จักรพรรดิเชียนตกสวรรค์ นิยาย บท 382

จองหอง เย่อหยิ่ง ดูถูกคนอื่น！

เอาคำพวกนี้รวมกัน ก็ยังไม่เท่าความหยิ่งผยองของเซี่ยหมิงเห้า！

หมอที่มาในวันนี้ ล้วนเป็นหมอที่มีชื่อเสียงของประเทศจีน แต่ว่า กลับไม่มีใครที่กล้ายืนออกมา ดุเซี่ยหมิงเห้า

วัยรุ่นสองคนที่ข้างๆเซี่ยหมิงเห้ามี พอเห็นคนพวกนี้โมโหแต่ไม่มีใครพูดอะไร เดิมทีก็ยังมีท่าทางกังวลอยู่เล็กน้อย แต่จู่ๆก็เปลี่ยนเป็นความมั่นใจ จ้องมองหมอพวกนี้ที่อายุราวๆกับปู่ของพวกเขา จากนั้นก็เผยรอยยิ้มเย็นชาที่เต็มไปด้วยความเหยียบหยาม

ท่านหลิวเดินเข้าไป ยืนอยู่ตรงหน้าของเซี่ยหมิงเห้า พูดด้วยสีหน้าที่ไร้อารมณ์ว่า “ราชาการแพทย์มีสิทธิ์ท้าแข่งกับตระกูลใหญ่การแพทย์แผนจีนได้หนึ่งครั้ง นี่เป็นกฎ เจ้าไม่มีอำนาจมาตัดสิน”

เซี่ยหมิงเห้ายิ้มด้วยใบหน้าที่ใสซื่อแล้วพูดว่า “ผมตัดสินอะไรพวกแกเหรอ? ไม่มีมั้ง สิ่งที่ข้าพูดล้วนเป็นความจริงทั้งนั้น！”

“หรือว่าแค่ขยะอย่างพวกแก ก็คู่ควรที่จะแข่งกับตระกูลใหญ่การแพทย์แผนจีนรึไง? ออกมาสิ ให้ข้าดูหน่อยว่า การแข่งขันราชาการแพทย์ที่พวกแกพูดถึง มีกี่คนที่สามารถใช้ชี่ฝังเข็มได้！”

ความหยิ่งผยองของเซี่ยหมิงเห้าสูงเสียบฟ้า ทั้งๆที่เขาก็รู้ว่าคนพวกนี้เป็นแค่คนธรรมดา จะสามารถบำเพ็ญชี่แท้ออกมาได้ยังไง? แต่กลับใช้คำพวกนี้ในการเสียดสีผู้อื่น ช่างเป็นคำพูดของคนขี้แพ้

“เฮิง！”

“จะมากเกินไปแล้ว！”

“ตระกูลใหญ่การแพทย์แผนจีนมันจะหยิ่งผยองเกินไปแล้ว！”

เหล่าคุณหมอที่อยู่ในห้องโถง ต่างก็โกรธเกรี้ยว จ้องมองด้วยความโกรธ แล้วชี้ไปที่เซี่ยหมิงเห้า

แต่ว่า ก็ยังไม่มีใครยืนออกมา

ถึงแม้เซี่ยหมิงเห้าจะหยิ่งผยอง แต่ว่ามีอยู่สิ่งหนึ่งที่เขาพูดถูก！ คนมากมายที่อยู่ที่นี่ คนที่สามารถใช้ชี่ฝังเข็มได้ นอกจะหลินหยุน ก็ไม่มีใครอื่นอีกแล้ว

ก็ไม่แปลกที่ตระกูลใหญ่การแพทย์แผนจีนจะไม่เห็นพวกคุณหมอในโลกมนุษย์อยู่ในสายตา ราวกับจิตวิญญาณของเทพที่อยู่ด้านบนสุด จะทำยังไงได้ในเหมือนอีกฝ่ายเขาแข็งแกร่งขนาดนั้น

เซี่ยหมิงเห้าเบิกตามอง เหล่าคุณหมอที่กำลังโมโหอยู่ด้วยใบหน้าที่ดูถูกเหยียบหยามอยู่แวบหนึ่ง จากนั้นก็โบกมือพูดอย่างเหนื่อยหน่ายแล้วพูดว่า “พอแล้วพอแล้ว อย่าพูดเรื่องที่ไม่มีประโยชน์เลย ผมจะยืนอยู่ตรงนี้ ถ้าเกิดพวกแกคนไหนที่คิดว่ามีฝีมือ ก็ขึ้นมาแข่งกับผมได้”

“ถ้าเกิดไม่มี งั้นก็เรียกผู้ท้าชิงออกมา ให้ผมดูหน่อยสิว่าใครกันที่กล้าขนาดนี้！”

ไม่มีใครกล้าขึ้นไป ขึ้นไปก็มีแต่ทำให้ตัวเองขายขี้หน้าไม่ใช่รึไง?

ยืนด่าอยู่ข้างหลังเพื่อระบายอารมณ์ก็พอแล้ว ใครจะโง่เอาหน้าตัวเองไปให้เจ้าเซี่ยหมิงเห้าตบต่อหน้าล่ะ?

เซี่ยเจี้ยนโก๋มองไปยังหลินหยุน เห็นว่าหลินหยุนกำลังมองเซี่ยหมิงเห้าด้วยแววตาที่เย็นชา เซี่ยเจี้ยนโก๋ดึงแขนของโจวเฟิน ได้เผยสีหน้าของคนที่เพิ่งฟื้นจากความตาย “พวกเราไปกันเถอะ！”

“ได้！” โจวเฟินกุมมือของเซี่ยเจี้ยนโก๋ที่กำลังสั่นอยู่อย่างแน่นหนา แล้วเดินตามออกไปพร้อมกับเขา

ความหวังทั้งชีวิตของเซี่ยเจี้ยนโก๋ จะสำเร็จหรือไม่ ก็ต้องดูครั้งนี้

เซี่ยหมิงเห้าไม่รู้จักเซี่ยเจี้ยนโก๋ด้วยซ้ำ ตอนที่เซี่ยเจี้ยนโก๋ถูกขับไล่ออกจากตระกูล เขาเพิ่งจะห้าหกขวบ ผ่านมานานขนาดนี้ ต่อให้เป็นเซี่ยเจี้ยนโก๋เมื่อกี้ ก็ยังใช้เวลาอยู่นานกว่าจะนึกออกว่าเขาชื่อเซี่ยหมิงเห้า

นี่มันก็เป็นเพราะว่าเซี่ยเจี้ยนโก๋เอ็นดูเซี่ยหมิงเห้าตอนเด็กเป็นพิเศษ เพราะงั้นจึงสามารถนึกออกได้

แต่ว่าเซี่ยหมิงเห้าก็นึกเซี่ยเจี้ยนโก๋ไม่ออก

พอเห็นเซี่ยเจี้ยนโก๋จูงมือโจวเฟิน มายืนอยู่ตรงหน้าของตัวเอง เซี่ยหมิงเห้าก็ตะลึงไปพักหนึ่ง ถามด้วยใบหน้าที่ดูถูกว่า “เจ้าเองเหรอที่เป็นผู้ท้าชิง?”

“ทำไมข้าถึงรู้สึกคุ้นหน้าเจ้าอย่างบอกไม่ถูก?”

คนรอบๆพอเห็นคู่สามีภรรยาเซี่ยเจี้ยนโก๋ทั้งสองที่จู่ๆก็เดินออกมา ก็อึ้งไปพักหนึ่ง จ้องมองทั้งสองคนด้วยความสงสัย

“สองคนนี้เป็นใครกัน? ทำไมถึงยืนออกมาในเวลาแบบนี้? นี่มันเป็นการหาเรื่องให้ตัวเองอับอายไม่ใช่รึไง?”

เซี่ยเจี้ยนโก๋พยายามเก็บอาการตื่นเต้นของตัวเอง พูดออกไปด้วยเสียงสั่นๆว่า “หมิงเห้า เจ้าลองดูดีๆ ยังจำผมได้ไหม? ผมเป็นลุงสามของแกไง！”

เซี่ยหมิงเห้าอึ้งออกมาก่อน จากนั้นจู่ๆก็หัวเราะเสียงดังแล้วพูดว่า “ที่แท้เจ้าก็คือคนที่ไม่สามารถบำเพ็ญชี่แท้ได้ จนถูกขับไล่ออกจากตระกูลอย่างลุงสามที่เป็นขยะนี่เอง！”

“เฮ้อ พวกแกทั้งสอง ไม่ใช่เอาแต่พูดว่าอยากจะเห็นลุงสามที่เป็นขยะคือใครไม่ใช่เหรอ? ตอนนี้ก็รีบมาดูสิ！”

วัยรุ่นที่อยู่ข้างหลังทั้งสองคน ราวกับเด็กน้อยที่ไปดูลิงในสวนสนุก สังเกตเซี่ยเจี้ยนโก๋ตั้งแต่หัวจรดเท้า

แม้แต่ผู้หญิงคนหนึ่งก็ยังไม่เว้น！

พอเห็นว่าฝ่ามือนั้นกำลังจะโดนหน้าของโจวเฟิน คนที่อยู่รอบๆก็รู้สึกได้เพียงแค่ว่าภาพตรงหน้าก็มีเงาผ่านไปแวบหนึ่ง

มือข้างนึกที่ทั้งผอมบางและขาว จับข้อมือของเซี่ยหมิงเห้าเอาไว้อย่างแน่นหนา

“แกเป็นคนที่ไม่ได้รับการสั่งสอนมาจริงๆด้วย！” หลินหยุนไม่ได้แสดงสีหน้าใดๆ แล้วน้ำเสียงก็เต็มไปด้วยความเย็นชา

หลินหยุนไม่อยากยุ่งเรื่องของตระกูลเซี่ยด้วยซ้ำ แต่ เซี่ยหมิงเห้าลงมือกับโจวเฟิน งั้นเขาก็ต้องเข้าไปยุ่ง

“เสี่ยวหยุน！” โจวเฟินดีใจมาก ราวกับคนที่เพิ่งรอดพ้นจากความตาย

เซี่ยหมิงเห้าตกใจเล็กน้อย “น่าแปลกใจจริงๆ ข้ากลับไม่เห็นว่าเจ้าหมอนี่เคลื่อนไหวตั้งแต่เมื่อไร！”

แต่ว่า เซี่ยหมิงเห้าไม่ยอม ระเบิดชี่แท้ที่อยู่ในร่างทั้งหมด ไปยังฝ่ามือของตัวเอง

“เฮิง ผมขอดูหน่อยว่าครั้งนี้แกจะรับมือยังไง！” เซี่ยหมิงเห้ายิ้มอย่างเย็นชา

แต่ว่า วินาทีต่อมา เขาก็ต้องตกใจ

ขนาดใช้ชี่แท้ที่อยู่ในร่างทั้งหมด แต่ว่าข้อมือของเขาก็ยังถูกหลินหยุนกุมเอาไว้ ฝ่ามือที่ผอมบางของหลินหยุน ก็ราวกับคีมเหล็กยักษ์ ที่รัดข้อมือของเขาเอาไว้

“เป็นไปได้ยังไง！”

เซี่ยหมิงเห้าตกตะลึง สังเกตหลินหยุนอีกครั้ง เขานึกไม่ถึงว่า ชายหนุ่มตรงหน้าที่น่าจะอายุน้อยกว่าเขาสองปี กลับมีฝีมือถึงขนาดนี้！

“เจ้าหนุ่ม แกเป็นใครกัน?” เซี่ยหมิงเห้าถามด้วยใบหน้าที่มืดมน

หลินหยุนพูดอย่างสงบนิ่งว่า “คนที่ท้าแข่งกับเจ้า”

จากนั้น หลินหยุนก็พูดเสริมเข้าไปอีกหนึ่งประโยค “และเป็นคนที่สอนเจ้าว่าเป็นคนต้องทำตัวยังไง”