ชายาบุปผาซ่อนพิษ นิยาย บท 176

เฟิงฉิ้นหว่านช่วยฟู่ลั่วเฉินทายาและพันแผลใหม่อีกครั้ง : “ท่านชาย ช่วงนี้ห้ามฝึกกระบี่ และห้ามเคลื่อนไหวมากเกินไป เพื่อหลีกเลี่ยงไม่ให้แผลเปิดอีกครั้ง ท่านช่วยอดทนหน่อยแล้วกัน”

หยุนซวนเดินเข้ามาพร้อมกับน้ำสะอาด เพื่อให้เฟิงฉิ้นหว่านสามารถล้างมือได้ และหลังจากนั้นเหลือบมองสีหน้าของฟู่ลั่วเฉินอย่างระมัดระวัง : “แม่นางเฟิง ท่านอย่ามองว่าในวันธรรมดาท่านชายสุขุมหนักแน่น อันที่จริงแล้วนิสัยเหมือนกับเด็กคนหนึ่ง ต่อจากนี้ท่านช่วยดูหน่อยแล้วกัน ไม่อย่างนั้นล่ะก็ ท่านชายจะต้องทำตัวอย่างสุ่มสี่สุ่มห้าแน่นอน”

ท่านชาย ท่านรีบดู ข้าน้อยยังสามารถทำหน้าที่เป็นตัวช่วยและมีประโยชน์ ดังนั้น ไม่จำเป็นต้องไปนัดหมายสถานที่ที่มีฮวงจุ้ยดี!

สีหน้าของเฟิงฉิ้นหว่านประหลาดใจเล็กน้อย : ฟู่ลั่วเฉิน? เหมือนกับเด็ก?

“ในฐานะที่เป็นหมอ แน่นอนจะต้องดูแลผู้ป่วยของตัวเองเป็นอย่างดี”

กระโปรงของเฟิงฉิ้นหว่านเปื้อนเลือดเล็กน้อย ไปเปลี่ยนเสื้อผ้าที่ห้องด้านข้าง

ฟู่ลั่วเฉินเงยหน้าขึ้น กวาดสายตามองไปทางหยุนซวนอย่างเยือกเย็น

หยุนซวนรีบยืนตัวตรง สีหน้าตึงเครียด : “ท่านชาย อันที่จริงกระบี่มือซ้ายนั้นฝึกขึ้นมาแล้วก็เร็วอย่างมากเช่นกัน นอกจากนี้สิ่งที่ท่านพูดก่อนหน้านี้ก็มีเหตุผลเช่นกัน เพิ่มความสามารถพิเศษขึ้นมาอีกหนึ่งอย่าง บางทีช่วงเวลาวิกฤตอาจจะสามารถเอามาใช้งานได้?”

“ก็เป็นเพราะความคิดแย่ๆของเจ้านั่นแหละ ดังนั้นก่อนที่บาดแผลของข้าจะหายดี ก็เลยต้องแอบฝึกกระบี่มือซ้ายงั้นหรือ?”

“ท่านชาย ข้าน้อยผิดไปแล้ว” หยุนซวนเปิดปากอย่างเรียบง่ายและชัดเจน

ฟู่ลั่วเฉินยกมือขึ้นและลูบหน้าผากเบาๆ : “ให้คนไปเฝ้าดูคนที่ไปจัดการเรื่องของเรือนไป๋เซียงเมืองซู ถ้าหากทำได้ดี อย่างนั้นก็ถือสะว่าเจ้าได้ชดเชยความผิดพลาด ถ้าหากทำได้ไม่ดี......”

หยุนซวนรีบให้คำมั่นสัญญา : “ข้าน้อยจะไปขุดหลุมฝังตัวเอง”

“รู้จักสำนึกแบบนี้ก็ดี ไปได้แล้ว”

“รับทราบ”

ช่วงเวลาพลบค่ำ เหว้ยหลันเดินเข้าไปในห้องของเฟิงฉิ้นหว่าน สีหน้าสองจิตสองใจ

“มีอะไรหรือ?” เฟิงฉิ้นหว่านวางสมุนไพรที่เลือกอยู่ในมือลง เงยหน้าถาม

“คุณหนู วันนี้ใต้เท้าจ้าวปล่อยหยุนฉิวออกมาแล้ว ในเวลาเดียวกันยังให้คนส่งจดหมายมาด้วย กล่าวว่ารายการค่าชดเชยที่คุณหนูได้ระบุไว้ หยุนฉิวยอมรับทั้งหมดแล้ว และยังมีการเขียนลายลักษณ์อักษรเป็นหลักฐานด้วย หลังจากกลับไปแล้วจะไปรวบรวมตำลึงส่งมาให้คุณหนู”

“ข้ารู้แล้ว” เฟิงฉิ้นหว่านพยักหน้า กลับเห็นว่าสีหน้าของเหว้ยหลันยังคงเหมือนจะพูดแต่ก็หยุด “ยังมีเรื่องอะไรอีกหรือไม่”

“หยุนชี......หยุนชีไปรับหยุนฉิวที่ข้างนอกศาลปกครอง”

เฟิงฉิ้นหว่านตกใจ พร้อมกับก้มหน้าลงมอง เลือกสมุนไพรในมือต่อ : “ในเมื่อเขาไปแล้ว อย่างนั้นอยากจะทำอะไรล้วนแล้วเป็นอิสระของเขา ไม่เกี่ยวอะไรกับข้าแล้ว”

“คุณหนู เป็นไปได้ว่าหยุนชีอยากกลับไปที่ตระกูลหยุน”

“เขาเป็นคนของตระกูลหยุน ในร่างกายมีเลือดของตระกูลหยุนไหลเวียน อยากจะกลับไปก็เป็นเรื่องที่สามารถให้อภัยได้”

เมื่อเห็นว่าสีหน้าของเฟิงฉิ้นหว่านเฉยเมย เหว้ยหลันก็ไม่ได้พูดอะไรมาก : “คุณหนู เกรงว่าในครั้งนี้ตระกูลหยุนจะได้รับบาดเจ็บสาหัส ต่อจากนี้ไปไม่มีความสามารถในการแข่งขันเส้นทางการค้าในประเทศตงเหว้ยกับคุณหนูได้อย่างแน่นอน”

“แม้ว่าตระกูลหยุนสูญเสียลูกชายไปสองคน แต่ว่าคนที่กุมอำนาจที่แท้จริงอย่างหยุนฉิวยังคงปลอดภัยไม่เป็นอะไร ข้าและตระกูลหยุนถือได้ว่ามีความบาดหมางร้ายแรง ต่อจากนี้จะมีฉากที่ไม่ตายไปข้างไม่หยุดอย่างแน่นอน ข้าเอาตำลึงของตระกูลหยุนมา เพียงแต่ตราบใดที่ยังมีเส้นทางการค้าเหล่านั้นอยู่ ตระกูลหยุนยังคงสามารถเป็นผู้ที่หยิ่งผยองในฝูงชนของเจียงหนานได้ เพียงแต่จำเป็นต้องใช้เวลาเล็กน้อยในการฟื้นตัวเท่านั้น”

เหว้ยหลันแอบหายใจเข้าลึกๆ : “ก็เพราะว่าเป็นเช่นนี้ เจ้าบ้านตระกูลหยุนคนนั้นถึงยอมตอบตกลงชดใช้ตำลึงอย่างใจกว้างแบบนั้น?”

“สำหรับพ่อค้าแล้ว ตำลึงเป็นสิ่งสำคัญ แต่ว่าสามารถใช้ตำลึงแก้ไขปัญหาได้ โดยพื้นฐานแล้วมันไม่สำคัญ หยุนฉิวตระหนักถึงในจุดนี้มากกว่า ใจกว้างแน่นอน”

ยิ่งเหมือนกับพ่อค้าอย่างตระกูลหยุนแบบนี้ ยิ่งให้ความสำคัญกับตำลึง

เหว้ยหลันฟังเข้าใจบ้างไม่เข้าใจบ้าง : “คุณหนู นิสัยของหยุนชีท่านก็เห็นอยู่ในสายตาแล้ว เขาไม่ใช่คนที่จะทรยศคุณหนูแบบนั้น เขากลับไปตระกูลหยุนในครั้งนี้ พบเจออันตรายอะไรหรือเปล่า?”

เฟิงฉิ้นหว่านนิ่งเงียบ หลังจากนั้นสักพักหนึ่งจู่ๆก็เปิดปากพูด : “สัญญาการขายตัวของหยุนชีเอาไปหรือยัง?”

ในไม่ช้า มีข่าวลือใหม่ในนครหลินผิงอีกครั้ง

“พวกเจ้าได้ข่าวหรือยัง? ท่านชายฟู่คนนั้นอาศัยอยู่ในเมืองหลินผิงตลอดและไม่ยอมจากไป ก็เพื่อต้องการแต่งงานกับเฟิงฉิ้นหว่านมาเป็นภรรยา เพียงแต่ยู่ชินอ๋องไม่ตอบตกลง ท่านชายฟู่เลยประชดไม่ยอมกลับไป”

“แม้ว่าแม่นางเฟิงคนนั้นจะมีรูปลักษณ์ที่งดงามจนทำให้คนหลงใหล แต่ว่าเกิดในชนชั้นต่ำเกินไป จะกลายเป็นภรรยาที่แท้จริงของท่านชายฟู่ได้อย่างไร?”

“พวกเราคนนอกมองเห็นได้อย่างชัดเจน แต่ว่าคิดมากจนเลอะเลือน ข้ามองจากท่าทางแล้ว แม้ว่าเฟิงฉิ้นหว่านไม่สามารถกลายเป็นภรรยาของท่านชายฟู่ได้ในอนาคต ตำแหน่งนั้นก็ไม่มีทางสั่นคลอน ท้ายที่สุดแล้วท่านชายเพื่อนาง แม้แต่เมืองหลวงล้วนแล้วไม่กลับไป”

ฟู่ลั่วเฉินได้ยินข่าวลือที่หยุนซวนรายงาน ภายในแววตาลึกซึ้งจนไม่อาจหยั่งรู้ได้ : “ข่าวลือเหล่านี้เฟิงฉิ้นหว่านได้ยินหรือยัง?”

หยุนซวนพยักหน้าอยู่ด้านข้าง : “เหว้ยหลันน่าจะบอกแม่นางเฟิงแล้ว”

“แล้วนางได้พูดอะไรบ้างหรือไม่?”

“ไม่ได้พูดอะไร”

แววตาของฟู่ลั่วเฉินมืดมนลง : “เข้าใจแล้ว”

ในเวลานี้ เหว้ยหลันเข้ามารายงาน : “ท่านชาย เสิ่นฮูหยินขอเข้าพบ กล่าวว่ามาส่งของแทนคำขอบคุณ”

หยุนซวนแทบกระโดดขึ้นจากพื้นด้วยความตกใจ : “จบเห่แล้ว เสิ่นฮูหยินมาชำระบัญชีกับท่านชายถึงที่แล้ว!”

ภายในใจของฟู่ลั่วเฉินตึง กระแอมเบาๆหนึ่งที : “เฟิงฉิ้นหว่านล่ะ?”

“แม่นางเฟิงไปพบใต้เท้าจ้าวแล้ว กล่าวว่าตระกูลหยุนต้องการจ่ายค่าชดเชย มีเรื่องบางอย่างต้องไปเจรจา ตอนนี้ช่วยท่านไม่ได้แล้ว”

ฟู่ลั่วเฉินเงียบสักพัก ลุกขึ้นยืนแล้วจัดระเบียบเสื้อผ้า : “เชิญเสิ่นฮูหยินไปรอที่ห้องโถงด้านหน้า ข้าจะไปเดี๋ยวนี้”