ทำลายโลกธรรมทั้งหมดแล้ว
โลกธรรมสูญสิ้นโดยสิ้นเชิง
หลินหยุนพาหลีซิง และเถ่หนิว ไปจากเขตดาวผืนนี้
สุดหล้าทะเล
ทะลุมิติอีกครั้ง กลับไปยังโลกชางฉอง
หลินหยุนถามเถ่หนิวว่า “สัมผัสได้ถึงการมีอยู่ของยอดฝีมือผู้อื่นๆเหรอ?”
เถ่หนิวพยักหน้า และพูดว่า “ใช่ มีทั้งหมด 2 คน!”
ดวงตาของหลินหยุนกระพริบทันที “ใครกัน?”
เถ่หนิวบอกว่า “คนหนึ่งคือติงเสวียนแห่งเผ่าเต่ามังกร! ส่วนอีกคน ต้าเต๋าแห่งน้ำ ต้าเต๋าแห่งทอง ต้าเต๋าแห่งไม้ ต้าเต๋าแห่งซ่อน ไม่รู้ตัวตนอย่างชัดเจน!”
หลินหยุนพยักหน้า “ทั้งสองคนอยู่ด้วยกันเหรอ?”
เถ่หนิวส่ายหน้าและกล่าว “ไม่ใช่ ต่างคนต่างซ่อน ดูทรงแล้ว พวกเขาไม่รู้ด้วยซ้ำถึงการมีอยู่ของอีกฝ่าย เพียงแต่ว่าในขณะที่โลกธรรมถูกทำลาย พวกเขาน่าจะพบการมีอยู่ของอีกฝ่ายแล้ว!”
หลินหยุนกล่าว “ก่อนหน้านี้เต้าเฉิงเคยเรียกมาก่อน ดูเหมือนว่าเรียกสองคนนี้แหละ!”
เถ่หนิวกล่าว “น่าจะใช่! แต่แม้ว่าทั้งสองจะลงมือ ก็ไม่อาจเปลี่ยนแปลงผลลัพธ์ได้! อย่างมากก็วุ่นวายนิดหน่อยก็เท่านั้น!”
หลินหยุนพยักหน้า “เห็นได้ชัดว่าทั้งสองคนนี้ไม่รู้ถึงการมีอยู่ของอีกฝ่าย จึงเข้าใจ แม้ว่าตนจะปรากฏตัว ก็ไม่อาจช่วยเต้าเฉิงได้!”
เถ่หนิวกล่าว “เต้าเฉิงคนนี้ทำไมถึงสามารถมองเห็นความล่มสลายของโลกธรรม และต้องเก็บเป็นความลับด้วย?”
หลินหยุนหัวเราะเย็นชา “ในเมื่อเขาอยากเก็บมันไว้ งั้นก็ให้เขาเก็บไว้เถอะ เก็บไว้เผื่อวันที่ฉันทำลายต้าเต๋าแห่งธรรมด้วยมือตัวเอง!”
เมื่อเสียงจบลง หลินหยุนชี้ไปที่ตรงกลางคิ้ว
พลังของศพฟ้ากลุ่มหนึ่งก็ปรากฏออกมาจากซากของราชวงศ์
หลินหยุนโบกมืออยู่ที่เหนือนภา ตะปูขึ้นสนิมสีดำปี๋หนึ่งอัน ปรากฏขึ้นบนมือของเขา
บนร่างของเสวี้ยเหอโดนตะปูตอนที่เขาอยู่โลกคุนชาง!
เมื่อเสวี้ยเหอยังมีชีวิตอยู่ มันถูกวางไว้ในจักรวาล และมันเป็นสิ่งที่มีอยู่ที่แข็งแกร่ง
แต่หลังจากถูกตะปูตัวนี้ผนึกไว้ ความทุกข์ทรมานของจิตญาณ ไม่อาจอธิบายได้เลย
หลินหยุนก็พยายามยื้อเวลาให้เสวี้ยเหอ และเพื่อที่จะสามารถให้เขาได้ยืนหยัดไปต่อ จึงฝืนตอกตะปูอันหนึ่งลงไป
ตะปูอันนี้ ไม่ใช่สมบัติที่จะเอามาต่อกรกับศัตรูได้
แต่จิตญาณที่ถูกผนึก ผนึกจิตวิญญาณ แม้ว่าหลินหยุนในชาติที่แล้ว ก็ไม่เห็นอะไรที่น่ากลัวขนาดนี้มาก่อน
ในมือของเขามีแสงส่องวิบวับ ขวดชนะทุกข์ก็ปรากฏขึ้น
หลินหยุนคว้าจิตวิญญาณของเต้าเฉิงออกมา
ตะปูโดนตอกไปที่ตรงกลางคิ้วของจิตวิญญาณของเต้าเฉิงโดยไม่ลังเล
ทันใดนั้น ความเจ็บปวดที่ไม่สามารถอธิบายได้ทำให้เต้าเฉิงกรีดร้องออกมา
แต่นี่ยังไม่ถือว่าจบ
พลังเต๋าศพฟ้าที่ห่อหุ้มอยู่กลุ่มหนึ่งในมือของหลินหยุน ก็ถูกเขาบังคับให้ไหลเข้าสู่จิตวิญญาณของเต้าเฉิง
เสียงกรีดร้องของเต้าเฉิงยิ่งแย่ลงไปอีก
เมื่อได้ยินเสียง ต่างก็ทำให้ผู้คนกลัวจนตัวสั่น ขนลุกขนพอง
หลินหยุนมองจิตวิญญาณที่บิดเบี้ยวโดยสมบูรณ์ เต้าเฉิงที่เจ็บปวดจนถึงสุดขีด เอ่ยปากพูดด้วยเสียงเย็นชาว่า “เต้าเฉิง คุณเป็นคนเลือกทั้งหมดนี้เอง!”
“ตั้งแต่นี้ไป คุณจะรับความทรมานตลอดเวลา!”
“จนกระทั่งวินาทีที่ฉันทำลายจักรวาลโลกธรรมโดยสมบูรณ์!”
“ไม่ต้องสงสัยว่าฉันทำได้หรือไม่!”
“ยิ่งไม่ต้องร้องขอความเมตตา!”
“เพราะว่า ฉันไม่สนใจแล้ว!”
พูดจบ หลินหยุนโบกมือ และวางมันลงในขวดชนะทุกข์แยกต่างหากอีกครั้ง
โหดร้ายไหม?
ก็อาจจะใช่!
แต่อีกฝ่ายมีส่วนเกี่ยวข้องกับร่องรอยของเย่เยว่!
แต่สุดท้ายก็ไม่ยอมบอก!
งั้นก็ไม่ต้องโทษเขาแล้ว!
เพื่อเย่เยว่!
อย่าพูดว่าเป็นแค่โลกธรรมที่จิ๊บจ๊อย!
ถึงแม้ว่าเป็นหมื่นจักรวาลแห่งนี้ หลินหยุนก็กล้าลงมือฆ่าล้างบาง!
สิ่งเหล่านี้ คือกรรมของจักรวาล
ถึงแม้ว่าจะติดมาเล็กน้อย ก็จะทำให้เป็นแปดเปื้อน!
การฝึกตนตั้งแต่นี้ไปก็ก้าวหน้าได้ยากมาก
เนื่องจากพลังของกรรมเหล่านี้ เป็นปริปักษ์กับพลังเต๋าทั้งหมด!
หลินหยุนระมัดระวัง และไม่กล้าเมินเฉยแม้แต่น้อย
ไม่นานนัก หลังจากที่เดินผ่านกลุ่มเมฆดำแห่งกรรม ตรงหน้าก็ปรากฏให้เห็นแผ่นเมฆสีทอง
หลินหยุนยังคงแฉลบผ่านไป
ไม่รู้ว่าผ่านมานานแค่ไหนแล้ว
เมฆสีทองหายไป หลินหยุนก็เข้าไปอยู่ในหมอก!
ที่นี่ก็คือสุดฟ้าจักรวาล!
และก็เป็นหมื่นจักรวาลทั้งหมด เป็นสถานที่ลึกลับที่สุด
ศูนย์กลางของจักรวาล ก็คือสุดหล้าทะเล
ในเมื่อมีสุดหล้าทะเล งั้นก็ย่อมมีสุดฟ้าจักรวาล!
เพียงแต่มีไม่กี่คนที่รู้จริงๆว่าสุดฟ้าจักรวาลอยู่ที่ไหนกันแน่!
ยิ่งไม่มีใครรู้ สุดฟ้าจักรวาลมีการเป็นอยู่อย่างไรกันแน่!
แต่หลินหยุนรู้!
เนื่องจากเขาในชาติที่แล้ว เคยต่อสู้กับเต๋าสวรรค์!
เคยตายอย่างอนาถภายใต้เต๋าสวรรค์!
ในขณะที่เขาตาย เขาสัมผัสได้ถึงชี่ของสุดฟ้าจักรวาล!
แน่นอน บางทีอาจจะกลับคืนสู่สุดฟ้าจักรวาล
สรุปแล้วเป็นแบบไหน เขาเองก็ไม่อาจฟันธงได้!
แต่เขาสามารถฟันธงได้เรื่องหนึ่ง!
นั่นก็คือ สุดฟ้าจักรวาล อยู่ใกล้กับระยะห่างของฟ้า และระยะห่างของเต๋ามากที่สุด!
ครั้งนี้ที่เขามา ก็เพื่อต้องการเปิดต้าเต๋าที่อยู่ของระยะห่างของฟ้า ระยะห่างของเต๋าที่ใกล้ที่สุดอย่างไร้จำกัด!
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: จักรพรรดิเชียนตกสวรรค์
จบแค่นี้จริงดิ ไม่มั้ง เหมือนคนเขียนโดนตัดจบใน 5 ตอน อะไรกันนี่ อ่านถึงประมาณตอนที่ 1,500-1,600 พอละ หลังจากนั้นเละ ช่วงสุดท้ายนี่มั่วบ้านงานมั่ก ๆ...
1...
1...
1...
1...
นิยายจีนหลายๆหรือเกือบทุกเรื่องจะจบแบบงง..เหมือนคนแต่งจบไม่เป็น..คือเนื้อเรื่องแต่งไปได้เรื่อยๆแต่หาตอนจบไม่เจอคือถ้าจะจบก็จบแบบงง..หนักสุดน่าจะเรื่องฉินหรังละครับ.ฉินหรังไปสถานที่หนึ่งได้ต้นไม้แล้วโดนระเบิดออกมาอีกทีก็1ปีผ่านไป ไปหาแม่แล้วเปลี่ยนชื่อเลยครับ จงหยู่นางเอกต้นเรื่องหายไปเลย ฉินหรังได้กลับนางฟ้า ผมนี้งงเลยคนแต่งน่าจะเมาแฟบนะ...
จบแบบงงๆครับ...