ชายาหมอเซี่ยจินอาน นิยาย บท 67

"ฝ่าฝืนคำสั่งของข้า ลงโทษด้วยการโบยสามสิบที เจ้าไม่ได้กำกับดูแล ลงโทษเช่นกัน"

เสวียนเฟิงมองไปที่ท่านอ๋องของพวกเขาอย่างไม่อยากจะเชื่อ สุดท้ายเรื่องนี้คนที่โชคร้ายกลับกลายเป็นพวกเขาได้?

ตอนนี้เขารู้สึกอิจฉาเทียนเฟิงที่ไปต้มน้ำที่สุด!

เอาตนเองออกจากเรื่องราวต่างๆไปเลยโดยตรง!

เสวียนเฟิงโกรธในใจแต่ไม่กล้าพูดออกมา จึงไปห้องลงโทษโดยตรง

ทันทีที่เข้าประตูไปก็เห็นเซี่ยจินอานสามคนคุยกันอย่างกลมกลืนและมีความสุข ไม่มีเสียงกรีดร้องและไม่มีเนื้อเละเลือดสาดสยดสยอง!

สิ่งนี้ทำให้เสวียนเฟิงรู้สึกว่าวิธีเข้าประตูของตนเองไม่ถูกต้อง

"ท่านอ๋องเราสามขวบก็สามารถอ่านออกเขียนได้ เก้าขวบก็เรียนรู้ศิลปะการต่อสู้! สิบห้าขวบชื่อเสียงเกรียงไกรไปทั่วหล้า ถูกผู้คนขนานนามว่าเป็นราชาหอกแห่งยุค! เป็นบุคคลที่เป็นแรงบันดาลใจของเหล่าทหารในกองทัพของเรา!" ตี้เฟิงกล่าวออกมาอย่างภูมิใจ

พวกเซี่ยจินอานคุยกันตั้งแต่เรื่องที่เกิดขึ้นในวันนี้ ไปจนถึงเรื่องในกองทัพของพวกเขา

เมื่อคุยถึงเรื่องการทหาร ตี้เฟิงกับหวงเฟิงก็เหมือนกับเปิดโหมดการสนทนา ยกย่องชื่นชมหยุนฝู้เฉินกันยกใหญ่

สุดท้ายตี้เฟิงยังทำข้อสรุปมาหนึ่งข้อ

ชายหนุ่มที่มีชื่อเสียงโด่งดังตั้งแต่เยาว์วัยคนนี้ ทำให้คนนับถือจริงๆ

แต่ว่าท่าทีโหดเหี้ยมไร้ความปรานีก็ทำให้คนต้องคอยระวังเช่นกัน!

เซี่ยจินอานนึกอะไรบางอย่างได้ กล่าวถามว่า: "พวกเจ้ารู้ไหมว่าท่านอ๋องของพวกเจ้าถูกพิษเมื่อไหร่?"

สีหน้าตี้เฟิงกับหวงเฟิงขรึมลงไปพร้อมกัน เหมือนกับกำลังนึกถึงเรื่องเศร้าอะไรอยู่ ในสายตาฉายแววความต้องการจะฆ่าขึ้นมาแวบหนึ่ง!

เดิมทีท่านอ๋องของพวกเขาไม่ได้เป็นเช่นนี้

หากไม่ใช่…

"พวกเจ้าสองคนทำไมถึงไม่พูดแล้วล่ะ?"

เซี่ยจินอานเห็นว่าทั้งสองคนไม่ได้พูดอะไรเป็นเวลานาน เลยเอ่ยปากกล่าวถามขึ้นมาเอง

ตี้เฟิงกล่าวด้วยเสียงต่ำ: "ครั้งแรกที่ท่านอ๋องอาการกำเริบคือปีที่เขาอายุได้สิบห้าปี"

เซี่ยจินอานเม้มริมฝีปาก นี่ถูกพิษสิบสองปีแล้ว นานหลายปีขนาดนี้ยังไม่สามารถทำให้ผู้ชายคนนี้สูญเสียความเป็นตัวของตัวเองไป ก็ไม่รู้ว่าเขาผ่านมันมาได้อย่างไร

หวนนึกถึงกลิ่นเทียนหอมที่ห้องหนังสือของเขาในตอนเช้า มีสรรพคุณที่ช่วยให้จิตใจสงบนิ่งได้ คิดว่าเครื่องหอมเหล่านี้ก็ยังมีประโยชน์ต่อเขาอยู่เล็กน้อย

เสวียนเฟิงพยักหน้า

เซี่ยจินอานรู้สึกเหมือนไม่ค่อยสมจริงเท่าไหร่ ผู้ชายคนนี้รู้ผิดชอบชั่วดีแล้วหรือ?

เช่นนั้นฝังเข็มครั้งต่อไปก็ไม่ต้องถือโอกาสแก้แค้นแล้ว

ตี้เฟิงกับหวงเฟิงสองคนมองหน้ากันครู่หนึ่ง พยักหน้าอย่างมีความหมายลึกซึ้งมากมาย

โชคดีที่พวกเขายังไม่ลงมือ มิเช่นนั้นพวกเขาซวยแน่

ต่อไปพวกเขาคงต้องประจบสอพลอผู้หญิงคนนี้แล้ว

เซี่ยจินอานลุกยืนขึ้นมา ปัดฝุ่นที่อยู่บนร่างกายออก กล่าวด้วยรอยยิ้มว่า: "เช่นนั้นไม่มีธุระอะไรของข้าแล้ว ข้าไปก่อนนะ ตั้งแต่ตื่นนอนตอนเช้าจนถึงตอนนี้ยังไม่ได้กินข้าวเลย หิวจะตายอยู่แล้ว!"

พูดจบก็ทิ้งทั้งสามคนเอาไว้แล้วเดินออกจากห้องลงโทษไป

สวนเฟินมองดูตี้เฟิงกับหวงเฟิงสองคน ใบหน้าเต็มไปด้วยรอยยิ้มที่จอมปลอม: "ท่านอ๋องมีคำสั่ง พวกเจ้าสองคนขัดคำสั่งไม่ได้ทำการลงทัณฑ์ ต้องถูกลงโทษด้วยการโบยสามสิบที"

"อะไรนะ!"