ชายาเกิดใหม่ของข้า นิยาย บท 701

ตอนที่701อย่าทิ้งข้าไป

องค์หญิงเวินซือกำลังโกรธอยู่แต่พอเห็นเขาพยายามควบคุมตัวเองอยู่ในใจนางก็สงบลงมานางมองดูเขาและก็ต้องสงสารมาก

“เจ้าไม่กล้ามองข้าเหรอ?”นางรีบถาม

หลี่เฉินเย่นไม่พูดอะไรเขาก็ยังไม่กล้ามองหน้าเวินซือหญิงคนนั้นวางยาให้ตัวเองถ้าเขาสติแตกขึ้นมาอาจจะควบคุมเหตุการณ์ไว้ไม่ได้อีกแต่พิษของชูเชี่ยเขาก็ป่วยมากแล้วถ้าเวินซืออยู่ตรงหน้าตัวเองเขาอาจจะควบคุมไม่ได้อีก

“ถ้าองค์หญิงยังอยากรอดออกไปได้ก็รีบออกไปเถอะ”หลี่เฉินเย่นพูดขอร้องขึ้นมาเขาไม่รู้ว่าตัวเองจะทนได้อีกนานแค่ไหนขอแค่ชูเชี่ยอยู่กับเขาเขาก็อยากจะกลายเป็นหมาป่าที่เข้าไปกลืนกินหญิงที่ตนรักตรงหน้านี้เสีย

“หลี่เฉินเย่นเจ้าชอบหญิงคนนั้นแล้วไม่ใช่เหรอทำไมถึงยังทรมาณเช่นนี้เล่า?”เวินซืออยากจะเดินไปที่ประตูแต่เดินได้สองก้าวก็หันกลับไปและถามอย่างไม่พอใจ

หลี่เฉินเย่นอึ้งมากแต่ก็ตอบไปว่า:“ข้าเคยมีประสบการณ์มาแล้วล่ะ”

พอต้องผ่านเรื่องชูเชี่ยมองสายตาเขาก็ไม่มองหญิงอื่นอีกแม้คนที่จะมีหน้าตาคล้ายชูเชี่ยมากมาอยู่ตรงหน้าเขาก็เป็นแค่ตัวแทนเท่านนั้น

องค์หญิงเวินซือน้ำตาไหลอาบแก้มลงมานางร้องไห้เพราะคำพูดของเขาร้องไห้เพราะตอนนี้เขาต้องพยายามควบคุมตัวเอง

“หลี่เฉินเย่นแม้เจ้าจะต้องตายไปข้าเชื่อว่าชูเชี่ยจะไม่เสียใจแน่นอน”องค์หญิงเวินซือให้กำลังใจกับหลี่เฉินเย่นเดินไปหาเขาเรื่อยๆทั้งน้ำตาหลี่เฉินเย่นมองดูนางไฟร้อนในใจก็ประทุขึ้นมาอีกครั้ง

“เสี่ยวลู่จือรีบพาองค์หญิงเวินซืออกไปเร็วเข้า”หลี่เฉินเย่นหลับตาและตะโกนออกไปด้านนอก

เขายังพอมีสติเหลืออยู่เขาไม่รู้ว่าตัวเองจะทำอะไรบ้างตอนนี้องค์หญิงเวินซือยังไม่มีความทรงจำของชูเชี่ยถ้าเขาทำรีบร้อนเช่นนั้นตัวเองกับนางก็จะไม่ได้อยู่ตัวกันอีกแล้ว

สวรรค์เมตตาต่อเขามากที่สุดแล้วเขาจะทำลายโอกาสนี้ไมได้เขาจะต้องอดทนไว้แม้ว่า……

หลี่เฉินเย่นไม่กล้ามองหน้าองค์หญิงเวินซือเขาหลับตาเอาไว้แต่ก็รู้สึกได้ว่ามีเลือดขึ้นมาตรงจมูกจากนั้นก็มีเลือดไหลออกมาทันทีเขาใช้มือบีบเอาไว้แต่ก็รู้สึกได้ว่าเลือดนั้นไหลไม่หยุด

เขารีบหันกลับไปไม่อยากให้ชูเชี่ยเห็นแต่ก็ไม่รู้ทำไมเลือดของเขาทำให้องค์หญิงเวินซือตื่นขึ้นทันที

เรื่องราวของตอนนั้นทุกๆอย่างเกิดขึ้นตรงหัวนางทั้งหมดนางต้องย้อนเวลามาที่โลกอันแปลกลี้ลับตื่นขึ้นมาก็เห็นชายคนนี้เป็นคนแรกตอนนั้นเขามองตัวเองอย่างรังเกียจ……ต่อมานางก็ทำคลอดให้เหย๋เอ๋อและไปหายาสมุนไพรกับเขานางรักษาขาเขาท่าทางที่เขานั่งรถเข็น……สามปีต่อมานางก็กลับมาอีกครั้งเขามองมาที่ตัวเองด้วยสายตาที่ดีใจต่อมา……และต่อมา……

เรื่องทั้งหมดเกิดขึ้นบนหัวหน้าทั้งหมดเหมือนกับแนดินไหวที่เข้ามากระทบในหัวนางอย่างจัง

แต่ไม่รอนางเข้าใจเรื่องราวทั้งหมดนางก็ไม่สนใจสิ่งรอบข้างไม่สนใจทุกอย่างและพุ่งเข้ามาหลี่เฉินเย่นทันที

ตอนนี้ตัวของหลี่เฉินเย่นสั่นเทามากพอองค์หญิงเวินซือใช้แขนอันอบอุ่นโอบรอบตัวเขาเอาไว้เขาก็แทบจะหยุดหายใจทันที

ตอนนี้เขาคิดว่าหญิงที่ตนรักคงจะไม่กอดเขาแล้ว

เขาไม่กล้าขยับกลัวว่าจะเป็นฝันขอแค่ตัวเองขยับฝันนี้คงจะหายไป

องค์หญิงเวินซือกอดหลี่เฉินเย่นไว้แน่นเหมือนกับที่หลี่เฉินเย่นกอดตัวเองกอดไว้แน่นมากน้ำตานางไหลออกมาไม่หยุดจนเปียกหลังของหลี่เฉินเย่น

ชูเชี่ยไม่กล้าพูดอะไรอีกนางทิ้งเขาไปหลายครั้งเหลือเกินใช้ความเสียสละตัวเองในการทิ้งเขาไปแล้วหลายครั้งไม่ว่าเขาจะยอมหรือไม่ไม่สนว่าเขาจะต้องเจ็บปวดมากแค่ไหน……

คนทั้งโลกอาจจะเล่าว่าชูเชี่ยรักหลี่เฉินเย่นจนแทบถวายชีวิตได้แต่ไม่มีคนพูดว่าหลี่เฉินเย่นไม่มีชูเชี่ยแล้วชีวิตจะต้องโดดเดี่ยวแค่ไหน

สุดท้ายนางก็กลายเป็นคนที่ผิดมากที่สุด

นางเขย่งเท้าขึ้นมาประทับริมฝีปากหลี่เฉินเย่นตรงนั้นมีความอบอุ่นที่ตัวเองคุ้นเคยอยู่

เขาหลับตาลงอยู่กับชูเชี่ยที่เขารักที่เขารอมานาน

“ชูเชี่ยมียาที่สามารถหยุดอาการนี้ได้หรือไม่ข้าเป็นเช่นนี้อาจจะทำร้ายเจ้าได้”ระหว่างที่หลี่เฉินเย่นกำลังอุ้มชูเชี่ยขึ้นไปที่เตียงเขาก็คิดได้และถามไป

แม้เขาจะต้องการมากแค่ไหนแม้จะเป็นเวลานี้หลี่เฉินเย่นก็ยังเป็นห่วงร่างกายของชูเชี่ยมากกว่าโลกนี้เป็นครั้งแรกของนางเขา……

“ช่างเถอะชูเชี่ยช่วยข้าฝังเข็มดีกว่ากดไฟอยากนี้ลงไปข้าอยากรอวันที่พวกเราแต่งงานกันข้า……”หลี่เฉินเย่นถอนหายใจยาวและพูด

ชูเชี่ยไม่พูดอะไรแต่แค่มองดูหลี่เฉินเย่นนานมากและพูดว่า:“ขอแค่เป็นเจ้าไม่ว่าที่ไหนไม่ว่าเวลาไหนข้าก็ยอมทั้งนั้น”

“ชูเชี่ย”ชูเชี่ยพูดทำเอาหลี่เฉินเย่นทิ้งความคิดนั้นไปเขาจูบปากนางบดขยี้ลงไปนานมากเขาถึงจะพูดว่า:“ฝังเข็มเถอะขอร้องเจ้าล่ะ”