ชายาหมอเซี่ยจินอาน นิยาย บท 233

หลังจากสู้กันไปมาอยู่หลายครั้ง เข็มเงินในอาวุธลับของเซี่ยจินอานได้ใช้หมดลงแล้ว ชายชุดดำกลับยังเหลืออยู่ครึ่งหนึ่ง หยุนฝู้เฉินเหมือนจะฆ่าโดยไม่รู้จักเหน็ดเหนื่อยอย่างไรอย่างนั้น และได้อยู่ข้างการนางเพื่อให้นางได้มีพื้นที่ปลอดภัย

การสังหารทั้งหมดของเขาได้ตีแผ่โอบล้อมอยู่รอบตัวนาง ไม่ยอมให้ชายชุดดำเข้าใกล้แม้แต่ครึ่ง

เซี่ยจินอานก้มลงหยิบดาบที่เปื้อนเลือดขึ้นมาบน แล้วเม้มริมฝีปากอย่างแน่น

เมื่อดวงตาคู่นั้นมองไปที่เหล่าชายชุดดำอย่างดุเดือด นางโบกมือที่จับดาบต้องการที่จะเข้าร่วมการต่อสู้ แต่ดวงตากลับได้มองเห็นคนแปดคนที่อยู่ไม่ไกลได้วิ่งเข้ามา

นางจึงได้โล่งใจ ปล่อยดาบในมือลง และทั้งแปดคนได้ล้อมรอบนางและหยุนฝู้เฉินไว้ตรงกลาง เป็นวงกลมที่ปลอดภัย โดยมีทั้งแปดคนได้เข้าร่วมด้วย การต่อสู้นี้ได้ใกล้จะสิ้นสุดแล้ว

หลังจากที่ได้จัดการการต่อสู้เสร็จแล้วเพ้ยจิ่วชวนทั้งสี่คนก็ได้มาข้างๆ เซี่ยจินอานเพื่อสอบถาม ใครจะรู้ว่าหยุนฝู้เฉินที่มีดวงตาเป็นสีแดงได้ถือดาบเดินเข้าไป! และคนทั้งสี่ก็หลบไปด้านข้างอย่างรวดเร็ว

เมื่อเซี่ยจินอานเห็นดังนั้น จึงได้รีบวิ่งไปกอดเอวหยุนฝู้เฉินไว้ แล้วรีบพูดว่า "คนกันเองคนกันเอง!"

หยุนฝู้เฉินดิ้น ต้องการที่จะขจัดภาระที่ระหว่างเอวของตัวเอง แต่มือของเซี่ยจินอานกลับล็อกไว้แน่นไม่ยอมปล่อย และขาทั้งสองก็ล็อกไปที่ขาของหยุนฝู้เฉิน

"หยุนฝู้เฉิน พวกเราปลอดภัยแล้ว!"

"ไม่ต้องฆ่าคนแล้วหยุนฝู้เฉิน"

"ท่านกับข้าปลอดภัยแล้ว"

"สิ้นสุดแล้ว"

เซี่ยจินอานพูดกับความกระหายเลือดที่บ้าคลั่งในร่างกายของหยุนฝู้เฉินอย่างอ่อนโยน และน้ำเสียงที่นุ่มนวลลมหายใจที่สงบ

การหายใจแรงๆ ของหยุนฝู้เฉินได้ค่อยๆ สงบลง และในที่สุดจึงได้ทิ้งดาบในมือ แสงสีแดงในดวงตาก็ค่อยๆ จางลง

กลิ่นหอมอ่อนๆ ของดอกมะลิได้ปะทะกับกลิ่นคาวเลือดจางๆ ในจมูก ซึ่งทำให้ผู้คนได้อาลัยอาวรณ์ และทำให้อดไม่ได้ที่จะต้องกดกลิ่นหอมของดอกไม้นี้ไว้ในอ้อมแขนของตัวเองอย่างโหดๆ

เป็นเพียงผู้ที่ได้ครอบครองของกลิ่นหอมของดอกไม้นี้ แต่กลับห้อยติดอยู่ข้างหลังเขา คิดอยากจะครอบครองแต่ก็ครอบครองไม่ได้

เจ้าพูดมาเช่นนี้ แม่ของเจ้าไม่รำคาญหรือ?

กงซุนหนันเสียนเหลือบมองที่เข็มเงินบนซากศพบางส่วน และร้องอุทานว่า "ท่านประมุขท่านยังคงใช้อาวุธลับอยู่! มันเปล่าประโยชน์นะขอรับ! เป็นไปได้อย่างไรที่ฝีมืออย่างท่านยังจะต้องใช้อาวุธลับ?"

เซี่ยจินอาน "...ตัดความยุ่งยากน่ะ"

"ก็ใช่ อาวุธลับที่ไอ้จิวจิ่วทำนั้นคือใช้ดีมาก และท่านประมุขก็ชอบมากจนวางมือไม่ลง!" กงซุนหนันเสียนพูดอย่างมีความสุข จากนั้นมองไปที่เพ้ยจิ่วชวน กอดแขนของเขาแล้วพูดอย่างขี้อ้อนว่า "ไอ้จิวจิ่ว เจ้าวางยาพิษบนอาวุธลับของข้าด้วยได้ไหม ฆ่าด้วยยาพิษสบายที่สุดแล้ว!"

"ไม่ได้" เพ้ยจิ่วชวนปฏิเสธอย่างเคร่งขรึม "ครั้งแรกที่เจ้าใช้ มีพิษมันอันตราย"

เซี่ยจินอาน : มันไม่ใช่ครั้งแรกที่ข้าใช้หรือ? เจ้าไม่กังวลว่าข้าจะตกอยู่ในอันตราย?!

นี่มักจะรู้สึกเหมือนว่าตัวเองได้รู้เรื่องผิดปกติบางอย่าง

หยุนฝู้เฉินเหลือบมองไปร่างกายที่เกลื่อนบนเต็มพื้น แล้วพูดเบาๆ "กลับจวน"