ชายาบุปผาซ่อนพิษ นิยาย บท 207

ได้ยินคำพูดอันมั่นใจของฟู่ลั่วเฉิน จวนยู่ชินอ๋องพยักหน้าอย่างเห็นด้วย “พูดได้ดีมาก ในเมื่อเฟิงฉิ้นหว่านเป็นคนที่เจ้าชอบ เจ้าก็ยังเอาความที่ชอบนางนี้แสดงออกให้เห็น ถ้าอย่างนั้น ก็ต้องปกป้องนางอย่าให้นางต้องเจออันตรายจากความชอบที่เจ้ามีให้นาง แบบนี้ถึงจะชายผู้แข็งแกร่งจิตใจเด็ดเดี่ยวแน่วแน่!”

ฟู่ลั่วเฉินมองไปยังพ่อของตัวเอง สีหน้าเต็มไปด้วยความซึ้งใจ “ท่านพ่อ ขอบคุณที่เข้าใจและให้กำลังใจข้า”

จวนยู่ชินอ๋องโบกๆมือ “กับพ่อตัวเองเกรงใจแบบนี้ทำไม?”

“ลูกชายรู้สึกว่ามีน้อยคนที่จะมีความคิดที่ก้าวไกลได้เหมือนท่านพ่อ”

“ท่านพ่อก็ไม่ได้มีความคิดที่ก้าวไกล เพียงแค่รู้สึกว่าจะไปสนทำไมชื่อเสียงหรือฐานะ ไม่ได้สำคัญกับสิ่งที่เจ้าชอบเลย ถึงแม้ท่านพ่อและท่านแม่เจ้าจะไม่มีโอกาสมีชีวิตด้วยกันจนแก่เฒ่า แต่ทุกวันที่อยู่ด้วยกันนั้นรักซึ่งกันและกัน ไม่เคยใช้ชีวิตด้วยกันอย่างไร้ความหมายเลย ฉะนั้นท่านพ่อจึงอยากให้เจ้าพบเจอกับคนที่จริงใจต่อเจ้าจะอยู่เป็นคู่ชีวิตเจ้า อีกอย่าง ท่านพ่อเชื่อในสายตาเจ้า ไม่ต้องสนว่าใครจะพูดยังไง เฟิงฉิ้นหว่านสามารถทำให้เจ้าเลือกนางได้ แน่นอนว่าต้องเป็นแม่นางที่ดีผู้ที่มีเอกลักษณ์เป็นของตัวเอง”

“โลกข้างนอกจะมีข่าวลือเท็จมากมาย ท่านพ่อเห็นก็เข้าใจแล้ว เฟิงฉิ้นหว่านเป็นแม่นางดีที่หายากจริงๆ”

“เฟิงฉิ้นหว่านหายาก เจ้าเองก็หายากเช่นกัน หลายปีแล้วท่านพ่อไม่เคยได้ยินชื่อแม่นางสักคนจากปากเจ้าเลย ทุกวันนี้โดยคำปลอบใจจากคนแก่จริงๆ”

จวนยู่ชินอ๋องรู้สึกปลอบประโลมใจ ในขณะเดียวก็กันผุดความกังวลใจขึ้นมา 

“เพียงแต่ว่า……ความจริงของชีวิตเฟิงฉิ้นหว่าน ถ้าหากเป็นจริงตามที่องค์ชายสามได้กล่าวไว้ เป็นลูกสาวของซูฮั่นจาง ก็อาจจะทำได้ยากแล้ว……”

“ท่านพ่อ ข้าจะให้คนไปสืบสวนเรื่องตระกูลเหลียงที่เกิดขึ้นในปีนั้น ถ้าหากว่า ถ้าหากเป็นอย่างที่คาดไว้ เฟิงฉิ้นหว่านไม่ได้มีความรู้สึกดีสักนิดกับตระกูลเหลียงและตระกูลซู”

วันนั้นเดินตลาดและพบกับเหลียงฮุย รอบตัวเฟิงฉิ้นหว่านได้ผุดความเกลียดชังขึ้นมาอันทำให้คนน่าตกใจ หากทำกับตระกูลเหลียงแบบนี้ด้วยยังจะชอบตระกูลซู?

“ถ้าหากเป็นแบบนี้ ก็ดีแล้ว ไอซูฮั่นจางสุนัขจิ้งจอกแก่นั่นไม่น่าคบหาเลย อีกอย่างวันนี้เขาสนับสนุนองค์ชายสามแล้ว แต่พวกข้ากลับกลายเป็นผิดหัวกับองค์ชายสาม แน่นอนว่าตระกูลซูจะไม่กระทำดีต่อเฟิงฉิ้นหว่าน ไม่มีความรู้สึกดีก็ดีแล้วจะได้ไม่ต้องรู้สึกเสียใจ”

ปรึกษาเรื่องนี้เสร็จ ฟู่ลั่วเฉินให้หยุนซวนนำกล่องไม้ที่เก็บไว้ออกมา “ที่จริงอยากเก็บให้เสร็จเรียบร้อยแล้วให้ท่านพ่อดูพรุ่งนี้ แต่ว่าตอนนี้ก็ไม่มีอารมณ์ไปพักผ่อนแล้ว ก็เชิญท่านพ่อดูสักหน่อย”

ริมฝีปากฟู่ลั่วเฉินค่อยๆยกขึ้น สายตาได้ยิ้มด้วยความอบอุ่น ภาพลักษณะแบบนี้หาดูยากมาก 

“ของอะไรหรือ คุ้มค่ากับที่เจ้ามาอวดให้ท่านพ่อหรือ?”

“ท่านพ่อดูสักหน่อยเดี๋ยวก็รู้แล้ว”

จวนยู่ชินอ๋องได้เปิดกล่อง ทันใดได้ค่อยๆลืมตาขึ้นมาอย่างโต “ตั๋วเงิน? เจ้าไปเอาเงินเยอะขนาดนี้มาจากไหน? นี่จะมีเท่าไหร่เชียว……”

“ท่านพ่อนับดูก็รู้แล้ว”

จวนยู่ชินอ๋องก็ไม่ได้เกรงใจมาก จับตั๋วเงินที่หนาเป็นทืบๆออกมา นับอย่างละเอียดถี่ถ้วน สักพักใหญ่ ความอึ้งในสายตายิ่งเยอะขึ้นมาแล้ว

“สึ สามแสนห้าหมื่นตำลึง?”

ฐานะจวนยู่ชินอ๋องวางไว้ตรงนั้น แน่นอนว่าไม่ขาดสนตั๋วเงิน แต่การไม่ขาดสนนี้ก็สัมพันธ์กัน ในเมื่อมีกิจการอันใหญ่ของบ้าน รวมไปถึงกับฟู่ลั่วเฉินในการที่แบ่งปันซึ่งกันและกันกับคนใช้และเศรษฐกิจลับ ทุกอย่างต้องใช้เงิน ในสมุดบัญชีแน่นอนว่าจะไม่ค่อยน่าดูสักเท่าไหร่อย่างชัดเจน”

“นี่เป็นเฟิงฉิ้นหว่านให้ข้ามา”

จวนยู่ชินอ๋องยิ่งรู้สึกอึ้ง “ท่านพ่อจำได้ว่าก่อนหน้านี้แม่นางเฟิงก็ได้ให้เงินหนึ่งแสนตำลึงแก่เจ้าแล้ว วันนี้ยังให้เจ้าอีกสามแสนห้าหมื่นตำลึง นี่มัน……”

จวนยู่ชินอ๋องคิด จู่ๆก็มีความคิดการตัดสินแวบเข้ามาในหัว

“ลั่วเฉิน หรือว่าแม่นางเฟิงไม่อยากแต่งเข้ามาในจวนอ๋อง ในทางตรงกันข้ามคืออยากให้เจ้าแต่งไปยังตระกูลเฟิงสินะ?”

ฟู่ลั่วเฉินกำลังดื่มชาไปคำหนึ่ง ทันใดนั้นได้สำลักทันที “แคกๆ ท่านพ่อคิดแบบนี้ได้อย่างไร?”

“ให้เงินมามากมาย ซื้อตัวเจ้าก็เพียงพอแล้วแถมยังเหลือเฟือด้วย?”

ฟู่ลั่วเฉินยิ้มไปหัวเราะไปไม่ไหว “สำหรับในสายตาท่านพ่อแล้วข้ามีค่าแค่เพียงเงินแค่นี้?”

“อะไรคือแค่นี้? นี่เงินเกือบห้าแสนตำลึงเลยนะ ฟังไว้ดีๆ คือห้าแสน ไม่ใช่ห้าสิบตำลึง ทุกวันนี้ไปซื้อคนที่นายหน้าซื้อขาย ไม่ใช่แค่เงินสามห้าตำลึงเองมิใช่หรือ? ถึงแม้ตัวเจ้าจะทำด้วยทอง ราคานี้ก็เหลือเฟือแล้ว”

“ไม่มี”

“ไอลูกอกตัญญู!” จวนยู่ชินอ๋องโกรธจนใส่ขา 

ริมฝีปากของฟู่ลั่วเฉินยกขึ้นเบาๆ ก้าวเท้าใหญ่ไปยังตรงลานของตัวเองจัดการคนใช้ไปแล้ว 

จวนยู่ชินอ๋องดูแล้วดูมือของตัวเองที่พี่งได้นับตั๋วเงินอันเยอะแยะขนาดนี้ สองมือใช้แรงปรบเข้าหากัน “พวกเจ้าเนี่ย ไม่ชอบเถียงเลย เคยนับตั๋วเงินแล้ว ทำไมไม่รู้จักเอาเข้ามาใส่ตรงอกตัวเองสักกี่ใบเล่า? เห้อ!”

พ่อบ้านฝูที่อยู่ด้านข้างรีบขยับขึ้นมาปลอบใจจวนยู่ชินอ๋อง “ท่านอ๋อง บ่าวเคยได้ยินมา แม่นางเฟิงนั้นเป็นผู้ที่หาเงินได้เก่งมาก รอแม่นางเฟิงมายังจวนอ๋อง แน่นอนเลยว่าท่านจะไม่ขาดสนเงินใช้ง่าย ถึงเวลา ท่านก็ไปอวดต่อหน้าท่านชายสักหน่อย”

จวนยู่ชินอ๋องยิ่งรู้สึกเศร้าใจ “แต่ว่าแม่นางเฟิงจะมาเมื่อไหร่ละ?”

“เอ่อ……คงต้องตื๊อท่ายชายต่อไปแล้ว”

จวนยู่ชินอ๋องตบโต๊ะลุกขึ้นยืน “ข้าจะเข้าวังไปหาท่านพี่ชาย องค์ชายสองและองค์ชายสามแอบก่อเหตุขึ้น เขาที่เป็นพ่อก็มีส่วนต้องรับผิดชอบ! ทำไมมักจะต้องให้ฟู่ลั่วเฉินมาเก็บของเน่าเสียของเขาตลอด? ฮึ โดยเฉพาะองค์ชายสามนั่น เดิมทีมองแล้วเหมือนหมา ทุกวันนี้มองแล้วคือเน่าเสียถึงรากเลยแหละ!”

“ท่านอ๋อง สองวันนี้ฝ่าบาทปวดศรีษะ”

“ยังไงเดี๋ยวเมืองหลวงนี้ก็จะสนุกสนานกันขึ้นมาแล้ว ถ้าอย่างนั้นใครก็อย่าหาได้อยู่อย่างสบายละ! อีกอย่าง สั่งคนไปสองคน ปกป้องคุณหนูเปี่ยวไปยังหมู่บ้าน”

“ท่านอ๋อง ท่านบอกว่าปรับปรุงปรับปรุงหมู่บ้านหน่อย ค่อยให้คุณหนูเปี่ยวไปมิใช่หรือ?”

“นั้นคือข้าพเจ้าไม่ทราบว่าแม่นางเฟิงจะให้เงินมามากมายขนาดนี้! เจ้าไม่ได้ยินลั่วเฉินพูดหรือ? แม่นางเฟิงขี้หึงมาก ทีหลังนางได้ยินว่าข้าพเจ้าเนี่ยได้เลี้ยงคุณหนูเปี่ยวไว้ในจวนอ๋องหลายวัน คงจะโกรธข้าพเจ้าที่เป็นคุณตาละสิ?”

เขาจะทุ่มเททุกอย่างให้กับการเป็นคุณตาที่ดีเลยแหละ นี่เรื่องทำลายภาพลักษณ์ตัวเองไม่ทำหรอก

“ทราบ บ่าวจะไปจัดการตอนนี้”