จักรพรรดิเชียนตกสวรรค์ นิยาย บท 44

บทที่ 43 ความคิดที่กะทันหัน

ในห้อง หลินหยุนเริ่มกลั่นยา

พลังทิพย์ผ่านฝ่ามือ กลายเป็นเปลวไฟ สมุนไพรในกล่อง ได้ถูกกลั่นอยู่บนกลางอากาศ

ในห้อง อุณหภูมิไม่ได้เปลี่ยนแปลงอะไรเลย ความร้อนจากเปลวไฟ ทั้งหมดถูกหลินหยุนควบห่างจากตัวครึ่งเมตร

สำหรับการควบคุมกฎของฟ้าดินของมหากษัตริย์ชางฉอง มันถึงขึ้นที่คนธรรมดาไม่อาจที่จะเข้าใจได้แล้ว

ยาปฐมภูมิเป็นยาที่พบเห็นได้บ่อยในแดนบำเพ็ญเซียนโลกเซียน โดยปกติแล้วแต่ละก๊กละสำนักจะให้ลูกศิษย์ที่เข้ามาใหม่กินแทนขนม

เพียงแต่ว่า ต่อให้จะเป็นยายาปฐมภูมิที่ด้อยประสิทธิภาพพันเท่า สำหรับคนธรรมดาเหล่านี้แล้ว มันไม่ต่างจากยาอายุวัฒนะในตำนานที่พวกเขาร่ำลือกัน

คนธรรมดากินเข้าไป กำจัดโรคเพิ่มอายุขัย นักบู๊กินแล้ว สามารถเพิ่มพลัง ฟื้นฟูภายใน

เพียงแต่ ยาปฐมภูมิต้องมีพลังปฐมภูมิขั้นสุดท้ายจึงจะสามารถกลั่นได้ แต่วันนี้พลังของหลินหยุนเป็นเพียงระยะปฐมภูมิตอนแรก ยังขาดอีกสองขั้น

แต่หลินหยุนใช้ความเข้าใจในกฎแห่งสวรรค์และโลก สามารถชดเชยพลังที่ไม่เพียงพอ พอที่กลั่นยาปฐมภูมิได้

ครึ่งชั่วโมงให้หลัง หลินหยุนเดินออกมาจากห้อง

หยุนเยว่ที่อดรนทนไม่ไหว ได้เฝ้าอยู่ด้านนอกนานแล้ว เมื่อเห็นหลินหยุนออกมาเร็วขนาดนี้ อดไม่ได้ที่จะตกใจ: “ล้มเหลวแล้วเหรอ?”

หลินหยุนสีหน้าซีดเซียว ยื่นมือออกมา ยาเม็ดใส ๆหนึ่งเม็ดกลิ้งไปมาในกลางฝ่ามือของเขา

“สำเร็จแล้ว!” หยุนเยว่ดีใจมาก

“แค่เวลาครึ่งชั่วโมงก็สามารถที่จะกลั่นมันสำเร็จ คุณหลิน คุณเหมาะสมกับฉายาหมอเทพมากจริงๆ!”

หยุนเยว่เป็นนักบู๊ ก็เคยได้ยินเรื่องราวของนักกลั่นยาในโลกบู๊มาบ้าง เหมือนยาที่จะสามารถรักษาอาการบาดเจ็บภายในที่เป็นเวลาสิบปีของควีนจิน หากไม่ใช่สิบวันหรือครึ่งเดือน ไม่มีทางที่จะกลั่นสำเร็จอย่างแน่นอน

แต่ว่าหลินหยุนใช้เวลาเพียงครึ่งชั่วโมง ก็กลั่นสำเร็จแล้ว!

“ตอนนี้สามารถที่จะไปรักษาเจ้านายของฉันได้หรือยัง?” หยุนเยว่ถามอย่างคาดหวัง

“เพราะอายุของสมุนไพรค่อนข้างที่จะสั้น ดังนั้นยาปฐมภูมิเม็ดนี้ยังไม่สามารถที่จะรักษาอาการบาดเจ็บทั้งหมดของควีนจิน ต้องให้ผมฝังเข็มในการช่วยอีกแรง รอให้ผมพักผ่อนสักครู่”

หลินหยุนพูดจบ ก็จะลงไปบนพื้นทันที เริ่มฟื้นฟูพลังทิพย์ การฝังเข็มต้องใช้พลังเพื่อป้องกันเข็ม เขาใช้พลังไปมาก ตอนนี้ไม่สามารถที่จะฝังเข็มได้อีก

หนึ่งชั่วโมงผ่านไป หลินหยุนและหยุนเยว่ก็ได้ไปถึงห้องของควีนจินอีกครั้ง

หลินหยุนได้มอบยาปฐมภูมิให้กับหยุนเยว่ แล้วกล่าว:” ป้อนเธอสิ”

“ค่ะ!” หยุนเยว่รีบเดินเข้าไป แล้วป้อนยาควีนจิน

หลินหยุนก็ได้ใช้วิชาฝังเข็ม ช่วยควีนจินฝังเข็มไปครึ่งชั่วโมง

เพียงแต่ว่า จุดฝังเข็มสุดท้ายเป็นจุดที่ค่อนข้างจะเขินอาย อยู่บนตำแหน่งสองจุดของควีนจิน

หลินหยุนไม่ได้รู้สึกว่าไม่เหมาะสมอะไร เพราะในใจเขาไม่ได้คิดอะไร: “ถอดเสื้อผ้าออกด้วย”

แต่ว่าควีนจินและหยุนเยว่ กลับลำบากใจมาก

หลินหยุนเห็นความอึดอัดของเขาทั้งสอง ก็พูดอย่างเปิดเผย: “ในสายตาของหมอ มีแต่คนไข้ ไม่มีชายหญิง”

ควีนจินก้มหน้ากล่าว: “เป็นฉันที่อวดดีเกินไป หมอเทพโปรดอภัย!”

พูดจบ ก็ถอดเสื้อผ้าออกเอง เผยเรือนร่างที่งดงาม

หลินหยุนไม่ว่อกแว่ก ใช้เข็มเร็วและแม่นยำ หลังจากฝังเข็มเข้าไป ควีนจินก็รู้สึกทันทีว่าเส้นลมปราณในร่างกายของเธอถูกปิดกั้นมานานหลายปี ก็ไหลลื่นทันที

หลังจากการฝังเข็มที่เป็นเลิศ หลินหยุนก็มาเอาเข็มออก

“เอาละ”

“เส้นลมปราณของคุณไหลลื่นแล้ว แต่ยังคงต้องพักผ่อนครึ่งเดือน ไม่สามารถที่จะฝึกวิชาที่เคยฝึกฝนอีก”

ควีนจินลงจากเตียง สีหน้าแดงเล็กน้อย โค้งคำนับไปทางหลินหยุน: “ขอบคุณหมอเทพหลินที่ช่วยให้ฉันพ้นจากความทุกข์ทรมาน หมอเทพหลินต้องการให้ตอบแทนยังไง ขอให้พูดมาเต็มที่!”

“ขอเพียงเป็นสิ่งที่ฉันสามารถทำได้ ฉันจะไม่ปฏิเสธเลย!”

ขอเพียงมีวิชาแค่หนึ่งฉบับ ก็สามารถที่จะเปิดสำนักได้เลย

ผลจากการคิดทบทวน ทันใดนั้นหลินหยุนก็มีความคิดขึ้นมาหนึ่งความคิด กลับทำให้ควีนจินตกตะลึงเป็นอย่างมาก!

หลินหยุนไม่เข้าใจพวกนี้ ในสายตาที่เขามอง วิชานี้ฉบับนี้เป็นเพียงขยะเล่มหนึ่ง หากอยู่ในแดนบำเพ็ญเพียรโลกเซียนเกรงว่าคงจะถูกหัวเราะเยาะจนฟันร่วง

“ช่วยคุณแก้ไขวิชา เป็นเพียงความคิดที่เกิดขึ้นมากะทันหัน ดังนั้นวิชาฉบับนี้ก็ไม่ได้ดีเลิศอะไร คุณก็อย่าตื้นตันมากนะเลย”

ควีนจินจู่ๆก็มีความรู้สึกที่อยากจะตาย เป็นอย่างที่เขาว่าแข่งกับคนเทียบกับคนก็จะทำให้เราเครียดตาย สิ่งของเทียบกับสิ่งของก็ทำให้เราอยากคืนของ

วิชาที่แข็งแกร่งขนาดนี้ เป็นเพียงความคิดที่เกิดขึ้นกะทันหันที่อยากจะแก้ไขของหลินหยุน อีกอย่างในสายตาของหลินหยุนเป็นเพียงขยะเล่มหนึ่ง

ต่อให้เป็นควีนจินที่มีอำนาจสะท้านไปทั้งเมืองหลิงหนาน เวลานี้นอกจากหัวเราะเจื่อนๆ ก็ไม่รู้ว่าจะแสดงสีหน้าอะไรดี

“ในเมื่อคุณหลินมอบให้ งั้นฉันก็จะรับมันเอาไว้”

ควีนจินเกือบจะเข้าใจแล้ว ตัวเองกับหลินหยุนนั้นไม่ใช่คนในโลกใบเดียวกัน ดังนั้นก็อย่าไปใช้มุมมองของโลกตัวเองไปวัดกับหลินหยุน ไม่อย่างนั้นก็จะตายด้วยความอับอาย

เดิมที ควีนจินนึกว่าหลินหยุนบางทีอาจจะเป็นผู้เก่งกล้าที่มีพรสวรรค์มากคนหนึ่ง หรือไม่ก็เป็นปรมาจารย์บู๊แต่ตอนนี้ ควีนจินรู้สึกว่าต่อให้เป็นปรมาจารย์บู๊ก็ไม่คงไม่สามารถสู้กับพลังของหลินหยุนได้ หลินหยุนอาจจะเป็นลูกศิษย์ที่สัตว์ประหลาดรับเอาไว้ มาบำเพ็ญเพียรในโลกมนุษย์

ด้วยเหตุนี้ ท่าทีที่ควีนจินแสดงต่อหลินหยุนยิ่งสุภาพกว่าเดิมแล้ว

“เอาละ คุณพักรักษาตัวให้ดีๆเถอะ ผมกลับก่อนแล้ว” หลินหยุนกล่าว

“ฉันไปส่งคุณ!”

ควีนจินส่งหลินหยุนขึ้นรถด้วยตัวเอง แล้วมองเจี่ยงสงอย่างเรียบเฉยแวบหนึ่ง

เจี่ยงสงสะดุ้งจนสั่น สามารถมีตำแหน่งอย่างทุกวันนี้ เรื่องบางเรื่องไม่จำเป็นต้องพูดเลย แค่สายตา เจี่ยงสงก็เข้าในความหมายของควีนจินแล้ว

เจี่ยงสงอดไม่ได้ที่จะแอบดีใจ โชคดีที่ตอนนั้นเขาไม่ได้ไล่ไกร ไม่อย่างนั้นคนที่ตายต้องเป็นตัวเองอย่างแน่นอน

มองจนรถที่ส่งหลินหยุนลับตา ควีนจินถามด้วยใบหน้าที่สงสัย: “หยุนเยว่ เรื่องที่ฉันให้เธอไปตรวจสอบ เธอตรวจสอบชัดเจนหรือยัง?”

“เจ้านาย ตรวจบสอบแล้วค่ะ คุณหลินคุณนี้เป็นลูกเขยที่แต่งเข้าบ้านตระกูลเชี่ย เมื่อก่อนไม่ได้มีความสามารถพิเศษอะไร โดนรังแกมาโดยตลอด ก็ช่วงสองสามวันมานี้ จู่ๆก็เปลี่ยนเป็นคนละคน” หยุนเยว่กล่าวอย่างสงสัย