ชายาบุปผาซ่อนพิษ นิยาย บท 214

มองตาหลินชิวหยุน เฟิงฉิ้นหว่านเทียบสังเกตดูว่าคำพูดนางนั้นเป็นจริงหรือเท็จ 

“ชุดกระโปรงนกยุงสีรุ้งที่เจ้าบอกนั้นเป็นท่านแม่เจ้าปักเย็บเอง มีหลักฐานหรือไม่?”

“เพื่อที่ชุดสีรุ้งนั้นสามารถมีสีสันที่สดใหม่ทนทานนาน ท่านแม่ได้ใช้สมุนไพรหญ้าจากกุ้ยโจวมาตั้งใจย้อมอย่างระมัดระวัง ตอนนั้นเรื่องได้เกิดขึ้นเร็วมาก พวกข้าไม่ได้เตรียมการป้องกันใดๆเลย มีเพียงแต่ก่อนที่ท่านแม่จะจากไป นำสูตรยาที่ใช้ย้อมเสื้อสีรุ้งนั้นให้แก่ข้า”

“สูตรยา?”

“ใช่”

“เจ้าได้พามาด้วยไหม?”

หลินชิวหยุนนำกิ๊ฟเงินหนีบผมบนหัวออก ได้เทกระดาษข้อความใบหนึ่งที่แหลมๆออกจากระหว่างกิ๊ฟเงินนั้น “อยู่นี่”

เฟิงฉิ้นหว่านรับกระดาษข้อความแล้วเปิดออก กระดาษข้อความใบนี้ได้กลายเป็นสีเหลืองแล้ว รอยตัวหนังสือบนกระดาษข้อความก็ค่อนข้างไม่ค่อยชัดเจน ดูออกชัดเจนเลยว่าเก็บไว้มานานหลายปีแล้ว

“ดอกหญ้า、ก้านเชียนจิง……”

เฟิงฉิ้นหว่านสังเกตอย่างละเอียด ทันใดนั้นได้ตกตระลึง “เจ้าแน่ใจหรือว่าชุดกระโปรงสีรุ้งนั้นได้ย้อมด้วยสูตรยาที่เขียนอยู่บนกระดาษข้อความนี้?”

“ข้าแน่ใจ ไม่กล้าโกหกปิดบังคุณหนู”

เฟิงฉิ้นหว่านได้เก็บกระดาษข้อความไว้อย่างดี เอ่ยด้วยคำเย็นชา “ได้ ข้าเชื่อเจ้า แต่ว่า นี่เป็นครั้งสุดท้ายที่ข้าเชื่อเจ้า หากว่าต่อมา เจ้าได้มีความคิดล่อแล่อะไรก็ตาม อย่าโทษข้าว่าไม่ไว้ชีวิตเจ้าละ”

หลินชิวหยุนอดไม่ได้ที่จะอึ้งอยู่กับที่ คิดไม่ถึงเลยเพียงแค่นี้ก็ผ่านด่านแล้ว 

นางลี่รีบยกมือหยิกตรงเอวนางทีหนึ่ง พูดอย่างไม่พอใจ “นิ่งอยู่ทำไม? ยังไม่รีบขอบพระคุณกับคุณหนูอีก!”

“ข้าขอบคุณคุณหนู จากนี้ไปจะไม่มีใจที่ไร้ความซื่อสัตย์อีกสักนิด”

เฟิงฉิ้นหว่านมองไปยังนางลี่ “นางลี่ อีกสองเดือน ทางหอหญิงงามเมืองก็คงจัดการเสร็จแล้ว สองเดือนนี้ก็ไม่ควรอยู่เปล่าๆ ทำตามความต้องการตามบนสมุดที่ข้าได้ให้พวกเจ้าไว้ คอยดูพวกแม่นางของพวกเจ้าไว้อย่างดี หอหญิงงามเมืองสร้างใหม่ ทั้งหมดทั้งมวลเปลี่ยนใหม่หมดตกแต่งได้ดีกว่าที่ผ่านมา พวกแม่นางของหอก็ควรที่จะมีความก้าวไปอีกขั้นถึงจะถูก”

“ทราบ ขอคุณหนูไว้ใจได้ ข้าจะดูพวกนางไว้อย่างดี”

“อืม เหว้ยหลัน ส่งพวกนางออกไปเถอะ”

“ทราบ”

รอให้นางลี่และหลินชิวหยุนจากไป เฟิงฉิ้นหว่านเปิดกระดาษข้อความบนมือ สายตาได้มีแสงเผาไหม้แวบเข้ามา

เห็นวัสดุต่างๆบนกระดาษข้อความที่ได้ใช้ นางรู้สักทีว่าทำไมชาติก่อนพระราชินีเกากับพระองค์ชายสองทำไมถึงซวยขนาดนั้นแล้ว 

เหว้ยหลันกลับมาจากการส่งคน ได้เห็นเฟิงฉิ้นหว่านยังคงศึกษากระดาษข้อความนั้น “คุณหนู หรือว่ามีอะไรผิดปกติจากกระดาษข้อความนี้หรือป่าว?”

“กระดาษข้อความดีมาก ถ้าใช้ถูกทางแล้ว ก็สามารถทำเป็นทางแห่งสัญลักษณ์การล่าชีวิต” เฟิงฉิ้นหว่านยิ้มเบาๆ 

“สัญลักษณ์การล่าชีวิต?”

“ถูกต้อง บนกระดาษข้อความนี้ได้บันทึกสมุนไพรที่ใช้ย้อมชุดกระโปรงนกยุงสีรุ้ง นำสมุนไพรเหล่านี้มารวมกัน สามารถทำให้สีของชุดนั้นทนทานสดใหม่ได้นาน แต่หากใส่ฤทธิ์ยาเพิ่มหนึ่งชนิด ชุดกระโปรงนกยุงสีรุ้งนั้นก็จะเป็นต้นต่อของการนำทางแก่งูพิษแมลงร้าย เจ้าว่า ชุดตอนนั้นที่ช่วยพระราชินีเกาได้รับความหลงรักจากฝ่าบาท พริบตาเดียวได้นำแมลงร้ายมาเป็นกอง จะเป็นผลอย่างไร?”

เหว้ยหลันคิดภาพนั้น รบด้วยความหนาวยะเยือกอย่างแน่วแน่ “นั้นก็สามารถให้เป็นสัญลักษณ์การล่าชีวิตได้แล้ว”

ชาติก่อน หลินชิวหยุนน่าจะขอความช่วยเหลือจากองค์ชายสามแน่นอน เพราะคนที่สามารถตีเสมอกับพระองค์ชายสองนั้นไม่มากนัก อีกอย่างองค์ชายสามก็ยังมีหมอผี เพียงแค่หลินชิวหยุนนำสมุนไพรนี้ให้องค์ชายสามดู หมอผีต้องบอกวิธีทางให้แก่องค์ชายสามแน่นอน ช่วยองค์ชายสามโจมตีพระราชินีเกาและพระองค์ชายสอง 

แต่ตอนนี้ สมุนไพรนี้ได้มาถึงยังมือตัวเอง องค์ชายสามก็อย่าหาจะได้กำไรจากสิ่งนี้อีก!

“เหว้ยหลัน สั่งคนสองคนให้จับจ้องมองหลินชิวหยุนฝั่งนั้นอย่างดี หากว่านางติดต่อกับคนอื่น ต้องรีบมาแจ้งทันที”

“ทราบ คุณหนู ท่านกังวลใจว่าหลินชิวหยุนจะหักหลังอีกหรือ?”

“ใครจะไปรู้ละ?”

เมืองหลวงจวนยู่ชินอ๋อง หยุนซวนยืนอยู่ข้างโต๊ะเล็กในห้องหนังสือ รอฟู่ลั่วเฉินปิดซองจดหมายเสร็จ รีบไปให้องครักษ์ส่งไป 

“ท่านชาย นี่ท่านสามวันตอนกลับหนึ่งฉบับ ตรงต่อเวลาจริงๆ ท่านและแม่นางเฟิงมีเรื่องที่จะคุยเยอะแยะเลย?”

ถึงแม้ตอนนี้ยังไม่มีคนที่แอบชอบ แต่ก็สามารถสะสมประสบการณ์ไว้ล่วงหน้า หยุนซวนคิดอย่างมีความสุข ถึงเวลา จีบเมียก็ต้องเป็นทีละขั้นทีละขั้น ไม่แน่ตอนแก่อาจสามารถออกอัตชีวประวัติ

ยู่ชินอ๋องเดินมาด้วยก้าวเท้าอันใหญ่ พอดีได้ยินคำนี้ ยกมือตีลงตรงหัวหยุนซวนทีหนึ่ง

“เจ้ารู้อะไร?”

หยุนซวนรีบเอามือจับหัวย่อลงบนพื้น “ท่านอ๋อง ตลอดทั้งวันท่านชายรังเกียจข้าที่ข้าโง่ ท่านก็อย่าตีอีกเลย ยิ่งตีโง่เข้าไปใหญ่ หลังจากนั้นข้าคงต้องถูกบังคับมาตามท่านแล้ว”

“ตามข้าพเจ้ามีอะไรไม่ดี? ลืมแล้วหรือพวกสมุดภาพในห้องเจ้าใครเป็นคนออกเงินให้?” ยู่ชินอ๋องมองตา สำเร็จในการที่จะทำให้หยุนซวนกลายเป็นนกกระทาอย่างเชื่อฟัง

ยู่ชินอ๋องมองไปยังฟู่ลั่วเฉิน พยักหน้าอย่างชื่นชม “ลั่วเฉินทำถูก แม่นางเฟิงเขาทุกๆสามวันเขียนจดหมายให้เจ้าหนึ่งฉบับ เจ้าควรตอบกลับ แต่ว่า พวกข้ามีเรื่องที่จะคุยเยอะขนาดนี้เชียว?”

หยุนซวนพูดเบาๆอยู่ด้านข้าง “ท่านอ๋องก็อยากรู้ไม่ใช่หรือ? แล้วเมื่อกี้ตีข้าทำไม?”

มองสายตาอันอยากรู้อยากเห็นของทั้งสองคน ในสายตาฟู่ลั่วเฉินได้มีความไม่รู้จะทำอย่างไรดี 

“มีเรื่องที่จะพูดเยอะหรือน้อยไม่สำคัญ ที่สำคัญคือ ในเมื่อข้าชอบเฟิงฉิ้นหว่าน ฉะนั้น ทุกความเสียสละของนาง ก็ควรตอบกลับอย่างตั้งใจมิใช่หรือ?”

หยุนซวนกับยู่ชินอ๋องมองหน้ากันทีหนึ่ง ยกมือขึ้นกำเป็นหมัด ทุบตรงหน้าอกตัวเอง 

ฟู่ลั่วเฉินมองด้วยความเย็นชา “เป็นอะไรหรือ?”

หยุนซวนรีบเงยหน้า ขมวดคิ้ว ดวงตาสว่างขึ้น “ไม่มีอะไร ก็แค่เกือบที่จะสำลักจนตระหนก”

ขอเพียงแค่ท่านชายกับแม่นางเฟิงหวานกันแบบนี้ไปนานๆ หยุนซวนสำลักตายก็ถือว่าคุ้ม