ชายาบุปผาซ่อนพิษ นิยาย บท 203

ฉินฮั๋วเหนียนให้คนอุดปากของเหลียงฮุย โยนขึ้นรถม้า พาเขาตรงไปยังศาลปกครอง

เฟิงฉิ้นหว่านมองไปยังแม่สื่อที่กลัวจนตัวสั่นไปหมดตรงมุมกำแพง ใต้ตามีเส้นมืดแวบเข้ามา 

แม่สื่อนั้นสั่นไปทั้งตัวพร้อมกับเงยหน้าขึ้น พอดีจ้องกับสายตาเฟิงฉิ้นหว่าน กลัวจนอ่อนแรงทั้งตัวนอนลงกับพื้น “คุณหนูไว้ชีวิตข้าเถอะ ข้าน้อยอะไรก็ไม่ได้ยิน อะไรก็ไม่ทราบ……”

เฟิงฉิ้นหว่านนำเม็ดยาเม็ดหนึ่งออกยื่นให้กับเหว้ยหลัน “ป้อนให้เขา”

“ทราบ”

“ไม่ คุณหนูไว้ชีวิตข้า! คุณหนูไว้ชีวิตข้าเถอะ!”

เหว้ยหลันไม่สนคำร้องขอไว้ชีวิตของแม่สื่อ แต่ดันให้เขากลืนยาเม็ดลงไป

“อะ……” แม่สื่อจับคอตัวเองแล้วร้องไห้อยู่ที่เดิม

เฟิงฉิ้นหว่านขมวดคิ้ว “หุบปาก!”

“คุณหนู……เจ้าไว้ชีวิตข้าน้อยเถอะ……”

สายตาเฟิงฉิ้นหว่านเย็นชา “ไว้ใจได้ ยาที่ป้อนเจ้าไปจะเกิดอาการครั้งเดียวต่อเดือน ข่าวไม่ถูกแพร่ออก ในทุกๆเดือนข้าให้ยาแก้พิษเม็ดหนึ่งหากว่าข่าวถูกแพร่ออกไป เกิดเรื่องอะไรกับข้าหรือว่าข้าถูกไล่ออกไปจากหลินผิง นั่นก็คือวันตายของเจ้า”

“คุณหนู ข้าน้อยจะไม่หักหลังเจ้าเป็นแน่ ทุกอย่างที่เกิดขึ้นในวันนี้จะเน่าเสียในท้องของข้าหมด คำเดียวก็จะไม่ถูกแพร่ออกไป”

“ถ้างั้นก็จะดีมาก เดี๋ยวข้าจะให้คนมาตรวจสอบเรื่องที่เจ้าเคยทำในที่ผ่านมา สามารถถูกคนแบบเหลียงฮุยเลือก ข้าไม่เชื่อหรอกว่าตัวเจ้าจะสะอาดไร้ข้อบกพร่อง เจ้าอยู่อย่างสงบทำเป็นว่าอะไรก็ไม่ทราบ สามารถช่วยชีวิตเจ้าได้ แถมยังรักษาชื่อเสียงของเจ้าไว้ หากว่าเจ้านำข่าวไปแพร่กระจายออกไป ข้ารับประกันเลยว่าเจ้าจะพินาศเสียชื่อเสียง สิ้นเนื้อประดาตัว”

“ใช่! ใช่! ข้าน้อยไม่กล้า”

“ถ้าอย่างนั้นก็ไปเถอะ หลังจากนี้หากมีคนถามเจ้า ก็บอกว่าเหลียงฮุยให้เงินมากพอ บังคับให้เจ้ามาบ้านตระกูลเฟิงเพื่อมาขอข้าแต่งงานหากว่ายังมีคนถามอีกว่าขั้นตอนการขอแต่งงานเป็นอย่างไร ก็เอาคำพูดที่เหลียงฮุยด่าทอข้านั้นพูดออกไปให้หมด อย่างอื่น เจ้าอะไรก็ไม่ทราบ”

“ทราบ!”

แม่สื่อวิ่งออกไปอย่างตื่นตระหนก เหมือนกับว่าด้านหลังมีหมาป่าชั่วร้ายวิ่งไล่ตาม เสี้ยวขณะหนึ่งก็ไม่กล้าหยุด

เฟิงฉิ้นหว่านกุมมือของเสิ่นเยว่นั่งบนเก้าอี้ สีตาเต็มไปด้วยความกังวลอันหนักหน่วง 

“ท่านแม่ ข้าให้คนไปสืบหาแล้ว เหลียงฮุยพกเงินมากมายมายังหลินผิง หลายวันที่ผ่านมานี้โดดขึ้นลงเพื่อหาความสัมพันธ์ อยากจะเข้าร่วมงานร่วมกับตงเหว้ยพูดคุยเรื่องการค้าเรื่องนี้เลยมา แถมยังครั้งแล้วครั้งเล่าขอพบอ๋องผิงหวาง อยากให้อ๋องผิงหวางประทานเป็นเจ้าของกิจการอันเป็นสิทธิพิเศษ……ท่านแม่คิดว่าเขามั่นใจมาจากไหน?”

“ความหมายของเจ้าคือ หมดทั้งจวนเฉิงเสี้ยนช่วยเขาลับหลัง?”

“แค่จวนเฉิงเสี้ยนเอง คงจะไม่มีหน้าขนาดนั้น ข้าเป็นห่วงก็คือองค์ชายสามก็ร่วมมือแล้ว”

“องค์ชายสาม?”

“ก่อนที่ท่านชายฟู่จะไปจากข้าเคยบอกไว้ เพราะว่าหลินผิงและเจียงหนานทางนี้เกิดเรื่องครั้งแล้วครั้งเล่า เป็นไปได้มากที่องค์ชายสองและองค์ชายสามจะสงสัยในตัวท่าน อีกอย่างข้าและท่านชายฟู่สนิทกันแบบนี้ ก่อนหน้านั้นยังเคยอาศัยอยู่ที่สวนของเขา ยิ่งไปกว่านั้นคือสมุดสัญญา ในฐานะกลายเป็นคู่รักของท่านชายฟู่ องค์ชายสองและองค์ชายสามจะไม่คิดวิธีมาจัดการข้าได้อย่างไรละ?”

เสิ่นเยว่สูดหายใจเข้าลึกๆด้วยอากาศเย็นฉ่ำ “ถ้าหากเป็นแบบนี้ จะทำอย่างไรดี?”

“ท่านแม่ น้ำไหลเชี่ยว ก็ต้องขึ้นทางกลับกันกับน้ำไหล หากว่าไม่ระมัดระวังแล้วโดนน้ำซัดไป ผลสุดท้ายก็คือต้องถูกจมน้ำตาย ฉะนั้นหอหญิงงามเมืองต้องรีบสร้างขึ้นให้เสร็จ ทางการค้าข้าก็จะควบคุมอยู่บนฝ่ามือข้า ข้าจะสร้างประชุมการค้าอีกด้วย ชิงชื่อเสียงอันเลื่องลือได้ มีเพียงแต่พื้นฐานของข้ามั่นคง ถึงจะมีสิทธิ์ไปเผชิญกับความเร็วของน้ำ”

“ท่านแม่สนับสนุนเจ้า! ไม่ว่าเจ้าอยากจะทำอะไร ท่านแม่ก็จะสนับสนุนเจ้าเอง!”

เฟิงฉิ้นหว่านกัดริมฝีปากด้านล่างไว้อย่างแน่น “ท่านแม่ หลังจากที่เหลียงฮุยถูกส่งไปยังที่ว่าการอำเภอไม่นานก็จะเป็นบ้า ใต้เท้าจ้าวเป็นคนของท่านชายฟู่ ถึงแม้จะได้ยินความจริงในชีวิตข้าก็ไม่สามารถเผยแพร่ออกไปสู่ภายนอกได้ แต่ว่าตั้งแต่หลังจากที่เหลียงฮุยเกิดเรื่อง ตระกูลเหลียงจวนเฉิงเสี้ยนรวมถึงองค์ชายสาม จะคอยจับตามองข้าอย่างแน่น แม้จะทำทุกวิถีทางเพื่อจมตี ทางที่พวกข้าจะเกิดจะยิ่งอยู่ยิ่งอันตราย ข้าเป็นห่วง จะไม่สามารถปกป้องท่านแม่ได้ทั่วถึง 

อ๋องยู่ได้รับข่าวล่วงหน้าสองวัน ก็ให้คนไปทำความสะอาดนอกรั้วจวนอ๋องแต่เช้า รอจนเห็นฟู่ลั่วเฉินขี่ม้ารีบกลับมาก่อน รีบยืนขึ้นมองไปยังด้านหลังของเขา ไม่เห็นรถม้าที่ตามมา ทันใดสีหน้ามีความผิดหวังผุดขึ้นมา 

ฟู่ลั่วเฉินพริกตัวลงจากม้า มีความอ่อนโยนในคิ้วที่เย็นชาของเขา “ท่านพ่อ ลูกชายกลับมาแล้ว”

สีหน้าจวนยู่ชินอ๋องมีความเข้มงวดเป็นพิเศษ “เจ้ากลับมาแบบนี้เลยหรือ?”

“ใช่”

“เจ้า……” จวนยู่ชินอ๋องผิดหวังมาก “เฟิงฉิ้นหว่านละ?”

“ยังอยู่หลินผิง”

“เจ้าว่าท่านพ่อจะพูดเจ้ายังไงดี? สมัยตอนที่ท่านพ่ออายุเท่าเจ้า ลูกๆก็สามารถโดดเล่นขึ้นลงขโมยรังนกในจวนอ๋องแล้ว ทุกวันนี้ละ? ไม่ง่ายเลยที่จะพบเจอแม่นาง เจ้าทำไมไม่พยายามสุดกำลังเจ้าเพื่อที่จะได้นางละ?

ฟู่ลั่วเฉินค่อยๆหยุดนิ่งสักพัก สายตาอันไร้หนทางแวบเข้ามา “กำลังพยายามอยู่”

“จัดการปัญหาต้องรวดเร็วและเด็ดขาด เจ้าต้องเรียนรู้ที่จะวางแผน” จวนยู่ชินอ๋องรีบร้อนอยู่ด้านข้าง 

“ท่านพ่อ ไว้ใจเถอะ คนเขาวิ่งหนีไม่ได้หรอก”

“เจ้าไม่ได้มัดคนเขาไว้สักหน่อย รู้ได้ยังไงว่าเขาวิ่งหนีไม่ได้?” จวนยู่ชินอ๋องโกรธมาก สะบัดแขนเสื้อเดินไปยังจวนอ๋อง นอกรั้วถือว่าเก็บกวาดเปล่าๆแล้ว ผู้ดูแลบ้านเรือนถึงกับเปลี่ยนผ้าปูเป็นสีชมพู แต่สุดท้าย———เสียดายไปละ!

ริมฝีปากฟู่ลั่วเฉินยกขึ้นเล็กน้อย ใต้ตาผิดหวังแสงมืดแวบเข้ามา พูดเบาๆทีหนึ่ง “เก็บเรียบร้อย”

ใช้ยางมัดผม……