ชายาหมอเซี่ยจินอาน นิยาย บท 50

น้ำเสียงนี้ทั้งอ่อนทั้งอ้อน ทำหยุนฝู้เฉินขนลุกขนพอง

เซี่ยจินอานเก้อเขินไม่แพ้กัน นั่นไงเวลายืมเงินต้องหงอเข้าไว้!

"ไม่ได้!" หยุนฝู้เฉินปฏิเสธอย่างหนักแน่นเย็นชา

"ท่านไม่ถามสักคำว่าข้ายืมเงินไปทำอะไรก็ปฏิเสธแล้ว ใจร้ายไปหน่อยกระมัง! ยังไงซะตอนนี้ข้าก็เป็นหมอรักษาท่านนะ!"

"เกี่ยวข้องกับข้าด้วยรึ?" หยุนฝู้เฉินย้อนถาม

ก็ไม่เกี่ยวจริงๆ...

"ข้าคืนท่านสองเท่าเป็นไร?" เซี่ยจินอานพูดขึ้นอีก

ได้ยินว่าตอนนี้เดิมพันพุ่งสูงถึงหนึ่งต่อยี่สิบแล้ว นางลงพนันไปหนึ่งพัน ถึงเวลานั้นจะได้เงินสองหมื่น

ต่อให้ต้องคืนหยุนฝู้เฉินสองเท่า นางยังเหลืออีกหมื่นแปด

หมื่นแปดนี้ทำให้นางซื้อเมล็ดพันธุ์ยาและตัวยาได้มากมายนัก

ถึงเวลานั้นก็จะทำสวนยาเล็กๆสักผืนในเรือน ทุกวันดูแลจัดการตัวยาต่างๆก็ไม่เลวนะ

ไม่สิ...นางจะอยู่ที่นี่หนึ่งเดือน ทำไมต้องปลูกยาด้วย!

ถึงเวลานั้นนางควรจะมีภูเขายาสักลูก! ตัวยาเต็มภูเขา เป็นวิวทิวทัศน์ที่ไม่เลวเลยจริงๆ!

"ไม่เป็นยังไง"

น้ำเสียงเย็นชาทำลายความคิดบรรเจิดของนาง!

"ทำไมท่านจึงเย็นชาเยี่ยงนี้นะ! สมน้ำหน้าหาเมียไม่ได้!" เซี่ยจินอานพูดอย่างโกรธจัด และไม่รู้ว่าคำไหนจี้จุดหยุนฝู้เฉิน ประกายแวววับอันตรายที่สาดส่องออกมาจากในสายตา พลางตะคอกว่า "ไสหัวออกไปซะ!"

เซี่ยจินอานโกรธจัดแทบอยากออกไป แต่ถ้าออกไป สวนยาและภูเขาของนางก็หายวับไปแล้ว! ดังนั้นนางเลยสูดลมหายใจเข้าปอด ยิ้มสมบูรณ์แบบออกมา มือหนึ่งรั้งแขนเสื้อเขามากระเง้ากระงอดว่า

"ท่านพี่อ๋องท่านให้ข้ายืมเงินเถอะนะ!"

ขนพอง เซี่ยจินอานรู้สึกขนลุกขนพองสุดๆ แต่พวกคนแก่ชอบบอกว่าผู้หญิงที่ออดอ้อนน่ะชีวิตดีจะตาย!

อันที่จริงแล้วไม่แค่นางที่ขนพอง คนรับใช้ชายที่เข้านอกออกในเพื่อเตรียมน้ำอาบให้หยุนฝู้เฉินก็ขนพองสยองเกล้าเหมือนกัน จากนั้นพากันวิ่งออกไป

หยุนฝู้เฉินคนต้นเรื่องถอดเสื้อคลุมออก ซิกแพคที่เผยออกมาก็แดงเรื่อเล็กน้อยอย่างขนลุก

"ท่านพี่หยุนฝู้เฉิน ท่านพี่ฝู้เฉิน พี่เฉิน ให้ข้ายืมเงินหน่อยนะ ไม่มากดอก แค่หนึ่งพันตำลึงก็พอแล้ว"

หยุนฝู้เฉินทนไม่ไหวอีกต่อไป เขาหิ้วคอเสื้อเซี่ยจินอานโยนออกไปข้างนอก จากนั้นปิดประตูใส่

จากนั้นจึงถอดเสื้อเข้าไปแช่ตัวในถังน้ำ!

เซี่ยจินอานที่ถูกโยนออกไปบนพื้นจนงุนงง

เซี่ยจินอานปรี่เข้าไปอีก "อย่ารีบปฏิเสธสิ! อีกสามวันข้าคืนให้เจ้าสองเท่าดีหรือไม่?"

"ข้าไม่ให้เจ้ายืมหรอก"

"ถ้าเจ้าไม่ให้ข้ายืม ต่อไปข้าจะตามตอแยเจ้าทุกวัน ให้เจ้ากินไม่ได้ นอนไม่หลับเลย!"

"หน้าไม่อาย!" พ่อบ้านบ่นอย่างโกรธจัด

"น่าตาเฒ่า ให้ข้ายืมเงินเถอะ!" เซี่ยจินอานกระเง้ากระงอดกับพ่อบ้าน

พ่อบ้านขนลุกซู่ อันที่จริงคือขนลุกหนักเลย เพื่อป้องกันต่อไปต้องโดนตามตื๊อทุกวัน เลยถามออกมาว่า

"เจ้าจะยืมเท่าไหร่?"

"หนึ่งพันตำลึง!"

"ได้สิ เจ้าไปเอาที่เรือนข้าแล้วกัน"

"ขอบใจมากเลยตาเฒ่า!" เซี่ยจินอานพูดอย่างดีใจ อยากเข้าไปกอดพ่อบ้านสักครั้งแต่ข่มใจไว้ ไม่งั้นจะตกเป็นขี้ปากชาวบ้าน

เวลานี้ซูหยาววิ่งหน้าตาตื่นเข้ามา กระซิบเสียงต่ำข้างหูเซี่ยจินอานหลายคำ

เซี่ยจินอานสีหน้าเปลี่ยนทันที!