ชายาหมอเซี่ยจินอาน นิยาย บท 71

เห็นเพียงเขาฮึเสียงเย็นชา: "เจ้าคิดว่าเจ้ารักษาโรคเชื้อราที่เล็บให้หายได้คนหนึ่ง ก็สามารถรักษาโรคอื่นๆให้หายได้หรือ? คนเรามันต้องมีความตระหนักรู้ในตัวเอง!"

เซี่ยจินอานเป็นห่วงอาการป่วยของพ่อบ้าน ถูกหมอจวนมายุ่งวุ่นวายจนรำคาญ แต่ก็ไม่อยากเปลืองน้ำลายกับเขา ใช้มือผลักเขาออกไป

จากนั้นก็เริ่มลงมือ ฝังเข็ม

หมอจวนถอยหลังไปสองสามก้าว เห็นการกระทำในมือของเซี่ยจินอาน ฮึเย็นชาอยู่ในใจ

พ่อบ้านเป็นโรคไขข้ออย่างน้อยก็สิบปีแล้ว หลายปีมานี้เขาเป็นคนให้การรักษาและช่วยพ่อบ้านระงับอาการเอาไว้

รู้ดีที่สุดเกี่ยวกับอาการโรคนี้ของเขาแล้ว โรคนี้ของพ่อบ้านรักษาไม่ได้แล้ว

หากว่าได้รับยาผิด สุดท้ายจะเหลือไว้แค่ความทุพพลภาพตลอดชีวิต!

ผู้หญิงคนนี้ยังกล้าฝังเข็มโดยตรง เป็นลูกวัวแรกเกิดไม่กลัวเสือจริงๆ!

พ่อบ้านมีพื้นที่ที่มีความสำคัญในใจของท่านอ๋อง

หากมีอะไรเกิดขึ้นกับเขา ท่านอ๋องไม่นิ่งดูดายแน่ ต้องลงโทษผู้หญิงคนนี้อย่างแน่นอน!

ถึงเวลานั้นแม้ว่าผู้หญิงคนนี้จะไม่ตายก็คงเหลือแค่ครึ่งชีวิตแล้ว!

เขาก็แค่รอชมการแสดงเท่านั้น!

ดังนั้น หมอจวนก็ไม่ไปขัดขวางการฝังเข็มของเซี่ยจินอาน หันหลังแล้วก็เดินจากไป!

เซี่ยจินอานไม่รู้ถึงความในใจที่ซับซ้อนพวกนั้นของหมอจวนเลย มุ่งมั่นอยู่กับการฝังเข็ม

หลังจากที่การฝังเข็มจบลง คิ้วที่ขมวดกันแน่นเพราะความเจ็บปวดของพ่อบ้านค่อยๆคลายออก คิดว่าความเจ็บปวดคงจะทุเลาลงแล้ว

เซี่ยจินอานทาครีมยาที่ตนเองเตรียมเอาไว้ตั้งแต่เนิ่นๆไปที่บริเวณข้อหัวเข่าของพ่อบ้าน จากนั้นก็หาผ้าขาวบางที่สะอาดจากในห้องมาหนึ่งผืน ฉีกมันออกเป็นสองชิ้น แยกออกแล้วพันไปที่ขาทั้งคู่ของเขา

จากนั้นก็ลากเก้าอี้มานั่งเฝ้าอยู่ข้างเตียง รอจนกระทั่งคนรับใช้ชายที่ไปต้มยาสมุนไพร เดินเข้ามาพร้อมกับยาสมุนไพรสีดำปี๋

คนรับใช้ชายเห็นเซี่ยจินอานรู้สึกประหลาดใจ "เซี่ย แม่นางเซี่ย"

เซี่ยจินอานได้สติกลับมา ได้กลิ่นยาต้มสมุนไพรฉุนๆลอยมา กลิ่นที่ทำให้คนสะอิดสะเอียน

นางขมวดคิ้วแล้วกล่าวว่า: "เจ้าต้มยาอะไรมา?"

"ในเมื่อเจ้ามาแล้ว ธุระต่อจากนี้ไปข้าก็ส่งต่อให้เจ้าเลย นี่คือยา อีกสองชั่วยามเจ้าก็เปลี่ยนยาบนขาของพ่อบ้าน พรุ่งนี้เช้าข้าค่อยมาฝังเข็มให้อีก"

คนรับใช้ชายได้ยินก็กล่าวขึ้นมาอย่างตื่นเต้น: "ข้าน้อยทราบแล้ว คุณหนูเซี่ย!"

หลังจากที่เซี่ยจินอานกำชับเสร็จแล้ว ก็หันหลังจากไป ออกจากประตูก็จามออกมาทันที

พอ นี่คือร่างกายถูกอากาศเย็นเป็นหวัดแล้ว

หลังจากที่กลับไปในลานแล้ว ซูหลานยังคงเฝ้ารออยู่ น้ำขิงที่นางต้มก็ยังอุ่นอยู่ คิดว่าน่าจะเคยอุ่นมาแล้ว

ทางนี้ห่างไกลจากห้องครัวด้านหลังค่อนข้างมาก ก่อนที่เซี่ยจินอานจะนอนหลับสะลึมสะลือนึกไปถึงว่าตนเองอยากจะเปิดเตาในลานนี้

แต่คิดว่าตนเองกำลังจะจากไปเร็วๆนี้แล้ว เตาก็ได้ใช้แค่ไม่กี่วัน ยุ่งยากอยู่โข

หลังจากพายุฝนผ่านไป ใบไม้บนกิ่งก็ร่วงลงมาเยอะแยะ สาวใช้กับคนรับใช้ชายในลานตื่นขึ้นมากวาดใบไม้ที่ร่วงหล่นลงมาในจวนอ๋องกันแต่เช้า

พ่อบ้านนอนอยู่บนเตียง รู้สึกตัวขึ้นมาช้าๆ