จักรพรรดิเชียนตกสวรรค์ นิยาย บท 70

บทที่ 69 ตอนนี้คุณเชื่อแล้วใช่ไหม

ผู้จัดการกาวขมวดคิ้ว มองหวางเสี่ยวซีที่อยู่ข้างๆ ราวกับถามเธอว่าเกิดอะไรขึ้น?”

หวางเสี่ยวซีทำอะไรไม่ถูก แสดงให้รู้ว่าเธอก็คาดไม่ถึงเช่นกัน

ผู้จัดการกาวสีหน้าเย็นชา มองไปที่อีหลิง และถามอย่างเคร่งขรึม “คุณจะพิสูจน์ได้อย่างไร? คุณมีบัตรเชิญหรือไม่?”

“ฉัน… …” อีหลิงพูดเพียงหนึ่งคำ แล้วหยุดพูดกะทันหัน เธอเข้ามาพร้อมกับหวางเสี่ยวซี จะมีบัตรเชิญได้ยังไง?

อีหลิงหันไปมองหวางเสี่ยวซีและคนอื่นๆ และพูดอย่างกังวล “พวกคุณออกมาพูดอะไรบ้างสิ!”

หวางเสี่ยวซีก้มหัวลง และมุดตัวเข้าไปในฝูงชน

ใบหน้าของเซี่ยหยู่เวยไม่แยแส พร้อมกับสายตาที่เย้ยหยัน ราวกับว่าต้องการให้หลินหยุนอับอาย

สำหรับหลี่เหยนและเว่ยเทียนหมิงและคนอื่นๆ ก็ยิ่งเป็นไปไม่ได้ที่จะเป็นพยานแทนหลินหยุน

เมื่อเห็นพวกเขาไม่มีใครยื่นมือเข้ามาช่วย อีหลิงเหลือบมองพวกเขาอย่างดุร้าย

“ฉันไม่มีบัตรเชิญ แต่ฉันสามารถพิสูจน์ได้ว่าเขาไม่ใช่ขโมย!” อีหลิงพูดและมองผู้จัดการกาวด้วยท่าทีดื้อรั้น

หลินหยุนยืนอยู่ข้างหลังอีหลิงอย่างเงียบๆ มองไปที่ร่างบอบบางตรงหน้าเขา ครั้งแล้วครั้งเล่าที่เธอช่วยแก้ตัวให้เขา มีความอบอุ่นเข้ามาในหัวใจของเขา

“อีกชาติหนึ่ง คุณก็ยังคงมีจิตใจที่ดีงาม ไร้เดียงสา!

“น่าเสียดายที่โชคชะตาไม่ยุติธรรม ชาติที่แล้วคุณจบชีวิตลงอย่างอนาถ ในชาตินี้ ฉันจะช่วยเปลี่ยนชะตากรรมให้คุณ!”

ผู้จัดการกาวจ้องมองอีหลิงอย่างเย็นชา ในดวงตาแฝงด้วยความโหดร้าย “คุณไม่มีบัตรเชิญ ฉันยังไม่ได้ตรวจสอบว่าคุณเข้ามาได้อย่างไร คุณยังจะมาเป็นพยานให้เขา!”

“ฉันคิดว่าคุณสองคนเป็นพวกเดียวกันแน่นอน!”

เพื่อป้องกันไม่ให้อีหลิงพูดเรื่องที่ตนเองปล่อยหวางเสี่ยวซีและคนอื่นๆเข้ามาโดยพลการ ผู้จัดการกาวจึงตัดสินใจขับไล่อีหลิงและหลินหยุนออกไปโดยเร็วที่สุด

“ผู้จัดการจาง รีบไล่หัวขโมยทั้งสองที่แอบเข้ามาออกไป!” ผู้จัดการกาวตะโกนอย่างเย็นชา

หลี่เหยนและคนอื่นๆมีท่าทางพอใจ มองไปที่หลินหยุน เห็นความน่าสมเพชของเขาแล้วมีความสุขมาก

“ครั้งนี้ในที่สุดก็สามารถกำจัดไอ้เศษสวะอย่างหลินหยุนออกไปได้แล้ว” หลี่เหยนพูดอย่างตื่นเต้นมีความสุข

“แต่สำหรับอีหลิง… …” หวางเสี่ยวซีแสดงสีหน้าเป็นกังวล

เซี่ยหยู่เวยพูดอย่างเฉยชา “ไม่ต้องกังวล นี่เป็นสิ่งที่เธอเลือกเอง!”

“แต่ว่า อีหลิงก็จะถูกไล่ออกไปเช่นกัน!” หวางเสี่ยวซีแค่ต้องการกำจัดหลินหยุนออกไปจากพวกเขา ไม่คาดคิดว่าจะเอาอีหลิงเข้ามามีส่วนร่วมด้วย

จ้าวกางปลอบใจ “อย่าคิดมาก เธอเลือกหลินหยุนเอง แม้ว่าจะถูกไล่ออกไป เธอก็ต้องโทษตัวเอง!”

ถ้าอีหลิงไม่อยู่ หลี่เหยนก็รู้สึกเสียใจเล็กน้อย แต่เมื่อสามารถทำให้หลินหยุนอับอาย ความเสียใจนี้ก็ไม่สำคัญกับหลี่เหยน

หัวหน้าจางรีบสั่งรปภ.หลายคนทันที โดยเบ่งอำนาจและท่าทางไล่คน และพูดกับหลินหยุน “ทั้งสองคน เชิญออกไปได้แล้ว!”

สีหน้าผู้จัดการกาวแสดงความพึงพอใจ ขอเพียงแต่ไล่หลินหยุนและอีหลิงออกไปได้ จะได้ไม่มีใครรู้ว่าเขาเป็นคนปล่อยหวางเสี่ยวซีและคนอื่นเข้ามาโดยพลการ

“นางเด็กคนนี้ หาแต่เรื่องให้ฉันเดือดร้อน คราวหน้าไม่ว่าจะพูดยังไงก็ตอบตกลงไม่ได้!” ในใจผู้จัดการกาวรู้สึกแอบกลัว

อีหลิงมองหลินหยุน ใบหน้าที่สวยงามแสดงท่าทางขอโทษ “ขอโทษหลินหยุน ฉันช่วยคุณไม่ได้!”

หลินหยุนยิ้มเล็กน้อย และพูดว่า “คุณออกมาพูดแทนผม ผมก็รู้สึกซาบซึ้งมาก”

อีหลิงสีหน้าหดหู่ “แต่ฉันไม่สามารถเปลี่ยนแปลงอะไรได้ พวกเราก็ยังคงถูกไล่ออก”

หลินหยุนพูดเบาๆ “มันก็ไม่แน่เสมอไป”

ในขณะนี้ ทันใดนั้นก็มีเสียงตะโกนที่มีพลังอำนาจดังขึ้นจากด้านหลัง และดังก้องไปทั่วห้องโถงที่ว่างเปล่าอย่างไม่มีที่สิ้นสุด

หลิวกวงตี้ตะโกนด้วยความโกรธ “อย่าแก้ตัวเลย พวกเราเห็นได้ชัดเจนจากกล้องวงจร คุณหลินบอกแล้วว่าเขาได้รับเชิญมา ผู้หญิงคนนี้ก็มาเป็นพยานแทนเขาด้วย นายไม่ถามสักคำก็ขับไล่คุณหลินออกไป อย่าคิดว่าฉันไม่รู้ว่านายกำลังคิดอะไรอยู่!”

“พวกนาย ไล่เขาออกไปจากที่นี่ พรุ่งนี้มาคิดเงินเดือน! คนแบบนี้ ไม่สมควรอยู่ในต้าฮัว!”

หัวหน้าจางและรปภ.หลายคนรู้สึกงุนงงเล็กน้อย ราวกับว่าพวกเขาไม่สามารถยอมรับกับสถานการณ์ที่พลิกกลับอย่างรวดเร็ว

“ยังนิ่งอึ้งอยู่ทำไม? แม้แต่พวกนายก็ยังไม่อยากทำต่อไปใช่ไหม!” หลิวกวงตี้โกรธมาก จนมองทุกคนก็เบื่อหน่ายไปหมด

“ท่านประธานหลิว ท่านฟังผมอธิบาย ครั้งนี้โปรดยกโทษให้ผมได้ไหม? ขอร้องท่าน… …” ผู้จัดการกาวคุกเข่าต่อหน้าหลิวกวงตี้

เขาใช้ความพยายามอย่างมากกว่าจะนั่งในตำแหน่งในวันนี้ ครอบครัวและเพื่อนๆของเขาต่างก็ภาคภูมิใจในตัวเขา และสวัสดิการในเมืองศตวรรษต้าฮัวนั้นในหลินโจวนั้นหายากมาก หากถูกไล่ออก เขาไม่รู้จริงๆว่าในอนาคตจะมีชีวิตอยู่ยังไง!

“เวลาที่นายทำเรื่องโง่เขลาเช่นนั้น ทำไมไม่คิดถึงผลที่ตามมา! ตอนนี้มาขอร้องฉัน มันสายไปแล้ว!”

“พวกนาย ไล่เขาออกไปจากที่นี่!” หลิวกวงตี้ตะโกนบอกรปภ.อีกครั้ง

“ออกไป!” หัวหน้าจางกัดฟัน และให้สมาชิกในทีมสองสามคน ลากผู้จัดการกาวออกไป

หลังจากจัดการกับผู้จัดการกาวเรียบร้อย หลิวกวงตี้ก็มีใบหน้าที่ยิ้มแย้ม มองไปที่หลินหยุนอย่างระมัดระวัง และถามว่า “คุณหลิน ผลลัพธ์นี้ คุณพอใจหรือไม่?”

หลินหยุนไม่ได้สนใจหลิวกวงตี้ แต่มองอีหลิงที่กำลังตกตะลึง และพูดอย่างไร้เดียงสา “ก่อนหน้านี้ผมพูดไว้แล้ว ว่าผมได้รับเชิญเข้ามา แต่พวกเขาไม่เชื่อ”

หลิวกวงตี้ถูกหมางเมิน แต่เขาไม่ได้โกรธ แต่รู้สึกโล่งใจ เมื่อหลินหยุนพูดเช่นนี้ ก็พิสูจน์ได้ว่าเขาเห็นด้วยกับผลการตัดสินของเขา

อีหลิงมองท่าทางของหลินหยุน ก็อดไม่ได้ที่จะปิดปากและหัวเราะ “พวกเขาไม่เชื่อ แต่ฉันเชื่อ”

อู๋กั๋วส้วงยื่นมือออกมาด้วยท่าทางยินดีต้อนรับ และพูดว่า “คุณหลิน เนื่องจากเรื่องนี้จบลงแล้ว งั้นพวกเราไปพบท่านเส้?” “นำทางเลย!” หลินหยุนพูดเบาๆ

“เชิญ!” อู๋กั๋วส้วงนำทางไป

บรรดาผู้ที่เฝ้าดูความสนุก มองแผ่นหลังของหลินหยุนที่จากไป ก็มีเสียงกระหึ่มขึ้นมาทันที