ชายาบุปผาซ่อนพิษ นิยาย บท 134

เฟิงฉิ้นหว่านฝังเข็มให้เห้อเหลียนฉางเซิง จากนั้นจึงไปคุมการต้มยาด้วยตนเอง จากนั้นเฝ้ามองเขาดื่มยาลงไปอย่างว่าง่าย

“วันนี้กินได้แค่ข้าวต้มที่ย่อยง่ายเท่านั้น ส่วนหากจะกินของอื่นๆ ให้เอามาให้ข้าตรวจสอบก่อน” เฟิงฉิ้นหว่านกล่าวกำชับอานผิงอ๋อง

“ตกลง”

ยุ่งวุ่นวายอยู่ทั้งเช้ากว่าเฟิงฉิ้นหว่านจะมีเวลามานั่งกินข้าวเช้ากับเสิ่นเยว่

หลังจากกินข้าวเสร็จได้ไม่นาน เหว้ยหลันกับแม่นมโจวก็ยกกล่องใบใหญ่เข้ามาด้านใน

เฟิงฉิ้นหว่านมีสีหน้าประหลาดใจ “นี่คืออะไร”

“เรียนคุณหนู นี่คือของที่อานผิงอ๋อง ให้คนเอามาให้เจ้าค่ะ บอกว่าเป็นของที่ให้คุณหนูกับฮูหยิน

ไว้ใช้ในชีวิตประจำวันเจ้าค่ะ”

“ไหนลองเปิดดูสิ”

เมื่อกล่องถูกเปิดออกจึงพบว่าด้านในคืออัญมณีล้ำค่า

กล่องถูกแบ่งออกเป็นสามชั้น ชั้นแรกมีชุดกระโปรงหลัวที่ทอจากผ้าเสว่ต่วน ด้วยฝีมือประณีต ลวดลายงดงาม เพียงดูคราเดียวก็รู้แล้วว่ามีมูลค่าสูง

ส่วนในชั้นที่สองมีเครื่องประดับผมที่ทำจากไข่มุกที่เคลือบด้วยทองและฝังด้วยหยกที่ดูหรูหราสวยงามยิ่ง

ส่วนชั้นที่สามมีตั๋วเงินปึกหนาวางอยู่หนึ่งปึก เฟิงฉิ้นหว่านกวาดตามอง ดูคร่าวๆ แล้วน่าจะราวๆ หมื่นตำลึง

เฟิงฉิ้นหว่านยิ้มออกมา “ท่านอ๋องจ่ายหนักยิ่ง”

เหว้ยหลันที่อยู่ข้างๆ อธิบายว่า “อันที่จริงอานผิงอ๋อง ตั้งใจจะนำมามอบให้ด้วยตนเอง แต่คิดทบทวนแล้วเห็นว่าในห้องนี้มีแม่นางเฟิงอาศัยอยู่กับฮูหยินเพียงสองคน ของที่นำมามอบให้ก็เป็นคนของใช้ส่วนตัวอย่างเครื่องประดับและเสื้อผ้า จึงกลัวว่าจะทำให้ชื่อเสียงของทั้งสองเสื่อมเสีย ดังนั้นจึงให้บ่าวเป็นคนเอามาให้แทน คุณหนูยินดีจะรับของพวกนี้ไว้หรือไม่เจ้าคะ”

“ของพวกนี้เป็นของที่อานผิงอ๋อง ให้เป็นค่ารักษา แน่นอนว่าข้าต้องรับเอาไว้”

เสิ่นเยว่เริ่มไม่สบายใจ “ฉิ้นหว่าน ของพวกนี้แพงเกินไปหรือไม่”

“ท่านแม่ หากพวกเราไม่รับเอาไว้ ท่านอ๋องคงจะกินนอนไม่ได้ไปหลายวันเชียวล่ะ”

“จะว่าไปแล้วก็จริง เมื่อนึกย้อนไปถึงเหตุการณ์เมื่อคืนก็รู้สึกกังวลใจอย่างยิ่ง เจ้าเสี่ยงอันตรายเพื่อช่วยท่านชายน้อยคนนั้น ก็ควรค่าที่เจ้าจะได้รับเงินพวกนี้ เช่นนั้นก็รับไว้เถิด”

เฟิงฉิ้นหว่านหัวเราะเบาๆ “เจ้าค่ะ”

นางชอบยามที่ท่านแม่พยายามจะช่วยนางเช่นนี้

ภายในหมู่บ้านแห่งนี้เงียบสงัด อานผิงอ๋อง พยายามรักษาความปลอดภัยของลูกตัวเองจึงหวาดระแวงจนถึงขั้นบ้าคลั่ง แม้มียุงบินมาเพียงตัวเดียวก็ตรวจสอบให้ดีก่อนว่ายุงมีขางอกออกมาหรือไม่

ณ วัดอานหลิง ฟู่ลั่วเฉินหยุดยืนอยู่ด้านหน้าประตูวัด เขาโบกพัดพับในมือเบาๆ จี้ที่ห้อยพัดอยู่จึงสั่นไหวเล็กน้อย

เขารู้สึกว่าทำเช่นนี้มันชัดเจนเกินไป ครุ่นคิดอยู่นานจึงเก็บพัดและจัดระเบียบกระเป๋าเงินที่แขวนอยู่ตรงเอว

“ไปเถิด”

วันอานหลิงเป็นเพียงวัดเล็กๆ ดังนั้นแสงเทียนจึงไม่ได้สว่างไสวมากนัก และตอนนี้ยังเป็นเวลาเช้าอยู่ทำให้ผู้คนที่มาที่นั่นยังมีไม่มากนัก

“ว่าอย่างไรโยม มาไหว้พระหรือ” พระรูปหนึ่งเดินเข้ามาถาม

“ข้อแรกมาเพื่อไหว้พระ ข้อสองมาเพื่อตามหาคน มิทราบว่าแม่นางเฟิงยังอยู่ในวัดหรือไม่”

“หากจะมาไหว้พระ ธูปเล่มนี้ยังไม่มีคนใช้ แต่หากมาหาคนเกรงว่าท่านชายจะเสียเวลาเปล่าเสียแล้ว เมื่อคืนแม่นางเฟิงมีธุระจึงลงเขาไปกลางดึกแล้ว”

หยุนซวนที่ฉีกยิ้มกว้างอย่างพอใจตัวแข็งทื่ออยู่ที่เดิม เขาค่อยๆ หันหน้ามาแล้วจ้องค้างอยู่ที่พระรูปนั้น

“ท่านไม่ได้จำผิดกระมัง ฮูหยินเสิ่นแห่งตระกูลเฟิงและแม่นางเฟิงมาไหว้พระที่วัดแห่งนี้ เห็นบอกว่าจะมาเพื่อสวดภาวนาสามวัน แต่นี่เพิ่งจะวันที่สองเอง”

“อาตมาไม่ได้จำผิด แม่นางเฟิงกับฮูหยินเสิ่นได้ออกไปจากที่นี่แล้วจริงๆ”

ฟู่ลั่วเฉินค่อยๆ หลุบตาต่ำลง ดวงตาของเขาเกิดประกายขึ้นเล็กน้อย จากนั้นจึงเดินเข้าไปในโบสถ์

หลังจากจุดธูปไหว้พระแล้ว ก็ทำบุญค่าธูปและน้ำมัน

หยุนซวนรีบปิดปาก แล้วมองไปที่ฟู่ลั่วเฉินอย่างน่าสงสาร “ท่านชาย……”

“ไปสืบมาให้ได้ว่าเมื่อคืนวานเกิดเรื่องอะไรขึ้น นั่นจะถือเป็นการชดใช้ความผิดของเจ้า”

“ขอรับ ข้าน้อยจะรีบไปจัดการเดี๋ยวนี้”

ฟู่ลั่วเฉินกลับไปยังสวน หลังจากผ่านไปหนึ่งชั่วยาม หยุนซวนก็วิ่งกระหืดกระหอบกลับมาราวใกล้จะหมดลมเต็มทีเพื่อนำเรื่องที่สืบได้มารายงาน “ท่านชาย ข้าน้อย……ข้าน้อยสืบได้ความแล้ว อานผิงอ๋อง เป็นคนนำตัวแม่นางเฟิงไปขอรับ!”

“อานผิงอ๋อง ? ตอนนี้อยู่ที่ใด”

“อยู่ที่หมู่บ้านแห่งหนึ่งทางทิศตะวันออกของเมือง ตอนนี้ร่างกายของท่านชายกำลังป่วยหนัก แม่นางเฟิงน่าจะไปทำการรักษาให้เขาขอรับ”

ดวงตาของฟู่ลั่วเฉินหรี่เล็กลง หลังจากครุ่นคิดอย่างถี่ถ้วนแล้ว เขาก็แผ่รังสีอำมหิตออกมา “ไปตามหาหยุนเลี่ยว!”

“ขอรับ ข้าน้อยจะไปเดี๋ยวนี้”

หยุนซวนออกไป จากนั้นฟู่ลั่วเฉินจึงเอามือคลำถุงเงินที่ห้อยอยู่ตรงเอวพลางขมวดคิ้วแน่น “ตอนที่จะเล่นงานข้า เจ้าออกจะฉลาดปานนั้น ทำไมตอนนี้ถึงตกหลุมพรางผู้อื่นง่ายดายเช่นนี้”

ช่วงโพล้เพล้ของอีกสองวันถัดมา เฟิงฉิ้นหว่านนั่งอยู่ในศาลาเล็กเพื่อชมดอกโบตั๋นที่กำลังบานเต็มที่ หลังจากนั้นก็มีเสียงฝีเท้าแผ่วเบาดังขึ้นด้านหลัง

เฟิงฉิ้นหว่านหันหน้ากลับไปมอง จึงเห็นว่าด้านหลังศาลาเล็กมีชายเสื้อโผล่ออกมา

“ออกมาเถิด”

เห้อเหลียนฉางเซิงโผล่หน้าออกมา ดวงตาที่หลักแหลมของเขาปรากฏความดีใจอย่างล้นหลาม หลังจากนั้นเขาจึงค่อยๆ เดินออกมา ในมือของเขาถือถาดที่วางดอกโบตั๋นอยู่ “พี่สาว!”

เฟิงฉิ้นหว่างชะงัก “ข้าบอกแล้วไม่ใช่หรือว่า เจ้าต้องอยู่นิ่งๆ เข้าไว้และอย่าวิ่งเล่นไปไหนๆ จะดีที่สุด”

เห้อเหลียนฉางเซิงยังคงเคลื่อนที่อย่างช้าๆ แววตาของเขาปรากฏความกังวลเล็กน้อย “พี่สาว ข้าเดินช้าๆ มาแบบนี้ตลอด เดินนิ่งมากไม่ได้วิ่งเลยขอรับ ข้า……ข้าเห็นว่าท่านชอบชมดอกโบตั๋น ก็เลย……เอามาส่งให้ท่าน”

ริมฝีปากของเฟิงฉิ้นหว่านคล้ายจะยิ้ม “วางดอกไม้ลงเถิด ส่วนเจ้าก็กลับไปพักผ่อนได้แล้ว”

เห้อเหลียนฉางเซิงยิ้มอย่างสดใส “ขอรับ”