ชายาหมอเซี่ยจินอาน นิยาย บท 168

ม้างามสีดำสองตัววิ่งทะยานมาระหว่างทางเล็กจากเมืองหลวงถึงค่ายทหาร!

คนในชุดสีม่วงนั่งบนม้าหนึ่งในนั้น ร่างเล็กบางนั่งส่วนหลังของอานม้า กอดเอวผอมบางของคนข้างหน้า

ใช่ ตอนออกมา เซี่ยจินอานยังคงหนีไม่พ้นฝันร้ายของการนั่งข้างหลังหยุนฝู้เฉิน ตอนยิงธนู เทียนเฟิงพลันปรากฏตัวขึ้น ทำเอาธนูนางยิงเอียงไป สายตาหยุนฝู้เฉินดูไม่พอใจ พอสบกับสีหน้าร้อนใจของเทียนเฟิงแล้ว สีหน้าเขาอ่อนลง แต่น้ำเสียงยังคงไม่พอใจ "เรื่องอันใด?"

"หวงเฟิงเกิดเรื่องแล้วขอรับ" เทียนเฟิงพูดอย่างกังวล

พอหยุนฝู้เฉินได้ยินประโยคนี้ เขาหรี่ตาลงฉับพลัน บรรยากาศรอบด้านกลายเป็นหนาวเหน็บขึ้นมาทันที! จากนั้นดึงเซี่ยจินอานไปทางจวนอ๋อง

หลังจากเข้าไปในจวนอ๋องแล้ว เทียนเฟิงนำพวกเซี่ยจินอานสองคนไปยังห้องของหวงเฟิง พอเข้าไปก็ได้กลิ่นคาวเลือดหนานัก เซี่ยจินอานขมวดคิ้ว จากนั้นเดินเข้าไปด้านในอย่างรวดเร็ว เห็นเพียงตี้เฟิงเสวียนเฟิงยืนอยู่ด้านข้าง สีหน้าเต็มไปด้วยความกังวลและสำนึกผิด ชิงหยางเซียนเซิงนั่งจับชีพจรหวงเฟิงอยู่หน้าเตียง เพียงแต่สามคนนี้ปิดบังหวงเฟิงไว้แน่นหนานัก เซี่ยจินอานเลยมองไม่เห็นว่าอาการป่วยหวงเฟิงเป็นยังไงบ้าง

เสียงพวกเซี่ยจินอานสามคนเข้าห้องทำให้พวกเสวียนเฟิงสองคนหันกลับมาคารวะ "ท่านอ๋อง"

หยุนฝู้เฉินไม่ได้ตอบคำ แต่กลับเดินไปยืนข้างเตียง ตี้เฟิงกับเสวียนเฟิงเห็นอย่างนั้นจึงหลีกทางให้หยุนฝู้เฉิน เซี่ยจินอานก็เดินตามหยุนฝู้เฉินเข้าไป

คราวนี้เซี่ยจินอานถึงเห็นอาการบาดเจ็บบนตัวของหวงเฟิงชัดเจน

บาดแผลธนูหนักมาก แต่ธนูนี้ไม่เหมือนธนูธรรมดา แต่เป็นธนูสั้นทำขึ้นมาพิเศษ ขนาดเหมือนเป็นลูกศร

ธนูทั้งดอกเข้าไปเพียงครึ่ง ดูท่าทางแล้วอยู่ที่หน้าอก

เซี่ยจินอานฝังเข็มบริเวณรอบบาดแผลของหวงเฟิงทั้งหมด มันเป็นเข็มห้ามเลือด สามารถระงับเลือดได้ชั่วคราว จากนั้นเซี่ยจินอานก็สังเกตบาดแผลหวงเฟิงอย่างละเอียด มาวิเคราะห์ตามกลไกโครงสร้างร่างกายมนุษย์ที่นางจำได้ขึ้นใจ ลูกศรนี่ไม่ได้พุ่งเข้าหัวใจเขาอย่างจัง น่าจะเอียงไปราวๆสามมิล แต่เซี่ยจินอานไม่กล้าเสี่ยง เกิดบนลูกศรนี่มีตะขอขึ้นมาล่ะลำบากแน่

ทุกคนรอบข้างเห็นเลือดหยุดแล้วในที่สุด ต่างพากันถอนหายใจโล่งอก

เซี่ยจินอานหันไปมองพวกเสวียนเฟิง "บนตัวพวกเจ้ามีใครมีลูกศรอย่างบนร่างเขาบ้าง?"

เสวียนเฟิงได้ยินดังนั้นก้มหยิบลูกศรบนพื้นขึ้นมายื่นให้เซี่ยจินอาน

เซี่ยจินอานรับมาดู บนนั้นยังมีคราบเลือดติดอยู่ หางตาพลันไปเห็นบาดแผลที่แขนตี้เฟิง ก็เข้าใจในทันที