ชายาบุปผาซ่อนพิษ นิยาย บท 37

หอหญิงงามเมืองอยู่ที่หลินผิงก็นับว่ามีชื่อเสียง ผู้คนที่ได้รับบัตรเชิญมากมายล้วนเคยมา และก็เคยเห็นเถ้าแก่ฉินฮั๋วเหนียนของหอหญิงงามเมือง

ดั้งเดิมยังคิดอยู่เลย หากฉินฮั๋วเหนียนออกหน้ามารับแขก ถึงแม้ว่าแม่นางต่าง ๆ ในหอจะสวยมากเท่าไหร่ แค่คิดถึงใบหน้าเย็นชาดำถมึงทึงของเขาก็ทำให้ความสนใจลดน้อยลง แต่คาดไม่ถึง คนที่ยืนอยู่แท้จริงเป็นคนปากแดงฟันขาวท่านชายที่มีฝีมือละเอียดงดงามและปฏิภาณเฉียบแหลมผู้หนึ่ง

ตอนที่เฟิงหลิงยังมีชีวิตอยู่ น้อยมากที่จะพาเฟิงฉิ้นหว่านออกไปข้างนอก อีกทั้งนิสัยติดตัวของนางอีกที่เก็บตัวและอ่อนแอ นอกจากความสัมพันธ์กับเฟิงหลิงที่ดีที่สุดคนหนึ่ง น้อยคนจะเคยเห็นนาง

วันนี้ผู้คนเห็นเฟิงฉิ้นหว่านที่สวมชุดบุรุษ ถึงแม้รู้สึกว่าความงดงามของนางไม่เหมือนท่านชายคนหนึ่ง แต่ก็ไม่มีใครคิดได้ว่านางจะเป็นหญิงสาว เพียงแค่คิดว่าเป็นผู้ชายที่รูปลักษณ์ภายนอกคล้ายผู้หญิง

เฟิงฉิ้นหว่านเปิดประตูต้อนรับแขก แต่บรรดาแขกเหรื่อล้วนให้ความสนใจรถม้าสองคันของจ้าวยี่และหลี่หยวน

เฟิงฉิ้นหว่านไม่ได้รู้สึกแปลกใจแม้แต่น้อย

หอหญิงงามเมืองพูดจาไพเราะน่าฟังแต่ไม่เป็นจริงเผยแพร่ออกไปปากต่อปาก และก็มีคนไม่ซื้อตลอด ดังนั้นเมื่อตอนส่งบัตรเชิญไป นางเลยเปิดเผยความลับอย่างลับ ๆ สักหน่อย พูดไปว่าการเปิดกิจการของหอหญิงงามเมืองครั้งนี้ จะเชิญรองเจ้ากรมอาญาของฝ่ายสอบสวนคดีเจียงหนานหลี่หยวนอีกทั้งนายอำเภอของหลินผิงจ้าวยี่มาด้วย

ในเมื่อเป็นเช่นนี้ เกรงว่าแขกที่ได้รับบัตรเชิญต่อให้ไม่มีความสนใจกับหอหญิงงามเมือง แต่เพื่อที่จะได้รู้จักใต้เท้าทั้งสองท่านก็จะมาเข้าร่วมโดยเฉพาะ

“ผู้น้อยฉินหว่าน คารวะใต้เท้าหลี่ คารวะใต้เท้าจ้าว”

หลี่หยวนลงจากรถม้า สายตามองไปที่ร่างของเฟิงฉิ้นหว่าน “ท่านชายฉินไม่ต้องมากพิธี เคยได้ยินชื่อเสียงของหอหญิงงามเมืองมานาน ยังคิดว่าชื่อเสียงข้างนอก ความจริงแล้วยากที่จะติดลบ แต่วันนี้มีเพียงอย่างเดียวคือเห็นฉากเปิดงาน ก็รู้สึกทำให้จิตใจคนตะลึงงันสวยงามมาก ท่านชายฉินช่างมีความคิดล้ำเลิศจริง ๆ”

“มีแขกผู้เกียรติมาเยี่ยมเยียน แน่นอนว่าต้องคิดหาทุกวิถีทางเท่าที่จะคิดได้”

หลี่หยวนมองไปทางจ้าวยี่ที่สีหน้าไร้อารมณ์ “ใต้เท้าจ้าว ในเมื่อมาชมดอกไม้ ก็อย่าเคร่มขรึมเช่นนี้เลยเถอะ？ยังมีแขกคนอื่นอยู่อีกนะ ใต้เท้าจ้าวเคร่งขรึมเช่นนี้ กลัวว่าจะทำให้แขกคนอื่นไม่กล้าที่ทำอะไรเต็มที่ หากเพราะเหตุนี้เลยรบกวนการเปิดกิจการของหอหญิงงามเมือง งั้นจะไม่เสียเวลาการคิดที่ประณีตของท่านชายฉินหรอกหรือ？”

จ้าวยี่ไม่ได้สนใจหลี่หยวน แต่กลับหยิบซองจดหมายสีแดงออกมาฉบับหนึ่ง “ท่านชายฉิน โชคดีเป็นอย่างยิ่งที่ได้รับเชิญมาชมดอกไม้ อีกทั้งยังเป็นวันเปิดกิจการของหอหญิงงามเมืองพอดี แต่ก็ไม่ได้เตรียมของขวัญอะไรมา ซองแดงอันนี้ก็มอบให้ท่านชายฉินแล้วกัน เงินไม่มาก แสดงน้ำใจเล็กน้อย ท่านชายอย่าได้รังเกียจ”

เฟิงฉิ้นหว่านประหลาดใจเล็กน้อย ทันทีหลังจากนั้นก็รับซองแดงมาอย่างเคารพนบน้อม “ขอบคุณใต้เท้าจ้าวมาก”

หลี่หยวนจับมือ คนรับใช้ด้านหลังก็ส่งซองแดงมาให้ “ท่านชายฉินขอให้กิจการรุ่งเรือง”

“ขอบคุณใต้เท้าหลี่มาก”

เฟิงฉิ้นหว่านยกยิ้มมุมปาก เป็นอย่างที่คาดไว้ เชิญหลี่หยวนและจ้าวยี่มาพร้อมกันก้าวในครั้งนี้ถือว่าเดินถูกแล้ว เจ้านายของสองคนนี้สองฝ่ายต่างปะทะกันอย่างดุเดือด ทั้งสองคนเองก็ต่างฝ่ายต่างแข่งขันกัน เพียงแค่ค่อย ๆ โน้มนำก็สามารถทำให้หอหญิงงามเมืองประจบประแจงได้เพิ่มสูงยิ่งขึ้นไป

แขกคนอื่นก็ร้อนรนกระวนกระวายกันอย่างลับ ๆ ใต้เท้าสองท่านเตรียมซองแดงมา พวกเขาไม่อาจให้เห็นว่าไม่มีเลยสักนิดก็ไม่ได้นะสิ？

เดิมทีได้รับเชิญมาหอหญิงงามเมือง ก็คิดตลอดว่าเป็นเพียงหอนางโลมเท่านั้น แม้ว่าจะมีชื่อเสียงที่เผยแพร่ปากต่อปาก แต่ท้ายสุดก็เป็นสถานที่ต่ำต้อย ก็เลยไม่ได้อยู่ในสายตาจริง ๆ เป็นธรรมดาที่จะไม่ได้เตรียมของขวัญมา สายตาค่อนข้างสติหลุดไปแล้ว

เฟิงฉิ้นหว่านใบหน้าเต็มไปด้วยความยิ้มแย้ม แววตาสองข้างใสแจ๋วน่ามองเป็นพิเศษ “ใต้เท้าทั้งสองอีกทั้งแขกผู้มีเกียรติทุกท่าน เชิญเข้ามาด้านในโดยเร็ว”

หลี่หยวนและจ้าวยี่นำหน้าก้าวเท้าไปข้างหน้าก่อน เฟิงฉิ้นหว่านค่อยค่อยเดินไปด้านข้างให้นำไปก่อนครึ่งก้าว ฉับพลันก็รู้สึกถึงสายตารุนแรงเด่นชัดมองมาบนร่างกายตนเอง

เฟิงฉิ้นหว่านเหลือบตาไปมอง เห็นฟู่ลั่วเฉิน จู่ ๆ ก็มีแสงดำวาบที่ใต้ตา คนที่ช่วยนางกำจัดน้ำเมากามารมณ์ในวันนั้น？

ฟู่ลั่วเฉินไม่ได้เก็บสายตา เพื่อที่จะก่อให้เกิดความสนใจจากเฟิงฉิ้นหว่าน ในเวลานี้ดวงตาสองคู่เลยประสานกัน แล้วยกยิ้มมุมปากเบาเบา

ความคิดของเฟิงฉิ้นหว่านเคลื่อนไหวเร่งรีบ คาดไม่ถึงเลยจริง ๆ คนผู้นี้จะเป็นคนข้างกายของใต้เท้าจ้าว ในเมื่อเป็นเช่นนี้แล้วละก็ หากฆ่าเขาเกรงว่าจะก่อให้เกิดความยุ่งยากได้ อีกทั้งเห็นสายตาฝ่ายตรงข้ามแล้ว น่าจะจำตนเองได้……

ยังฆ่าไม่ได้ชั่วคราว งั้นก็ไม่ให้เขาพูดจาเรื่อยเปื่อย

เฟิงฉิ้นหว่านกะพริบตาเบาเบา รอยยิ้มในสายตาเด่นชัดมากยิ่งขึ้น

“ใช่แล้ว หิมาโอนอนงค์ เหวาศักดิ์สิรา สมุทรวลาลัย บุปผาร้อยพิษ เป็นสิ่งที่หอหญิงงามเมืองคืนนี้จะเปิดให้ผู้คนมาใช้บริการที่ชั้นสอง ร้อยพันธุ์ดอกไม้ในโลกมนุษย์

นางลี่พูดจบ เหล่าปัญญาชนที่ได้รับบัตรเชิญมากมายก็ตื่นเต้นขึ้นมา

“นางลี่ ชื่อนี้เป็นท่านชายน้อยฉินท่านนั้นที่ตั้งให้？”

“ใช่แล้ว”

“ช่างมีความคิดละเอียดอ่อนจริง ๆ ไม่ใช่คำเดียวดอกเหมย ดอกกล้วยไม้ ต้นไผ่ ดอกเบญจมาศ แต่กลับบรรยายแม่นยำออกมาถึงด้านศีลธรรมของผู้ที่มีคุณสมบัติสี่อย่าง หาได้ยากจริง ๆ”

บางคนที่ในใจเห็นด้วย บางคนไม่มีค่าพอที่จะชายตามอง

ชื่อตั้งให้ดีเท่าไหร่แล้วจะมีประโยชน์อะไร？ก็ไม่ดูหน่อยว่าแท้จริงแล้วนี่เป็นสถานที่อะไร

หอหญิงงามเมือง ถึงอย่างไรก็ยังเป็นหอนางโลมไม่ใช่หรือ？ภายในตึก หญิงนางโลมที่ทำท่าทางเขินอายแบบไม่ธรรมชาติเหล่านั้น จะสามารถประคับประคองบุคลิกที่น่านับถือของผู้ที่มีคุณสมบัติสี่อย่างได้หรือ？

ช่างน่าขำจริง ๆ เลย！

สายตานางลี่มองไปทั้งแปดทิศ เก็บความคิดของผู้คนอย่างว่องไวเฉียบแหลมไว้ในสายตา ทันใดนั้นในใจก็ยิ้มเย็น หึ ในสายตาดูแคลน อีกสักครู่อย่าตกใจจนลูกตาถลนล่ะ！

ก่อนที่จะพบท่านชายน้อย นางไม่เชื่อหรอกอะไรเปลี่ยนจากความคิดที่ล้าสมัยให้เป็นความมหัศจรรย์ ในที่สุดคนเหล่านี้ในหอหญิงงามเมือง ล้วนกลิ้งเกลือกอยู่ในบ่อโคลน ใครก็ไม่เข้าใจกัน จะเปลี่ยนอีกยังสามารถเปลี่ยนจนไปถึงบนฟ้า？

ช่วงเวลาสั้นสั้นครึ่งเดือน นางในตอนนี้เลื่อมใสอย่างหมดใจ

บางคน เกิดมาพร้อมกับมือที่แยบยลและหัวใจที่เปลี่ยนแปลงตลอดเวลา สามารถต้อนรับท่านชายน้อย เป็นวาสนาของหอหญิงงามเมืองทุกคน