จักรพรรดิเชียนตกสวรรค์ นิยาย บท 35

บทที่ 34 หยกสีแดง

หวางเสี่ยวซีมองไปที่หลี่เหยนด้วยความกังวล แล้วพูดขึ้นว่า “หลี่เหยน ไม่ต้องพนันกับเขาแล้วดีไหม”

จ้าวกางเองก็พยักหน้าเห็นด้วย “หวางเสี่ยวซีพูดถูก ตอนนี้เปลี่ยนใจยังทันนะ”

หลี่เหยนตาเริ่มแดง เขามองไปที่แผ่นหลังของหลินหยุน สีหน้าลังเล “ไม่ ฉันไม่เชื่อว่ามันจะเก่งขนาดนั้น ยังไงฉันก็จะพนันกับเขาให้ได้”

หลี่เหยนก้าวไปที่เวที พร้อมพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชาว่า “เปิดได้เลย”

คนตัดมีเพียงคนเดียว หลินหยุนมาก่อน รอคิวอยู่ข้างหน้า

คนตัดหินที่อายุราวห้าสิบมองหินที่หลินหยุนเลือก สีหน้าเต็มไปด้วยความเหยียดหยาม

เขาเปิดหินมานานหลายปี ค่อนข้างเข้าใจเรื่องนี้ หินที่หลินหยุนเลือก เป็นเพียงหินธรรมดาที่ไม่มีอะไรเลย

เพราะฉะนั้นในตอนที่คนตัดหินทำการตัดลงไปนั้น ใช้มีดตัดลงไปเลย แต่ไม่ใช่การขัดอย่างระมัดระวัง

คนที่ไม่ค่อยพูดอย่างหลินหยุน กลับพูดขึ้นมาทันทีว่า “ห้ามตัด ค่อยๆ ขัดเอา”

คนตัดหินจ้องมองที่หลินหยุน พร้อมพูดด้วยความแยแสว่า “แค่ของไม่ได้เรื่องชิ้นนึง จะระวังทำไม”

แต่เป็นข้อเรียกร้องของลูกค้า เขาไม่อาจปฏิเสธได้ ทำได้เพียงค่อยๆ ขัดเงา

จินหยวนเป่ายินอยู่ข้างๆ หลินหยุน พร้อมพูดด้วยความรอคอยว่า “หลินหยุน หินที่นายเลือกเป็นหินระดับยอดเยี่ยมหรือเปล่า”

ถึงจินหยวนเป่าจะรู้สึกว่าไม่มั่นใจเท่าไหร่นัก แต่นั่นต้องเป็นของที่ดีที่สุด แต่ว่าเขาตอนนี้ค่อนข้างเชื่อใจหลินหยุนมาก

จินหยวนเป่าเชื่อว่าหินที่หลินหยุนเลือก คงเป็นหินที่อยู่ในระดับสูง

หลินหยุนเองก็เริ่มแน่ใจ เขารู้สึกเพียงว่าอะไรไว้ต่าง ๆ ในหินก้อนนี้ไม่เหมือนกัน

“ดูสิ” หลินหยุนพูด

หลี่เหยี่ยนและพวกมองดูหินที่กำลังถูกขัดเงาอย่างตื่นเต้น ในใจพวกเขาต่างก็ตะโกนอยู่ตลอดว่า “พัง พัง พัง!”

ประหนึ่งว่าจะได้ยินสิ่งที่หลี่เหยนภาวนาอยู่ในใจ หินก้อนนั้นถูกขัดเงาไปถึงครึ่งก้อนแล้วในเวลาไม่นาน ฝุ่นปลิวคลุ้งไปทั่ว แต่ก็ยังไม่ปรากฏสีเขียวขึ้นมาแต่อย่างใด

หลี่เหยี่ยนกำมือสองข้างแน่น สีหน้าตื่นเต้นอย่างมาก เขาพูดขึ้นว่า “พังแล้ว พังแล้ว นี่มันของไม่ได้เรื่อง เขาแพ้แน่ๆ!”

จ้าวกางเองก็พูดด้วยความดีอีกดีใจว่า “ขัดเงามาจนถึงครึ่งก้อนแล้ว ยังไม่มีสีเขียวโผล่มาแม้แต่นิดเดียว หลินหยุนไอ้คนขี้ขลาดตาขาวนั่นแพ้แน่ไม่ต้องสงสัยเลย!”

อีหลิงมองไปที่หลินหยุนด้วยความเป็นห่วง แต่กลับพบว่าเขายังคงนั่งอยู่ตรงนั้นด้วยสีหน้าราบเรียบไม่แสดงอาการใดๆ ราวกับว่ากุมชัยชนะเอาไว้อยู่ในมีความกังวลอะไรทั้งนั้น

“เขามั่นใจในตัวเองขนาดนั้นเลยเหรอ หรือแค่ทำเป็นไม่ตื่นเต้น”

เซี่ยหยู่เวยสีหน้าเย็นชา เธอเห็นว่าหลินหยุนน่าจะแพ้การแข่งขันแน่ๆ ในใจกลับรู้สึกดีใจอย่างบอกไม่ถูก

“หลินหยุน ถ้านายแพ้ ก็ต้องคุกเข่าก้มหัวขอร้องหลี่เหยน ฉันจะคอยดูว่าท่าทางหยิ่งผยองไม่กลัวใครของนายจะอยู่ได้นานแค่ไหน”

หินโดนขัดไปเรื่อยๆ คนตัดหินเริ่มรู้สึกรำคาญ มองไปที่หลินหยุนแล้วพูดขึ้นว่า “ประสบการณ์ที่ผ่านมาของฉันมันบอกฉันว่าเนี่ยมันเป็นแค่หินธรรมดาไม่มีราคาอะไร ถ้าจะขัดต่อไปก็เท่ากับเสียเวลาเท่านั้น”

หลินหยุนสีหน้าไร้ความรู้สึกเช่นเดิม เขาตอบว่า “ขัดต่อไป”

คนตัดหินได้แต่ถอนหายใจ ทำได้เพียงขัดต่อไป “เหอะ รอให้ฉันขัดหินนี่จนกลายเป็นฝุ่นจนหมด เดี๋ยวนายก็หมดความหวังไปเอง”

หลังจากได้ยินสิ่งที่คนตัดหินพูด หลี่เหยนดีใจพร้อมมองไปที่หลินหยุน เขาพูดกับหลินหยุนด้วยความลำพองใจว่า “อาจารย์ที่จัดหินบอกให้หยุดขัดนี่ก็เป็นครั้งแรกจริงๆ หินที่นายเลือกเป็นของไม่มีราคา นายแพ้แล้วล่ะ รอคุกเข่าก้มหัวให้ฉันเถอะ!”

หลินหยุนไม่สนใจสิ่งที่หลี่เหยนพูดแต่อย่างใด เขาเพียงแค่มองดูคนตัดหินอยู่อย่างเงียบๆ น่าจะใกล้ปรากฏขึ้นมาแล้ว

อย่างที่คิด คนตัดหินร้องขึ้นด้วยความประหลาดใจ ความเร็วในการขัดเริ่มช้าลง

หินก้อนนั้นยังคงไม่ปรากฏสีเขียวแต่อย่างใด แต่มันกลับปรากฏสีแดงขึ้นมา

หลี่เหยนเริ่มใจไม่ดีนัก เขารู้สึกว่านี่เป็นลางที่ไม่ค่อยดีเท่าไหร่

แม้แต่ท่าทีที่เธอมีต่อหลินหยุนก็เปลี่ยนไป แต่มันเป็นเพียงท่าทีที่แสดงออกมาเท่านั้น ในใจของเธอ ก็ยังคงมองว่าเขาเป็นคนขี้ขลาดตาขาวอยู่ดี

หลินหยุนมองไปที่หลี่เหยน พร้อมพูดด้วยน้ำเสียงราบเรียบว่า “ถึงตานายแล้ว!”

หลี่เหยนสีหน้าดำคล้ำ สองมือสั่นระริก การพนันครั้งนี้ เขาแทบจะถือได้ว่าแพ้ไปอย่างราบคาบแล้ว มันเป็นไปได้ยากที่จะออกมาเป็นหยกที่ราคาสูงให้เขาได้

ถ้าเป็นแบบนั้น เถ้าแก่ที่พนันหินอัญมณีคงต้องกระอักเลือดเป็นแน่

“ในเมื่อเขาทำได้ งั้นฉันก็ต้องทำได้เหมือนกัน เขาจะโชคดีขนาดนั้นได้ยังไงกัน ฉันก็ต้องได้หยกที่มีราคาสูงแบบนั้นได้เหมือนกันนั่นแหละ” หลี่เหยนคำรามอยู่ในใจ

“เปิดหินเลย!” หลี่เหยนตะโกนบอกคนตัดหิน

คนตัดหินเริ่มตัดหินออก โดยตัดผ่ากลางจนกลายเป็นเศษขนาดเล็ก ก็ไม่ปรากฏสีเขียวออกมาแต่อย่างใด

“นี่มันหินไร้ราคา!” จากการตัดสินที่ผิด การตัดครั้งนี้ของคนตัดค่อนข้างละเอียดมาก สุดท้ายถึงได้ตัดสินผลดังกล่าว

พิธีกรมองไปที่หลี่เหยนด้วยความเสียดาย พร้อมประกาศผม “น่าเสียดาย การพนันครั้งนี้ คุณหลินเป็นฝ่ายชนะ!”

หลี่เหยนทรุดตัวลงไปกับพื้นทันที สีหน้าหมดอาลัยตายอยาก ปากเอาแต่พึมพำว่า “ทำไม? นี่มันเป็นเพราะอะไรกัน?”

จินหยวนเป่าจ้องไปที่หลี่เหยน สีหน้าและน้ำเสียงเต็มไปด้วยความเย้ยหยัน “หลี่เหยน นายแพ้แล้ว! แกแพ้แล้ว มาคุกเข่าก้มหัวข้อร้องหลินหยุนสิ!”

ผู้คนรอบข้างต่างก็ยืนกอดอก รอคอยดูละครเรื่องนี้กันอยู่

จ้าวกางกับเว่ยเทียนหมิงสีหน้าดำก่ำ เมื่อครู่หลี่เหยนท้าพนันหลินหยุนต่อหน้าผู้คนมากมาย ตอนนี้หากจะกลับคำคงยากแล้ว

จ้าวกางรีบไปขอความช่วยเหลือจากเว่ยเทียนหมิง “คุณชายเว่ย นายช่วยหลี่เหยนเถอะนะ”

“เฮ้อ ครั้งนี้หลี่เหยนใจร้อนเกินไป!” เว่ยเทียนหมิงถอนหายใจ หลับตาลงด้วยความอย่างจนปัญญา เรื่องมาถึงขั้นนี้ เขาเองก็ทำอะไรไม่ได้

หลี่เหยนกลับทำสีหน้ากรุ้มกริ่มพร้อมยิ้มด้วยความร้าย “จะให้ฉันก้มหัวขอร้องไอ้คนขี้ขลาดนี่เหรอ ฝันไปเถอะ!”