ชายาหมอเซี่ยจินอาน นิยาย บท 19

หลังจากผมแห้ง เซี่ยจินอานนั่งอยู่หน้ากระจก ต้องการที่จะหวีผมของตัวเอง

นี่เป็นครั้งแรกที่นางได้ส่องกระจก กระจกทองแดงบนโต๊ะเครื่องแป้งส่องคนได้ไม่ชัดเจนนัก แต่จากโครงหน้าอันเลือนรางนั้น นางยังมองออกว่า ใบหน้านี้เหมือนกับใบหน้าชาติที่แล้วของนางอย่างไรอย่างนั้น

นางเอื้อมมือไปลูบหน้าตัวเอง บนโลกนี้จะมีเรื่องบังเอิญเช่นนี้ได้อย่างไร ชื่อก็เหมือนกัน ใบหน้าก็เหมือนกันอีก

พ่อกับแม่รู้ว่าข่าวการตายของนางคงเสียใจมากแน่ๆ ในทหารได้ขาดหมอทหารไปหนึ่งคน ผู้บังคับบัญชาน่าจะส่งแพทย์ทหารคนใหม่ไปดูแลทหารพวกนั้นแล้วมั้ง

"คุณหนูเซี่ยให้ข้ามัดผมให้นะ" ซูหยาวที่อยู่ด้านข้างคอยสังเกตนางอยู่เป็นเวลานาน แต่กลับพบว่านางไม่ได้เกล้าผม คาดว่าก่อนหน้านี้นางคงไม่เคยลงมือด้วยตัวเอง เลยทำไม่ได้

ดังนั้นนางจึงเดินไปข้างหน้า และรับงานนี้มา

ความคิดของเซี่ยจินอานยังคงจมอยู่กับความโศกเศร้าที่แยกจากพ่อแม่และสหายร่วมรบ และไม่ต้องการลงมือทำเอง จึงได้พยักหน้าเบาๆ

มือของซูหยาวคล่องแคล่วมาก แต่เพียงแค่เวลาไม่นาน ก็ได้หวีผมเสร็จ

นางสำรวจสตรีที่ถูกกล่าวหาว่าเป็นกบฏที่ทรยศต่อบ้านเมืองอย่างเงียบๆ จึงพบว่าคิ้วของนางดูห่างไกลดวงตาคู่งามทอประกายแสง จมูกโด่งเป็นสัน ริมฝีปากอวบอิ่ม ใบหน้างดงามผิวขาวกระจ่างใส เป็นหญิงงามที่หาตัวจับได้ยาก

หากนางไม่มีชื่อเสียงที่ไม่ดีมากมายเช่นนี้ ด้วยหน้าตาและชาติกำเนิดของนางก็คงสามารถแต่งกับคนดีๆ ได้

"คุณหนูเซี่ย ได้เวลาทานอาหารแล้วเจ้าค่ะ" ซูหลานถือถาดในมือ เดินมาหาด้วยรอยยิ้ม ดูเหมือนว่านางจะอารมณ์ดีมากทีเดียว

เซี่ยจินอานและซูหยาวได้สติกลับมาพร้อมกัน แล้วเดินไปที่โต๊ะอาหารด้วยกัน แต่ซูหยาวทั้งสองคนยืนอยู่ข้างๆ เพื่อเตรียมอาหารให้นาง

"นั่งลงกินด้วยกันสิ" เซี่ยจินอานพูดกับทั้งสองคน

ซูหยาวตอบเสียงเบาว่า "ข้าน้อยไม่สามารถนั่งร่วมโต๊ะกับเจ้านายได้"

มารยาทในสมัยโบราณมีมากมายจริงๆ แต่การปล่อยให้พวกนางสองคนยืนดูนางกินข้าว นางก็กินต่อไปไม่ได้เหมือนกัน!

"อยู่กับข้าไม่มีกฎมากมายนั้นหรอก ให้พวกเจ้านั่งลงกินพวกเจ้าก็นั่งลงกินเถอะ" เซี่ยจินอานไม่สามารถโต้แย้งได้ "นอกจากนี้ทัศนคติของพวกเจ้าที่มีต่อข้าในวันนี้ ดูเหมือนจะไม่ได้มองข้าเป็นเจ้านาย"

นางสูดดมอย่างละเอียด สุดท้ายก็ตบตะเกียบลงบนโต๊ะ กวาดสายตามองซูหลานด้วยสายตาเย็นชา

"เจ้าวางยาพิษในอาหารหรือ?"

สีหน้าของซูหลานเปลี่ยนไป และซีดเผือดในทันที

ซูหยาวมองไปที่ซูหลานด้วยความประหลาดใจ ไม่อยากจะเชื่อเลยว่านางจะทำเรื่องแบบนี้!

ซูหลานไม่เคยคิดเลยว่าผู้หญิงคนนี้จะเก่งกาจขนาดนี้ แค่ขยับตะเกียบเล็กน้อยยังไม่ทันได้กินก็รู้ว่ามีส่วนผสมอยู่ข้างใน

"ข้า ข้าเปล่า!" ซูหลานแก้ต่างให้ตัวเองด้วยใบหน้าขาวซีด

เซี่ยจินอานลุกขึ้นยืน และเข้าใกล้ซูหลาน แววตาเย็นชาผิดปกติ "เจ้ากำลังทำร้ายข้า ข้าถือว่าเป็นเรื่องเล็กน้อยเท่านั้นเอง แต่คิดไม่ถึงว่าเจ้าจะเอาชีวิตคนมาเล่น คิดจะวางยาพิษ!"