ชายาบุปผาซ่อนพิษ นิยาย บท 149

ข่าวที่เกิดเรื่องกับกิจการร้านค้าของตระกูลเฟิงแน่นอนว่าปิดบังไว้ไม่มิด โดยเฉพาะหวางจื้อหยวนและพ่อค้าอื่น ๆ มากจนกระทั่งได้รับการเตือนลับ ๆ จากตระกูลหยุนเรียบร้อยแล้ว

ช่วงเวลากลางคืน เฟิงฉิ้นหว่านมาที่หอหญิงงามเมือง แต่พบสิ่งประหลาดใจ หอหญิงงามเมืองในวันนี้เหมือนจะเงียบเป็นพิเศษ

การเตือนของตระกูลหยุนทำให้ผู้คนมากมายเริ่มจะต้องการถอย แม้กระทั้งจะมาหอหญิงงามเมืองก็ยังไม่กล้า

เฟิงฉิ้นหว่านสวมชุดบุรุษ ยังคงยืนต้อนรับแขกเหรื่อตรงหน้าประตูเช่นเดิมเหมือนเมื่อก่อน รอไปชั่วครู่หนึ่ง ถึงจะพบหวางจื้อหยวนพาคนอีกสามคนมุ่งหน้ามา

“คาราวะนายท่านหวาง”

“ท่านชายฉินไม่ต้องมากพิธี”

การมาของทั้งสามคน ทำให้ในใจเฟิงฉิ้นหว่านมีแผนการที่คิดไว้ในใจมากอยู่หลายส่วน

หวางจื้อหยวนและคนอื่น ๆ นั่งอยู่ชั้นสอง เฟิงฉิ้นหว่านนำสุราเข้ามา เทกาสุราใส่แก้วให้ทุกคนจนเต็ม

หลังจากดื่มไปสองแก้ว หวางจื้อหยวนก็เปิดปากก่อน “ท่านชายฉิน เรื่องที่เกิดขึ้นช่วงนี้ พวกเราต่างได้ยินมา ไม่ทราบว่าพอจะมีอะไรที่พวกเราจะสามารถช่วยเหลือได้บ้างหรือไม่？”

เฟิงฉิ้นหว่านเหลือบตาขึ้น ในสายตามีรอยยิ้มบางเบา “เวลานี้ใคร ๆ ต่างก็หลีกเลี่ยงตระกูลเฟิงอีกทั้งหอหญิงงามเมือง นายท่านหวางไม่เกรงว่าจะได้รับผลกระทบไปด้วยหรือ？”

“ข้าเป็นคนมีสัจจะที่สุด ก่อนหน้านี้ได้ลงนามในหนังสือโฉนดที่ดินกับท่านชายฉิน ตกลงกันแล้วว่าต้องทำเงินให้ได้มาก ๆ ด้วยกัน แน่นอนว่าไม่สามารถล้มเลิกกลางคันได้” หวางจื้อหยวนตบหน้าอก “อีกทั้งนี่คือการทำการค้า จะไม่รับความเสี่ยงได้อย่างไร？อย่างไรข้าก็เต็มใจจะเชื่อมั่นท่านชายฉิน”

สามคนที่อยู่ข้างกายหวางจื้อหยวนพยักศีรษะตาม ถึงแม้ไม่ได้พูด แต่ท่าทางกลับแสดงออกอย่างชัดเจนเรียบร้อยแล้ว

เฟิงฉิ้นหว่านลุกขึ้นยืน ทำความเคารพต่อหวางจื้อหยวนและคนอื่น ๆ “ขอบคุณนายท่านหวางและทุกท่านที่ไว้วางใจ”

“ท่านชายฉินไม่จำเป็นต้องมากพิธี เพียงแต่ต่อไปหากมีโอกาสทำเงินได้มาก ก็อย่าใจแคบให้พาพวกเราไปด้วยก็พอแล้ว” หวางจื้อหยวนหัวเราะห้าห้า

เฟิงฉิ้นหว่านพยักศีรษะ “เวลานี้ข้ามีการค้าอย่างหนึ่ง ไม่ทราบว่ามีคนของนายท่านหวางสนใจเข้าร่วมสักหน่อยหรือไม่？”

หวางจื้อหยวนตะลึงงันอยู่ที่เดิม คำพูดนั้นคือแค่พูดพูดไป ก็เพื่อแสดงท่าทีให้ชัดเจน แต่คาดไม่ถึงว่าเฟิงฉิ้นหว่านจะตอบรับเช่นนี้

หลังจากได้รับคำเตือนของตระกูลหยุน หวางจื้อหยวนและคนอื่น ๆ ก็พิจารณาไตร่ตรองกันเป็นเวลานาน เผชิญหน้าตระกูลหยุนศัตรูที่เข้มแข็งนี้ พวกเขาต่างหวาดกลัวเหมือนกันอย่างช่วยไม่ได้

แต่ไม่รู้ว่าทำไม คิดถึงช่วงเวลาสั้น ๆ หอหญิงงามเมืองก็เกิดเรื่องเปลี่ยนแปลงไปมากมาย หวางจื้อหยวนกลับอยากจะไปเชื่อมั่นในเฟิงฉิ้นหว่านเท่านั้น แม้กระทั่งพูดชักจูงมิตรสหายหลายคนของตน ถึงจะมีการพูดคุยในวันนี้ได้

“ไม่ทราบว่าท่านชายฉินพูดถึงการค้าอะไร？”

เฟิงฉิ้นหว่านยิ้มเบาเบา “บนช่วงเวลาสำคัญนี้ยังคงสามารถยืนหยัดมั่นคงมาถึงหอหญิงงามเมืองได้ เห็นได้ว่านายท่านทั้งหลายล้วนมีแผนการที่คิดไว้ในใจกันแล้ว ครั้งนี้ได้อยู่ท่ามกลางพายุฝนโหมกระหน่ำแล้ว แทนที่จะโดนลงมือสั่นสะเทื่อนกลางพายุฝน ไม่เท่ากับมุ่งหน้าไปอย่างองอาจกล้าหาญ แล้วลองชื่นชมทัศนียภาพหลังพายุฝนเล่า”

สีหน้าหวางจื้อหยวนขยับเล็กน้อย แล้วพูดด้วยรอยยิ้ม “ท่านชายฉิน ไม่ทราบว่าที่ท่านพูดว่าอยากมุ่งหน้าไปอย่างองอาจกล้าหาญ คือหลังจากวางแผนครุ่นคิดครั้งแล้วครั้งเล่า หรือว่าสู้อย่างจนตรอกด้วยความไร้ซึ่งหนทางที่จะจัดการแล้ว？”

เฟิงฉิ้นหว่านยิ้มอย่างไม่ใส่ใจ “หากมีเพียงข้าคนเดียว อย่างนั้นก็เป็นข้อหลัง แต่หากมีพวกนายท่านหวางเพิ่ม ก็กลายเป็นข้อแรกแล้ว”

“ไม่ทราบว่าท่านชายฉินมีแผนการเช่นไร？”

“ไม่ทราบว่านายท่านทุกท่านเคยมีความอิจฉาร้านค้าเกลือหรือไม่？”

เฟิงฉิ้นหว่านยิ้มบางเบาตอบ “นายท่านหวางการค้ายิ่งทำยิ่งใหญ่ คนที่คบค้าสมาคมด้วยไม่บอกก็ร่ำรวยและน่านับถือ ส่วนใหญ่ก็มีกำลังทรัพย์ในบ้านอยู่บ้าง การค้านี้คนรวยย่อมมีวิธีของคนรวย คนจนนั้น ก็มีช่องทางของคนจน”

หวางจื้อหยวนและคนอื่น ๆ บนใบหน้ามีสีตาฉายแววงงงวย “ท่านชายท่านเองก็พูดแล้ว คนพวกนั้นก็คือคนจน บนตัวย่อมไม่มีเงิน จะทำการค้ากับพวกเขาได้อย่างไร？”

เฟิงฉิ้นหว่านเทสุราให้ทั้งสี่คน พูดอย่างเชื่องช้า “ทำธุรกิจของคนมีเงิน การติดต่อสัมพันธ์ต้องมีสิ่งที่ระมัดระวังมากมาย การคุ้มครองรักษาลูกค้า เส้นทางการค้าที่ผ่านเข้าออกไม่ติดขัด การก่อสร้างร้านค้าต่าง ๆ นานา……เพิ่มขึ้นมามากมายหลากหลาย ทำให้คนไม่มีเวลาว่างโดยสิ้นเชิง แต่หากทำธุรกิจของคนจน อย่างนั้นก็ไม่จำเป็นพิถีพิถันอะไรมากมาย เพียงต้องพยายามแค่สามคำ——ราคาถูก！”

“ราคาถูก？”

“ไม่ผิด ราคาถูก！คนจนเหล่านั้นอาการกินไม่อิ่ม แม้กระทั่งมีคนหิวตาย พวกเขาจะสนใจว่าสิ่งกินอยู่คือข้าวเม็ดสั้นหรือข้าวซ้อมมือหรือ？พวกเขาไม่สนใจ พวกเขาคิดเพียงแค่ให้มีกิน ไม่หิวตายก็พอ”

หยุดอธิบายชั่วครู่ เฟิงฉิ้นหว่านก็พูดต่อ “เด็กผู้หญิงบางคนที่ครอบครัวจน เพิ่งจะเดินเป็นก็ต้องช่วยงานที่บ้าน พอจะเข้าใจความก็ไม่อาจหยุดพักได้เลย ก็เป็นเช่นนี้ เสบียงอาหารหนึ่งถุง เกลือหยาบ ๆ ไม่กี่ชั่ง ก็สามารถซื้อชีวิตของพวกเรามาได้แล้ว หากเป็นสิ่งเหล่านี้ ก็สามารถซื้อพวกเขามาไว้ในมือได้ในราคาถูกมากล่ะ？”

น้ำเสียงของเฟิงฉิ้นหว่านเรียบ ๆ เป็นพิเศษ แต่คำพูดนี้ในใจของผู้ที่ได้ยิน กลับค่อยค่อยเกิดคลื่นยักษ์ที่ทำให้ผู้คนตกใจกลัวขึ้น

“แม่นางเฟิงพูดหลักการพวกนี้ แต่ว่าการลงทุนเช่นนี้ค่อนข้างมากเกินไป”

“เงินเหล่านั้นที่ทุกท่านให้ข้า เวลานี้ยังล้วนเก็บรักษาไว้อย่างดี ช่วงเวลานี้ รายได้ของหอหญิงงามเมืองก็สามารถลงทุนเข้าไปได้ด้วย มีเท่าไหร่ก็เพิ่มเข้าไป ก็มีเกือบจะแปดแสนตำลึงแล้ว”

หวางจื้อหยวนแอบสูดลมหายใจด้วยความตกใจ แปดแสนตำลึง……

เฟิงฉิ้นหว่านเห็นเงียบ ๆ คาดไม่ถึงว่าจะสะสมเงินไว้มากขนาดนี้？

เฟิงฉิ้นหว่านไม่ได้สนใจการตกใจของทุกคน พูดต่อไป “ถ้าไม่พออีก ข้าได้ปรึกษาหารือกับทางด้านอ๋องผิงหวางเรียบร้อยแล้ว ถึงแม้ทางตงเหว้ยจะเกิดเรื่องบางอย่าง แต่พวกสินค้า อย่างเช่น ถ้วยเคลือบเงามัน โคมไฟเคลือบเงามัน หยกแข็ง หนังสัตว์ ล้วนสามารถส่งมาได้ นำสิ่งของเหล่านี้ขายให้คนมีเงิน แล้วค่อยนำเงินเหล่านี้ไปทำการค้าของคนจน เงินน่าจะเพียงพอ”