ชายาบุปผาซ่อนพิษ นิยาย บท 50

หลังจากหยุนชวนพูดจบ ก็เห็นแววตาเย็นชาของฟู่ลั่วเฉินที่มองมา จึงรู้ได้ในทันทีว่าตนเองทำคุณบูชาโทษเข้าแล้ว

ฟู่ลั่วเฉินโบกมือ เขาหมดแรงที่จะคิดบัญชีกับหยุนชวนแล้ว : “ไปเรียกเฟิงฉิ้นหว่านเข้ามา”

“ท่านชาย ท่านไม่โกรธหรือขอรับ ?” หยุนชวนถามอย่างระมัดระวัง

“หากมีเวลาว่างเช่นนั้น ไม่สู้เอาเวลาไปรับมือกับเฟิงฉิ้นหว่านจะดีกว่า”

หยุนชวนโล่งใจทันที : “เอ่อ เช่นนั้นข้าน้อยจะไปเชิญแม่นางเฟิงเขามานะขอรับ”

ในสายตาของท่านชาย แม่นางเฟิงก็ยังคงสำคัญกว่าจริง ๆ

เฟิงฉิ้นหว่านเดิมเข้ามาในห้องโถงใหญ่พร้อมรอยยิ้ม และทำความเคารพฟู่ลั่วเฉินอย่างไม่ขาดตกบกพร่อง : “เฟิงฉิ้นหว่านคารวะท่านชาย”

ฟู่ลั่วเฉินเงยหน้าขึ้น กวาดสายตามองดูรอยยิ้มบนใบหน้าของเฟิงฉิ้นหว่าน รอยยิ้มนั้นกระจายจากริมฝีปากไปจนถึงดวงตา ทำให้ดวงตาที่สดใสยิ่งเปล่งประกายมากขึ้น ไม่ว่าจะมองอย่างไรก็ดูร่าเริงอย่างจริงใจ

แต่ยิ่งนางดูไร้เดียงสามากเท่าไร ก็ยิ่งทำให้เขารู้สึกไม่สบอารมณ์มากขึ้นเท่านั้น

“ไม่ต้องมากพิธี”

เฟิงฉิ้นหว่านลุกขึ้น มองดูดวงตาของฟู่ลั่วเฉินที่จ้องเขม็งมา แล้วพูดขึ้นอย่างอารมณ์ดีว่า : “ท่านชาย ที่ฉิ้นหว่านเดินทางมาวันนี้ ก็เพื่อมารับโทษโดยเฉพาะ”

“รับโทษ ? เรื่องอะไรกัน ?”

“ท่านพ่อจากโลกนี้ไป ตระกูลเฟิงถูกส่งมอบให้ท่านชาย หลังจากฉินหว่านกลับไปไม่อาจหาเลี้ยงชีพได้ จึงตั้งหอหญิงงามเมืองขึ้น คิดว่าชั่วดีคงพอหาเลี้ยงปากท้องได้ แต่หอหญิงงามเมืองแห่งนี้เป็นสถานที่อโคจร ต่ำต้อยจนยากที่จะอยู่ในสายตาของท่านชาย ดังนั้นจึงลังเลอยู่ตลอด ไม่กล้านำบัตรเชิญมามอบให้เจ้าค่ะ”

นางก่อตั้งหอหญิงงามเมืองขึ้นมา สามารถหลบเลี่ยงสายตาของคนนอกได้ แต่สำหรับจ้าวยี่และหลี่หยวน กลับเป็นเรื่องที่ถูกมองออกอย่างทะลุปรุโปร่งโดยสมบูรณ์ ยิ่งไม่ต้องพูดถึงฟู่ลั่วเฉิน

ขณะที่เฟิงฉิ้นหว่านกำลังพูดอยู่นั้น รอยยิ้มบนใบหน้าก็ค่อย ๆ จางหายไป จนสุดท้ายกลายเป็นความหดหู่เข้ามาแทนที่

คิ้วของฟู่ลั่วเฉินกระตุก : “จริงหรือ ? ข้ายังคิดว่าเจ้าจงใจจะหลอกล่อข้าเสียอีก ?”

เฟิงฉิ้นหว่านแสดงสีหน้าประหลาดใจ : “จะเป็นไปได้อย่างไรเจ้าคะ ? ฉิ้นหว่านต้องขอบคุณที่ท่านชายไม่รังเกียจ จึงได้มีโอกาสรู้จักกับท่านชายตอนอยู่ในคุก นี่ถือเป็นของขวัญอันล้ำค่าที่สวรรค์ประทานมาแล้ว หากกิจการของข้าได้รับคำชื่นชมจากท่านชาย ข้าคงต้องรู้สึกยินดีอย่างยิ่งแน่นอน”

ฟู่ลั่วเฉินหันมองเฟิงฉิ้นหว่านด้วยแววตาลึกซึ้ง แล้วจู่ ๆ ก็แสยะยิ้มออกมา : “เช่นนี้ก็ดูเหมือนว่าข้าจะเข้าใจผิดแล้ว”

“เข้าใจกันแล้วก็เป็นเรื่องดี เมื่อได้รับจดหมายจากองครักษ์หยุนชวน ฉิ้นหว่านก็ไม่กล้าที่จะรีรอ รับนำบัตรเชิญมามอบให้ท่านทันที และขอเชิญท่านชายไปร่วมชมการแสดงในคืนพรุ่งนี้”

เฟิงฉิ้นหว่านค่อย ๆ เดินตรงไปด้านหน้า ปิ่นปักผมหยกที่อยู่บนศีรษะ ค่อย ๆ กวัดแกว่งอย่างช้า ๆ ส่งเสียงดนตรีที่คมชัดออกมา

ฟู่ลั่วเฉินเงยหน้าขึ้น วันนี้เฟิงฉิ้นหว่านสวมใส่เสื้อสีเขียวอ่อนดูสดใส ส่วนด้านล่างสวมกระโปรงระบาย เป็นความงดงามที่ดูมีเสน่ห์และไม่ธรรมดา

หลังจากนางเดินเยื้องย่าง ลายดอกไม้ที่ปักอยู่บนกระโปรงก็ค่อย ๆ กวัดแกว่งไปมาอย่างช้า ๆ และส่งกลิ่นหอมจาง ๆ ออกมา

ฟู่ลั่นเฉินอดไม่ได้ที่จะรู้สึกหวั่นไหว : คืนนั้น ถูกนางวางยาควบคุมเอาไว้ รู้สึกเหมือนว่าจะได้กลิ่นหอมเย็น ๆ กลิ่นนั้นเยือกเย็นราวกับดอกบ๊วยที่เบ่งบานท่ามกลางหิมะ เมื่อลอยเข้าจมูก ก็รู้สึกเหน็บหนาวถึงขั้วหัวใจ แต่ก็ทำให้รู้สึกมีความสุขและหลงใหล

เฟิงฉิ้นหว่านเดินเข้าไปและมอบบัตรเชิญให้อย่างอ่อนน้อม แต่ฟู่ลั่วเฉินกลับไม่ยอมยื่นมือออกไปรับ

“ท่านชาย ?”

น้ำเสียงที่อ่อนโยนดังก้องเข้าไปในหู ฟู่ลั่นเฉินตั้งสติกลับมาได้ทันที ดวงตาของเขามืดมนลงอีกครั้ง : “วางเอาไว้เถอะ”

ไม่รู้ว่าทำไม เวลาที่เขาต้องเผชิญหน้ากับเฟิงฉิ้นหว่าน มักจะใจลืมตัวอยู่เสมอ ถึงขั้นทำให้ต้องตกอยู่ในอันตรายถึงสองครั้ง

“เจ้าค่ะ”

“เจ้าแต่งกายเช่นนี้เข้าออกหอหญิงงามเมืองหรือ ?”

หลังจากเฟิงฉิ้นหว่านกลับไปแล้ว หยุนชวนก็รีบวิ่งเข้ามาในห้องโถงใหญ่ เมื่อเห็นบัตรเชิญที่วางอยู่โดด ๆ บนโต๊ะ ดวงตาก็เป็นประกายขึ้นมาอย่างช่วยไม่ได้ : “การปฏิบัติต่อท่านชายนั้นไม่ธรรมดาจริง ๆ แม้แต่บัตรเชิญใบนี้ก็แตกต่างจากของคนอื่น”

ฟู่ลั่วเฉินรู้สึกโกรธเคืองอยู่ในใจเป็นทุนเดิม จึงไม่ได้สนใจความพิเศษของบัตรเชิญใบนี้ เมื่อหยุนชวนเอ่ยเตือนสติขึ้นมา จึงได้มองพิจารณาอย่างละเอียด

“ไม่เหมือนกับของใต้เท้าจ้าวหรือ ?”

“ย่อมไม่เหมือนแน่นอน ท่านชายดูสิขอรับ บัตรเชิญของใต้เท้าจ้าว ด้านบนมีการฉลุลายรูปดอกไม้และนกอยู่ ตรงส่วนนี้ของท่านก็ไม่เหมือนแล้ว ด้านบนมีการฉลุลายก้อนเมฆเอาไว้ ซ้ำยังมีกิเลนอีก แค่เห็นก็ดูล้ำค่ายากที่จะเทียบได้ ดูเหมือนว่าแม่นางเฟิงจะให้ความสำคัญกับท่านชายไม่น้อยนะขอรับ”

หยุนชวนพูดขึ้นด้วยรอยยิ้ม ก่อนหน้านี้ทำเรื่องผิดพลาด ทำให้ท่านชายโกรธเป็นฟืนเป็นไฟ ตอนนี้แค่เอ่ยคำพูดน่าฟังสักสองสามประโยค ไม่แน่ว่าอาจดับไฟโกรธของท่านชายลงได้ หลังจากกลับถึงเมืองหลวงแล้ว คงจะไม่ส่งเขาไปอยู่กับท่านอ๋อง

เดิมทีคิดว่าเมื่อได้ยินคำพูดเหล่านี้ฟู้ลั่วเฉินจะยินดี แต่กลับคิดไม่ถึงว่าอารมณ์โกรธที่แผ่ซ่านออกมาจากตัวเขาจะรุนแรงยิ่งขึ้น

หยุนชวนตื่นตระหนกขึ้นทันที : “ท่านชาย ? ท่านไม่ดีใจหรือขอรับ ?”

“ไม่มีอะไร” ฟู่ลั่วเฉินจ้องมองบัตรเชิญ ปฏิบัติต่อเขาในขณะที่ปลอมตัว ต่อให้เป็นสามีภรรยากันแค่วันเดียว แต่กลับลงมืออย่างเลือดเย็น และไม่มีความลังเลแม้แต่น้อย แต่มาวันนี้เมื่อเขาอยู่ในฐานะของฟู่ลั่วเฉิน แม้กระทั่งบัตรเชิญก็พิถีพิถันอย่างเต็มที่

เฟิงฉิ้นหว่างช่างเลือกที่รักมักที่ชังจริง ๆ !

“ท่านชาย ท่านโมโหเรื่องใดกันแน่ ?” หยุนชวนแอบบ่นพึมพำ “ดูเหมือนว่าเมื่อต้องเผชิญหน้ากับเรื่องของแม่นางเฟิง ท่านก็จะโมโหอย่างง่ายดายโดยไร้เหตุผล จากที่ข้าน้อยเคยศึกษาหนังสือตามท่านอ๋อง ลักษณะเช่นนี้ของท่าน ส่วนมากเกิดขึ้นเพราะความหวั่นไหว !”

“หุบปาก !”

หยุนชวนรีบยกมือขึ้นปิดปาก แต่แววตากลับเต็มไปด้วยความมั่นใจในเหตุผล

ท่านชายโกรธเป็นฟืนเป็นไฟเช่นนี้ เห็นได้ชัดว่าเป็นท่าทีที่ถูกพูดแทงใจดำ !

ดูเหมือนว่าการเขียนจดหมายให้กับท่านอ๋องต้องเลื่อนเข้ามาโดยเร็ว อย่างน้อยท่านอ๋องจะได้เตรียมใจเอาไว้แต่เนิ่น ๆ