ชายาหมอเซี่ยจินอาน นิยาย บท 192

ข้าลืมเลือดที่แดงสะดุดตานั้นไม่ได้ หวงเฟิงตัวเต็มไปด้วยเลือดนอนอยู่ในอ้อมแขนของเขา สภาพที่ใกล้ตายนั้น กลายเป็นฝันร้ายที่ไม่อาจลืมมันไปได้ !

หวงเฟิงเห็นเช่นนี้ก็ตบไหล่ของตี้เฟิงเบาๆ "ที่จริงวันนั้น เขาเคยบอกว่าให้พวกข้าไป"

ตี้เฟิงอึ้งและนึกถึงเรื่องในวันนั้น

เขาเคยบอกจริง

เขาบอก:"พวกเจ้าให้ข้าไป ข้าก็จะปล่อยพวกเจ้าไป"

แต่เพื่อภารกิจแล้ว พวกเขาก็ต้องเลือกที่จะโจมตี

หยุนฝู้เฉินพูดอย่างเฉยชาว่า:"นี่คือการล่องูออกจากถ้ำ"

ทั้งสี่คนสงบลงทันที ในใจก็ตระหนักถึงบางสิ่งได้

ฮ่องเต้เสียแรงขนาดนี้ ก็แค่ต้องการใช้สี่ผู้พิทักษ์เป็นเหยื่อ และล่อประมุขของสำนักซื่ออิ่งออกมาไม่ใช่รึ?

เพราะว่าทุกคนต่างก็ไม่รู้ชัดเจนว่าประมุขของสำนักซื่ออิ่งนั้นเป็นตายร้ายดียังไง และมีเพียงวิธีนี้เท่านั้นที่จะสามารถล่อประมุขออกมาได้

แต่ประมุขของสำนักซื่ออิ่งนั้นจะไปรึ? คนที่ฉลาดแค่ดูก็รู้ว่ามันเป็นกับดัก เขาจะเสี่ยงเพื่อสี่ผู้พิทักษ์หรือไม่? ใครจะไปรู้

"ท่านอ๋องงั้นพวกข้าต้องแอบจับตาดูหรือไม่ขอรับ?" เสวียนเฟิงถาม

หยุนฝู้เฉินมองดูตัวหมากบนโต๊ะหินและไตร่ตรองไปครู่หนึ่ง แล้วพูดต่อว่า:"ไม่ต้อง"

ในตอนแรกตรวจสอบกงซุนหนันเสียนนั้นก็เพราะว่าต้องการจะตามหาประมุขของสำนักซื่ออิ่งมาช่วยรักษาโรคให้เขา แต่ตอนนี้ไม่ต้องการแล้ว

ตอนนี้ เขาเชื่อว่าเซี่ยจินอานจะรักษาเขาให้หายดีแน่นอน

องครักษ์ทั้งสี่เหลือบมองกัน และเข้าใจความหมายในคำพูดของหยุนฝู้เฉินนั้นหมายถึงไร และไม่มีใครพูดอะไรอีกเลย

เรื่องที่เกิดขึ้นในตอนหลังนั้น เซี่ยจินอานไม่รู้สักอย่าง นางเดินไปที่ลานของตัวเองอย่างสับสน มือข้างหนึ่งปิดหัวใจของตัวเองไว้ ราวกับว่าหายใจไม่ออก

หลังจากออกจากจวนเซ่อเจิ้งหวาง นางก็ไม่มีอะไรเหลือให้ทั้งสอง ก็สามารถทำแค่ยาเม็ดเล็กๆไว้ให้พวกนางรักษาโรคเท่านั้น

เซี่ยจินอานลุกขึ้นยืนหยิบที่ตำยาของตัวเอง บดตัวยาให้เป็นผงยาแล้วทำให้เป็นยาเม็ด และตั้งใจทำงานไม่คิดเรื่องอื่น ก็ลืมเรื่องที่ทำให้ตัวเองไม่มีความสุขนั้นไป

สาวใช้สองคนเข้าๆออกๆก็ชะลอตัวลง พยายามที่จะไม่รบกวนนาง

จนถึงพระอาทิตย์ตก เซี่ยจินอานจึงทำงานทั้งหมดในมือเสร็จสิ้นไปหมด ยืนขึ้นและบิดขี้เกียจ มองดูขวดเล็กๆที่สวยงามที่วางอยู่บนโต๊ะนั้น รู้สึกดีใจเป็นอย่างยิ่ง!

"เสร็จเรียบร้อย!" เซี่ยจินอานบอก จากนั้นก็ตะโกนเรียกคนทั้งสองที่นั่งพูดคุยกันอยู่ในลาน:"พวกเจ้าสองคนมานี่หน่อย"

ซูหลานพวกเขาได้ยินก็รีบกลับเข้าไปในห้อง เซี่ยจินอานตบเก้าอี้สองข้างของตัวเองแล้วบอกว่า:"นั่ง นั่ง นั่ง"

ทั้งสองก็นั่งลง ซูหลานบอก:"มีอะไรรึเจ้าคะ?"

"อย่ารีบ" เซี่ยจินอานยืนขึ้นและวิ่งไปตรงหน้าตู้ยาขนาดเล็ก และเอายาทั้งหมดบนตู้ยาลงมาวางไว้บนโต๊ะ