลินหยุน เขาก็มองไปที่ร่างของเจียวทันที

แน่นอนว่า เจียวนั้นมีความยาวเพียงสิบเมตร และเมื่อสิบกว่าปีก่อน เจียวที่อยู่ที่นี่ก็มีความยาวสิบเมตรแล้ว

ซูจื่อเหลียงตกใจ “อาจารย์หมายความว่า ยังมีเจียวอีกหนึ่งตัว!”

หลินหยุนไม่ตอบ และมองไปที่ทะเลสาบที่ไม่เห็นก้นบึ้ง ค่อยๆยกมุมปากของเขาขึ้น