ชายาหมอเซี่ยจินอาน นิยาย บท 219

"ถ้าข้าอยากจะทำให้คนคนหนึ่งตกทุกข์ได้ยาก วิธีการก็ย่อมมีหลายวิธีอยู่แล้ว!"

ในขณะที่หยุนฉีฝูกำลังยิ้มอย่างชั่วร้ายอยู่นั้น ในใจของนางก็ได้คิดวิธีหนึ่งออกแล้ว

"องค์หญิงยังคงต้องระวังตัวในทุกเรื่องนะเพคะ" เสิ่นหลีซูพูด "หม่อมฉันได้ยินฝ่าบาทไท่จื่อบอกว่าองค์หญิงเป็นไข้หวัด ในหลายวันนี้พระองค์จะต้องบำรุงดูแลพระวรกายให้ดีๆนะเพคะ"

"มีคนของสำนักหมอหลวงกลุ่มนั้น ร่างกายของข้าได้บำรุงดูแลสักหน่อยก็หายดีแล้ว"

ในดวงตาของเสิ่นหลีซูมีความดูถูกเหยียดหยามปรากฏขึ้นมาแวบหนึ่ง ผู้หญิงแบบนี้ทำได้เพียงพูดว่านางมาจากวงศ์ตระกูลที่ดีและอยู่ในราชวงศ์! แต่ตัวนางเองกลับไม่มีความสามารถใดๆและโง่เขลาจะตายอยู่แล้ว

ในตอนกลางคืน ก่อนที่เซี่ยจินอานจะเข้านอน นางยังคงโรยผงพิษที่หน้าหน้าต่าง เพียงเพราะว่ายาสลบถูกใช้จนหมดแล้ว และพิษเหล่านี้ล้วนเป็นพิษร้ายแรงนั่นเอง

เจ้าเด็กน้อยที่บุกเข้ามาในคืนนี้อาจจะต้องถึงแก่ความตายไปเสียแล้ว

เซี่ยจินอานถอนหายใจเล็กน้อย นางทำได้เพียงมองดูว่าไอ้หน้าโง่คนไหนจะบุกเข้าประตูมาเท่านั้นสินะ

หลังจากที่โรยผงยาเสร็จแล้ว เซี่ยจินอานก็ผ้าห่มและนอนหลับไป แถมยังฝันหวานไปแล้วหนึ่งเรื่องอีกด้วย

ในความฝันมีสหายร่วมรบ และยังมีพ่อแม่ แต่ทันใดนั้นผู้คนเหล่านี้ก็หายตัวไปหมดแล้ว ในโลกนี้เหลือเพียงความมืดมิดเท่านั้น นางร้องไห้อย่างเจ็บปวดรวดร้าวในความมืด แต่ทว่ากลับไม่มีใครขานรับกลับมาเลยสักคน

ต่อมา นางก็มีชีวิตอยู่อย่างโดดเดี่ยวและไร้ที่พึ่งในความมืด แล้วก็อยากจะตามหาพ่อแม่และสหายร่วมรบของนางที่หายตัวไป แต่สุดท้ายก็เหลือเพียงความสิ้นหวัง

ในตอนที่นางกำลังจะทรุดตัวลงนั่นเอง จู่ๆก็มีลำแสงหนึ่งพุ่งเข้ามาในความมืดของนาง และมีร่างของคนผู้หนึ่งมากับลำแสงด้วย

นางเอามือมาบังแสงที่จ้าตานั้น เพราะอยากจะมองให้มันชัดๆว่าฝ่ายตรงข้ามเป็นใคร แต่จู่ๆนางกลับถูกเสียงกรีดของคนคนหนึ่งทำให้ตกใจจนสะดุ้งตื่นขึ้นมา!

ทันใดนั้นทุกสิ่งทุกอย่างที่อยู่ในความฝันก็แตกสลายไป และจนถึงท้ายที่สุดนางก็ไม่ได้เห็นอย่างชัดเจนว่าเงาร่างของคนคนนั้นเป็นใครกันแน่เช่นกัน

เซี่ยจินอานขยี้ดวงตาที่เมื่อยล้าและฝืดเคืองไปมา และพบว่าดวงตาของนางนั้นบวมและเจ็บปวดเล็กน้อย ดูเหมือนว่านางได้ร้องไห้ในขณะที่กำลังฝันเมื่อวานนี้ นางลุกขึ้นนั่งอย่างช้าๆ แล้วมองไปทางคนที่กำลังกรีดร้องเสียงแหลม "ยังเช้าตรู่อยู่เลยนะ เจ้าจะกรี๊ด...ทำไม"

แล้วเซี่ยจินอานก็ถูกสถานการณ์ที่อยู่ตรงหน้าทำให้ตกตะลึงจนสะดุ้งโหยงเช่นกัน

บนพื้นช่างน่าสยดสยองเป็นอย่างยิ่งจริงๆ...

นางกำนัลกับขันทีเคลื่อนไหวช้ามาก เพราะพวกเขาไม่กล้าเข้าใกล้สัตว์มีพิษเหล่านี้เลย เวลาผ่านไปจนเกือบจะเที่ยงตรงแล้ว ภายในบ้านจึงสะอาดหมดจด เซี่ยจินอานลุกขึ้นจากเตียงแล้วไปล้างหน้าแปรงฟัน หลังจากนั้นก็ไปนั่งอาบแดดในลานบ้าน

หยุนฉีฝูกำลังเฝ้ารอข่าวของเซี่ยจินอานอยู่ตลอดเวลา หลังจากที่นางกำนัลมาบอกกับนางว่าเซี่ยจินอานไม่ได้ถูกสัตว์มีพิษพวกนั้นกัดตาย ในใจของนางก็รู้สึกเป็นกังวลจึงนำตัวนางกำนัลออกไประบายโทสะอีกครั้ง!

นางกำนัลที่ถูกทุบตีร้องขอความเมตตาอยู่ตลอดเวลา!

หยุนฉีฝูเหวี่ยงแส้ที่อยู่ในมือลงบนพื้นด้วยความโกรธ แล้วเข้ามาในห้อง และเรียกองครักษ์ที่แข็งแรงกำยำและหล่อเหลาที่เฝ้าอยู่หน้าประตูเข้ามาในห้อง ได้ข่มเหงรังแกเขาอย่างโหดร้ายรุนแรงสักพักจึงจะสามารถระบายความโกรธของนางได้

หลังจากที่องครักษ์จัดเสื้อผ้าของตัวเองให้เรียบร้อยแล้วก็มองไปที่หยุนฉีฝูและได้เกิดความคิดที่ไม่ถูกต้องความคิดหนึ่งขึ้นมา "ในเมื่อสัตว์มีพิษฆ่านางไม่ตาย องค์หญิงวางยาพิษนางไปเลยจะดีกว่านะพ่ะย่ะค่ะ"

พอหยุนฉีฝูได้ยินนางก็คิดเช่นนั้นเหมือนกัน นางจึงจูบองครักษ์อย่างดุเดือดไปหนึ่งทีด้วยความตื่นเต้นเร้าใจ "ทำไมเจ้าถึงได้ฉลาดนัก"

องครักษ์ก็มีทะเยอทะยานเช่นกัน เขาอยากเป็นพระราชบุตรเขยและได้พุ่งทะยานขึ้นไปอยู่บนท้องฟ้า

แต่ถึงแม้ว่าองค์หญิงจะโปรดปรานเขา แต่ในทุกครั้งนางกับเขาก็ไม่เคยทำให้สำเร็จไปถึงขั้นสุดท้ายเลย!