จักรพรรดิเชียนตกสวรรค์ นิยาย บท 1891

หลินหยุนได้ยินก็อดไม่ได้ที่จะหัวเราะอย่างบ้าคลั่ง มองเต้าเฉิงด้วยสายตาที่มีเจตนาฆ่า “อริยปราชญ์แห่งโลกธรรมช่างดีเหลือเกิน เต้าเฉิงก็ช่างดีเหลือเกิน!”

“ดูเหมือนว่า โลกชางฉองของฉันเงียบสงัดในจักรวาลเป็นเวลานานเกินไปแล้ว!”

“แม้แต่คุณที่เป็นแค่จ้าวแห่งเต๋า ก็กล้าหาญไม่เกรงกลัวเพราะถือว่ามีคนหนุนหลังต่อหน้าโลกชางฉองของฉัน!”

“คุณคงจะคิดว่า โลกชางฉองของฉันมีกษัตริย์เพียงแค่คนเดียว แต่กษัตริย์ไม่ออกมาหลายปีแล้ว ก็ไม่แน่ว่าจะสามารถปกป้องคุณที่เป็นแค่จ้าวแห่งเต๋าได้ไหม!”

“ในทางตรงกันข้าม คุณเลือกอีกฝ่ายหนึ่ง ก็ได้รับการถือหาง ฉันพูดไม่ผิดสินะ?”

“แต่คุณกลับลืมแล้ว เรื่องนี้เกี่ยวข้องกับชีวิตและความตายของเจ้าหญิงแห่งโลกชางฉองของฉัน!”

“เกี่ยวกับสายเลือดของกษัตริย์!”

“ในจักรวาลนี้ ไม่ว่าใคร หากมายุ่งเจ้าหญิงแห่งโลกชางฉองของฉัน ก็จะต้องตาย!”

“ถ้าหากทุกคนในจักรวาลนี้ต่างก็มีส่วนร่วม งั้นก็ให้จักรวาลนี้ถูกทำลายไปให้มากที่สุด!”

“เต้าเฉิง ฉันจะให้โอกาสสุดท้ายแก่คุณในการเลือก!”

“บอกที่อยู่ขององค์หญิงมา! บอกผู้ที่อยู่เบื้องหลังมา!”

“ฉันเก็บโลกธรรมของคุณไว้ และไว้ชีวิตเต้าเฉิงอย่างคุณ!”

“ถ้าไม่เช่นนั้น ฉันสามารถให้คุณ ให้ผู้บำเพ็ญเพียรทั้งโลกธรรมของคุณ ตกอยู่ในความยากลำบากอย่างยิ่ง! ทำลายการถ่ายทอดของโลกธรรมของคุณโดยสมบูรณ์! และทำลายโลกธรรมของคุณ!”

เต้าเฉิงมองหลินหยุนด้วยความโกรธอย่างยิ่ง ใบหน้าที่ราวกับเด็กน้อยสาดส่องสีหน้าที่ลังเลออกมา แต่ไม่นาน ในดวงตาที่ลึกล้ำของเขา สายตาของเขาก็เด็ดเดี่ยวอีกครั้ง

ไม่พูดอะไรอีก จากนั้นก็หลับตาไปเลย

หลินหยุนเห็นดังนี้ ฟันเหล็กในปากกัดไว้แน่น จากนั้นก็พยักหน้า พูดด้วยพูดเสียงเรียบ ๆ ว่า “ได้! เต้าเฉิง งั้นก็ยืนหยัด กับสิ่งที่คุณเลือกตอนนี้เถอะ ต่อไปฉันจะให้คุณเห็นกับตา โลกธรรมจะพังพินาศเพราะคุณ!”

พูดแล้ว หลินหยุนหันตัวกลับมาทันที มองดูโลกธรรมเหนือนภาด้วยความเคารพอย่างยิ่ง และตะโกนเสียงดังว่า “ฉันรู้ ผู้ที่อยู่เบื้องหลังนั่น คุณกำลังมองดูอยู่แน่เลยใช่ไหม? ไม่ว่าคุณเป็นใคร คุณก็ดูให้ชัดเจนแล้วกัน!”

เมื่อเสียงเงียบลง หลินหยุนพลิกฝ่ามือ ทันใดนั้นเลือดหนึ่งหยดก็พุ่งออกมา!

ภายใต้แสงสว่าง มีร่างหนึ่งเฉกเช่นกับภูเขา เดินก้าวออกมาจากแสงสว่าง

นั่นก็คือเถ่หนิว!

เมื่อเห็นเถ่หนิวออกมา หลินหยุนก็ตะโกนด้วยเสียงเรียบ ๆว่า “จับกุมผู้บำเพ็ญเซียนแดนสู่ธรรมะทุกคนในโลกธรรม! จากนั้นก็ทำลายโลกธรรมซะ ให้พวกเขาเห็นโลกธรรมพังพินาศไปกับตา！”

เถ่หนิวไม่พูดสักคำ แต่เขาสัมผัสได้ว่าหลินหยุนโกรธมาก เดือดดาลเป็นฟืนเป็นไฟ

ดวงตาของเถ่หนิวหรี่ลง มองไปที่เต้าเฉิงคนนั้นก่อน

หลินหยุนตะโกนด้วยความโกรธ “จับคนนี้ก่อน!”

แสงกระพริบที่มือของเถ่หนิว หอกยาวสีดำสนิทแท่งหนึ่งปรากฏขึ้น

ยิงตรงไปที่เต้าเฉิง

เต้าเฉิงเห็นดังนั้น พุ่งขึ้นไปอย่างเด็ดเดี่ยว ในเวลาเดียวกัน ภายใต้การสะบัดแขน สัญลักษณ์ลึกลับแต่ละตัวปรากฏขึ้น และขวางอยู่ตรงหน้าเขา

อานุภาพหอกของเถ่หนิวดังก้องกังวาน สัญลักษณ์ลึกลับแหลกสลายเป็นเสี่ยงๆ แต่ก็เปรียบเสมือนว่าไม่จบไม่สิ้น ท้ายที่สุดยังเป็นพลังหอกของเถ่หนิว ถูกบีบบังคับให้หมดสิ้นไป

เถ่หนิวเห็นดังนั้น เปลือกตากระตุก ราวกับว่าโดนดูถูกเหยียดหยาม ก้าวไปหนึ่งก้าว ก็ถึงตรงหน้าเต้าเฉิงแล้ว จากนั้นก็แทงหอกไปอีกครั้งหนึ่ง ทั้งโลกธรรมต่างก็อยู่ภายใต้หอกแท่งนี้ เขาตัวสั่นเทาอย่างรุนแรง ราวกับว่าหวาดกลัวมากๆ

เต้าเฉิงก็ตะโกนด้วยน้ำเสียงเคร่งขรึม ทันทีที่เห็นสัญลักษณ์ลึกลับแต่ละตัว และห่อทั้งตัวเขาเอาไว้อย่างแน่น แต่ว่าวินาทีถัดมาภายใต้อานุภาพหอกของเถ่หนิว สัญลักษณ์บนตัวเขาทั้งหมดแตกสลายเป็นชิ้นๆ หอกยาวสีดำสนิทก็แทงทะลุที่หน้าอกของเต้าเฉิง

มีไม้บรรทัดธรรมะอยู่ในมือ ชี่ของเต้าเฉิงก็แข็งแกร่งขึ้น ซึ่งต่อกรกับเถ่หนิวโดยตรง!

ดวงตาของเขาจับจ้องไปที่หลินหยุน เอ่ยปากพูดแผ่วๆว่า “คุณชาย นี่จำเป็นด้วยหรือ? ฉันเคยบอกไปแล้ว สาเหตุที่ไม่สามารถบอกคุณชายเรื่องนี้ได้ เพราะเป็นการเลือกอย่างจำใจ! ทำไมคุณชายจะต้องพยายามบีบบังคับกันด้วย? นอกจากนี้ ถ้าหากเท็นโนกษัตริย์ชางฉองมาด้วยตนเอง งั้นเต้าเฉิงสู้ไม่ได้ก็ยอมแพ้แล้ว ถ้าเป็นเพียงเช่นนี้ งั้นคุณชายต้องการทำลายโลกธรรมของฉัน ก็ทำไม่ได้!”

หลินหยุนหัวเราะอย่างเย็นชา “งั้นเหรอ? งั้นก็ให้ฉันดูสิ เต้าเฉิงอย่างคุณจะมีความสามารถแค่ไหนกันเชียว! ดูว่าคุณจะอาศัยไม้บรรทัดธรรมะที่อยู่ในมือ จะสามารถปกป้องโลกธรรมแห่งนี้ได้หรือไม่!”

หลินหยุนพูดจบ หอกสีดำสนิทในมือของเถ่หนิวก็สั่นอีกครั้ง

ต้าเต๋าแห่งปืนที่น่าเกรงขามอย่างยิ่งปรากฏขึ้น เทใส่ในหอกให้มากที่สุด

เสียงหอกดังสนั่น สั่นสะเทือนไปทั้งนภา

ในระยะอันสั้น เงาหอกทั้งหมดก็พุ่งแทงมายังเต้าเฉิง

ภายใต้การเหวี่ยงไม้บรรทัดธรรมะสีขาวในมือของเต้าเฉิง เงาของหอกแตกสลายในทันที เหลือเพียงแค่หอกแห่งต้าเต๋าที่แท้จริงแท่งเดียวเท่านั้น!

ในเวลาเดียวกัน สัญลักษณ์กฎเกณฑ์นับไม่ถ้วนลอยออกมาจากไม้บรรทัดธรรมะ ตรงหน้าของเต้าเฉิง ถักทอจนเป็นตาข่ายขนาดใหญ่!

หอกแห่งต้าเต๋าถูกห่อหุ้มไว้ทั้งหมด

ปิดกั้นหอกแห่งต้าเต๋าอย่างสมบูรณ์ และมัดไว้อยู่ในตาข่ายใหญ่!

เต้าเฉิงยืนอยู่เหนือนภา เอ่ยปากอย่างแผ่วเบาว่า “ฉัน ตอนนี้เป็นอย่างไร? ฉันเต้าเฉิงแม้ว่าเป็นเพียงแค่จ้าวครองสิบสามเต๋า แต่ ณ โลกธรรม ด้วยความช่วยเหลือของไม้บรรทัดธรรมะ อย่าว่าแต่ฉันเลยลูกน้องนี้ไม่ใช่เป็นกษัตริย์ที่แท้จริง แม้ว่าเป็นกษัตริย์ธรรมดา ก็ไม่อาจทำอะไรฉันได้!”

“ฉันไม่อยากให้โลกธรรมและคุณชายเกิดความขัดแย้งกัน ดังนั้น ยังหวังว่าคุณชายจะรู้จักถอยเมื่อเห็นสถานการณ์ที่อยู่ในภาวะยากลำบาก!”

หลินหยุนแสยะยิ้มและหัวเราะ “คุณบอกสิ่งที่คุณรู้ทั้งหมดให้ฉันฟัง ฉันก็ขี้เกียจเกินกว่าจะลงมือกับคุณอยู่แล้ว! ไม่อย่างนั้น งั้นก็รอความตายเถอะ! เถ่หนิว ทุบเขาซะ!”