ชายาหมอเซี่ยจินอาน นิยาย บท 167

"คือ ข้าอยากให้เร็วขึ้นหน่อย" เซี่ยจินอานกระซิบบอก

พึ่งเรียนเดินเป็นก็จะวิ่ง

เซี่ยจินอานไม่ได้ขัดขวาง แต่พลิกตัวขึ้นหลังม้าทันที นั่งด้านหลังเซี่ยจินอาน กุมบังเหียนด้วยกันกับนาง ขาหนีบท้องม้าแน่นเล็กน้อย "ย่าส์!"

ม้าวิ่งออกไปอย่างรวดเร็ว หยุนฝู้เฉินสอนกระซิบเสียงต่ำข้างหูเซี่ยจินอานถึงการสอนว่าจะบังคับม้ายังไง

เสียงทุ้มต่ำทำนางหวั่นไหว ลมหายใจร้อนระอุพัดพาเข้าหน้านาง ทั้งร้อนทั้งแหบ

ทุกเสียงผ่านเข้าใบหู ผ่านเข้าหนังหู และเคาะเป็นจังหวะที่หัวใจแผ่วเบา

ความรู้สึกชาหวิวทำให้ตัวนางมึนลอย

มีหรือจะมีแก่ใจเรียนขี่ม้า! แผงอกอุ่นร้อนประกบที่ด้านหลังยิ่งทำให้นางลนลาน

จนกระทั่งลงจากหลังม้านางก็ยังเหม่อลอย เกือบสะดุดล้ม โชคดีที่หยุนฝู้เฉินไว รับร่างนางไว้ได้ทัน

ทหารที่กำลังฝึกทหารไม่ไกลไม่รู้ว่าหยุดลงตั้งแต่เมื่อใด ต่างหันมามองทางหยุนฝู้เฉินสองคนนี้ สายตานั้นดูแปลกประหลาดยิ่ง

"ทำไมข้ารู้สึกว่าน้องเซี่ยกับท่านอ๋องมิเหมือนเพื่อนกัน?"

"ไม่ปิดบังเจ้าเลย ข้าก็รู้สึกเช่นนั้นเหมือนกัน"

"..."

หยุนฝู้เฉินมองเซี่ยจินอานที่ยืนอึ้ง ถามอย่างไม่พอใจว่า "เจ้าเป็นกระไร?"

เซี่ยจินอานที่สติล่องลอยไปไกลตอบอย่างเหม่อลอยว่า "กำลังคิดถึงท่าน"

"???" หยุนฝู้เฉินสงสัย

เซี่ยจินอานแทบอยากตบปากตัวเอง พลางพูดอย่างพยายามแก้ไขว่า "กำลังคิดว่าทำไมท่านขี่ม้าเก่งเยี่ยงนี้"

เหอะ ไม่พูดจะดีกว่า

เซ่อเจิ้งหวาง มีชื่อเสียงบนหลังม้าน่ะนะ?

เซี่ยจินอานไม่ได้ตอบ

"ข้าสอนเจ้าเอง"

"..." พูดตามตรง ไม่ต้องก็ได้

แต่ความจริงพูดไม่ได้ ได้แต่ยอมให้หยุนฝู้เฉินมาสอนนาง

ทหารทางด้านนั้นต่างตกตะลึงในฝีมือการยิงธนูของหยุนฝู้เฉินไปตามๆกัน อยากจะให้เขายิงอีกครั้ง แต่พวกเขากลับเห็นภาพประหลาดอะไรกันเนี่ย? พวกเขามักรู้สึกว่าโลกในวันนี้มันดูแปลกๆ

พวกเขาเห็นหยุนฝู้เฉินโอบร่างเซี่ยจินอานจากด้านหลังนาง มือหนึ่งจับมือนางไว้ที่คันธนู อีกมือกุมมือนางขึ้นดึงสายธนู

และยังพูดข้างหูเซี่ยจินอานว่า "เวลาดึงสายต้องใช้แรง ขาต้องยืนให้มั่น ใช้แรงดึงสายธนูจากไหล่ซ้ายไปไหล่ขวา และค่อยๆดึงจนข้อมือขวาเข้าใกล้คาง ระวังเล็งเป้าให้ดี ตั้งระดับตาเจ้า ปลายธนูและเป้าไว้ในระนาบเดียวกัน จากนั้นยิง—"

"ท่านอ๋อง เกิดเรื่องแล้ว!"

เสียงแทรกขึ้นมาอย่างทันทีทันใด ทำเอาเซี่ยจินอานตกใจมือสั่น เวลายิงเลยเอียง ลูกธนูตกลงพื้น