ชายาหมอเซี่ยจินอาน นิยาย บท 363

เซี่ยจินอานดึงเสื้อคลุมสีแดงบนตัวนาง ต้องบอกว่าขนที่ปกเสื้อนั้นนุ่มนิ่มมาก ทำให้นางอดไม่ได้จนต้องเอาใบหน้าด้านข้างถูมัน มุมปากกระตุกยิ้มอ่อนโยนขึ้น

ทันใดนั้น หางตานางก็รู้สึกถึงเงาสีขาวๆคนหนึ่ง จึงทนไม่ไหวเงยหน้ามองขึ้นไป

เห็นเพียงคนผู้นั้นมีใบหน้าที่งดงามอย่างยิ่ง ราวกับเป็นเทพเซียน

เพียงแต่มีสายตาเย็นชา ราวกับว่ามองความอบอุ่นและความเยือกเย็นของโลกใบนี้ออกจนหมด

เขานั่งอยู่ริมหน้าต่างชั้นสองแบบนั้นอยู่เงียบๆ สายตาล่องลอยไม่รู้ว่ามองไปทางใด

ในศตวรรษที่ยี่สิบเอ็ดเซี่ยจินอานก็เห็นชายรูปงามมานักต่อนักแล้ว อย่างไรเสียรูปลักษณ์ที่เป็นนิยมชั้นสูงแบบนั้นก็ไม่ใช่เล่นๆ!

แต่นางก็ยังถูกคนคนนี้ทำให้ตกตะลึง

ระบบที่ส่งสัญญาณเตือนอย่างบ้าคลั่งในหัวนางก็ไม่สนใจ!

ชายผู้นั้นเหมือนจะรู้สึกได้ถึงสายตาอันร้อนแรงที่กำลังจดจ้องอยู่บนถนน จึงได้มองลงมา

สายตาสบกันกลางอากาศ มองจากที่อันห่างไกล

ในสมองของเซี่ยจินอานเกิดม่านบังขึ้นมาโดยอัตโนมัติ

ว้าว รูปลักษณ์เช่นนี้ฆ่าข้าให้ตายเสียเถิด!

นี่มันชายหนุ่มที่ไร้เทียมทานแบบไหนกัน!

ชายหนุ่มรูปงามคนแรกในรอบ 4,000 ปี!

ที่รัก แม่รักเจ้า!

สุดท้ายแล้วเป็นระบบที่ส่งสัญญาณเตือนอย่างบ้าคลั่งในหัวที่ดึงสติของนางให้กลับมา เซี่ยจินอานเช็กระบบดูรอบหนึ่ง ตอนนี้ถึงได้พบว่าชายหนุ่มคนนี้เป็นผู้ป่วยโรคหอบหืดที่ระบบตรวจสอบเมื่อวานนี้

นี่เป็นผู้ป่วยรูปงามคนหนึ่งเลยด้วย

คนที่งามขนาดนี้ เป็นโรคมันดูน่าเสียดายออก

เพื่อรูปลักษณ์นี้แล้ว ก็ต้องรักษาสิ

ผู้ป่วยรูปงามมองคนที่อยู่ข้างล่าง ดวงตาของเขาเกิดความประหลาดใจแวบผ่านไปครู่หนึ่ง

เซี่ยจินอานด่าภายในใจ หันตัวหลบเลี่ยงการโจมตีของเขาโดยตรง จากนั้นเพียงการเคลื่อนไหวเดียว มีดผ่าตัดขนาดเล็กก็จ่ออยู่ที่คอของชายชุดดำโดยตรง

จากนั้นก็กล่าวอย่างช่วยไม่ได้ว่า "น้องชาย เป็นคนอย่าได้รุนแรงเกินไป"

เหตุใดใครๆต่างคิดว่านางเป็นไก่อ่อน? อย่างน้อยนางก็เคยเรียนเคล็ดลับการต่อสู้จากทหาร และก็เคยแอบเรียนรู้จากการที่ผู้อื่นต่อสู้กันมาบ้าง

ไม่ใช่ตัวละครที่คนอื่นจะฆ่าได้ง่ายๆจริงๆนะ!

ชายชุดดำไม่คิดว่าเขาจะถูกจับได้ในการเคลื่อนไหวเดียว สีหน้าจึงมีความโมโหขึ้นมา

"ใครส่งเจ้ามา!"

หลังผู้ป่วยรูปงามทานยาเข้าไปแล้ว อาการก็ดีขึ้น เอนกายลงบนเก้าอี้แล้วหายใจเข้าเบาๆ พูดอย่างแผ่วเบาว่า"หลิ่วอาน ขอโทษแม่นางผู้นี้เสีย"

นี่คือคำที่ว่าความกังวลคือความวุ่นวาย หลิ่วอานมองดูท่าทางของคุณชายบ้านตัวเองก็คิดขึ้นมาได้ คาดว่าตัวเองคงว่าเข้าใจผิด จึงได้พูดขึ้นอย่างไม่ค่อยพอใจว่า "แม่นาง ต้องขอโทษด้วย"

ถูกหญิงสาวที่ดูอ่อนแอเช่นนี้เอาชนะเพียงการเคลื่อนไหวเดียว มันน่าละอายเสียจริง!