ชายาบุปผาซ่อนพิษ นิยาย บท 68

เฟิงฉิ้นหว่านยิ้มเบาๆ คนฉลาดเช่นหวางจื้อหยวน คิดมากกว่าคนอื่นเสมอ บางครั้งก็ง่ายที่จเสียรู้เพราะความฉลาด：

“นายท่านหวาง เกรงใจเกินไปแล้ว ข้าไม่รู้เรื่องภาพอักษรเหล่านั้น เพียงแค่นายท่านชอบเท่านั้น ในเมื่อนายท่านหวา ถามอย่างจริงใจ ก็ไม่ดีที่ข้าน้อยจะไม่พูดสักคำ สมาคมการค้าหนานเจียงไม่มีแล้วก็ต้องมีผู้นำคนอื่นยืนออกมาไหม？ แม้บอกว่า การเลือกผู้นำคนนี้ ไม่เพียงดูที่ทรัพยากรเท่านั้น ยังต้องรวมบุคลิกด้วย แต่หากไม่สามารถใช้เรื่องทรัพยากรโดดเด่นออกมาได้ ใครจะมีใจไปดูบุคลิกเขาล่ะ？”

สมาคมการค้าหนานเจียง ไม่มีแล้ว มีคนไม่น้อยแย่งชิงเส้นทางการค้าและสินทรัพย์กิจการ ก็ยังขบคิดจะแต่งตั้งสมาคมการค้าขึ้นมาใหม่ เฟิงฉิ้นหว่านสัญญาให้ตำแหน่งที่ยังไม่ได้ตั้งออกไปอย่างมั่นใจ

“ขอขอบคุณท่านชายฉินชี้แนะ เช่นนั้นข้าก็กลับไปเตรียมเงินตำลึง ก่อน หากเป็นไปได้ ก็สามารถเอาออกมากี่หมื่นตำลึงได้” หวางจื้อหยวนใบหน้าดีใจ เมื่อพูดจบแล้ว ก็คอยสังเกตสีหน้าของเฟิงฉิ้นหว่าน

ทำการค้าขายเป็นอีกเรื่องหนึ่ง ต้องเอาเงินออกมาเท่าไหร่ก็เป็นอีกเรื่องหนึ่ง เพียงแค่หยกแขวนหนึ่งชิ้น ยังไม่เพียงพอที่จะให้เขาวางใจได้อย่างเต็มที่

รอยยิ้มในดวงตาของเฟิงฉิ้นหว่านไม่ได้เปลี่ยนไปแม้แต่น้อย ในใจคิดวิธีแก้ไว้ตั้งแต่แรกแล้ว： “นายท่านหวาง เป็นคนแรกที่ขึ้นมาชั้นสี่ มีข่าวอันนึงก็บอกนายท่านหวางแล้วกัน”

“ขอท่านชายฉินแนะนำ”

“ได้ยินมาว่าเร็วๆนี้นายท่านหวางรับนางสนมเพิ่งหนึ่งหลัง？ ว่ากันว่าแม่นางคนนี้มีภูมิหลังที่น่าสงสาร แต่รูปร่างหน้าตา กลับสวยสดงดงาม ได้ใจของนายท่านหวางไปอย่างมาก”

“นี่... ข่าวของท่านชายฉินข้อมูลแน่นดีจริงๆ"

“ข้าน้อยตักเตือนนายท่านหวางทีนี้หนึ่งคำ ดูคนว่าสวยหรือน่าเกลียด ไม่เพียงแค่ว่าดูหน้า แต่ยังต้องดูใจ บางครั้งหน้าตายิ่งสวยงาม ในใจนี่ก็ยิ่งเลว”

ใบหน้าของหวางจื้อหยวนเปลี่ยนไปเล็กน้อย: " ไม่รู้ว่าคำพูดของท่านชายฉิน นี่ไม่ความว่าอย่างไร ？”

“หากข้าเป็นนายท่านหวาง ก็จะไม่พกถุงหอมไว้บนตัวตลอด”

หวางจื้อหยวน ก้มหัวมองไปยังถุงหอมตกแต่งที่อยู่กลางเอว ซึ่งเป็นที่นางสนมคนนั้นของเขามอบให้： “ไม่รู้ว่าถุงหอมมีสิ่งผิดปกติ ตรงใดหรือ？”

“ก็ไม่มีอะไรมาก พกไว้นานๆ ทำให้สติลืมเลือน ไม่มีเรี่ยวแรง แล้วต่อมา ที่การมีทายาทมีความยากลำบากขึ้นเท่านั้น”

หวางจื้อหยวนจากคนถ่อมตัวพัฒนาสู่หนึ่งรุ่น เจ้าค้าราชวงศ์ โชคดังกล่าวทำคนอิจฉา แต่ในขณะเดียวกันที่มีชื่อเสียงด้วย คือเขาไม่มีลูกหลานสืบกิจการตระกูลต่อมาต้องรับบุตรบุญธรรมจากญาติห่างๆมาเลี้ยง

เมื่อก่อนไม่เคยรู้จัก ยังคิดว่าเขาไม่สามารถมีทายาทได้ตั้งแต่เกิด มาดูวันนี้ เห็นได้ชัดว่าร่างกายถูกคนอื่นลงไม้ลงมือแล้ว

หวางจื้อหยวน ก่อนหน้านี้ สีหน้าไม่เปลี่ยน แต่เมื่อได้ยินคำพูดนี้ กับลุกยืนขึ้นมา： “ท่านชายฉินยังรู้เรื่องยา？”

“ออกมาข้างนอก ก็ต้องค่อยมีใจระมัดระวังเสมอ ด้วยเหตุนี้เลยเรียนมาเล็กน้อย” เฟิงฉิ้นหว่าน พูดด้วยน้ำเสียงเรียบๆ

หวางจื้อหยวน คว้าถุงหอมในมือลงมา เมื่อก่อนเขาเคยมีลูก แต่พลาดตกน้ำจมน้ำตาย ตามด้วยการค้าขายของเขายิ่งทำยิ่งใหญ่ หญิงสาวข้างกายยิ่งมียิ่งมาก แต่เด็กกลับไม่เคยมีมาเลย

ภายนอกข้อแสดงว่า เปิดใจกว้าง แต่ลับหลังซุปยาฟื้นฟูร่างกายกลับไม่รู้กินไปเท่าไหร่ มีลูกแท้ๆเป็นของตัวเองคนหนึ่งเป็นปมในใจของเขาแล้ว ทีแรกเขายังคิดว่าเป็นเพราะตัวเอง แต่ถ้าหากไม่ใช่ละ？

หวางจื้อหยวน ยกมือคำนับต่อเฟิงฉิ้นหว่าน： “ขอขอบคุณบุญคุณของท่านชายฉิน！”

ฉินหว่านกล้าพูดเรื่องนี้ออกมา ก็ต้องมีความมั่นใจแน่ เรื่องนี้เก้าในสิบเป็นเรื่องจริง！

“นายท่านหวางไม่ต้องเกรงใจ ข้าก็ได้ข่าวข่าวจากนายท่าน ฝั่งนั้น รวดมาให้น้ำใจกับนายท่านหวาง”

หัวใจของหวางจื้อหยวนสั่นไหว สามารถตรวจสอบสิ่งต่าง ๆ รอบตัวเขาได้อย่างชัดเจน นายท่านที่อยู่เบื้องหลังฉินหว่านได้เตรียมการอย่างสมบูรณ์มาแล้วใช่หรือไม่?

หากเป็นเช่นนี้จริง เขายังจะทำเจ้าเล่ห์เพทุบายอีก ก็ดูโง่เขลาแล้ว

“พรุ่งนี้ นายหวาง ต้องเอาตั๋วเงิน มาแน่”

งั้นข้าน้อยก็เฝ้ารอคอยที่นี่แล้วกัน”

สำเร็จ！

หวางจื้อหยวน นำถุงหอมเก็บไว้ให้ดี จากนั้นยกมือขึ้นเช็ดใบหน้า ให้สีหน้าเป็นปกติ จากนั้นออกจากชั้นสี่ด้วยรอยยิ้ม

เฟิงฉิ้นหว่านยืนอยู่ที่ทางเข้าบันไดอีกครั้ง ครั้งนี้สายตาที่ทุกคนมองไปที่นางมีความพิจารณาอย่างมาก

ชั้นสี่ของหอหญิงงามเมือง นี่มีความลับอะไรกันแน่？

เฟิงฉิ้นหว่านกล่าวอย่างช้าช้า： “เวลาเปิดของหอหญิงงามเมือง มีเวลาจำกัด ชั้นสี่ของหอหญิงงามเมือง รับแขกผู้มีเกียรติเพียงสิบท่านเท่านั้น และเพราะมีท่านชายฟู่อยู่ เช่นนั้นที่สุดท้ายก็เหลือไว้ให้ท่านชายฟู่ เมื่อคำนวณเช่นนี้แล้ว ก็สามารถรับได้เพียงอีกเจ็ดท่านเท่านั้น”

เหลือเพียงเจ็ดที่แล้ว”

ไม่ว่าเป็นของอะไร เพียงแค่มีคนแย่งชิง ก็จะกลายเป็นของหายากโดยธรรมชาติ

“ท่านชายฉิน ข้าจะไป”

ให้ข้าขึ้นไปสำรวจให้ทุกท่านก่อนดีกว่า”

“นายท่านหวางท่านก่อนหน้าก็บอกว่าไปสำรวจ แต่เมื่อลงมาจากชั้นบนแล้ว คำพูดที่มีประโยชน์ก็ไม่มีสักคำ พวกข้าจะไม่เชื่ออีกต่อไปแล้ว ในเมื่ออยากเห็นแล้ว ขึ้นไปด้วยตัวเองจะดีกว่าแน่นอน”

เฟิงฉิ้นหว่านเลือกผู้เข้าชมอีกครั้งโดยพิจารณาจากตัวตนของผู้พูด นำคนขึ้นไปชั้นบนอย่างสุภาพ

เพียงแค่คนพวกนี้ตอนขึ้นไปใบหน้าก็ยิ้มกันหมด ท่าทางเหมือนชัยชนะอยู่ในกำมือ หลังจากลงมาแล้วกลับจิตใจไม่อยู่ในร่องในรอยเล็กน้อย จะถามพวกเขาว่าขึ้นไปชั้นบนเห็นอะไร ก็ล้วนก็ยิ้มส่ายหน้าไม่พูดแบบว่าหวางจื้อหยวนเช่นนั้น

ทางด้านเฟิงฉิ้นหว่าน ในตอนแรกจะจับหวางจื้อหยวนเข้าในแหปลา ยังใช้คำพูดเกลี้ยกล่อมไม่น้อย แขกที่ได้รับรองต่อจากนี้ เพียงต้องการบอกการตัดสินใจของ หวางจื้อหยวนและคนก่อนหน้าให้พวกเขาเท่านั้น แทบไม่ต้องพูดอะไรอีกเลย และต่อมาก็ลงทุนเงินตามมาเอง

อย่างไรก็ตามเพื่อป้องกันไม่ให้คนเหล่านี้กลับใจใจ เฟิงฉิ้นหว่านยังให้คำแนะนำสองสามคำไปไม่มากก็น้อย

สิ่งที่มีในความทรงจำของชาติที่แล้ว ก็ช่วยพวกเขาให้พ้นภัย สิ่งที่ไม่มีในความทรงจำของชาติที่แล้ว ก็ช่วยดูว่าร่ายกายพวกเขาว่ายังแข็งแรงหรือไม่ หากในความทรงจำชาติที่แล้วก็ไม่มี ร่างกายก็แข็งแรงปลอดภัย เช่นนั้นก็ชี้นิ้วนิดลงยาหน่อย หลังจากนั้นก็ให้พวกเขากลับไปเก็บกวาดบ่าวที่ใจทรยศข้างตัว

มีคนหันหลังให้อยู่จริงหรือไม่ นั่นไม่อยู่ในการพิจารณาของเฟิงฉิ้นหว่านแล้ว