จักรพรรดิเชียนตกสวรรค์ นิยาย บท 51

บทที่ 50 คำถามของเชี่ยเจี้ยนโก๋

โจวชิงเหอพูดอย่างโมโห: “หัวหน้าจาง คำพูดนี้หมายความว่าอย่างไร? หรือว่าคนจะไม่ยอมรับความดีความชอบของหมอเทพหลิน!”

จางฉางฝูหัวเราะแฮ่ๆ กล่าว: “ผมไม่ได้พูดแบบนั้น ผมพูดแค่ว่าอาจจะ ประมาณ เป็นไปได้”

โจวชิงเหอสีหน้าเย็นชา กล่าวด้วยน้ำเสียงที่เย็นชา: “ประมาณ อาจจะ เป็นไปได้ ฮึ่ม สถานการณ์ของผู้ป่วยในตอนแรกพวกเราทุกคนนั้นล้วนเข้าใจดี!”

“เราก็ได้ลองไปหลายวิธี แม้กระทั่งขอคำแนะนำจากหมอผู้เชี่ยวชาญในเมืองหลวงมาแล้ว ก็ไม่สามารถที่จะรักษาได้!”

“หากไม่ใช่เพราะวิชานึ่งกระดูกของหมอเทพหลิน ผู้ป่วยไม่มีทางที่จะฟื้นขึ้นมาอย่างแน่นอน แต่คุณกลับปฏิเสธความดีความชอบของหมอเทพหลินอย่างหน้าด้านๆ คุณยังมีจรรยาบรรณของหมออยู่หรือเปล่า?”

ท่าทางของจางฉางฝูแกมโกง แล้วกล่าว: “คุณมีหลักฐานอะไรที่สามารถยืนยันได้ว่าเขาเป็นคนที่ทำให้คนไข้ฟื้นขึ้นมา ถ้าหากเป็นเพราะเขาโชคดีละ? บังเอิญเป็นจังหวะที่ผู้ป่วยรู้สึกตัวละ”

โจวชิงเหอโกรธอย่างมาก ชี้ด่าไปที่จางฉางฝู: “ฉางฉางฝู ในวงการแพทย์ทำไมถึงได้มีคนต่ำช้าอย่างคุณ คุณไม่เหมาะที่จะเป็นหมอเลย!”

จางฉางฝูก็อยากที่จะโต้ตอบกลับไป ทันใดนั้นก็ถูกหวางหยวนเผยขัดขวางเอาไว้

หวางหยวนเผยกล่าวด้วยเสียงที่ต่ำ: “เอาละ อย่าทะเลาะกันอีกเลย คนที่มีคุณธรรมในใจ! ความจริงเป็นอย่างไร เชื่อว่าทุกคนคงรู้อยู่แก่ใจ หากใครที่ไม่เชื่อหมอเทพหลิน งั้นก็รอไปอีกหนึ่งเดือน

“หลังจากหนึ่งเดือน หากผู้ป่วยหายเป็นปกติ คนที่ไม่เชื่อหมอเทพหลิน ต้องขอโทษหมอเทพหลิน ต่อหน้าแพทย์ที่มีชื่อเสียงทุกคนในหลินโจว!”

พูดจบ หวางหยวนเผยก็มองไปทางจางฉางฝู

โจวเหอชิงกล่าวอย่างเสียงได้: “ได้ ผมเห็นด้วยกับข้อเสนอของท่านหวาง!”

จางฉางฝูสีหน้ามืดมน ไม่พูดแม้แต่คำเดียว

หลินหยุนรักษาผู้ป่วยหาย คนที่มีตาต่างก็เห็น แม้แต่ตัวเองก็เชื่อ เขาเพียงแค่อยากใช้โอกาสนี้ ทำให้โจวชิงเหอเสียชื่อเสียง ดังนั้น จางฉางฝูจึงไม่กล้าโต้แย้งหวางหยวนเผย

“ในเมื่อท่านหวางเชื่อเขา งั้นผมก็ต้องเคารพการตัดสินใจของท่านหวาง” จางฉางฝูกล่าวด้วยสีหน้าที่มืดมน

“ในเมื่อเรื่องนี้จบลงแล้ว งั้นผมขอตัวก่อน” จางฉางฝูไม่มีหน้าที่จะอยู่ต่อแล้วจริงๆ

ผู้เชี่ยวชาญมากก็ได้พูดตาม: “ช่วงบ่ายผมนัดคนไข้ไว้ ขอโทษที่ไม่อาจอยู่ต่อ!”

พูดจบ ผู้เชี่ยวชาญหม่าก็หายแวบไปพร้อมกับจางฉางฝู

ยังมีคนที่ดูถูกหลินหยุนก่อนหน้านั้น บอกว่าหลินหยุนเป็นหมอสิบแปดมงกุฎเวลานี้ก็ไม่มีหน้าที่จะอยู่ต่อ ก็ใช้โอกาสนี้ขอตัวจากไป

อย่างไรก็ตาม ยังมีแพทย์ที่เปิดใจกว้างและเชื่อมั่นในทักษะทางการแพทย์ของหลินหยุน ขอแสดงความยินดีกับหลินหยุนอย่างจริงใจ

“หมอเทพหลินอายุยังน้อยๆ กลับมีทักษะการแพทย์ที่อัศจรรย์แบบนี้ เป็นบุญวาสนาของประชาชนชวนจีนจริงๆ!”

“ก่อนหน้านั้นผมมีตาแต่ไม่มีแวว ล่วงเกินหมอเทพหลินแล้ว หวังว่าหมอเทพหลินจะให้อภัย!”

หลินหยุนกวาดสายตามองทุกคน รู้ว่าคนเหล่านี้ขอโทษอย่างจริงใจ เพียงแต่เขาไม่เคยเก็บเรื่องที่ผ่านมาไว้ในใจ

“พวกคุณไม่ต้องขอโทษผม ไม่ว่ายังไงคำพูดเมื่อกี้ของพวกคุณผมก็ไม่ได้สนใจเลย”

คำตอบของหลินหยุนทำให้ผู้คนอึดอัดไปสักพัก หลินหยุนไม่ได้สนใจคำพูดที่ถากถางของพวกเขาก่อนหน้านั้นเลย

นี่คือการถูกเพิกเฉยใช่มั้ย?

หมอบางคนหัวเราะเจื่อนๆ

หวางหยุนเผยกับโจวชิงเหอรู้สึกว่าพฤติกรรมที่หลินหยุนทำต่อหมอที่จริงใจขอโทษเหล่านี้ มันเกินไปหน่อย

คิดอยากจพูดเตือนให้หลินหยุนอย่าลำพองใจ แต่ว่า เมื่อคิดถึงตัวเองก็เคยสงสัยหลินหยุนเหมือนกัน จะเอาหน้าที่ไปกล่าวโทษหลินหยุน?

เชี่ยเจี้ยนโก๋มองไปที่หลินหยุน มีความรู้สึกที่ซับซ้อน รู้สึกอาย รู้สึกตกใจ ถึงขั้นยังมีความรู้สึกที่ประหลาดใจ

“มิน่าล่ะก่อนหน้านั้นเขาเคยพูดว่าความสามารถของเขา ไม่ใช่สิ่งท่านจะจินตนาการได้ เริ่มแรกผมยังนึกว่าเขาหยิ่งผยอง ไม่คิดว่าสิ่งที่เขาพูดล้วนเป็นความจริง”

ก่อนหน้านี้เขาดูถูกหลินหยุน ว่าหลินหยุนก่อกวน ไม่ให้โอกาสหลินหยุนได้อธิบายเลย

แต่หลินหยุนกลับแสดงทักษะการแพทย์ที่เยี่ยมยอดเพียงนี้ เท่ากับได้ตบหน้าของเชี่ยเจี้ยนโก๋อย่างแรง และก็ทำให้เชี่ยเจี้ยนโก๋ตกใจอย่างมาก

เชี่ยเจี้ยนโก๋ขมวดคิ้ว เขารู้สึกว่าสองสามวันนี้หลินหยุนเปลี่ยนไป เปลี่ยนไปจนหยิ่งเล็กน้อย

เมื่อก่อนหลินหยุนอยู่ต่อหน้าเขา ขอเพียงเขาไม่ได้บอกให้หลินหยุนนั่ง หลินหยุนก็จะไม่กล้านั่งเด็ดขาด

หรือว่ายังโกรธฉันอยู่? โทษที่ฉันไม่เชื่อเขา!

เชี่ยเจี้ยนโก๋คิดว่าเป็นแบบนั้น สีหน้าจึงอ่อนลงมาบ้าง แล้วกล่าว หลินหยุน เรื่องในวันนี้ไม่ใช่ฉันไม่ใช่เชื่อนาย ฉันแค่เป็นห่วงนาย ไม่ว่ายังไงผู้เชี่ยวชาญตั้งมากมายยังไม่รู้ว่าคือโรคอะไร ฉันไม่เชื่อว่าแกจะรักษาได้

นิ่งไปสักพัก เชี่ยเจี้ยนโก๋ก็กล่าวอย่างถอนหายใจ: “แต่สิ่งที่ทำให้ฉันตกใจก็คือ นายกลับสามารถรักษามันได้”

“นายไม่เคยเรียนวิชาแพทย์มาก่อน นายบอกฉัน นายไปเรียนวิชาแพทย์ที่อัศจรรย์แบบนี้มาจากไหน?”

หลินหยุนโกรธอยู่จริง โกรธเชี่ยเจี้ยนโก๋ เพียงแต่สิ่งที่หลินหยุนโกรธนั้นไม่ใช่เพราะว่าเชี่ยเจี้ยนโก๋ไม่เชื่อเขาในวันนี้ แต่ว่าเป็นเพราะท่าทีที่เชี่ยเจี้ยนโก๋เฉยเมยกับเขามาโดยตลอด

“ทักษะแพทย์ที่อัศจรรย์? ทักษะเพียงเล็กน้อย ทำไมต้องพูดถึงมันด้วย?”

หลินหยุนเงยหน้าขึ้นเล็กน้อย สายตาว่างเปล่า น้ำเสียงแฝงไว้ด้วยความดูถูกเล็กน้อย

ไม่ผิด สำหรับมหากษัตริย์ชางฉองที่ปราบปรามหมื่นโลก วิชานึ่งกระดูกนี้ มันเป็นเพียงทักษะการแพทย์ขั้นต่ำในดวงดาวที่เจริญก้าวหน้าด้านการแพทย์เท่านั้น

ถ้าหากหลินหยุนฝึกฝนถึงแดนดั่งเทพ ก็สามารถสร้างเลือดให้ผู้ป่วยได้โดยตรง ไม่จำเป็นต้องยุ่งยากแบบนี้เลย

แต่ว่า คำพูดนี้เมื่อเข้าหูของเชี่ยเจี้ยนโก๋ เขารู้สึกว่าหลินหยุนมีความหยิ่งผยอง

โรคที่แม้แต่ผู้เชี่ยวชาญที่เมืองหลวงไม่อาจรักษาได้ รวบรวมแพทย์ที่มีชื่อเสียงทั้งหมดในหลินโจวก็ไม่มีข้อสรุป หลินหยุนใช้วิชานึ่งกระดูกเพียงครั้งเดียวก็เห็นผล กลับบอกว่าวิชานึ่งกระดูกเป็นเพียงทักษะขั้นต่ำ

ถ้าไม่ใช่โอ้อวดแล้วมันคืออะไร!

“หลินหยุน อายุยังน้อยควรจะถ่อมตนหน่อย แต่ถ้าหากอวดเก่งเกินไป มันก็จะกลายเป็นความหยิ่งผยอง”

“นายบอกฉันสิ วิชาการแพทย์เหล่านี้ ไปเรียนรู้มาจากที่ไหน?” เชี่ยเจี้ยนโก๋จ้องถามหลินหยุน