ชายาหมอเซี่ยจินอาน นิยาย บท 342

"ฝ่าบาท เรื่องที่หม่อมฉันเสนอแนะนั้นไม่ได้คิดคำนึกถึงแต่ส่วนตัวใดๆ แต่ในทางตรงกันข้ามมันเป็นสิ่งที่เป็นประโยชน์ต่อบ้านเมืองและประชาชน หากจัดการได้อย่างถูกต้อง ฝ่าบาทก็จะได้รับคำชมและเสียงปรบมือจากประชาชน! "

หยุนเทียนยิ่นไตร่ตรองอยู่ครู่หนึ่ง เรืองเหล่านี้ไม่ได้มีข้อเสียอะไรกับเขาจริง

เพียงแต่ว่าสายตาของเขาที่มองดูเซี่ยจินอานนั้นยังกังวลเล็กน้อย

หญิงที่ฉลาดเช่นนี้ ไม่ก็ให้นางเป็นผู้หญิงของตัวเอง ไม่ก็กำจัดทิ้งไปเลยทีเดียว!

เห็นได้ชัดว่าเขาสามารถเลือกได้เพียงข้อด้านหลังเท่านั้น

"ตกลง! เรื่องนี้ก็มอบหมายให้เซ่อเจิ้งหวางกับซ่างซูทั้งสองเช่นกัน"

เซี่ยจินอานยิ้มอย่างโล่งใจ

ตอนนี้สิ่งที่นางสามารถทำเพื่อคนเหล่านี้มีเพียงเท่านี้! เดียวรออำนาจแห่งแคว้นของนางใหญ่ขึ้นกว่านี้อีก นางจะพยายามทำให้ได้มากกว่านี้!

หยุนฝู้เฉินเหลือมองเซี่ยจินอาน มองเห็นรอยยิ้มของนางพอดี และอดไม่ได้ที่จะยิ้มตาม

"ยังมีเรื่องจะกราบทูลอีกหรือไม่?" หยุนเทียนยิ่นมองลงไปที่ผู้คนในท้องพระโรง

ไม่มีใครพูดไรเลย จากนั้นฝ่าบาทก็สั่งให้เลิกประชุม

ขุนนางชั้นสูงทยอยกันเดินออกจากตำหนักกระดิ่งทอง เซี่ยจินอานพวกเขากลับออกมาคนสุดท้าย

เซี่ยจินอานจับตัวเซี่ยยิวหรานและหวงย่านอวิ๋นทั้งสองคนที่ถูกมัดไว้ และจูงทั้งสองเดินออกไปข้างนอก

ทั้งสองคนได้กลายเป็นสภาพที่ตกตะลึงพรึงเพริดไปตั้งแต่ก่อนหน้านั้นแล้ว เป็นดั่งหุ่นชักสายเชิดที่เดินจากไปตามเซี่ยจินอาน

ทันทีที่ก้าวออกมาจากตำหนักกระดิ่งทอง เซี่ยจินอานก็รู้สึกถึงลมหนาวที่พัดผ่านมา และอดไม่ได้ที่จะตัวสั่น

หยุนฝู้เฉินที่ยืนอยู่ข้างๆนางเห็นเช่นนี้ก็ขมวดคิ้วและบอกว่า:"หนาว?"

เซี่ยจินอานพยักหน้า "อากาศหนาวขึ้นเรื่อยๆแล้ว วันนี้แม้แต่ดวงอาทิตย์ยังไม่มีเลย"

เมื่อหยุนฝู้เฉินได้ยินเช่นนี้ ก็หันหลังกลับและหยิบเสื้อคลุมของตัวเองจากมือของเทียนเฟิง และยกมือขึ้นคลุมไว้บนตัวเซี่ยจินอาน

ที่คอเสื้อเป็นขนจิ้งจอกสีขาว ซึ่งล้อมใบหน้าของเซี่ยจินอานเอาไว้ อบอุ่นเหลือเกิน ทำให้ใบหน้าของเซี่ยจินอานดูน่ารักมากยิ่งขึ้น ทำให้คนอดไม่ได้ที่จะหยิกมัน

ดวงตาของหยุนฝู้เฉินมืดลง และยืนเอามือไขว้หลัง กลัวว่าจะทนไม่ไหวไปหยิกมัน

เซี่ยจินอานมองไปตามสายตาของเขาก็เห็นดอกท้อต้นนั้น คงจะเป็นคนในพระราชวังนี้ใช้วิธีที่พิเศษอะไรปลูกมัน จึงทำให้มันเปิดเต็มกิ่งไม้

"ท่านแค่ยืนอยู่ในตำหนักกระดิ่งทองก็ถือว่าช่วยแล้ว!" ถ้าไม่ใช่เพราะแรงกดดันของท่าน ไม่รู้ว่าเหล่าขุนนางและองค์ชายเหล่านั้นจะใช้วิธีอะไรทำให้ข้าลำบากใจ"

แม้ว่านางจะสามารถรับมือกับกลั่นแกล้งของคนเหล่านั้นได้ แต่เนื่องจากมีแรงกดดันของหยุนฝู้เฉิน จึงทำให้นางไม่ต้องเสียแรงไปรับมือกับพวกเขามากเกินไป

จู่ๆเซี่ยจินอานก็คิดอะไรบางอย่างได้ และรีบถามว่า:"ฉีอ๋องนั้นมีที่มาอย่างไรกัน?"

"เสด็จอาของข้า เป็นพี่น้องแม่เดียวกันกับเสด็จพ่อข้า" หยุนฝู้เฉินตอบกลับ "ถามเขาทำไม?"

"ร่างกายเขามีโรคลึกลับ" เซี่ยจินอานกล่าว

"ในช่วงไม่กี่ปีที่ผ่านมานี้สุขภาพของเสด็จอาไม่ค่อยดีจริง" หยุนฝู้เฉินขมวดคิ้วและพูด

เพราะสุขภาพฉีอ๋องหยุนเซียวจึงไม่ค่อยเข้าเฝ้าจักรพรรดิในท้องพระโรงสักเท่าไหร่ และวันนี้คาดว่าก็คงจะเป็นเพราะอารมณ์พามาจึงมาเข้าเฝ้า คิดไม่ถึงว่าจะถูกเซี่ยจินอานพบเข้า

เซี่ยจินอานส่ายหัวเล็กน้อย ไม่เพียงแต่ร่างกายไม่ดีเท่านั้น