จุติใหม่มหาเทพตี้เทียน นิยาย บท 361

เสียงตะโกนของจ้าวเทียนถูกปลดปล่อยออกมาด้วยพลังเซียนอันลึกล้ำ เกิดเป็นคลื่นพลังมหาศาลกวาดออกไป จนก้อนเมฆที่ลอยอยู่บนท้องฟ้า แตกกระจายออกไปคนละทิศคนละทาง

!!

เหตุการณ์ที่เกิดขึ้นโดยไม่ทันตั้งตัวนี้ ทำให้การต่อสู้ในสนามรบต้องหยุดชะงักไปครู่หนึ่ง เพราะกองกำลังทั้งสองฝ่าย ต่างพากันเงยหน้ามองขึ้นไปบนท้องฟ้าด้วยความตื่นตระหนก

ทันใดนั้น

“ เป็นแค่ปลาที่หลุดรอดไปจากร่างแห กล้าดียังไงถึงมาท้าทายฉันแบบนี้ ”

ครืนนน!

พลังความกดดันอันหนักหน่วงของขอบเขตขุนพลเทพ ได้แผ่ออกไปรอบด้านในรัศมีหนึ่งร้อยกิโลกเมตร โดยมีตำหนักเจ้าเมืองไพลินพิสุทธิ์เป็นจุดศูนย์กลาง

กึก!ๆๆ ตุบๆๆๆ

ผู้ฝึกตนระดับต่ำหลายคน ที่อยู่ใกล้สถานที่นั้น ต่างพากันตัวสั่นทรุดลงไปกองบนพื้นอย่างไร้เรี่ยวแรง ถือเป็นโชคดีที่พวกทหารได้รับความช่วยเหลือจากลี่เหยาเหยาและโม่ปิงหยู ทำให้ยังพอต้านทานเอาไว้ได้

วูป!

หยวนเทียนหลงปรากฏตัวบนกำแพงเมืองในพริบตา เหมือนกับว่า เขาได้ยืนอยู่ตรงนี้มาตั้งแต่ต้น

“ ฉันจะขึ้นไปจัดการจ้าวเทียนเอง พวกนายที่เหลือก็คอยเฝ้าตัวประกันเอาไว้ให้ดี อย่าให้พวกศัตรูมันลักลอบเข้ามาช่วยเหลือได้ ” หยวนเทียนหลงหันไปสั่งเจ้าตำหนักอีกสองคนด้วยสีหน้าจริงจัง

การที่ฝ่ายตรงข้ามใช้แผนล่อเสือออกจากถ้ำแบบนี้ ไม่ได้อยู่นอกเหนือไปจากความคาดหมายของพวกเขาสักเท่าไหร่ และก็แน่นอนว่า ทางฝ่ายเขาเองก็ได้เตรียมการป้องกันเอาไว้เรียบร้อยแล้ว

“ ปล่อยให้เป็นหน้าที่ของพวกเราเองขอรับ ” เจ้าตำหนักทั้งสองคนตอบรับคำสั่งด้วยแววตาเลื่อนลอย เหมือนถูกเคล็ดวิชาบางอย่างควบคุมจิตวิญญาณเอาไว้

เมื่อได้ยินแบบนั้น หยวนเทียนหลงก็ยิ้มขึ้นอย่างเย็นชา สายตาของเขากวาดมองไปทางกลุ่มของทูตมังกรทองที่ยังไม่ยอมเข้าร่วมสงครามอย่างประสงค์ร้าย

เพราะชีวิตและต้นกำเนิดพลังของเครื่องเซ่นสังเวยพวกนี้ต่างหากล่ะ…คือเป้าหมายสำคัญสำหรับแผนการในครั้งนี้

‘ ให้พวกแกสบายใจกันไปก่อนเถอะ ยังไงซะผู้ที่จะหัวเราะเป็นคนสุดท้ายก็ต้องเป็นฉัน ’

ฟุ่บ!

ร่างของหยวนเทียนหลงทะยานขึ้นไปบนท้องฟ้าอย่างรวดเร็ว พร้อมกับกระบี่มังกรสวรรค์เมฆาในมือ

ถึงแม้เขาจะแสดงท่าทีดูถูกจ้าวเทียนต่อหน้าลูกน้อง แต่ลึกๆภายในใจ ก็ให้การยอมรับอีกฝ่ายว่าเป็นยอดฝีมือระดับสูงสุดทัดเทียมกับตนเอง

แต่ทว่า

สิ่งที่รอหยวนเทียนหลงอยู่ก็คือ ท้องฟ้าที่เต็มไปด้วยเปลวเพลิงกับรังสีกระบี่ขนาดยักษ์ที่ฟาดฟันลงมาใส่เขาอย่างไร้ปราณี

“ บัดซบ! คิดจะลอบโจมตีงั้นเหรอ ” หยวนเทียนหลงตะโกนออกมาอย่างเดือดดาล ฟันกระบี่ในมือออกไปด้วยเคล็ดวิชามังกรสวรรค์จุติ

ทำให้ภาพลวงตาของกระบี่ขนาดยักษ์สองเล่มปะทะเข้าใส่กันอย่างรุนแรง จนดูเหมือนจะสามารถแบ่งแยกท้องฟ้าออกเป็นสองส่วน

เปรี้ยงงง! ตูมมมม!

คลื่นพลังทำลายล้างระเบิดออกไปเป็นวงกว้าง ผลักให้ทั้งสองฝ่ายกระเด็นออกไปคนละทาง ซึ่งหากวัดกันที่ความรุนแรงเพียงอย่างเดียว จ้าวเทียนนั้นเป็นฝ่ายเสียเปรียบเพราะเขากระเด็นออกไปไกลกว่า

แต่มันก็ไม่แปลกที่จะเป็นแบบนั้น เพราะฝ่ายตรงข้ามเป็นถึงผู้ฝึกตนในขอบเขตขุนพลเทพขั้นกลาง เหนือกว่าจ้าวเทียนถึงสองระดับใหญ่

“ เหอะ ลอบโจมตีงั้นเหรอ การต่อสู้มันเริ่มต้นตั้งแต่ฉันประกาศท้าสู้ออกไปแล้ว ระหว่างพวกเราไม่จำเป็นต้องสิ้นเปลืองคำพูดไร้สาระอีก ” จ้าวเทียนพูดขึ้นด้วยสีหน้าเย็นชา เขาต้องการสะสางบัญชีแค้นให้เสร็จสิ้นในวันนี้

‘ ถ้าไม่ใช่เพราะเสี่ยวเหมยยอมไปขอความช่วยเหลือจากมหาเทพจูเซียน ฉันคงต้องสูญเสียเหยาเหยาไปแล้ว ’

ภาพคมกระบี่ที่แทงทะลุหญิงสาวคนรัก ยังคงฝังลึกอยู่ในใจของจ้าวเทียน ถึงแม้เธอจะถูกรักษาจนหายดีแล้วก็ตาม แต่เสี้ยววินาทีนั้นเขาได้สาบานกับตนเองไว้แล้วว่าจะต้องให้อีกฝ่ายชดใช้อย่างสาสม

“ พูดได้ดี! ในเมื่อแกอยากรีบตายนัก ฉันก็จะสงเคราะห์ให้ ” หยวนเทียนหลงได้เคลื่อนย้ายในพริบตาไปอยู่ตรงหน้าจ้าวเทียนราวกับผ่ามิติ

“ จงตายไปอย่างคับแค้นใจเสียเถอะ ”

สิ้นเสียง หยวนเทียนหลงก็ใช้เคล็ดวิชาสุดโกงของกระบี่มังกรสวรรค์เมฆาออกไป

‘ ทั้งเคล็ดวิชาระดับสูงสุดที่ไม่เคยพบเห็นมาก่อน ทั้งสมบัติล้ำค่าในตำนาน มันไม่ใช่สิ่งที่ผู้ฝึกตนบนโลกมนุษย์จะมีได้ ’

แม้แต่ต้นกำเนิดธาตุอัคคีระดับศักดิ์สิทธิ์ ยังมีมูลค่าสูงล้ำเทียบเท่ากับคลังสมบัติของสำนักระดับกลางบนแดนสวรรค์ได้เลย

ยิ่งไม่ต้องพูดถึงระดับเทวะ ที่มีอยู่ในยุคสมัยแดนสวรรค์โบราณเท่านั้น

“ ช่างมัน…แค่สังหารแกได้ ทุกสิ่งทุกอย่างของแกก็จะเป็นของฉัน ” ตอนนี้หยวนเทียนหลงไม่สนใจเรื่องแผนการอะไรอีกแล้ว มูลค่าของต้นกำเนิดธาตุอัคคีที่อยู่ร่างจ้าวเทียนมันเย้ายวนจนเกินไป

“ กายาอมตะไม่ดับสูญ! ”

บูมมม!

ภาพลวงตาของจอมราชันจักรพรรดิได้ซ้อนทับกับร่างของหยวนเทียนหลง แล้วฟาดฟันกระบี่ออกไปอย่างถี่รัวด้วยวิชามังกรสวรรค์จุติ

เปรี้ยงงง!ๆๆๆๆๆๆๆ

จ้าวเทียนก็ใช้แก่นแท้กระบี่โจมตีกลับไปเช่นกัน การปะทะของพวกเขาในครั้งนี้ รุนแรงกว่าเดิมหลายเท่า จนเรียกได้ว่าฟ้าถล่มดินทลาย

‘ รออีกสักนิดก็แล้วกัน ฉันไม่เชื่อว่าอีกฝ่ายจะไม่มีอะไรเก็บซ่อนเอาไว้ ’

ในการต่อสู้ของยอดฝีมือที่ความแข็งแกร่งทัดเทียมกัน ใครถูกบีบให้เปิดเผยไม้ตายลับออกมาก่อน ก็มักจะเป็นฝ่ายพ่ายแพ้

ดังนั้น จ้าวเทียนจึงเก็บงำเรื่องที่เขาบรรลุเคล็ดวิชากายาอมตะเอาไว้ ยกเว้นจะพบโอกาสเหมาะๆที่สามารถสังหารอีกฝ่ายได้อย่างแน่นอนเท่านั้น เขาจึงจะลงมือ

เพราะในสนามรบแห่งนี้ ยังมีศัตรูอีกฝ่ายที่กำลังจ้องหาโอกาสฉกฉวยผลประโยชน์ จากการต่อสู้ระหว่างจ้าวเทียนกับหยวนเทียนหลงอยู่

ในเวลาเดียวกัน

พวกคังหลินที่ลอบเข้ามาในเมืองได้สำเร็จ ก็ต้องเผชิญหน้ากับศัตรูมากมายที่ดักรออยู่ สามผู้นำแห่งสมาพันธ์บู๊ลิ้ม พร้อมด้วยกองกำลังทั้งหมดของ สำนักบู๊ตึ้ง สำนักง้อไบ๊ และสำนักช้วนจินก่า

“ ขนาดเห็นสิ่งที่เกิดขึ้นกับพวกหลวงจีนคิ้วขาวแล้ว พวกคุณสามคนก็ยังยอมเป็นสุนัขรับใช้ตำหนักเทวะอยู่งั้นเหรอ ” คังหลินพูดออกมาด้วยน้ำเสียงเย็นชา

ที่ตรงหน้าเขานั้น มีกรงขนาดใหญ่ที่กักขังคนกลุ่มหนึ่งเอาไว้ ซึ่งล้วนแล้วแต่เป็นคนคุ้นหน้าคุ้นตาทั้งสิ้น ทั้งหมดถูกใส่ตรวนโลหะสีดำ เจาะลึกเข้าไปในกระดูกไหปลาร้าทั้งสองข้าง เพื่อปิดผนึกพลังทั้งหมดเอาไว้

“ มีแค่พวกหลวงจีนคิ้วขาวกับผู้อาวุโสสำนักอื่นอีกสิบกว่าคนเท่านั้น แล้วนี่พวกมันจับจูม่านฉีไปไว้ที่ไหนกัน ”