ชายาหมอเซี่ยจินอาน นิยาย บท 364

เซี่ยจินอานเห็นแบบนี้ จึงได้ปล่อยมือออก กล่าวอย่างใจกว้างว่า"ไม่เป็นไร"

ในเวลานี้อาการของผู้ป่วยรูปงามก็ดีขึ้นแล้ว ขาลุกขึ้นคำนับพร้อมกล่าวว่า"ขอบคุณแม่นางที่ช่วยชีวิต"

เซี่ยจินอานมองการกระทำของคนผู้นี้ แววตาของนางครุ่นคิด

บนตัวของคนผู้นี้ให้ความรู้สึกสูงส่ง อาการกิริยาไม่เหมือนบุคคลธรรมดาทั่วไป ไม่ใช่คนหยาบคาย

ในความทรงจำของนาง คนที่มีรูปลักษณ์งดงาม มีอิทธิพลมีอำนาจ และยังมีโรคอีก ก็คงจะมีแต่คนผู้นั้นที่นางเคยได้ยินเมื่อไม่กี่วันก่อน

คงไม่บังเอิญขนาดนั้นหรอกมั้ง?

"แค่ผ่านๆมือ"เซี่ยจินอานกล่าวยิ้มๆ"คุณชายไม่ต้องเก็บไปใส่ใจหรอก"

"ผ่านๆมือของแม่นางกลับช่วยชีวิตของข้าไว้ บุญคุณครั้งนี้สมควรต้องจดจำไว้"ผู้ป่วยรูปงามกล่าวเสียงเบา

หลิ่วอานฟังอย่างสับสน เขาเก็บดาบของเขา แล้วเดินไปข้างกายผู้ป่วยรูปงาม เอ่ยถามขึ้นอย่างกังวลว่า "คุณชาย เมื่อครู่เกิดเรื่องใดขึ้นหรือขอรับ?"

ผู้ป่วยรูปงามกล่าวอย่างใจเย็นว่า "ไม่มีอะไร"

เซี่ยจินอานเห็นแบบนี้สีหน้าก็เปลี่ยนไปเล็กน้อย การแสดงออกของคนคนนี้สงบมาก ไม่รู้ว่าไม่ได้ใส่ใจอาการป่วย หรือไม่ได้ใส่ใจความเป็นความตาย หรืออาจจะเฉยชาไปแล้ว

หลิ่วอานเห็นว่าคุณชายไม่อยากพูดมาก็ไม่ได้ถามต่อ ถอยไปอยู่ด้านหลังอย่างเงียบๆ

เฮ้อ หากรู้เช่นนี้น่าจะเร่งการกระทำที่เตรียมจะกินข้าวเมื่อครู่ให้เร็วขึ้น! ครั้งนี้คุณชายแอบมาฉีสุ้น ไม่ได้พาใครมาด้วย ตัวเองไม่น่าออกห่างคุณชายเป็นเวลานานขนาดนั้น

"ไม่ทราบว่าแม่นางชื่ออะไร วันหลังยางต้องไปขอบคุณถึงที่ด้วยตัวเอง? "ผู้ป่วยรูปงามกล่าวพร้อมพยักหน้าเบาๆ

น้ำเสียงมีบุคลิกของคนเป็นผู้เรียน กิริยาท่าทางมีมารยาท

เซี่ยจินอานได้ยินคำที่เขาแทนตัวเอง ในใจก็รู้ถึงตัวตนของคนคนนี้ทันที

ยาง องค์ชายเจ็ดแห่งตงเฉินเว่ยฉางยาง

แม้นางจะรู้ว่าฝ่าบาทจะจัดงานเลี้ยงของแคว้นแล้วเชิญคนจากทั้งสี่แคว้น แต่งานเลี้ยงของแคว้นจะเริ่มขึ้นในคืนวันสิ้นปี แล้วทำไมคนผู้นี้ถึงเข้ามาเร็วขนาดนี้?

เว่ยฉางยางเองก็คิดไม่ถึงว่าเซี่ยจินอานจะพูดตรงขนาดนี้ เขามีสีหน้าตะลึงไปชั่วขณะ จากนั้นก็พูดขึ้นด้วยน้ำเสียงยิ้มๆ:

"ประมุขเซี่ยเป็นคนที่ตรงไปตรงมาจริงๆ"

หลิ่วอานได้ยินคำนี้ก็ตกตะลึง คุณชายของพวกเขายิ้มให้กับหญิงสาวที่เพิ่งเคยเจอหน้ากันเพียงครั้งเดียว??

คนที่ตงเฉินใครบ้างไม่รู้ว่าองค์ชายเจ็ดนั้นแม้จะเป็นคนที่เข้าถึงได้ด้วยไม่ยาก แต่สีหน้าเย็นชา และดูเหินห่าง

หรือแม้แต่จะยิ้มก็ยังเป็นรอยยิ้มที่ดูห่างเหิน ไม่เหมือนดังเช่นวันนี้ที่ยิ้มออกมาจากใจจริงๆ!

"หากคุณชายเว่ยไม่รังเกียจ พรุ่งนี้สามารถไปหาข้าได้ที่โรงหมอที่หนึ่ง"เซี่ยจินอานกล่าวยิ้มๆ"วันนี้ข้ายังมีเรื่องอื่นที่ต้องทำ คงต้องขอลาก่อน"

"ประมุขเซี่ยไปดีมาดี" เว่ยฉางยางกล่าวเสียงเบา

เซี่ยจินอานยิ้มบางๆ จากนั้นก็หันหลังจากไป

เว่ยฉางยางยืนอยู่ริมหน้าต่าง มองแผ่นหลังของนางที่เดินอยู่บนถนน ยิ้มบางๆ แล้วกล่าวอย่างพึมพำ"ข่าวลือเชื่อไม่ได้จริงๆ"