ชายาบุปผาซ่อนพิษ นิยาย บท 201

ตาทั้งสองข้างของฉินฮั๋วเหนียนแดงขึ้น ใช้แรงที่เท้าอีกครั้งเขาได้มีใจที่เต็มไปด้วยความเครียดแค้น 

ถึงยังไงวันนี้ที่หลินผิงกำลังของคุณหนูก็สามารถแก้ไขปัญหาในด้านหนึ่งได้ ถึงแม้เขาจะโดนจับไปขังคุกเพราะฆ่าคน คุณหนูและฮูหยินก็ยังอยู่อย่างสงบสุขได้ตลอดครึ่งชีวิตหลัง แต่หากว่าเหลียงฮุยผู้นี้ทราบสถานภาพของคุณหนู นางจะต้องถูกพาไปเมืองหลวงแน่นอน อีกอย่างเมืองหลวงฝั่งนั้น พูดได้เลยว่าเป็นที่ของพวกคนโหดร้ายมารวมตัวกัน!

เขาไม่สามารถให้คุณหนูที่กว่าจะพักสงบสุขได้ต้องมาเจอกับความทุกข์ยากลำบากอีก 

“ท่านอาฉิน!” เฟิงฉิ้นหว่านเอ่ยปากกล่าว ก้าวไปข้างหน้าหยุดท่าทางของฉินฮั๋วเหนียน “ท่านอาฉิน เขาพูดนั้นเป็นความจริงหรือ?”

“คุณหนูอย่าไปฟังเขาพูดไปเรื่อย คนนี้เป็นคนบ้าชัดๆ!” ฉินฮั๋วเหนียนรีบร้อนไปทั้งหน้า

เหลียงฮุยหายใจเข้าลึกๆ กล่าวด้วยน้ำเสียงอันใจร้อน “ฉิ้นหว่าน ท่านแม่เหลียงยวนเกิดเจ้าเมื่อไคหยวนปีที่สิบหกเดือนฤดูหนาววันที่ยี่สิบ ข้าพูดผิดหรือ? ท่านพ่อเจ้าอายุมากกว่าท่านแม่เจ้าสองปี แต่ว่าวันที่เกิดดันเป็นวันเดียวกัน ข้าพูดผิดหรือ? หากเจ้ายังไม่เชื่อ ข้ายังมีหลักฐานอื่นๆอีกติ่งหูท่านแม่ของเจ้ามีจุดแดงหนึ่งจุด!”

สีหน้าเฟิงฉิ้นหว่านเต็มไปด้วยความมึนงง ความไม่กล้าที่จะเชื่อ “ท่านอาฉิน สิ่งเหล่านี้ที่เขาพูดมานั้นมันตรงกัน……ข้าเคยเห็นภาพวาดของท่าแม่ บนภาพวาดนั้นติ่งหูของท่านแม่มีจุดแดงหนึ่งจุดจริงๆ! ความลึกลับแบบนี้ นอกจากญาติแล้ว น่าจะไม่มีคนรอบข้างรู้?”

“ไม่! คุณหนู ท่านพ่อของเจ้าชื่อเฟิงหลิง ไม่ได้ชื่อเฟิงหยิ้งอะไร ท่านแม่ของเจ้าคือเหลียงยวน เพียงแค่ชื่อเหมือนกันเท่านั้นเอง เขาเป็นเด็กกำพร้า ไม่มีญาติใดๆเลย! คุณหนูอย่าไปฟังคนนี้พูดไปเรื่อย แน่นอนว่าเขาสืบค้นข้อมูลมากมาย เตรียมตัวอย่างพร้อม เพื่อพาหลอกลวงเจ้า!”

สายตาฉินฮั๋วเหนียนแหลมคม เขาไม่สามารถให้เรื่องราวชีวิตจริงของเฟิงฉิ้นหว่านถูกเปิดเผย! ไม่ได้เด็ดขาด!

“ท่านอาฉิน……”

เหลียงฮุยพยายามลุกขึ้นมา “ฉิ้นหว่าน เมื่อก่อนที่หยาบคาย เป็นข้าเองที่เป็นลุงที่แย่ ข้าคิดไม่ถึงเลยจริงๆที่เจ้าเป็นหลานสาวของลุงที่หลงหายไปหลายปี! เจ้าอย่าไปเชื่อคำพูดของฉินฮั๋วเหนียนผู้นี้เลย ตอนแรกเขาเชื่อฟังคำสั่งของ เฟิงหยิ้งช่วยเขาพาแม่แท้ๆเจ้าไป ที่แท้ก็คืออยากทำร้ายแม่ของเจ้ามากยิ่งขึ้น!”

“เจ้านั้นพูดแต่เรื่องไม่จริง” ฉินฮั๋วเหนียนพูดด้วยวาจาอันเย็นฉ่ำ “คุณหนู คนรอบข้างไม่เข้าใจ เจ้าเข้าใจเป็นแน่ ความรู้สึกของนายท่านที่มีต่อฮูหยินเป็นเช่นใด!”

เฟิงฉิ้นหว่านขมวดคิ้วอย่างแน่น ถามเหลียงฮุยด้วยความเต็มไปด้วยข้อสงสัย “ท่านอาฉินพูดถูก ท่านพ่อของข้าดีต่อคุณแม่ของข้าเป็นอย่างมาก ถึงแม้คุณแม่จะจากโลกไปแล้วหลายปี ยังคงรักและคิดถึงคุณแม่อย่างลึกซึ้งเสมอ ข้าไม่เชื่อคำพูดของเจ้า” 

“นี่แหละที่เป็นคำพูดอันจอมปลอมของจริง! ฉิ้นหว่าน เจ้ารู้หรือ ท่านปากจากปากของเจ้าที่จริงแล้วไม่ใช่พ่อแท้ๆของเจ้า ที่จริงคุณพ่อของเจ้าเป็นเฉิงเสี้ยงซูฮั่นจาง!”

ใจเฟิงฉิ้นหว่านตะลึงทีหนึ่ง รูม่านตาของนางสั่นอย่างแรง เหลียงฮุยสืบก็ยังไม่ได้สืบก็รู้ฐานะของพ่อแท้ๆนาง เอาง่ายๆก็คือว่า คนตระกูลเหลียงรู้ว่าพ่อเลี้ยงพาคุณแม่หนีไปด้วยกันก็ตั้งครรภ์แล้ว ฉะนั้นตอนนี้เลยกัดคำเดียวทีเดียว แล้วปีนั้นเกิดอะไรขึ้นกันแน่?

เห็นสายตาเฟิงฉิ้นหว่านสั่น เหมือนดั่งเหลียงฮุยพยายามคว้าความหวังไว้ “ฉิ้นหว่าน ตอนปีนั้นพวกข้าตระกูลเหลียงกับตระกูลเฟิงมีความบาดหมางกัน เฟิงหยิ้งเพื่อที่จะแก้แค้นพวกข้าตระกูลเหลียง ทำการไร้ยางอายอยู่เสมอ ตอนแรก คุณแม่แท้ๆเจ้าต้องเป็นนางสนมให้กับเฉิงเสี้ยง อีกอย่างตั้งครรภ์ไปแล้วด้วย ดูแล้วน่าจะได้ตำแหน่งสูงส่งแน่นอน แต่กลับถูกเฟิงหยิ้งนินทาว่าร้าย บังคับพาเขาออกจากเมืองหลวง! เจ้ารู้ว่าเกิดเป็นญาติกัน ณ ตอนนั้นพวกข้าเสียใจแค่ไหน?”

เหลียงฮุยพูดต่อ น้ำตาไหลออกทีเดียว 

เฟิงฉิ้นหว่านมองยังเหลียงฮุย สีหน้าพร้อมกับความสงสัย “เจ้า……เจ้าพูดจริงหรือ?”

“ฉิ้นหว่าน เจ้าลองคิดดูดีๆ คุณแม่แท้ๆของเจ้าเสียชีวิตลงไปเมื่อไม่นานหลังจากคลอดเจ้าออกมาใช่หรือ? ที่จริงแล้วเขาไม่ได้เสียชีวิตจากการคลอดยาก เขาถูกเฟิงหยิ้งคนร้ายกาจนี้ฆ่าตายต่างหาก!”

“ฉิ้นหว่าน ข้าเป็นอาของเจ้า ข้ายังจะโกหกเจ้าหรือ? เจ้าดูตัวเจ้าตอนนี้สิ ชื่อเสียงเสียหาย ไม่มีใครกล้าเข้าไกล้ แต่ความเป็นจริงแล้วเจ้าต้องเป็นคุณหนูของจวนเฉิงเสี้ยน ตำแหน่งสูงส่ง มีเกียรติ เพลิดเพลินไปกับรูปลักษณ์ที่ไร้ขอบเขต! ฉิ้นหว่าน เจ้าเชื่อข้า ข้าจะพาเจ้ากลับไปยังเมืองหลวง ให้เจ้าได้กลับสู่จวนเฉิงเสี้ยน เพลิดเพลินกับเกียติน่ายกย่องอันไร้ที่สิ้นสุด!”

เฟิงฉิ้นหว่านฟังคำพูดของเหลียงฮุย ทนกับความคลื่นไส้ตรงหน้าอกที่ผุดขึ้นเรื่อยๆ ตาสองข้างพลิกตัวลงสลบไปอย่างเจ็บปวดเร่งรีบ 

“ฉิ้นหว่าน!” เสิ่นเยว่รีบรับเฟิงฉิ้นหว่านไว้ แล้วหันไปยังเหลียงฮุยด้วยสีหน้าอันโกรธกริ้ว “เจ้า……หากฉิ้นหว่านเป็นอะไรไป ข้าจะเอาชีวิตเจ้ามาแทนแน่! ฉินฮั๋วเหนียน เจ้ายังไม่กักขังมันอีก?”

ฉินฮั๋วเหนียนเดินไปข้างหน้า กุมหมับไว้แน่น หมับอันแรงๆนี้ทุบกับหัวของเหลียงฮุยไป ทุบจนเขาสลบไป “สิ่งนี้ที่ไม่รู้จักถูกผิดขาวดำ ไม่สมกับที่เกิดมาเป็นคน!”

เหว้ยหลันไปข้างหน้าทดสอบการหายใจของเหลียงฮุย “ท่านอาฉิน เขาสลบไปแล้ว ต้องหาเชือกมามัดตัวไว้หรือ?”

ได้ยินคำนี้ เฟิงฉิ้นหว่านลืมตาขึ้น ยืนตัวตรง ทำเสื้อและแขนเสื้อให้เรียบร้อย “เหว้ยหลัน ไปขังเขาในห้องฟืนก่อน มัดแขนขาและเอายัดปากอย่างอื่นค่อยรอคำสั่งของข้า”

“ทราบ”

ฉินฮั๋วเหนียนอึ้ง “คุณหนู เมื่อกี้ไม่เป็นไรใช่หรือ?”

เฟิงฉิ้นหว่านใส่หัวไปมา สายตาเต็มไปด้วยความสับสนอันลึกซึ้ง “ท่านอาฉิน เจ้าจะต้องอธิบายให้ข้า ปีนั้นเกิดอะไรขึ้นกันแน่?”