ชายาเกิดใหม่ของข้า นิยาย บท 700

ตอนที่700 ทำไม่ได้

“ที่จริงเรื่องนี้ก็ง่ายมากเจ้าไม่อยากให้แม่เลี้ยงขึ้นเตียงเสด็จพ่อเช่นนั้นก็ให้แม่แท้ๆไปถึงเวลาพวกเขาอยู่บนเตียงเดียวกันไม่แน่ท่านแม่อาจจะยอมกลับวังไปกับเสด็จพ่อ”จิงโม่พูดอย่างสะบายใจ

แผนนี้ก็เป็นแผนที่ดีนอกจากเขาใช้พลังคนอื่นเกรงว่าจะทำไม่ได้แต่ทำไมพอคิดว่าจะต้องทำเรื่องนี้เขาก็ขาอ่อนลงทันที

แผนนี้ดีจริงๆ?

“ถ้าท่านแม่ไม่ยอมเช่นนั้น……”นี้เป็นเรื่องที่ฉองเหลาเป็นกังวลมากที่สุด……

จิงโม่ยิม้และพูดกับฉองเหลาว่า:“ผลลัพธ์ที่แย่ที่สุดคือทั้งๆที่สองคนอยู่เคียงข้างกันแต่กลับทำเ)นไม่สนใจซึ่งกันและกันคนหนึ่งมีหน้าตาสละสลวยอีกคนมีลูกติดสองคน”

“เจ้าจะบอกว่า……?”ฉองเหลาไม่กล้าเชื่อหูตัวเองเลยเขามองหน้าจิงโม่อย่างตกใจนานมากก็ยังไม่ได้สติเสียที

“นางเป็นองค์หญิงนางให้พวกเราอยู่ในจวนรัชทายาทนางก็ต้องระวังอยู่แล้วทำไมถึงจะไม่ไปสืบหาว่าเราเป็นใครล่ะข้าเดาไว้แล้วดังนั้นก็เลยสั่งให้คนเก็บเรื่องเราเป็นความลับท่านแม่เป็นคนฉลาดก็ต้องรู้อยู่แล้วว่าพวกเราเป็นใครแต่ก็ไม่รีบไล่พวกเราออกไปนี้มันยังไงกัน?”จิงโม่พูดเสียงเบาฉองเหลากพูดตอบว่า:“นางไม่เพียงแต่ไม่ไล่พวกเราออกไปยังดีกับพวกเรามากสายตาที่นางมองข้าเหมือนที่ท่านแม่มองข้าเลย”

“ดังนั้นในใจนางยอมรับว่าเป็นท่านแม่ของพวกเราแต่นางยังคงลังเลและเรื่องของวันนี้ก็เป็นการผลักดันที่ดี”จิงโม่พูดคลายความสงสัยของฉองเหลา

“ดังนั้นเจ้าวางใจและทำตามแผนได้พอเรื่องนี้จบลงเจ้าก็ไปยอมรับโทษบอกว่าแค่อยากให้เสด็จพ่อกับท่านแม่อยู่ด้วยกันนั้นเป็นเสด็จพ่อและท่านแม่ของพวกเราเจ้ามีใจอยากให้พวกเขาอยู่ด้วยกันพวกเขาไม่ทำร้ายเจ้าแน่”จิงโม่พูดเรื่องของการลงโทษนางก็ทำหน้าดีใจขึ้นมา

อืมเรื่องที่ทำให้พ่อแม่อยู่ด้วยกันได้และยังคิดวิธีให้ฉองเหลานางก็ดีใจมาก

“แต่ว่าแต่ว่า……”ฉองเหลายังอยากถามอีกจิงโม่กลับไม่รอเขาพูดจบนางก็พูดแทรกขึ้นมาว่า:“ถ้าเจ้าเป็นเช่นนี้ต่อไปเช่นนั้นแม่เลี้ยงก็จะได้ขึ้นเตียงของเสด็จพ่อเจ้าไม่มีเวลาลังเลแล้ว”

ฉองเหลามองดูจิงโม่ก็ถามอีกว่า:“เสด็จพ่อจะเอาหญิงคนนั้นขึ้นเตียงจริงเหรอ?ทั้งๆที่เขารู้ว่าไม่ใช่ท่านแม่ของพวกเรา”

“โตขึ้นเป็นผู้ชายมีหลายเรื่องไม่ใช่แค่คิดแล้วก็ทำได้เลยอย่างเช่นเสด็จพ่อตอนนี้”จิงโม่ถอนกายใจและพูดกับฉองเหลาอย่างจริงจัง

ฉองเหลามองดูจิงโม่ก็เข้าใจทันทีจิงโม่มองดูเขาและพูดว่า:“รอเจ้าโตขึ้นมาก็จะเข้าใจเอง”

“แต่ว่า……”

“ไม่มีแต่ถ้าเจ้าไม่ทำฮองเฮาของต้าเหลี่ยงก็จะกลายเป็นคนอื่นเจ้าน่าจะรู้นะเสด็จพ่อของพวกเรามีใจรับผิดชอบที่สูงมาก”

จิงโม่พูดไม่ให้ฉองเหลาลังเลอีกเขากัดฟันก็รีบพลางตัวและเดินจากไปเพราะตอนนี้เรื่องที่สำคัญคือต้องส่งตัวท่านแม่ไปให้เสด็จพ่อที่ข้างเตียงหลังจากเรื่องนี้เขาก็ไม่มีเวลาไม่คิดเรื่องอื่นอีก

และองค์หญิงเวินซือที่พาเซวียนเอ๋อมากำลังจะไปหาจิงโม่กับฉองเหลาแต่ไม่รู้ว่าทำไมเซวียนเอ๋อถึงหายไปรอองค์หญิงเวินซือหันไปทางอื่นก็รู้สึกว่าเจ็บหัวมากนางกำลังจะหันไปดูแต่ไม่รู้ว่าทำไมนางรู้สึกปวดหัวและหลบลงพื้นทันทีแต่พอเขาล้มลงที่พื้นก็รู้สึกได้ลางๆว่าฉองเหลาพูดนางขึ้นมาอยู่จากนั้นก็ใช้พลังตัวเองในการซ่อนตัวนางและรีบมุ่งตรงไปหาเสด็จพ่อทันที

ฉองเหลาเข้าไปในห้องเสด็จพ่อหลี่เฉินเย่นก็สลบลงไปแล้วอันหรันกำลังฝังเข็มให้เขาอยู่สายตาที่เคร่งเครียดนั้นขนาดหน้าผากก็มีเหงื่อไหลออกมา

ก็ตอนที่ริมฝีปากของเขาประทับลงที่ริมฝีปากขององค์หญิงเวินซือนางลืมตาขึ้นมานางมองหลี่เฉินเย่นตาโตจากนั้นก็หน้าแดงขึ้นมาอย่างเขินอาย

และหลี่เฉินเย่นกลับจับนางไว้แน่นเหมือนกับสัตว์ที่หิวโหยอาหารมานานองค์หญิงเวินซืออยากจะขัดขืนแต่กลับถูกหลี่เฉินเย่นกอดเอาไว้แน่นเหมือนกับร่างกายของพกวเขาสองคนจะหลวมรวมเข้าด้วยกันสุดท้ายองค์หญิงเวินซือก็ออกมาจากตัวหลี่เฉินเย่นได้นางออกมาได้สิ่งแรกที่ทำคือตบหน้าของหลี่เฉินเย่นไปอย่างแรง

หลี่เฉินเย่นกำลังตกอยู่ในความฝันในฝันมีชูเชี่ยร่างกายนางเร่าร้อนอบอุ่นและตอนนี้เขาอยากจะพาชูเชี่ยขึ้นสวรรค์ไปด้วยกัน

แต่พอโดนตบหน้าเท่านั้นเขาก็ตื่นขึ้นมาจากฝันทันทีเขาก้มหน้ามองดูหญิงสาวตรงหน้านางทำหน้าเขินอายและโกรธในเวลาเดียวกันน้ำตาก็เอ่อล้นขึ้นมา

เขารีบตั้งสติเขาไม่รู้ว่าทำไมองค์หญิงเวินซืออยู่ตรงนี้ได้เขามองหญิงตรงหน้าอย่างกล้าๆกลัวๆและพูดว่า:“ข้าขอโทษข้าคิดว่าเป็นความฝัน”

พูดจบหลี่เฉินเย่นก็ออกมาจากตัวนางและนั่งจากนั้นก็ลุกขึ้นมาร่างกายที่สั่นเทาก็เดินออกไป

เดินได้สามก้าวหลี่เฉินเย่นก็หันกลับไปและพูดว่า:“อาจจะเป็นคนของข้าทำผิดขอโทษด้วยข้าจะสั่งให้คนส่งเจ้ากลับไปพอเรื่องนี้ผ่านไปข้าจะให้พวกเขาขอโทษเจ้าอย่างเป็นทางการถึงเวลาจะฆ่าหรือจะลงโทษก็แล้วแต่เจ้าเลย”

หลี่เฉินเย่นหายใจแรงใบหน้าที่แดงระเรื่อของเขาแม้จะเดินได้สามก้าวสายตาที่เขามองนางก็ยังคงเร่าร้อนเหมือนหมาป่าที่หิวโซพร้อมจะเข้าหานางได้ทุกครั้ง

“เจ้าไปเถอะถ้าค่ำไปกว่านี้ข้าคงจะทนไม่ได้รีบไป”หลี่เฉินเย่นพูดจบก็รีบหันกลับไปคนตรงหน้าเป็นคนที่เขาเคยรักมาหที่สุดตอนนี้เขาแค่อยากให้นางรีบออกไปเริ่มแรกเขาก็รู้ว่าถ้าตัวเองทำเช่นนี้ตัวเองก็จะเสียนางไปตลอดกาล

เขาทำไม่ได้ทำไม่ได้ทำไม่ได้ไม่……