ชายาหมอเซี่ยจินอาน นิยาย บท 249

เซี่ยจินอานมองไปที่แววตาที่หิวโหยของกงซุนหนันเสียน และในใจก็ตื่นเต้นเล็กน้อย

หากนำสิ่งของเหล่านี้ของตัวเองไปไว้กับกงซุนหนันเสียน ยังจะมีความเป็นไปได้ที่จะได้กลับมาหรือไม่?

ไม่ผิด นางตามกงซุนหนันเสียนมาที่นี่ก็คือต้องการที่จะโอนย้ายทรัพย์สินเหล่านี้ ไม่เช่นนั้นหากเอาไว้ที่นี่อาจจะดึงดูดพวกโจรอยู่ตลอดเวลานี่ก็ไม่ใช่เรื่องระยะยาวอะไร

อันที่จริงเมื่อเทียบกับสมบัติเหล่านี้ นางยิ่งอยากจะนำสิ่งของเหล่านี้แลกเปลี่ยนเป็นเงินทองตั๋วเงินจริงๆ

แต่ตอนนี้นางได้ลังเลเล็กน้อยแล้ว กงซุนหนันเสียนนี่หมดความอดทนแล้วต้องกินสิ่งของเหล่านี้จะทำอย่างไร?

"...ไม่ใช่" เซี่ยจินอานกล่าว "คือข้าต้องการให้เจ้าหาวิธีแลกเปลี่ยนสิ่งเหล่านี้ให้เป็นเงินทองจริงๆ ให้ข้า"

ถึงอย่างไรต่อไปการสร้างโรงหมอ ยังมีสวนสงเคราะห์ล้วนต้องใช้เงินจำนวนมาก เงินในตัวนางคงไม่เพียงพอ

เมื่อได้ยินประโยคนี้ดวงตาของกงซุนหนันเสียน ได้เป็นประกาย "ท่านสามารถขายให้ข้าได้!"

ยังมีโรงรับจำนำมากมายที่อยู่ภายใต้ครอบครัวตระกูลกงซุน อย่างที่ว่ากันเรือล่มในหนองเงินทองจะไปไหน สิ่งของนี้สามารถเข้าไปในโกดังของบ้านตระกูลกงซุนของพวกเขาได้โดยตรง!

"ก็ได้ ถ้าอย่างนั้นเจ้าหาคนมาขนของพวกนี้ออกไปเถิด เงินรอหลังจากที่เจ้าขายหมดแล้วค่อยเอามาให้ข้าพร้อมกัน"

"ขอรับ" กงซุนหนันเสียนเรียกคนเข้ามาย้ายกล่องด้วยความตื่นเต้น

เซี่ยจินอานเหลือบมองที่สวน วัชพืชได้รับการทำความสะอาดแล้ว และตอนนี้ก็ดูเหมือนจะสะอาดขึ้นมาก ต่อมาเหลือบไปที่ซูหลานหลังจากออกไปข้างนอกมาซึ่งดูจิตใจไม่อยู่กับเนื้อกับตัว แล้วเอ่ยถามว่า "เจ้าเป็นอะไร?"

ชูหลานได้ยินคำถาม เงยหน้าขึ้นด้วยน้ำตา และทันใดนั้นก็คุกเข่าลงบนพื้น ร้องไห้

"เจ้าไม่จำเป็นต้องให้เกียรติข้า อย่างไรข้าก็ยังชอบความรู้สึกที่อยู่กับเจ้าเมื่อก่อนหน้านี้อยู่ดี ไม่มีอะไรก็มาต่อปากต่อคำก็ดีนะ"

เหตุผลที่เซี่ยจินอานไม่ได้บอกซูหลานเกี่ยวกับเรื่องนี้ตั้งแต่เมื่อวานนี้ เพราะกลัวว่าซูหลานจะมาทำเช่นนี้กับตัวเอง ดังนั้นถึงให้นางได้ยินที่ตลาดด้วยตัวเองในวันนี้

ในตอนนั้นสิ่งที่นางคิดคือ และในเวลานั้นนางก็จะออกจากจวนอ๋องแล้ว มีเรื่องอะไรทุกอย่างก็กลับเป็นผงธุลี

แค่คนกระทำหรือจะสู้ฟ้าลิขิต ถึงแม้จะออกจากจวนอ๋องแล้ว แต่คนผู้นี้ยังอยู่ข้างกายนาง

เหตุการณ์นี้เป็นเพียงเหตุการณ์เล็กๆ และไม่สามารถเปลี่ยนวิถีชีวิตของเซี่ยจินอานได้ ในวันต่อมา เซี่ยจินอานได้อุดอู้อยู่ในห้องเพื่อวาดร่างภาพการออกแบบของตัวเอง

เพียงแค่คาดไม่ถึงว่าจะมีแขกที่ไม่ได้รับเชิญเข้ามาช่วงกลางดึก