จักรพรรดิเชียนตกสวรรค์ นิยาย บท 77

บทที่ 76 หักขาทั้งสองข้างของคุณ

ตูม!

ฉินอู๋ซวงถูกหลินหยุนตบกระเด็น ตรงใบหน้าครึ่งหนึ่งบวมเหมือนหัวหมู และฟันหลายซี่ก็หลุดออก

ชายชรามองไปที่หลินหยุนด้วยความตกใจ และพูดว่า “เป็นไปได้อย่างไร!”

“ไอ้หนุ่ม นายก็เป็นนักบู๊เหมือนกันเหรอ!” ชายชราตะโกนอย่างโกรธเกรี้ยว ทันใดนั้น พูดด้วยความดูหมิ่น “ ในฐานะนักบู๊ทำไมต้องจงใจซ่อนพลังลมหายใจด้วย ใจเสาะ!”

หลินหยุนพูดอย่างเฉยชา “ฉันไม่เคยจงใจปกปิดพลังลมหายใจของตัวเอง เป็นเพราะพลังของคุณอ่อนเกินไป ไม่สามารถสัมผัสได้”

“น่าตลก เป็นเพราะนายจงใจซ่อนมัน ฉันเป็นถึงนักบู๊แดนพรสวรรค์ ทำไมถึงจะไม่รู้สึกถึงพลังลมหายใจของนาย!” ชายชราตะโกนด้วยความดูถูก

ฉินอู๋ซวงถูกต่อยจนรู้สึกเวียนหัว หลังจากนั้นไม่นานเขาก็เริ่มมีสติ จากนั้นก็จ้องไปที่หลินหยุนด้วยความหวาดกลัว และร้องอุทาน “นาย ที่แท้นายก็เป็นนักบู๊พรสวรรค์!”

ทักษะของฉินอู๋ซวงเป็นพรแสวงที่ฝึกฝนขึ้นภายหลัง คนที่สามารถตบเขากระเด็นออกไปได้ ความแข็งแกร่งนี้ต้องเป็นแดนพรสวรรค์

“พ่อบ้านฉิน รบกวนคุณแก้แค้นให้ฉันด้วย!” ฉินอู๋ซวงใช้มือประสานโค้งคำนับชายชรา

“คุณชายไม่ต้องกังวล สำหรับหมาหัวเน่าที่แอบๆซ่อนๆอย่างเขา ฉันไม่ปล่อยเขาไว้แน่นอน!” พ่อบ้านฉินมีสีหน้าเย็นชา

พ่อบ้านฉินมองไปที่หลินหยุน และพูดอย่างเย็นชา “ไอ้หนุ่ม นายอายุยังน้อย ก็สามารถมีพรสวรรค์ในการบำเพ็ญ เรียกได้ว่าเป็นอัจฉริยะ ถ้าให้เวลานายอีกสองสามปี ฉันอาจจะไม่ใช่คู่ต่อสู้ของนาย!”

“แต่ว่า ฉันจะไม่ปล่อยให้นายมีโอกาสเติบโต วันนี้ นายจะต้องตายอย่างไม่มีข้อแม้!”

หลินหยุนหัวเราะเยาะและพูดว่า “คุณมีเพียงทักษะที่ติดตัวมาแต่เกิดโดยไม่ต้องฝึกฝน ใครทำให้คุณช่างใจกล้าพูดเช่นนี้?”

พ่อบ้านฉินรู้สึกประหลาดใจเล็กน้อย หลินหยุนสามารถเห็นการบำเพ็ญของเขาได้อย่างง่ายดาย!

อย่างไรก็ตาม พ่อบ้านฉินไม่คิดว่าความแข็งแกร่งของหลินหยุนจะสูงกว่าเขา

นักบู๊พรสวรรค์ที่มีอายุเพียงยี่สิบปี สามารถเรียกได้ว่าเป็นอัจฉริยะที่สูงสุด หากความแข็งแกร่งของหลินหยุนสามารถเทียบเท่าผู้มีทักษะติดตัวมาแต่เกิดและพรสวรรค์สูงสุด แสดงว่าเป็นมารปีศาจแน่นอน!

มารปีศาจอย่างนี้ จะไม่เจอได้ง่ายๆแบบนี้! แม้จะเจอโดยบังเอิญ เบื้องหลังก็คงจะมีระดับปรมาจารย์ขึ้นไปจนถึงปรมาจารย์สูงสุดคอยปกป้องแน่นอน คงไม่เหมือนกับหลินหยุน ที่ร่อนเร่อยู่คนเดียว

“ไม่อายที่จะพูด นายรู้ไหมในบรรดานักบู๊หนึ่งหมื่นคน เป็นเรื่องดีที่จะมีเพียงหนึ่งคนสามารถมีพรสวรรค์ นายยังกล้ามาดูถูกนักบู๊พรสวรรค์! ” พ่อบ้านฉินตะโกนอย่างเย็นชา

“หยุดพูดเรื่องไร้สาระ รีบสั่งเสียก่อนตาย!” หลินหยุนพูดอย่างไม่สบอารมณ์

พ่อบ้านฉินตะโกนอย่างโมโห “ไอ้หนุ่ม เย่อหยิ่งผยอง ฉันจะฆ่านาย!”

“ตอนนี้ ฉันจะให้นายเห็นความแตกต่างระหว่างทักษะพรสวรรค์น้อยกับทักษะพรสวรรค์ใหญ่!”

หลังจากพ่อบ้านฉินพูดจบ พลังอันแข็งแกร่งก็พุ่งออกมาจากตัวเขา เมื่อเทียบกับพลังที่ฉินอู๋ซวงพุ่งออกมานั้น ประสิทธิภาพแข็งแกร่งกว่าร้อยเท่า!

นักบู๊พรแสวงกับนักบู๊พรสวรรค์ ความแตกต่างนั้นราวฟ้ากับดิน

โห่!

พ่อบ้านฉินกระทืบเท้าขวาของเขาลงบนพื้น และได้ทิ้งร่องรอยไว้ที่ตำแหน่งนั้น ความเร็วนั้นเร็วกว่าฉินอู๋ซวง มากกว่าถึงสิบเท่า

“เอาหมัดนี้ไป!” พ่อบ้านฉินกระโดดขึ้นไปในอากาศ เผชิญหน้ากับหลินหยุน ต่อยหมัดออกไป!”

เหนือกำปั้นของเขา สามารถมองเห็นแสงสีเขียวจางๆ ซึ่งเป็นชี่แท้ที่เข้าสู่ร่างกายมีเพียงนักบู๊พรสวรรค์เท่านั้นที่สามารถทำได้

ด้วยหมัดนี้ แม้ว่าจะต่อยลงตรงเหล็ก แต่ก็สามารถทิ้งร่องรอยลึกได้เช่นกัน

“ผู้มีทักษะติดตัวมาแต่กำเนิด ก็แค่นี้เอง!” หลินหยุนสีหน้านิ่งเฉย ไม่ถอยแต่ก้าวไปข้างหน้า และตอบรับหมัดอันทรงพลังของพ่อบ้านฉิน ตอบโต้ด้วยหมัดที่เบาๆ

ข้างๆ ฉินอู๋ซวงผู้ซึ่งกำลังพยายามลุกขึ้นและยิ้มอย่างเย้ยหยัน “ไอ้หนุ่มคนนี้ประมาทนัก หมัดนี้ของพ่อบ้านฉิน สามารถทำให้แขนข้างหนึ่งของเขาหักได้แน่นอน!

ดูเหมือนเป็นการยืนยันคำพูดของฉินอู๋ซวง มีเสียงดังขึ้น แน่นอนมันเป็นเสียงของกระดูกหัก

ในตอนแรกฉินอู๋ซวงมีความสุขมาก จากนั้นก็ทำหน้าสยองขวัญ!

ทั้งร่างกายพ่อบ้านฉินกระเด็นออกไป แขนของเขาอ่อนลงอย่างหมดเรี่ยวแรง เห็นได้ชัดว่าแขนหัก

“เป็นไปได้อย่างไร!” ฉินอู๋ซวงตกใจ

“พ่อบ้านฉินเป็นผู้บำเพ็ญที่มีทักษะติดตัวแต่กำเนิด หมัดเดียวทำให้พ่อบ้านฉินแขนหัก เป็นไปได้หรือไม่ว่าความแข็งแกร่งของเขามาถึงพรสวรรค์สูงสุด!”

ฉินอู๋ซวงไม่พูด แต่ก็ไม่ได้หมายความว่าหลินหยุนจะปล่อยเขาไป

หลินหยุนมองไปที่ฉินอู๋ซวง โดยไม่แสดงสีหน้าใดๆ และเดินไปทีละก้าว

ฉินอู๋ซวงหวาดกลัวมาก จ้องมองหลินหยุน และถามอย่างใจเย็น “นายต้องการทำอะไร?”

หลินหยุนไม่ตอบ และยังคงเดินไปหาเขา

ฉินอู๋ซวงตกใจจนขาสั่น ค่อยๆก้าวถอยหลัง “ฉันเป็นคุณชายใหญ่ของตระกูลฉิน ถ้านายกล้าทำร้ายฉัน ตระกูลฉินของฉันจะไม่มีวันปล่อยนายแน่!”

ฉินอู๋ซวงรู้สึกว่าหลินหยุนอาจจะฆ่าเขาได้ ดังนั้นเขาจึงทำได้เพียงเอาตระกูลฉินออกมาขู่ โดยหวังว่าหลินหยุนจะไม่อยากทำให้คนรอบข้างเดือดร้อน และไว้ชีวิตเขา!

แต่ว่า หลินหยุนไม่ได้รู้สึกหวั่นไหวใดๆ ขาก็ไม่ยอมหยุดเดิน

ฉินอู๋ซวงไม่สามารถทนเห็นยมทูตที่ใกล้เข้ามาเรื่อยๆด้วยความกลัว กรีดร้องออกมา หันหลังกลับและวิ่งหนีไป

แต่ว่าหลินหยุนเร็วกว่าเขา โดยทิ้งเงาไว้ข้างหลัง ร่างของหลินหยุนก็ปรากฏต่อหน้าฉินอู๋ซวงทันที

“อ๊ะ!” ฉินอู๋ซวงส่งเสียงกรีดร้อง และล้มลงไป

ขาทั้งสองบริเวณหัวเข่าของเขา มีเลือดสดๆไหลออกมา ซึ่งถูกหลินหยุนตีจนขาหัก และเป็นแบบกระดูกแตกเป็นเสี่ยงๆ คิดว่าเขาอาจจะพิการไปตลอดชีวิต

“ขาของฉัน ขาของฉัน!” ฉินอู๋ซวงส่งเสียงกรีดร้องด้วยความสยองขวัญ

“เมื่อกี้นายคิดจะฆ่าฉัน ตอนนี้ฉันหักขาทั้งสองข้างของนาย นายพอใจหรือยัง?” ใบหน้าของหลินหยุนยังคงนิ่งสงบ ในน้ำเสียงไม่มีความรู้สึกใดๆ

“พอใจ ฉันพอใจ!” ฉินอู๋ซวงจ้องมองหลินหยุนด้วยสีหน้าโกรธแค้น คิดในใจอยากสับหลินหยุนเป็นพันๆครั้ง

แต่ว่า เขาไม่กล้าแสดงความไม่พอใจใดๆ หากไม่มีชีวิตรอดกลับไป เขาจะแก้แค้นได้อย่างไร?

หลินหยุนเห็นความขุ่นเคืองในใจของฉินอู๋ซวง แต่ถ้าไม่จำเป็นจริงๆ หลินหยุนไม่อยากฆ่า เขาไม่ต้องการดึงดูดความสนใจจากเจ้าหน้าที่ชาวจีน

สำหรับการแก้แค้นของตระกูลฉิน… …หลินหยุนไม่ใส่ใจเรื่องนี้อยู่แล้ว!

“ไสหัวไป!” หลินหยุนพูดเบาๆ