ชายาบุปผาซ่อนพิษ นิยาย บท 36

สีท้องฟ้าเพิ่งจะพลบค่ำ แขกที่ได้รับเชิญมากมายก็เริ่มมุ่งไปทางหอหญิงงามเมือง

ประชาชนมากมายทยอยกันมาเล่นด้วยกันบนท้องถนน “หอหญิงงามเมืองนี่หน้าใหญ่จริง ๆ ทุกคนที่ได้รับเชิญล้วนเป็นคนที่มีชื่อในหลินผิง ถ้าหากว่าวันนี้รักษาสถานการณ์ไว้ไม่ได้ งั้นก็คงขายหน้าขายจนแทบมุดแผ่นดินแล้ว”

“อย่าสนใจเลยว่าสุดท้ายแล้วจะรักษาสถานการณ์ไว้ได้ไหม มีเพียงอย่างเดียวคือแขกผู้เกียรติมาถึงประตูเข้างานแล้ว ก็พอที่จะโป้ปดไปได้พักหนึ่งแล้วไหม？”

“ใครบอกว่าไม่ใช่ล่ะ！”

ท่ามกลางที่ว่าการอำเภอ นายอำเภอจ้าวยี่เปลี่ยนชุดเป็นชุดคลุมยาวทั้งตัวแบบธรรมดา กำลังคิดอยากจะไปหอหญิงงามเมืองเพื่อเปิดโลกทัศน์ให้กว้างขึ้น ก็ได้เห็นคนสองคนที่เดินผ่านมา ทำให้ตื่นตกใจมากทันที

“นี่……ท่านชาย องครักษ์หยุนซวน พวกท่านนี่คือ？”

หลังจากฟู่ลั่วเฉินและหยุนซวนเปลี่ยนรูปลักษณ์ไปสวมใส่ชุดแบบคนธรรมดา ยืนอยู่ข้างจ้าวยี่ก็ไม่พูดไม่จา

จ้าวยี่เพียงรู้ว่าแผ่นหลังมีเหงื่อแตกออกมามากมาย “สองท่านก็จะตามไปหอหญิงงามเมืองกับข้า？”

หยุนซวนทนไม่ได้เปิดปากพูด “ใต้เท้าจ้าว ท่านชายค้นคว้าคนที่ได้รับบัตรเชิญ พบว่าคนเหล่านั้นร่ำรวยและน่านับถือ แต่ใต้เท้าเป็นนายอำเภอที่ซื่อสัตย์ของหลินผิง แน่นอนว่าความหรูหราฟุ่มเฟือยไม่อาจน้อยได้ ดังนั้นท่านชายกับข้าจะไปสนับสนุนฉากนี้ให้ใต้เท้า”

“ความจริงแล้ว……”

ไม่จำเป็น……

จ้าวยี่แหงนตาไปประสานกับสายตาเยือกเย็นของฟู่ลั่วเฉิน ทำให้พยักหน้าทันทีทันใด “เช่นนั้นก็รบกวนท่านชายและองครักษ์หยุนซวนแล้ว อีกสักครู่หากไม่สะดวกเปิดเผยฐานะ เข้าใจดีว่าอาจมีความผิด ขอให้สองท่านโปรดให้อภัย”

ฟู่ลั่วเฉินพยักหน้าเล็กน้อย “ไร้กังวล”

ฟู่ลั่วเฉินเพิ่งออกจากที่ว่าการอำเภอ ก็เห็นหลี่หยวนที่นั่งอยู่บนรถม้ามาอย่างรีบเร่ง

รองเจ้ากรมอาญาเพิ่งได้รับตำแหน่ง สอบสวนและลงโทษคดีไม่น้อย ช่วงระยะเวลานี้เป็นที่สนใจค่อนข้างมากในราชสำนัก อีกทั้งเป็นที่ไว้วางใจขององค์ชายสามอย่างมาก กำลังพยายามอย่างสุดความสามารถที่จะผลักดันสนับสนุนเขาให้ได้รับตำแหน่งรองเจ้ากรมอาญา ความสามารถยอดเยี่ยม การปฏิบัติตัวก็อวดดีอย่างที่สุด

“ใต้เท้าจ้าว ไม่เจอกันเสียนาน ใต้เท้าสบายดีนะ？” ใบหน้าของหลี่หยวนอมยิ้ม แต่ในสายตากลับหยิ่งยโสโอหัง

จ้าวยี่เป็นเพื่อนร่วมโรงเรียนเดียวกันกับเขา และก็สอบตำแหน่งบัณฑิตได้ในรุ่นเดียวกัน อีกทั้งคะแนนสอบก็อยู่เหนือเขา แต่เพราะนิสัยของเขาที่ไม่รู้จักพลิกแพลงตอนอยู่ฝ่ายราชสำนัก คาดไม่ถึงเพียงแค่ตัวสำรองนายอำเภอคนหนึ่ง เรื่องราวนี้ทำให้คนถอนหายใจจริง ๆ

“ขอบคุณใต้เท้าหลี่มากที่เป็นนห่วงเป็นใย ไม่ได้เจอกันเสียนานจริง ๆ” สายตาจ้าวยี่เมินเฉย คนบางคน หลักการแตกต่างไปจากแผนการ

“ได้ยินมาว่าท่านชายฟู่มาถึงหลินผิงแล้ว แต่ตอนที่ข้าไปเยี่ยมเยียน กลับไปไม่พบคน ใต้เท้าจ้าวสามารถติดต่อคบค้าสมาคมกับท่านชายฟู่ได้？”

“ท่านชายฟู่ไม่ชอบที่ว่าการอำเภอหรอก”

“55 จะว่าไปก็ใช่ หอหญิงงามเมืองของหลินผิงทำการเคลื่อนไหวค่อนข้างยิ่งใหญ่ ท่านชายฟู่ตั้งแต่ไหนแต่ไรก็ชอบเรื่องราวสีสันฉูดฉาดเหล่านี้ แน่นอนว่าคงนั่งไม่ติดแล้ว”

จ้าวยี่เดิมทีก็ไม่ได้สนใจการทดสอบหยั่งเชิงของหลี่หยวน มุ่งตรงไปขึ้นรถม้าแล้วออกไป

หลี่หยวนถูกสลัดทิ้งด้วยใบหน้าเย็นชา ภายในใจก็ไม่ได้ถือสา รอยยิ้มตกไปที่ผ้าม่านรถ

ภายในรถม้า หยุนซวนโมโหจนหายใจไม่ทัน “หลี่หยวนผู้นั้นน่ารำคาญเสียจริง！น่ารำคาญตอนอยู่เมืองหลวง มาหลินผิงก็เหมือนกันอีก”

จ้าวยี่มองสีหน้าของฟู่ลั่วเฉินอย่างระมัดระวัง “ท่านชาย หลี่หยวนผู้นั้นฉลาดแยบยลหลักแหลมเป็นอย่างยิ่ง เขาไม่ได้ค้นพบอะไรใช่หรือไม่？”

ฟู่ลั่วเฉินเหลือบตามอง พูดด้วยน้ำเสียงเยือกเย็น “ไม่ได้ค้นพบ อยู่ร่วมกันอย่างสงบสุข หากค้นพบแล้ว เขาตาย”

จ้าวยี่กลืนน้ำลายลงเงียบ ๆ การกระทำและท่าทางของท่านชาย ยิ่งอยู่ยิ่งไม่ยึดกรอบเพียงกรอบเดียวตายตัวจริง ๆ แต่ว่าจัดการรับมือกับคนผิดปกติ ใช้วิธีผิดปกติเช่นนี้ก็ไม่เป็นอะไร

หยุนซวนยังคงไม่พอใจอยู่ “ท่านชาย ท่านก็ควรจะคบค้าสมาคมกับแม่นางเฟิงมากหน่อย เช่นนี้แม่นางเฟิงอาจจะส่งบัตรเชิญมาให้ท่านก็ได้ ไหนเลยจะต้องใช้การเปลี่ยนรูปลักษณ์แอบเข้าไป”

โฉมหน้าของท่านชายตนเองกลับเป็นอันดับต้น ๆ แค่ท่านชายไป บุรุษแห่งอักษรและปราชญ์ผู้ปราดเปรื่องอะไร ทั้งหมดขับให้เด่นขึ้นจนกลายเป็นโคลนและฝุ่นละออง！แม่นางเฟิงจะมองเห็นท่านชายตนเองในทันที！

ฟู่ลั่วเฉินมองทะลุความคิดของเขา สายตาเยือกเย็นมองไป “ตรงไปตรงมาเปิดเผย นิสัยก็อย่าออกนอกลู่นอกทางมากนัก เฟิงฉิ้นหว่านว่องไวและเฉียบแหลมมาก หากเจ้าเปิดเผยฐานะของข้า หลังจากนั้นแล้วเจ้าก็ตามบิดาไป ไม่ได้ออกมาอีกเลย”

หยุนซวนรับรองทันที “ท่านชายวางใจ ข้าจะไม่เปิดเผยแน่นอน” ท่านอ๋องก็ดีต่อเขา แต่เขาไม่อยากถูกขังอยู่ในจวนตลอด

เสียงฟู่ลั่วเฉินกระแอมออกมาเบาเบา หยุนซวนก็นั่งอย่างสงบเสงี่ยมทันที แม้แต่สายตาก็ไม่กล้าเพ่งเล็งไปทั่วแล้ว

แสงสีในยามราตรีเริ่มขึ้น ประตูของหอหญิงงามเมืองคนที่มารวมตัวกันยิ่งอยู่ยิ่งเยอะขึ้น

“นี่คือคุณสมบัติผู้ดีสี่อย่าง ดอกเหมย ดอกกล้วยไม้ ต้นไผ่ ดอกเบญจมาศ？”

“รูปเงาร่างเมื่อครู้ก็ไม่รู้ทำได้อย่างไร เหมือนของจริงเช่นนี้อย่างคาดไม่ถึง”

“ดอกกล้วยไม้ดีที่สุด กลิ่นหอมจู่โจมผู้คน เพียงแค่รูปเงาร่าง ก็สามารถเห็นท่าทางงามเพริศพริ้งอย่างยิ่งได้”

“ใครว่าล่ะ หากพูดถึงท่าทางสวยงามเลิศล้ำ ใครจะชนะดอกเหมยได้？ดอกเหมยดอกนั้นกิ่งไม้เข้มแข็งมีกำลัง พลังที่ออกมาเปล่งแสงจ้า ไม่มีคนที่กล้าเปรียบเทียบที่ต่ำที่สูง！”

“นี่ไม่ถูกต้อง ต้นไผ่ไม่มีพลังขนาดนั้นเชียวหรือ？”

หอหญิงงามเมืองยังไม่เปิดประตู ผู้คนบริเวณหน้าประตูไม่น้อยเริ่มเกิดการโต้เถียงขึ้น

ดอกเหมย ดอกกล้วยไม้ ต้นไผ่ ดอกเบญจมาศรวมเรียกว่าคุณสมบัติผู้ดีสี่อย่าง แต่ว่าคุณสมบัติผู้ดีนี้หรือว่าไม่อยากช่วงชิงที่สูงที่ต่ำ？

ในสายตาของหยุนซวนส่องแสงประกาย สะกดความรู้สึกตื่นเต้นหวั่นไหวในใจแล้วพูด “ท่านชายคิดว่าใครดีที่สุด？ข้าชอบดอกกล้วยไม้ที่สุด ท่านชายเองก็ไม่ใช่ว่าชอบเหมือนกันหรือ？”

แม่นางเฟิงช่างเก่งกาจจริง ๆ มีเพียงแค่เงาก็ทำให้คนตะลึงงันได้แล้ว

ฟู่ลั่วเฉินแหงนหน้ามอง สายตาจ้องมองเขม็งไปบนป้ายที่ระลึกของหอหญิงงามเมือง หนึ่งเดือนก่อน หลิงผิงเพิ่งจะจัดงานบทกวี ถกกันก็คือคุณสมบัติผู้ดีสี่อย่าง โต้เถียงกันจนถึงตอนนี้ก็ยังไม่สงบลง เฟิงฉิ้นหว่านใช้เรื่องนี้ แท้ที่จริงแล้วเป็นเพราะบังเอิญหรือว่าเจตนาวางแผนไว้แล้ว？

ความรู้สึกนึกคิดในใจยังไม่ทันตกตะกอน เพียงแค่เห็นแสงสว่างของหอหญิงงามเมืองหายไปอีกครั้ง

“อั๊ย นี่เกิดอะไรขึ้น？”

ในตอนที่ผู้คนต่างพากันสงสัย ห้องรับแขกชั้นหนึ่งก็สว่างขึ้นทันที

เฟิงฉิ้นหว่านยืนอยู่ตรงทางเข้าเหมาะเจาะพอดี บนร่างสวมชุดกี่เพ้าคลุมยาวสีขาวเรียบดูคล้ายกับแสงแผ่กระจายของพระจันทร์ รูปร่างหน้าตางดงามละเอียดอ่อน แสงสว่างซัดสาดในดวงตา “ข้าน้อยฉินหว่าน ยินดีต้อนรับแขกผู้มีเกียรติทุกท่านที่มาชมดอกไม้ที่หอหญิงงามเมือง”

ในใจฟู่ลั่วเฉินสั่นไหวเล็กน้อย สายตามองไปที่บนร่างของเฟิงฉิ้นหว่าน ไม่มีการเปลี่ยนแปลงอยู่นาน ฉินหว่าน？ฉิ้นหว่าน！

หึ เปลี่ยนชื่อแล้ว สวมชุดผู้ชายไปด้วย ใจกล้าบ้าบิ่นเสียจริง！