ชายาหมอเซี่ยจินอาน นิยาย บท 253

แต่ว่าเซี่ยจินอานกล้าพูดเช่นนี้ ตอนนั้นเป็นเพราะว่าเซี่ยจินอานเข้าใจในบุคลิกลักษณะประจำตัวของอาจารย์หาน

คนที่สามารถทำให้หยุนฝู้เฉินถูกใจได้ แน่นอนว่าไม่มีทางด้อยกว่าเท่าไหร่

เซี่ยจินอานกำหนดการเข้าเรียนอย่างเป็นทางการในวันพรุ่งนี้แล้ว ส่วนหนังสือนางก็ให้คนเตรียมไว้เรียบร้อยตั้งนานแล้ว

หลังจากที่คนสามสี่คนพูดคุยกันเสร็จ เซี่ยจินอานได้พาคนสามสี่คนไปที่พบเด็กที่สวนหลังเรือนแล้ว เจียงซือเจียงยี่พาพวกเด็กๆไปรอที่ลานเล็กๆตั้งนานแล้ว

ตอนที่พวกเขาได้ยินว่าวันนี้จะได้เจอกับอาจารย์ที่เข้าสอนพวกเขา ในใจของพวกเด็กๆแต่ละคนตื่นเต้นกันทั้งนั้น ก็แม้แต่หลินจื๋อที่เก็บซ่อนไว้ลึกลงไปข้างในเสมอมาใบหน้าก็มีรอยยิ้มที่ตื่นเต้นเช่นกัน

กลุ่มเด็กๆเห็นพวกเซี่ยจินอานเดินเข้ามา รับโค้งคำนับพูดตะโกนอย่างพร้อมเพียงว่า ： "สวัสดีอาจารย์ทั้งหลาย!"

นี่เป็นสิ่งที่พี่เจียงยี่มอบให้พวกเขา จะต้องมีมารยาทสร้างความประทับใจให้พวกอาจารย์

ทั้งสามคนเจอพวกเด็กๆที่เต็มไปด้วยความกระฉับกระเฉง ใบหน้าก็เผยรอยยิ้มออกมาแล้ว

เซี่ยจินอานมองดูพวกเด็กๆพร้อมพูดว่า : "เด็กเหล่านี้อายุไม่เท่ากัน แต่ว่าพวกเขาไม่เคยเข้าโรงเรียนมาก่อนเลย และก็ไม่รู้ตัวหนังสือ เพราะงั้นในระยะแรกข้าจะให้พวกเด็กๆเหล่านี้เรียนไปพร้อมกับพวกท่านก่อน รอให้เซียนเซิงสังเกตถึงความสามารถที่พวกเด็กๆเหล่านี้จะสามารถรับได้ก่อนแล้วค่อยแยกห้องเรียนให้พวกเขา"

"ข้าพาพวกท่านไปชมเรือนใต้"

เซี่ยจินอานพากลุ่มคนเข้าไปในลานทางด้านทิศใต้

ตั้งอยู่ทางทิศใต้ เซี่ยจินอานเรียกมันว่าเรือนใต้

พากลุ่มคนเข้าไปในห้องห้องหนึ่งแล้ว งามและแปลกแบบโบราณ ข้างในจัดวางโต๊ะเรียน ด้านข้างโต๊ะทุกตัวล้วนแต่มีเบาะทรงกลมวางอยู่ มีพู่กัน แท่งหมึก กระดาษ ที่ฝนหมึกวางอยู่บนโต๊ะ "ทางนี้เป็นสถานที่เรียนรู้วิชาความรู้"

อาจารย์หานเห็นเช่นนี้ ลูบเคราอย่างพึงพอใจ "มีท่วงท่าของคนรู้หนังสือมากเลยนะ"

เซี่ยจินอานยิ้มแล้ว หลังจากนั้นพากลุ่มคนไปยังห้องอื่นๆแล้ว ด้านในนี้มีกลิ่นหอมของสมุนไพรสมุนไพร เข้มข้นอย่างมาก วางตู้ยาขนาดใหญ่ไว้ลำดับท้ายที่สุดระหว่างห้องนี้

ชิงหยางเซียนเซิงกล่าวด้วยใบหน้าที่งงงวยว่า: "ระหว่างพวกข้าไม่มีผู้ใดทำธุรกิจเป็น"

เซี่ยจินอานยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์ "ข้างกายข้ามีคนหนึ่ง"

ในตอนนี้กงซุนหนันเสียนซึ่งอยู่ในอีกสวนสงเคราะห์หนึ่ง อดไม่ได้ที่จะจามหนึ่งครั้ง

เพ้ยจิ่วชวนหยุดศึกษาอาวุธชั่วคราว ขมวดคิ้วเล็กน้อย: "เป็นหวัดหรือ?"

กงซุนหนันเสียนเดิมทีคิดที่จะบอกว่าเปล่า แต่เห็นท่าทางที่เพ้ยจิ่วชวนขมวดคิ้ว เขาอดไม่ได้ที่จะหยอกล้อ

"ใช่ๆ ร่างกายของเสียนเย็นมากแล้ว ! ไอ้จิวจิ่วเจ้าว่าจะทำยังไงดี?" กงซุนหนันเสียนกล่าวด้วยรอยยิ้ม

เพ้ยจิ่วชวนขยับมือ และอาวุธที่ศึกษาได้ครึ่งหนึ่งวางไว้บนโต๊ะ เขาคว้าข้อมือเรียวขาวของกงซุนหนันเสียนขึ้นมาจับชีพจรโดยตรง หลังจากที่ยืนยันว่าร่างกายสบายดี เขาถึงได้รู้ตัวว่าอีกฝ่ายกำลังล้อเล่นอยู่