จุติใหม่มหาเทพตี้เทียน นิยาย บท 245

ในเวลาเดียวกันที่สำนักคุนหลุน

กองกำลังพันธมิตรของสี่สำนักซงซาน หานซาน ไท่ซานและเฮ่งซาน ได้มารวมตัวกันตรงประตูด้านหน้าของสำนักคุนหลุน

มองเห็นผู้ฝึกตนจำนวนมากปรากฏตัวขึ้นจากเขตอาคมเคลื่อนย้ายเรื่อยๆ พวกเขาพากันมายืนตั้งขบวนแยกออกเป็นสี่กลุ่ม ตามสำนักของพวกตน

ครั้งนี้อาจจะเป็นสงครามระหว่างสำนักขนาดกลางครั้งแรกในรอบห้าร้อยปี นับตั้งแต่สมาพันธ์บู๊ลิ้มได้ก่อตั้งขึ้นมา

อีกทั้งยังเป็นการเผชิญหน้ากันระหว่าง สำนักระดับกลางชั้นแนวหน้าสี่สำนักกับสำนักระดับกลางที่อยู่ในช่วงตกต่ำเพียงสำนักเดียว

ไม่ว่าใครก็ตามที่ได้รู้เรื่องนี้ ก็คงจะคาดเดาผลสุดท้ายเอาไว้แล้ว ไม่มีทางที่สำนักคุนหลุนจะรอดพ้นชะตากรรมครั้งนี้ไปได้แน่นอน

แวบ!

เสาลำแสงขนาดใหญ่ได้หายไป พร้อมกับกองกำลังพันธมิตรชุดสุดท้ายที่มาถึง โดยคนกลุ่มนี้ประกอบไปด้วยเจ้าสำนักทั้งสี่ และบรรดาผู้อาวุโสระดับสูง

“ มัวรออะไรกันอยู่…ทำไมถึงยังไม่เริ่มทำลายค่ายกลชั้นที่สองของพวกมัน ” จ้อเซียงหยุนพูดขึ้นด้วยความโมโห

เขาได้สั่งการไปแล้ว ว่าให้รีบทำลายค่ายกลชั้นที่สองตรงประตูหน้าสำนักคุนหลุนให้ไว้ที่สุด เพื่อไม่ให้ฝ่ายตรงข้ามสามารถตั้งตัวได้ทัน

“ ท่านเจ้าสำนัก…คือว่าฉัน ” ผู้อาวุโสคนหนึ่งรีบวิ่งเข้ามาหา แต่เขาก็พูดอำอึ้งขึ้นด้วยความร้อนรน

จ้อเซียงหยุนที่เห็นแบบนั้นก็แค่นเสียงออกมา เขาผลักอีกฝ่ายออกไปด้วยความโมโห แล้วเดินเหยียบอากาศขึ้นไปบนฟ้า เพื่อจะไปดูสถานการณ์ด้วยตาตัวเอง

รอยกระบี่สายหนึ่งเฉือนพื้นดินจนแยกออกเป็นทางยาว แบ่งแยกกองกำลังแนวหน้าของพันธมิตรสี่สำนักกับกองกำลังของสำนักคุนหลุนเอาไว้

ไม่ว่าผู้ใดที่รุกล้ำข้ามรอยแยกนั้นมา จะถูกสังหารอย่างไร้ความปราณี โดยจะเห็นได้จากซากศพหลายสิบซาก ที่ถูกฟันขาดเป็นชิ้นๆด้านในรอยแยก

“ นี่มันเกิดบ้าอะไรกันขึ้น… ” จ้อเซียงหยุนพูดขึ้นด้วยแววตาตกใจ เขามองเห็นหนึ่งในบรรดาซากศพเหล่านั้น เป็นถึงผู้อาวุโสเซียนขั้นสูงของสำนักเขาเอง

สายตาของเขากวาดมองศพที่กองอยู่ไปเรื่อยๆ จนไปหยุดลงที่ชายคนหนึ่ง เขาสวมหมวกงอบปกปิดใบหน้าเอาไว้

อีกทั้งยังนั่งยกขวดเหล้าขึ้นดื่มอย่างสบายใจ อยู่บนเก้าอี้ขนาดใหญ่ดูหรูหรา ซึ่งเมื่อสังเกตดูดีๆก็จะพบว่ามันถูกสร้างขึ้นจากอณูเปลวเพลิงขนาดเล็กจำนวนนับไม่ถ้วน

แท้จริงแล้ว ชายคนนี้ก็คือจ้าวเทียนนั่นเอง เหตุผลที่เขามานั่งดื่มเหล้าอยู่ตรงนี้ไม่ใช่เพราะความเท่ แต่สิ่งที่อยู่ในขวดมันคือเหล้าที่ถูกหมักโดยสมุนไพรล้ำค่า และเมื่อนำมารวมกับเลือดมังกรแก่นแท้หนึ่งหยด

มันจึงกลายเป็นสุดยอดโอสถฟื้นฟู ที่จิบเพียงนิดเดียวก็สามารถฟื้นคืนพลังได้ทั้งหมด จ้าวเทียนได้เตรียมไว้สำหรับการต่อสู้อันยาวนานที่กำลังจะเริ่มต้นขึ้น

‘ เหอะ…ก็แค่เซียนขั้นต่ำ ’

เมื่อเห็นพลังของอีกฝ่าย จ้อเซียงหยุนก็แค่นเสียงในใจด้วยความดูถูก ตอนแรกเขาเห็นชายคนนี้วางท่าดูใหญ่โต ก็นึกว่าทั้งหมดนี้เป็นฝีมือของอีกฝ่ายเสียอีก

‘ น่าจะเป็นฝีมือของเซียนระดับสูงสุดในสำนักคุนหลุน…ไม่นึกว่าหลังจากที่ผู้อาวุโสสูงสุดของสำนักคุนหลุนตายไป ยังจะมียอดฝีมือระดับนี้หลงเหลืออยู่ ’

ก่อนจะตัดสินใจโจมตี จ้อเซียงหยุนได้ตรวจสอบข้อมูลทุกอย่างของสำนักคุนหลุนไว้แล้ว ตั้งแต่กองกำลังระดับปรมาจารย์ไปจนถึงระดับเซียน

ถึงแม้จะแปลกใจอยู่บ้างที่อีกฝ่ายยังมียอดฝีมือระดับสูงซ่อนตัวอยู่โดยที่เขาไม่รู้ แต่มันก็ไม่อาจเปลี่ยนแปลงผลลัพธ์ของสงครามในครั้งนี้ได้หรอก

หลังจากตรวจสอบกองกำลังฝ่ายศัตรูอยู่ครู่หนึ่ง เมื่อเห็นว่าไม่อาจหายอดฝีมือคนนั้นเจอ เขาก็เลิกสนใจแล้วทะยานร่างลงมายืนอยู่ที่ด้านหน้าคนของตัวเอง

อย่างไรซะ…เมื่อพวกเขาลงมือ อีกฝ่ายก็ต้องปรากฏตัวออกมาเอง

ที่มาพร้อมกับจ้อเซียงหยุน ยังมีเจ้าสำนักทั้งสามและผู้อาวุโสระดับสูงอีกเกือบยี่สิบคน ซึ่งการปรากฏตัวของเซียนระดับสูงจำนวนมากได้สร้างความกดดันอันหนักหน่วง ให้กับฝ่ายศัตรูทุกคน

“ ไม่ทราบว่า เจ้าสำนักทั้งสี่มาเยือนสำนักของฉันด้วยจุดประสงค์อะไรงั้นหรือ ”

เปียนเจียวเมิ่งเดินนำเหยียนซือหนิงและเซียนขั้นสูงอีกสองคนออกมา นอกจากนี้ยังมีเซียนขั้นกลางอีกสี่คนซึ่งแต่ละคนได้ถือแผ่นหยกควบคุมค่ายกลเอาไว้

“ หืม…นี่เธอกลายเป็นเจ้าสำนักจนได้สินะ ฉันขอแสดงความยินดีด้วยแล้วกัน ” จ้อเซียงหยุนพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงเย้ยหยัน เขาเห็นอีกฝ่ายสวมชุดเจ้าสำนักออกมา ก็รู้ได้ทันทีว่าแผนการยุยงให้แตกแยกของตัวเองคงล้มเหลวแล้ว

การที่ตระกูลเหยียนกับตระกูลเปียนต้องมาขัดแย้งกัน ก็เพราะมีจ้อเซียงหยุนคอยบงการอยู่เบื้องหลัง เขาต้องการให้ศัตรูต่อสู้กันเอง แล้วรอเก็บเกี่ยวผลประโยชน์

“ สำหรับเรื่องจุดประสงค์ของพวกเรานั้น…ก็คือจับตัวเหยียนซือหนิง และลบสำนักคุนหลุนออกจากยุทธภพ ในโทษฐานให้ความส่วนมือกับผู้ถูกประกาศิตล่าสังหาร ” จ้อเซียงหยุนพูดออกมาด้วยแววตาเย็นชา

“ งั้นเหรอ…ฉันนึกว่าคุณกำลังหมายตาคลังสมบัติลับของพวกเราเสียอีก ” เปียนเจียวเมิ่งพูดขึ้นด้วยรอยยิ้ม สีหน้าของเธอนิ่งสงบไม่ได้มีความหวาดกลัวฝ่ายตรงข้ามแม้แต่น้อย

“ เหอะ…เธออยากจะพูดอะไรก็พูดไปเถอะ ยังไงซะวันนี้สำนักคุนหลุนที่สืบทอดมาหลายพันปี ก็ต้องถูกทำลายแน่นอน ” จ้อเซียงหยุนพูดอกกมาด้วยท่าทีมั่นใจ

“ ดูเหมือน…คุณจะมั่นใจมากเลยนะ คิดว่าจะทำลายสำนักของพวกฉันได้ง่ายๆงั้นเหรอ ” เหยียนซือหนิงพูดขึ้นด้วยแววตาดุดัน

กลุ่มคนที่อยู่ตรงหน้าก็คือต้นเหตุของเรื่องราวทั้งหมด จ้าวเทียนได้เล่าให้เธอฟังทุกอย่างว่าตั้งแต่ที่เธอจากไป ครอบครัวของเธอต้องเจอกับอะไรบ้าง นอกจากคนรักที่ตายจากไปแล้ว ลูกๆของเธอก็ยังถูกกลั่นแกล้งสารพัด

!!

ทันใดนั้น

จ้อเซียงหยุนและเจ้าสำนักคนอื่นก็ชะงักไปทันที รวมไปถึงผู้อาวุโสทุกคนที่เพิ่งมาถึงด้วย สายตาของทุกคนต่างจับจ้องไปที่ชายคนนั้นอย่างพร้อมเพียงกัน

“ พวกแกเลิกเล่นตลกกันแล้วเหรอ…เอาเถอะ ถ้างั้นก็รีบๆเข้ามาตายกันได้แล้วอย่าให้เสียเวลา ” จ้าวเทียนพูดขึ้นด้วยท่าทีเกียจคร้าน เขาชี้กระบี่ไปยังพวกเจ้าสำนักทั้งสี่

แน่นอนว่าคำพูดของเขา ได้ไปกระตุ้นโทสะของใครหลายๆคนได้ทันที เซียนขั้นสูงสามคนจากสำนักไท่ซาน ได้เดินออกมาด้วยสีหน้าเย็นชา

พวกเขาหยุดลงตรงหน้ารอยแยกพอดี จากนั้นก็พูดท้าทายออกมา

“ อย่าอวดดีให้มันมากนัก…ต่อให้ทั้งหมดนี้จะเป็นฝีมือของแกจริงๆ ก็คงเป็นเพราะหลังรอยแยกนี้ มีค่ายกลสังหารซ่อนอยู่ใช่ไหม ”

“ เซียนขั้นต่ำอย่างแก ก็ดีแต่หดหัวอยู่ในกระดองนั่นแหละ ”

“ ฮ่า ฮา เป็นไง ถ้าพวกฉันไม่ข้ามรอยแยกไปแกก็ทำอะไรไม่ได้ใช่ไหม ”

แต่ในขณะที่พวกเขากำลังเยาะเย้ยจ้าวเทียนอยู่นั่นเอง แขนข้างที่ถือกระบี่อยู่ของจ้าวเทียนก็ฟันออกไปด้านหน้า ด้วยความเร็วที่ไม่มีใครมองเห็นได้ทัน

“ กระบี่สรรพสิ่งเพลิงสุริยัน! ”

ฉัวะ!

รังสีกระบี่ที่ลุกท่วมไปด้วยเปลวเพลิงสีทอง ฟันเซียนขั้นสูงสามคนขาดออกเป็นหกท่อน แม้จะมีบางคนยกอาวุธขึ้นมาป้องกันไว้ได้ทัน

แต่ก็ไม่อาจต้านทานรังสีกระบี่ที่ร้อนแรงดุจดวงตะวันได้ พวกมันจึงมีชะตากรรมไม่ต่างไปจากเจ้าของนัก

ตุบ!ๆๆๆ

เสียงชิ้นส่วนร่างกายตกลงไปบนพื้น พร้อมกับเครื่องในและเลือดสีแดงที่ไหลทะลักออกมาจนนองไปทั่ว ภาพนี้ได้สร้างความหวาดกลัวให้กับฝ่ายศัตรูทุกคน

ด้านจ้าวเทียนนั้น หลังจากที่โจมตีออกไปแล้ว เขาก็รีบยกขวดเหล้าขึ้นจิบทันทีเพื่อฟื้นคืนพลัง การโจมตีเมื่อครู่เขาใช้พลังเต็มสิบส่วน เพื่อที่จะปิดฉากศัตรูในพริบตา

แต่เมื่อเขาเห็นว่า ซากศพของฝ่ายตรงข้ามอยู่นอกเขตพื้นที่สังหารที่เขาประกาศออกไปในตอนแรก ก็ส่ายหน้าเบาๆ พร้อมทั้งพูดขึ้น

“ โทษที…ฉันมือลั่น! ”