ชายาเกิดใหม่ของข้า นิยาย บท 699

ตอนที่699ลักพ้าตัวท่านแม่

“เชียนซานข้าเคยบอกแล้วข้าไม่ใช่ชูเชี่ยดังนั้นเขาเป็นเช่นนี้ข้าก็ช่วยอะไรไม่ได้”องค์หญิงเวินซือพูดอย่างเย็นชา

เชียนซานมองดูองค์หญิงเวินซือที่นางเคยรู้จักในใจนางก็เย็นชาขึ้นมานางไม่คิดว่าจะเป็นเช่นนี้

“เจ้ากลับไปก่อนเถอะ”ไม่เพียงแต่หลี่เฉินเย่นเชียนซานองค์หญิงเวินซือก็เย็นชากับพวกเขาหมดไม่มีความใกล้ชิดความสนิทเหมือนครั้งก่อนแล้ว

“ได้”เชียนซานอึ้งมากสักพักนางก็พูดออกมาแค่คำเดียวพูดจบนางก็กลับหลังหันและเดินออกไปแต่เดินออกมาได้สองก้าวน้ำตาที่เอ่อล้นขึ้นมาก็ไหลอาบแก้มทั้งสองข้างทันที

นางไม่เคยคิดว่าวันหนึ่งตัวเองกับหัวหน้าจะกลายเป็นคนแปลกหน้ากันเลย

นางยิ่งไม่คิดว่าชายที่หัวหน้ารักทั้งชีวิตตอนนี้กำลังอยู่ในอันตรายแต่นางกลับไม่สะทกสะท้านอะไร

นางรู้ว่าตัวเองจะเสียหัวหน้าไปแล้วนาง……

พอออกมาจากจวนรัชทายาทเชียนซานก็ไม่มีความรู้สึกอะไรอีกนางไม่รู้ว่าคนด้านหลังที่พยายามควบคุมอารมณ์ตอนนี้กำลังคิดหาวิธีช่วยชายคนนั้นอยู่

“องค์หญิงถ้าท่านกังวลจริงๆก็ไปหาเขาหน่อยเถอะ”เซวียนเอ๋อเห็นองค์หญิงนั่งครุ่นคิดและขมวดคิ้วนางก็พูดขึ้นอย่างเป็นห่วง

“ข้าจะไปเยี่ยมในฐานะอะไรกัน?เขามีคนที่รักแล้วยังหน้าตาคล้ายข้าอีก”องค์หญิงเวินซือพูดประชด

เซวียนเอ๋อนิ่งเงียบแต่ก็เข้าใจหลี่เฉินเย่นมีหญิงสาวที่รักอยู่ข้างกายแล้วถ้าเขาโดนวางยาเขาคงจะอยากให้หญิงคนนั้นถอนพิษมากกว่า

นางเป็นก่วงชายคนนั้นจริงๆแต่ถ้าเกิดว่าไปแล้วนางกลัวสิ่งที่รอนางอยู่คือสำคัญตัวผิด

ช่วงเวลานี้ที่กำลังพูดนางคิดว่าตัวเองไม่สนใจอะไรแต่นางกลับสนใจขนาดนี้เชียวเหรอ?พอพูดออกไปองค์หญิงเวินซือก็พึ่งรู้ตัวว่าที่จริงแล้วหัวใจตัวเองตกต่ำลงเรื่อยๆและหลายวันนี้นางก็อยู่ในอารมณ์เสียใจตลอดเวลาเป็นเพราะชายที่ตนรักไปรักคนอื่นแล้ว

องค์หญิงเวินซือถอนหายใจที่จริงแล้วนางก็กลายเป็นแค่หญิงธรรมดาที่มีหัวใจ

ชายคนนั้นทำร้ายจิตใจคนมาก

“องค์หญิงเชียนซานมาขอร้องท่านคงจะไม่อยากให้หลี่เฉินเย่นเอาหญิงคนนั้นแน่?ไม่เช่นนั้นนางก็ไม่มาหาท่านหรอก……”เซวียนเอ๋อรู้สึกสงสัยถ้าหลี่เฉินเย่นเป็เนหมือนกับที่ข่าวลือว่าไว้เช่นนั้น……

“ไม่อยากคิดแล้วเขาเป็นแค่คนนอกอย่าไปคิดเรื่องเขาเลย”องค์หญิงเวินซือพยายามไม่คิดนางพูดกับตัวเองเช่นนี้หลายครั้ง

“พวกเราไปดูเด็กสองคนนั้นกันเถอะ……”องค์หญิงเวินซือพูดแล้วก็เดินไปหาพวกเขาเลย

และตอนนี้เด็กสองคนกลับไม่มีความสุขเลยเพราะทหารลับมารายงานพวกเขาเรื่องหลี่เฉินเย่น

เชียนซานแค่บอกช่วงที่หลี่เฉินเย่นถูกวางยากับองค์หญิงเวินซือไม่เหมือนกับพวกเขาพวกเขาเห็นภาพที่เสด็จพ่อกอดพวกเขาในน้ำเย็นๆจนตายไป

“พี่สาวถ้าครั้งนี้เสด็จพ่อหาแม่เลี้ยงให้เราจริงๆเช่นนั้นท่านแม่ของพวกเราก็จะไม่ได้อยู่กับเสด็จพ่ออีกก่อนนั้นในตำหนักไฉ่เว่ยพวกเราก็กลับไปไม่ได้แล้วพวกเรา……”

ฉองเหลาร้องไห้อย่างกังวลจิงโม่ก็มองดูเขาอย่างเงียบๆทำท่าไม่สนใจ

“พี่สาวท่าน……”ฉองเหลาทนไม่ได้กับความเงียบของจิงโม่เขาเขย่าเขนจิงโม่แต่จิงโม่กลับไม่สนใจ……

“ถ้าเจ้ารีบข้าก็คิดหาวิธีทางให้เจ้าได้หนึ่งอย่างเรื่องนี้มีแต่เจ้าที่ทำได้แต่ผลลัพธ์ที่ได้จะดีหรือไม่ข้าไม่กล้ารับประกัน”เงียบนานมากจิงโม่ก็พูดขึ้นมา

“เจ้ารีบพูดมาเถอะขอแค่ข้าทำได้ข้าจะรีบทำข้าจะไม่ให้หญิงคนอื่นเข้าใกล้เสด็จพ่อเลยข้า……”ฉองเหลารีบพูดเขามองหน้าจิงโม่อยู่อย่างนั้นรอฟังนางพูด

“เจ้าไปลักพาตัวท่านแม่ส่งไปให้ท่านพ่อที่เตียงถึงเวลาพวกเราสองคน……”จิงโม่พูดเสียงเบาแต่ทำเอาฉองเหลาต้องตกใจเขาถามจิงโม่เสียงเบาว่า:“แต่เช่นนี้ท่านแม่จะโกรธเอาได้นะเสด็จพ่อก็จะ……”

ฉองเหลาแน่ใจว่าเสด็จพ่อจะดีใจแต่ถ้าเรื่องนี้ผ่านไป……

“เจ้าไม่ไปก็รอเสด็จพ่อหาแม่เลี้ยงให้พวกเราเถอะยังไงถึงเวลาแม่เลียงก็ต้องเข้าวังไม่ใช่ข้าที่จะต้องเจอทุกวันถึงเวลาข้าก็จะอยู่ในสนามรบตลอดไม่ไปไหนไม่กลับวังถึงเวลาคนที่เสียใจก็คือเจ้าเจ้าเคยเห็นแม่เลี้ยงคนไหนดีกับลูกเลี้ยงบ้างล่ะ……”จิงโม่พูดถึงข้อเสียมากมายโดยเฉพระถ้ามีแม่เลี้ยงก็ต้องมีพ่อเลี้ยงถ้ามีพ่อเลี้ยงก็จะมีน้องชายน้องสาวถึงเวลาก็จะแย่งตำแหน่งจากเขาราชวงศ์ก็จะวุ่นวาย……

พูดจนฉองเหลาเหงื่อตกเลยรอจิงโม่เงียบฉองเหลาก็พูดกับนางว่า:“ข้าจะไปลักพาตัวท่านแม่ส่งไปให้เสด็จพ่อที่เตียงถึงเวลาท่านแม่จะลงโทษอย่างไรข้าก็จะยอม”

พอโดนจิงโม่ขู่ฉองเหลาก็ยอมทำตามขึ้นมาทันที