จักรพรรดิมังกร นิยาย บท 352

หลี่โม่ยืนโดยไม่ขยับไปไหน เขาให้หลงเทียนสิงเอาปืนจ่อที่หน้าผากตามอำเภอใจ

“พวกแกนี่จริงๆ เลยนะ ทำให้ลูกน้องของฉันกว่าสิบคนต้องบาดเจ็บเพราะพวกแก!”

หลงเทียนสิงพูดด้วยความโมโห

ตอนแรกคิดว่าจะเป็นเรื่องที่จัดการได้อย่างง่ายดาย แต่ลูกน้องของเขาตายและบาดเจ็บไปกว่าสิบคน เป็นเรื่องที่เหนือความคาดหมายมาก

“พวกแกคือคนที่ตระกูลหม่าส่งมาอย่างนั้นเหรอ”

หลี่โม่ถามด้วยน้ำเสียงราบเรียบ

“เหอะๆ ตระกูลหม่าก็แค่ผลประโยชน์เท่านั้น คนโง่อย่างแกล่วงเกินท่านแปด แต่ก็ดี เราจับแกไปให้ท่านแปด จะต้องได้รับความโปรดปรานจากท่านแปดแน่นอน ต่อไปฉันจะได้เข้าสำนักหลงเหมิน”

หลงเทียนสิงพูดอย่างตื่นเต้น การที่ได้เข้าไปในสำนักหลงเหมิน เป็นเป้าหมายสูงสุดในใจของหลงเทียนสิง

หลี่โม่ขมวดคิ้วขึ้นมา จากนั้นจึงยิ้มออกมา

เรื่องมันโยงไปถึงท่านแปดของสำนักหลงเหมิน นี่เป็นสิ่งที่หลี่โม่คาดไม่ถึงจริงๆ

แต่คำพูดของหลงเทียนสิง ทำให้หลี่โม่รู้อะไรขึ้นมาบ้าง

“ท่านแปดงั้นเหรอ เขาอยู่ที่เมืองฮ่านอย่างนั้นเหรอ”

หลี่โม่ถามขึ้น

“แน่นอนว่าเขาอยู่ที่เมืองฮ่าน ฉันก็ไม่รู้ว่าแกไปล่วงเกินท่านแปดยังไง เมื่อกี้ไอ้หมอนั่นเป็นใคร”

“เป็นเพื่อนเก่าของภรรยาฉัน ฉันไม่สนิทกับเขา แต่ฉันกับท่านแปดก็ไม่ได้สนิทกันเหมือนกัน ไม่รู้ว่าไปล่วงเกินเขายังไง”

หลงเทียนสิงส่ายหน้า แล้วพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชา “จะถามอะไรเยอะแยะ แกไปล่วงเกินท่านแปดยังไง แกก็ไปถามเขาเองสิ”

“พวกแกเข้าไปฆ่าคนในคฤหาสน์ให้หมด แล้วก็เอาตัวมันไป!”

แววตาของหลี่โม่ฉายแววเย็นยะเยือก เขาพุ่งออกไปทางหนึ่งแล้วส่งสัญญาณมือออกมา

“อย่าวุ่นวาย รีบวางมือของแกลง”

หลงเทียนสิงพูดเตือนหลี่โม่

“แกตายแน่นอน”

“แกน่ะสิที่ตาย…อ๊าก!”

กระสุนปืนไรเฟิลพุ่งมาตรงหน้าผากของหลงเทียนสิง เขากระตุกไปครู่หนึ่ง จากนั้นจึงล้มลงไปบนพื้น

เหล่าลูกศิษย์สถาบันบู๊พากันแตกตื่น และรู้ว่าที่นี่มีการลอบยิง

ไม่รอให้พวกลูกศิษย์สถาบันบู๊ตั้งสติได้ เสียงของกระสุนปืนไรเฟิลดังขึ้นมาอีก เหล่าลูกศิษย์โดนยิงและล้มไปบนพื้น

เหล่าผู้คุ้มกันของสำนักหลงเหมินพุ่งเข้ามาข้างหลี่โม่พร้อมอาวุธครบมือ พวกเขามองเหล่าลูกศิษย์สถาบันบู๊ด้วยแววตาระแวดระวัง คนที่บาดเจ็บสาหัสจนไม่สามารถขยับไปไหนได้เริ่มสิ้นหวัง แต่บอกว่าจัดการไอ้สวะคนเดียวไม่ใช่หรือไง แถมยังเป็นพวกลูกเขยที่แต่งเข้ามาในบ้านผู้หญิง แต่ทำไมข้างกายของไอ้สวะนี่เต็มไปด้วยการคุ้มกันอย่างหนาแน่นล่ะ!

“จะจัดการพวกมันยังไงดีครับเจ้านาย”

หัวหน้าของทีมคุ้มกันพิเศษเอ่ยถามขึ้นอย่างนอบน้อม

“ถามเรื่องที่พวกมันเกี่ยวข้องกับท่านแปดให้ละเอียด แล้วก็จัดการที่นี่ให้เรียบร้อย”

หลี่โม่สั่งด้วยน้ำเสียงราบเรียบ

“ครับ!”

ภายในคฤหาสน์ อู๋ผิงผิงกำลังกดโทรออกด้วยนิ้วมือที่สั่นเทา แต่ไม่ว่าจะกดยังไงก็หมายเลขผิด เมื่อเห็นว่าเหล่าผู้คุ้มกันสำนักหลงเหมินพุ่งเข้ามา เธอก็อึ้งไป

“คนพวกนี้คือสายตรวจเหรอ แต่ดูจากการแต่งตัวไม่น่าจะใช่นะ”

อู๋ผิงผิงถามอย่างสติหลุดลอย

กู้หยุนหลันเดินเข้ามาหาหลี่โม่ เธอจับมือของหลี่โม่เอาไว้ แววตาคู่สวยมองไปที่หลี่โม่

หลี่โม่โอบกู้หยุนหลันเอาไว้ โดยไม่สนใจอู๋ผิงผิงและคนอื่น ราวกับว่าในคฤหาสน์มีเพียงพวกเขาสองคนเท่านั้น

“กลับบ้านกันเถอะ”

“อืม”

กู้หยุนหลันพยักหน้าเบาๆ เธอคล้องแขนหลี่โม่และเดินออกจากคฤหาสน์

อู๋ผิงผิงมองทั้งสองคนด้วยแววตาอิจฉาริษยา เธอคิดในใจว่าถ้ามีสามีที่เหนือมนุษย์แบบนี้ก็คงจะดี

พวกเพื่อนผู้ชายในนั้นต่างพากันส่ายหน้าและถอนหายใจ คิดว่าพอเอาคนมาเทียบกันมันน่าโมโหจริงๆ ถ้าเทียบกับหลี่โม่ พวกเขาคิดว่าตัวเองไม่สมกับเป็นผู้ชายเลย

หลี่โม่จับมือของกู้หยุนหลันออกจากคฤหาสน์ที่มาพัก จากนั้นจึงเดินไปบนถนนอย่างช้าๆ

“คุณมีอะไรอยากจะถามผมไหม”

หลี่โม่ถามขึ้นอย่างสับสน

ตอนนี้สถานการณ์ของสำนักหลงเหมินวุ่นวาย ในอนาคตไม่รู้ว่าจะสามารถรับช่วงต่อจากสำนักหลงเหมินได้หรือไม่ การที่จะอธิบายตัวตนให้กู้หยุนหลันรู้ในตอนนี้ ทำให้หลี่โม่รู้สึกลำบากใจเล็กน้อย

แต่ถ้าไม่อธิบาย เรื่องใหญ่ที่เกิดขึ้นในวันนี้ กลัวว่ากู้หยุนหลันจะคิดอะไร และถ้าเธอคิดเลยเถิดจะเป็นเรื่องที่ไม่ดี

กู้หยุนหลันลูบหน้าหลี่โม่เบาๆ จากนั้นจึงยิ้มและพูดว่า “ฉันไม่ถามหรอก การที่นายไม่บอกในตอนนี้ เพราะว่ากำลังทุกข์ใจ ฉันรอวันที่นายหายทุกข์ใจและบอกทุกสิ่งทุกอย่างกับฉัน”

“คุณภรรยา”

หลี่โม่รู้สึกซาบซึ้งใจ เขากอดกู้หยุนหลันแน่น จากนั้นจึงก้มหน้าประทับริมฝีปากไปบนริมฝีปากแดงของกู้หยุนหลัน

หลังจากผ่านไปนานทั้งสองจึงผละออกจากกัน กู้หยุนหลันพูดด้วยหน้าแดงระเรื่อ “พอแล้ว รีบกลับบ้านกันเถอะ พรุ่งนี้ยังต้องทำงานอีก”