ชายาบุปผาซ่อนพิษ นิยาย บท 165

ได้ยินคำที่ฟู่ลั่วเฉินกล่าว เฟิงฉิ้นหว่านก็ได้พยักหน้าอย่างเคร่งขรึม “สิ่งที่ท่านชายคือใช่ ครั้งนี้ต้องขอบคุณท่านชายเป็นอย่างมาก ถ้าไม่ใช่ท่านข้าคงจะตายในเพลิงไฟเสียแล้ว”

“แล้วยังไงต่อ” มือของฟู่ลั่วเฉินที่อยู่บริเวณแขนเสื้อนั้นได้ประสานกันเบาๆ ด้วยร่องรอยความตื่นเต้นที่ท่านไม่ได้สังเกต 

“ฉะนั้นท่านชายไว้ใจได้ อนาคตข้างหน้าไม่ว่าท่านชายจะมีคำสั่งอย่างไรก็ตาม ถึงแม้จะเป็นที่ที่ทุกข์ยากอันตราย ฉิ้นหว่านก็จะไม่ลังเลที่จะไปทำ” 

ฟู่ลั่วเฉินสูบหายใจเข้าออกเบาๆ “เจ้าเป็นข้าน้อยของข้า ปฏิบัติตามคำสั่งนั้นเป็นเรื่องที่ควร แต่ข้าไม่ได้ดูแลใส่ใจข้าน้อยทุกคนเหมือนกับที่ข้าดูแลเจ้า” 

ในเมื่อตลอดทางตั้งใจแน่วแน่ถึงสิ่งที่ข้าต้องการ ดังนั้นฟู่ลั่วเฉินจึงไม่อยากที่จะรอช้าและฝืนทน เกรงว่าจะเกิดความเข้าใจผิดเพิ่มมากขึ้น 

เฟิงฉิ้นหว่านเม้มรีมฝีปากเบาๆ มีความรู้สึกประหม่าใจ “ตามความคิดของท่านชายแล้ว อยากให้ข้าตอบแทนอย่างไร?” 

“ขึ้นชื่อว่าการตอบแทน ต้องดูที่ใจเจ้าอยากทำสิ่งใด ถ้าหากข้าบอกเจ้าแล้ว จะมีประโยชน์อะไรอีก?”

เฟิงฉิ้นหว่านกัดปลายลิ้นเบาๆ ความรู้สึกเจ็บจี๊ดดันเข้ามาในหัวใจ ทำให้ความคิดของนางมีความชัดเจนยิ่งขึ้น “ท่านชายช่วยชีวิตข้าไว้ พูดได้เลยว่าเป็นผู้มีพระคุณในการสร้างชีวิตใหม่ให้ข้า ข้าก็จะตอบแทนท่านชายด้วยชีวิตของข้าเอง” 

“ข้าจะเอาชีวิตเจ้าทำไม?”

ท่านชายจะเอาเฟิงฉิ้นหว่านต่างหากละ!

“ชีวิตยังสามารถตอบแทนให้กับท่านชายได้ จากนี้ไปอะไรที่เป็นของข้า ทั้งหมดถูกได้รับอนุญาตให้แก่ท่านชายได้ใช้”

ฟู่ลั่วเฉินขมวดคิ้วเล็กน้อย ขยับไปด้านหน้าเพื่อไกล้ชิดเฟิงฉิ้นหว่าน สายตามองตรงไปยังตาของนาง “เจ้าไม่เข้าใจประโยคที่ข้ากล่าวไปเมื่อสักครู่หรือ?”

เฟิงฉิ้นหว่านใจเต้นแรงขึ้น สีหน้ายังคงเป็นเหมือนเดิม “ฉิ้นหว่านผู้ไม่รู้อะไร ขอท่านชายกล่าวอย่างชัดเจนเถอะ”

“เจ้าต้องการที่จะให้ข้ากล่าวอย่างชัดเจน ถ้าอย่างนั้นข้าก็ถามตรงๆเลย ข้าช่วยชีวิตเจ้าไว้ สิ่งที่ควรคิดที่สุดก็คือการมอบตัวเจ้าให้กับข้ามิใช่หรือ?”

รูม่านตาของเฟิงฉิ้นหว่านสั่นเล็กน้อย ทันใดนั้นได้หัวเราะเยาะ “ท่านชายอย่าเอาฉิ้นหว่านมาล้อเล่นเลย ปัจจุบันทั่วหลินผิง ไม่มีใครไม่ทราบว่าตลอดทั้งวันข้าเข้าออกหอหญิงงามเมือง ถึงแม้จะโดดลงแม่น้ำหลิน ชื่อเสียงอันอัปยศนี้ก็ไม่สามารถล้างออกได้เลย ในฐานะที่มีชื่อเสียงอันย่ำแย่แบบนี้ไม่กล้าที่จะไปทำลายฐานะชื่อเสียงอันบริสุทธิ์ของท่านชาย” 

ฟู่ลั่วเฉินขยับเข้าไกล้มากยิ่งขึ้น “เจ้าคิดว่าข้ายังมีชื่อเสียงอันบริสุทธิ์สิ่งนี้เหลืออยู่หรือ?”

ท่านผู้เป็นคนไม่ชอบถูกจำกัดแต่ดื้อรั้น ไร้มารยาทและเที่ยวสาวชื่อเสียงเหล่านี้ยังแพร่กระจายไปทั่วไปพอหรือ? หรือว่าองค์ชายสามไม่ได้พยายามอย่างที่ท่านชายคิด จึงได้ทำให้เฟิงฉิ้นหว่านรับรู้ถึงชื่อเสียงเสียหายอันแพร่กระจายอย่างรุนแรงของท่าน?

“ท่านชายสามารถใช้ชีวิตเหมือนเล่นทั่วโลกมนุษย์ได้ ผ่านทุ่งดอก ก็ไม่มีใบไม้ติดมาด้วย ในสายตาคนนอกนั้นท่านชายถูกแต่งตั้งให้เป็นผู้มีเกียรติ ได้กระทำแบบนี้ก็สามารถถูกให้อภัยได้ แต่ข้าก็แตกต่างแล้วสิ ตั้งแต่ขณะที่ข้าก้าวเท้าเข้าสู่หอหญิงงามเมือง ถูกกำหนดไว้ให้ใช้ชีวิตด้วยการโดนดูถูกเยอะเย้ยทุกรูปแบบตลอดทั้งชีวิต  

“พูดไปเรื่อย!” ฟู่ลั่วเฉินได้มีสายตาอันจะตรวจสอบอย่างละเอียด “เจ้ากล้าที่จะก้าวเข้าสู่หอหญิงงามเมือง แสดงว่าจะไม่ใส่ใจสายตาผู้อื่น เจ้าอย่าเอาเหตุผลเหล่านี้มาอ้าง”

“ท่านชาย ข้าพูดนั้นเป็นความจริงหมด” เฟิงฉิ้นหว่านก้มหน้าลง นำเล็บแทงตรงฝ่ามืออย่างแรง 

ฟู่ลั่วเฉินหายไวเข้าลึกๆ คาดไม่ถึงว่าหน้าอกจะเจ็บปวดอย่างแรง ทันใดนั้นไอไม่หยุด

เฟิงฉิ้นหว่านรีบจับแขนของท่าน ช่วยท่านนวดหลังเพื่อให้ระบบไหลเวียนได้ดี 

“ท่านชาย……”

ฟู่ลั่วเฉินสักพักถึงจะฟื้นตัวปกติได้ ขณะนี้รู้สึกจริงๆเลยว่าอาการเริ่มแย่ “เจ้า……”

เฟิงฉิ้นหว่านค่อยๆหลบสายตาของฟู่ลั่วเฉิน

“เจ้าไปเถอะ”

เฟิงฉิ้นหว่านตกตะลึงในใจ ทันใดนั้นรู้สึกว่าหนาวไปทั้งตัว เพราะว่าตัวเองได้ปฏิเสธฟู่ลั่วเฉิน ฉะนั้นถึงแม้จะเป็นฐานะข้าน้อยก็ยังไม่มีสิทธิ์เลยหรือ?

“ท่านชาย ดูแลตัวเองดีๆ”

เฟิงฉิ้นหว่านค่อยๆลุกขึ้น ดวงตาที่เปียกชื้นคล้ำลงจางๆ นางโค้งคำนับอย่างเคร่งขรึม จากนั้นหันหลังค่อยๆเดินออกจากไป เมื่อตะกี้ที่ผ่านมาได้เพ้อฝันว่าจะช่วยฟู่ลั่วเฉินเก็บรวบเงินทองทั่วแผ่นดินโลก เพื่อที่ท่านจะได้ควบคุมสำนักวังได้อย่างเชี่ยวชาญ พริบตาเดียว ความหวังได้สลายไปแล้ว

หยุนซวนเดินไปตรงข้างเตียง มองดูสีหน้าของฟู่ลั่วเฉิน ทันใดนั้นหยุนซวนระมัดระวังมากขึ้น “ท่านชาย ทำไมท่านดูเหมือนอารมณ์ไม่ดีละ”

“เจ็บหน้าอก”

“แม่นางเฟิงนำยาให้รับประทานแล้วมิใช่หรือ? หรือว่าจะหาแพทย์อีกคนมาตรวจดู?”

“แพทย์คงรักษาไม่หายหรอก”

เป็นผู้สร้างปัญหาก็ยังต้องเป็นผู้รับผิดชอบปัญหาอีก ท่านเนี่ยโกรธเพียงเพราะแม่นางน้อย อีกอย่างดูแล้วช่วงระยะเวลานี้ก็ไม่มีโอกาสที่จะฟื้นตัวหายเป็นปกติได้ 

หยุนซวนผู้อยู่ด้านข้างก็รู้สึกประหม่าใจ “แพทย์ยังรักษาไม่ได้ ท่านชายท่านเป็นอะไรไปหรือ?”

“ไม่เป็นไรท่านออกไปเถอะ ให้ข้าได้อยู่คนเดียวสักพัก”

“แต่ว่าท่านชายเจ็บหน้าอกมิใช่หรือ? อย่างนี้ยิ่งต้องให้ความสำคัญกับมัน หากมีโรคอย่างอื่นอะไรอีกละ? ท่านชาย  เชื่อฟังข้าน้อยนะต้องกินข้าวให้อิ่ม ถ้าท่านไม่ฟังข้าน้อย ข้าจะรีบไปให้คนเชิญแม่นางเฟิงกลับมา……”

“ออกไป!”

หยุนซวนได้เพียงแต่ค่อยๆถอยออกไปจากห้อง ขณะที่ถอยจนถึงประตู ทันใดนั้นก็มีสีหน้าที่ตระหนักรู้อย่างกะทันหัน “ท่านชาย ข้าเข้าใจแล้ว! โรคที่ท่านเป็นนั้นเป็นโรคแห่งความคิดถึง ไม่มีใดๆที่จะรักษาได้”

ฟู่ลั่วเฉิน “……”

หยุนซวนหัวเราะอย่างหึๆอยู่ด้านข้าง “ท่านชาย ข้ารู้สึกว่าโรคของท่านเนี่ยก็รุนแรงจริงๆนะ โดยเฉพาะถึงตอนกลางคืน โรคนี้กำเริบขึ้นมาบ่อยๆจะทำอย่างไร? เพราะฉะนั้นข้าจะไปขอรบกวนแม่นางเฟิง ให้นางเตรียมตัว เตรียมของ มาพักอาศัยอยู่ในสวนเลยดีกว่า ข้าน้อยจะสั่งคนไปจัดเตรียมห้องให้แก่นางตอนนี้”

ดวงตาของฟู่ลั่วเฉินขยับเล็กน้อย “แม่นางน้อยคนหนึ่ง จะไปใช้พื้นที่เยอะแยะขนาดนั้นทำไม? อีกอย่างให้นางมาก็เพื่อที่จะมาดูแลคนไข้ ก็นำเตียงนอนมาเสริมที่ห้องข้าดีกว่า”

หยุนซวนอึ้งอย่างหนัก หลังจากนั้นไม่นาน ชูนิ้วโป้งให้กับฟู่ลั่วเฉิน สมกับเป็นท่านชาย นี่มันคือการเข้าใจถึงการเป็นแก่นแท้ของความหน้าด้านจริงๆ!