ชายาหมอเซี่ยจินอาน นิยาย บท 68

ทางด้านห้องลงโทษจะครึกครื้นแค่ไหน เซี่ยจินอานไม่รู้หรอก

นางกลับเข้าไปในลานของตนเองด้วยการก้าวเดินไปอย่างช้าๆและสง่า

ในลานสงบเงียบมาก มีเพียงหวงอานคนเดียวที่เฝ้าอยู่ในลาน

นั่งอยู่บนเก้าอี้หินที่อยู่ในลาน ในมือถือปิ่นปักผมไม้เอาไว้อันหนึ่ง จับจ้องมันด้วยสายตาที่ร้อนแรง

เหมือนกำลังมองคนรักที่ร่วมเป็นร่วมตาย

แบบของปิ่นปักผมไม้เรียบง่าย ไม่ได้หรูหราอะไร ดูแล้วเหมือนสินค้าราคาไม่กี่อีแปะจากร้านแผงลอยริมถนน

ก่อนหน้านั้นเซี่ยจินอานไม่เคยเห็นเขาเอาปิ่นปักผมอันนี้ออกมาดูเลย คิดว่าเพิ่งออกมาจากห้องมืดเล็ก ก็ให้คนส่งมาจากที่พักอาศัยที่เขาอยู่ก่อนหน้านั้น

"เห็นสิ่งของแล้วคิดถึงคนหรือ?" เซี่ยจินอานเดินเข้าใกล้แล้วพูดเสียงเบาๆ

หวงอานตกใจ รีบเก็บปิ่นปักผมเข้าไปในอกโดยสัญชาตญาณทันที มีอาการตื่นตระหนกของคนที่ถูกจับได้: "คุณหนูเซี่ย"

เซี่ยจินอานส่ายหน้าเบาๆ กล่าวว่า: "เป็นเพราะเจ้าของปิ่นปักผมอันนี้ เจ้าถึงไม่ยอมทรยศผู้ที่อยู่เบื้องหลัง?"

"ไม่มีใครอยู่เบื้องหลัง" หวงอานวางมือลงไป กำแน่นอย่างเงียบๆ

"เจ้าไม่อยากพูดข้าก็ไม่บังคับเจ้า แต่ข้าคิดว่าถ้าหากว่าในจวนอ๋องยังมีสายของเขาอยู่ แล้วเห็นว่าเจ้ายังอยู่ดีมีสุข เกรงว่าเขาคงจะนั่งไม่ติดแน่"

เซี่ยจินอานกล่าวด้วยเสียงหัวเราะเบาๆ

นี่ก็เป็นอีกหนึ่งเหตุผลที่นางปล่อยตัวหวงอันออกมาจากห้องมืดเล็กนั่น

นางแน่ใจแล้วว่าคนที่อยู่เบื้องหลังของหวงอันไม่ใช่หมอจวน นางมีลางสังหรณ์บางอย่าง คนที่อยู่เบื้องหลังคนนี้คือคนนอกจวน

ไม่รู้ว่ามีความเกี่ยวข้องกับผู้หญิงที่เจอตอนที่นางเพิ่งจะข้ามเวลามาไหม

เซี่ยจินอานเหล่ตามองปิ่นปักผมที่อยู่ในมือของเขาอีกครั้ง กล่าวเตือนสติว่า: "หากยังอยากมีชีวิตยืนยาว ออกจากลานนี้ให้น้อยที่สุด"

หวงอานตื่นตกใจ ก้มหน้ารับคำหนึ่ง "ขอรับ"

เซี่ยจินอานไม่ได้พูดอะไรมากอีก กลับไปที่ห้องโถงด้านหน้าโดยตรง เพิ่งเดินเข้าประตูก็ได้ยินสาวใช้สองคนกำลังหัวเราะต่อกระซิกกันอยู่

ตอนเช้าออกไปเพื่อฝังเข็มให้ท่านอ๋อง กลับมาก็บาดเจ็บแล้ว ทั้งสองใช้ความคิดพลิกผันก็สามารถเดาออกว่าใครเป็นคนทำให้บาดเจ็บ

ทั้งสองนึกถึงข่าวลือของท่านอ๋อง ก็ไม่ใช่ว่าจะลือกันไปเรื่อยเปื่อย

"ท่านอ๋องนิสัยไม่ดี ท่านอย่าไปยั่วยุท่านอ๋องให้มาก" ซูหลานกล่าว แล้วก็บ่นพึมพำเสียงเบาว่า: "แค่ออกไปก็บาดเจ็บมาทั้งตัว"

เซี่ยจินอานมองดูซูหลานคนนี้ที่เป็นห่วงนางแท้ๆ แต่น้ำเสียงกลับดุดัน อดที่จะหัวเราะออกมาไม่ได้

"รู้แล้ว"

ซูหลานเห็นท่าทางไม่แยแสของนาง รู้สึกโมโหขึ้นมา: "ท่านหัวเราะอะไร! อีกหน่อยหากท่านเสียเปรียบครั้งใหญ่มาจากท่านอ๋อง อย่ากลับมาร้องไห้เชียวนะ!"

"วางใจเถอะ ข้าไม่ร้องไห้หรอก" เซี่ยจินอานมองดูท่าทางงอนตุ๊บป่องของซูหลาน เหมาะสมกับความหน้าเด็กของนางนัก อยากจะใช้มือไปหยิกจริงๆ

"บ้าไปแล้ว!" ซูหลานด่าออกมาคำหนึ่ง จากไปอย่างทั้งโกรธทั้งอาย

ซูหยาวเห็นปฏิสัมพันธ์ระหว่างของคนทั้งสองก็อดยิ้มออกมาไม่ได้ จู่ๆก็ได้ยินเสียงแปลก ๆดังขึ้นมากะทันหัน