ชายาหมอเซี่ยจินอาน นิยาย บท 130

แต่เมื่อถูกคนจ้องมองเช่นนี้ หยุนฝู้เฉินก็รู้สึกว่าไม่สบายใจเป็นอย่างมาก ดังนั้นจึงกล่าวอย่างเคร่งขรึม

"ยืนนิ่งอะไรอยู่ มาเปลี่ยนเสื้อผ้าให้ข้า"

เซี่ยจินอานถึงได้มีสติกลับมาทันที "โอ้"

จากนั้นได้ก้าวไปข้างหน้า หยิบเสื้อผ้าที่ราวแขวนที่อยู่ถัดไปแล้วมาปรนนิบัติ

เซี่ยจินอานอยู่ที่นี่ได้ยี่สิบกว่าวันแล้วโดยธรรมชาติก็ได้เรียนรู้วิธีสวมชุดนี้ว่าสวมอย่างไรแล้ว

ในวันธรรมดาก็สวมเสื้อผ้าให้กับตัวเองด้วยแล้ว และก็ยังไม่คุ้นเคยกับกระบวนการนี้เท่าไหร่

ดังนั้นจึงนำสวมเสื้อผ้าของหยุนฝู้เฉินสวมใส่ให้เรียบร้อย

เมื่อจะคาดสายรัดเอว เซี่ยจินอานได้โอบรอบเอวของหยุนฝู้เฉิน ไม่พูดก็ไม่ได้ว่าเอวนี้ช่างบางและทรงพลังจริงๆ!

หลังจากจัดสายรัดเอวแล้ว ทั้งตัวเซี่ยจินอานทาบติดไปที่ร่างกายของหยุนฝู้เฉิน

กลิ่นมะลิบนผม ทำให้จิตใจของหยุนฝู้เฉินสับสนแล้ว

แต่ในหัวยังคิดว่า หญิงคนนี้กระหายร่างกายของเขาเป็นอย่างมาก แค่สวมเสื้อผ้ายังไม่ลืมที่จะเอาเปรียบเขา

เซี่ยจินอานช่วยเขาจัดเสื้อผ้าและผมของเขา แต่เห็นติ่งหูของหยุนฝู้เฉินเป็นสีแดงโดยไม่ได้ตั้งใจ

"??" เซี่ยจินอาน

แค่สวมเสื้อผ้าเท่านั้นจะอายอะไร ไม่ได้เปลื้องผ้าเสียหน่อย

หยุนฝู้เฉินก้มศีรษะลงเห็นแววตาที่สับสนและสงสัยของเซี่ยจินอาน จึงหันหน้าหนีอย่างขาดความมั่นใจ จากนั้นได้แสร้งทำเป็นจัดแขนเสื้อตัวเอง แล้วเดินไปนั่งที่หน้าโต๊ะเครื่องแป้ง

"หวีผม"

เซี่ยจินอานเดินไปหยิบหวีที่โต๊ะเครื่องแป้งขึ้นมา แล้วหวีผมให้จนสุด

ในใจอดที่จะอิจฉาไม่ได้

ผมของผู้ชายคนนี้ช่างนุ่มลื่นจริงๆ นอนไปทั้งคืน ก็ไม่มีที่พันกันเลยแม้แต่นิดเดียว!

เซี่ยจินอาน "??"

"ท่านอ๋อง ข้างต้องการปรนนิบัติท่านอย่างใกล้ชิด"

"ข้าให้เจ้าออกไป"

เซี่ยจินอานรู้สึกถึงทัศนคติที่แน่วแน่ของหยุนฝู้เฉิน ดังนั้นจึงหันออกไปอย่างไม่พอใจ ในปากพึมพำ "ใบหน้าของท่านน่าอายจนไม่อยากเจอคนขนาดนั้นเลยเหรอ? แค่ล้างหน้ายังไม่ให้ดู สงสัยจริงๆ เลยว่าท่านน่าเกลียดจนไม่สามารถพบคนได้ใช่ไหม"

หยุนฝู้เฉินผู้ที่มีการรับรู้ทางหูเป็นเลิศ กล่าวอย่างเยือกเย็นว่า "เจ้าพูดอะไร?"

เซี่ยจินอานตกใจมาก จนต้องวิ่งออกไปอย่างรวดเร็ว และตะโกนว่า "ไม่มีอะไร ไม่มีอะไร"

โดยใช้โอกาสนี้หันเข้ามาปิดประตู

เมื่อเซี่ยจินอานออกไป และกำลังยุ่งกับการทำความสะอาดสวนและรดน้ำดอกไม้ เมื่อหยุนฝู้เฉินออกมาจากห้องนอน เซี่ยจินอานกำลังกระดกก้นรดน้ำดอกไม้

หยุนฝู้เฉินมองดู และอยากจะเตะไปสักหนึ่งที แต่ยังไม่ได้รอให้แนวคิดนี้ถูกนำไปปฏิบัติจริงๆ กลับได้มีแขกที่คาดไม่ถึงเดินเข้ามาทักทาย