ชายาหมอเซี่ยจินอาน นิยาย บท 201

เทียนเฟิงกับเสวียนเฟิงไม่รู้ว่าหยุนฝู้เฉินกำลังคิดอะไรอยู่ แต่เมื่อเห็นว่าหยุนฝู้เฉินอยากจะจากไป พวกเขาก็รู้สึกตกใจอยู่ในใจ

แต่พวกเขาไม่อาจปล่อยให้ท่านอ๋องหนีออกไปได้อย่างเด็ด ถ้าหากไปทำร้ายประชาชนทั่วไปจะทำอย่างไร!

ครั้นแล้วทั้งสองจึงพร้อมใจกันก้าวไปข้างหน้าเพื่อขวางทางหยุนฝู้เฉินเอาไว้

แต่หยุนฝู้เฉินกลับทุ่มพวกเขาทั้งสองคนจนล้มลงกับพื้น "ไปให้พ้น!"

"เชี่ย เขาคลุ้มคลั่งซะแล้ว!!" เซี่ยจินอานเพิ่งจะเดินไปถึงสนามฝึกทหารก็ได้เห็นฉากนี้เข้า แอบด่าอยู่ในใจ

แม้ว่านางจะคาดเดาถูกว่าเรื่องที่ตัวเองเป็นประมุขของสำนักซื่ออิ่งนี้จะสะเทือนไปถึงจิตใจของหยุนฝู้เฉินได้ และการจากไปของนางก็จะทำให้อาการคลุ้มคลั่งของเขาระเบิดขึ้นมา อย่างไรเสียตอนนี้นางก็ยังเป็นหมอของเขา ดังนั้นหลังจากที่แก้พิษเสร็จแล้วและทำความเข้าใจสถานการณ์ของสำนักซื่ออิ่งสักหน่อยก็จะกลับมาในทันที!

แต่คิดไม่ถึงเลยว่าจะมาช้าเกินไปแล้ว!

ถ้านางวิ่งหนีตอนนี้ยังมันอยู่ไหมนะ?

แต่ทว่าหยุนฝู้เฉินไม่ได้ให้โอกาสเซี่ยจินอานคิดอะไรมากเลย หลังจากที่เห็นนาง เขาก็คว้าตัวนางมาไว้ในอ้อมแขนและกอดนางเอาไว้แน่นทันทีด้วยจิตใต้สำนึก!

เซี่ยจินอานตกตะลึง ตอนนี้การเคลื่อนไหวที่บ้าคลั่งได้เปลี่ยนไปแล้วอย่างนั้นหรือ? ก่อนหน้านี้ยังอยากจะบีบคอนางให้ตายอยู่เลย แต่ตอนนี้อยากจะทำให้นางหายใจไม่ออกตายเสียแล้วหรือ?

เขากอดนางแน่นเกินไปแล้ว นาหายใจไม่ออกแล้วนะ!

"หยุนฝู้เฉิน ท่านใจเย็นๆหน่อย" เซี่ยจินอานตบหลังของหยุนฝู้เฉินเบาๆ เหมือนกับแม่ที่กล่อมลูกให้นอนอย่างไรอย่างนั้น และเสียงก็นุ่มนวลอย่างน่าประหลาดใจเช่นกัน

เทียนตี้เสวียนหวงรวมทั้งทหารจวน "? !!!"

นี่มันอะไรเนี่ย? ความบ้าคลั่งยังจะสามารถเลือกปฏิบัติได้อีกหรือ?? แล้วการบีบคอและทุ่มตัวคนจนพลิกคว่ำลงไปที่เคยมีเล่า??

หยุนฝู้เฉินกระชับมือแน่นขึ้นเรื่อยๆ และเอาศีรษะไปซบบนไหล่ของนาง และพูดด้วยน้ำเสียงที่ดุดันว่า "ข้าไม่อนุญาตให้เจ้าวิ่งหนี!"

เซี่ยจินอานจึงยอมเชื่อฟังไปเสียทุกอย่าง "ข้าไม่อยากหนีแล้ว"

หยุนฝู้เฉินไม่เชื่อ เขาจึงดึงนางออกจากในอ้อมแขน เอามือข้างหนึ่งจับไปบนหลังคอของนาง แล้วเอาริมฝีปากเข้าไปใกล้ๆใบหูของนางและพูดว่า "ถ้าเจ้าหนีไป ข้าจะฟันขาทั้งสองข้างของเจ้า ตัดมือทั้งสองข้างของเจ้า ควักลูกตาทั้งสองข้างของเจ้า และตัดลิ้นของเจ้าออกอย่างแน่นอน"

"..."

มันคือความเขินอายไม่สามารถอธิบายได้

เทียนตี้เสวียนหวงและทุกคนต่างก็คิดว่า ต้องเผด็จการขนาดนี้เลยหรือ? เข้าใจแล้วๆ

"ท่านปล่อยมือก่อน พวกเราใกล้ชินกันเกินไปแล้วนะ" เซี่ยจินอานก้มศีรษะลงเล็กน้อย หลบหลีกดวงตาที่เร่าร้อนของหยุนฝู้เฉิน และพูดเบาๆออกมา

แสงสีแดงในดวงตาของหยุนฝู้เฉินค่อยๆหายไปและกลับมาเป็นปกติแล้ว

หลังจากที่ตระหนักว่าการกระทำของตัวเองนั้นไม่เหมาะสมเอาเสียเลย เขาก็คลายมือออกในทันที จากนั้นก็ไอเบาๆหนึ่งครั้งด้วยความรู้สึกไม่สบายใจ แล้วหมุนตัวและมองไปที่อื่นเล็กน้อย

"เจ้าเป็นประมุขของสำนักซื่ออิ่งรึ?" หยุนฝู้เฉินไม่อยากทำให้บรรยากาศมันกลืนไม่เข้าคายไม่ออกอย่างนี้ต่อไป เขาจึงตั้งใจเปลี่ยนหัวข้อสนทนา

เรื่องนี้ได้แพร่กระจายไปในเมืองแล้ว และแน่นอนว่าเซี่ยจินอานไม่มีอะไรจะปฏิเสธ จึงตอบไปตรงๆว่า "อืม"

เมื่อได้ยินคำตอบนี้ หยุนฝู้เฉินก็หันหลังกลับมา จ้องเขม็งมองไปที่เซี่ยจินอานโดยตรง แล้วพูดด้วยน้ำเสียงที่ไม่พอใจว่า "ทำไมข้าไม่เคยได้ยินที่เจ้าพูดถึงเรื่องนี้เลยล่ะ?"