ชายาหมอเซี่ยจินอาน นิยาย บท 9

"คนคนนี้ดูผอม แต่ทำไมถึงหนักจัง!"

เซี่ยจินอานขบกรามแน่น ลากเขาลงไปในอ่างอาบน้ำ เห็นว่าคนข้างนอกเป็นผู้ชายอกสามศอก แต่ทำไมให้พวกเขาทำอะไรนิดหน่อย ก็เหมือนกับเห็นผีอย่างนั้น

ทำไมจะต้องเป็นนางที่เป็นเพียงหญิงสาวที่อ่อนแอไม่อาจต้านทานแม้แต่ลมได้เล่า

อนิจจา! นางส่ายหน้า

เมื่อมองไปยังหยุนฝู้เฉินที่อยู่ในอ่างอาบน้ำ ดวงตาเหยี่ยวคู่นั้นปิดแน่น ริมฝีปากบางไม่มีสีเลือดแม้แต่น้อย เงียบๆ เช่นนี้ ราวกับว่าความโหดเหี้ยมที่มีในวันธรรมดาได้ลดน้อยลงไปมาก

อย่างไรก็ตามเมื่อหายใจเข้าลึก ๆ เซี่ยจินอานก็เริ่มกังวลขึ้นมา

นางรอมาครึ่งชั่วยามแล้ว น้ำเย็นหมดแล้ว ทำไมยายังไม่มาอีก?

พ่อบ้านและคนอื่นๆ ปกติดูเหมือนจะจงรักภักดีต่อท่านอ๋องผู้นี้ หรือว่าในช่วงเวลาคับขันเช่นนี้ยังอยากจะงีบหลับอีก? ชีวิตหยุนฝู้เฉินนั้นก็ใกล้จะตายแล้ว

เซี่ยจินอานเอื้อมมือออกไปสำรวจอุณหภูมิของน้ำอีกครั้ง ถ้ายังแช่แบบนี้ต่อไป ต่อให้รอยามาถึง ก็ไม่มีประโยชน์แล้ว

และไม่สามารถที่จะปล่อยให้เขาแช่ในน้ำเย็นเช่นนี้ โดยเฉพาะอย่างยิ่งตอนนี้สภาพของเขาไม่เสถียรเท่าไหร่

หากถูกน้ำเย็นนี้กระตุ้น จะกลายเป็นคนบ้าไปอีกครั้ง......เซี่ยจินอานไม่อยากมีประสบการณ์อีก

นางเองก็ไม่สามารถหาคนไปเร่งได้ ช่างเป็นร่างกายที่ขาดทักษะจริงๆ

ไม่มีทางเลือกอื่น นอกจากนางหาวิธีดึงคนออกมาจากอ่างอาบน้ำ

ขณะที่เซี่ยจินอานเอื้อมมือไปดึงแขนของเขา ทันใดนั้นเซี่ยจินอานก็รู้สึกถึงแรงย้อนกลับอันมหาศาลที่แผ่ออกมาบนแขนของนาง!

ยังไม่ทันได้ตั้งตัว ทั้งร่างก็ถูกดึงลงไปในน้ำทันที

"อึกๆๆ----"

เซี่ยจินอานรู้สึกว่าตัวเองถูกคนบังคับให้ดื่มน้ำทีเดียวมากๆ จนหายใจไม่ออก

นางอาศัยความตื่นตัวเพียงนิดเดียว ยกแขนนั้นขึ้นอย่างสุดกำลัง แรงพันชั่งบนแขนนั้นหายไปในระยะเวลาเดียว

ในที่สุดเซี่ยจินอานก็โผล่พ้นน้ำ และได้พักหายใจ

แต่ในวินาทีถัดมา จู่ๆ นางก็สบเข้ากับดวงตาลึกล้ำคู่หนึ่ง

เซี่ยจินอานไม่มีเวลาคิดมาก กำลังจะไปเอาเข็ม ชายคนนี้ได้กำเริบขึ้นอีกแล้ว แถมยังเกือบทำให้นางจมน้ำตายในอ่างอาบน้ำอีกด้วย!

นางได้ดื่มน้ำอาบน้ำอีกหลายอึกจริงๆ ด้วย!

ทันใดนั้น มือข้างหนึ่งก็กดลงบนข้อมือของนาง เพื่อจะหยุดนางจากการหยิบเข็ม

นางเงยหน้ามองเจ้าของมือนี้ หยุนฝู้เฉิน

ตาเขาไม่แดงแล้วเหรอ? เมื่อครู่นางไม่ทันสังเกต ตอนนี้เขาไม่ต่างจากคนทั่วไปเลย

นางเผลอคิดว่าตอนที่นางเพิ่งออกมาจากอ่างอาบน้ำน่าจะเป็นช่วงเวลาที่น่าอนาถที่สุดในชีวิตของนางแล้ว

แต่นางได้รับความตกใจมาก ตอนนี้นางกลับหน้าไม่ขาวหัวใจไม่เต้นขาไม่อ่อนแรงแล้ว

ไม่ใช่เพราะสีหน้าของหยุนฝู้เฉินนั้นดูดีขึ้นกว่าแต่ก่อน แต่เป็นเพราะตนเองอยู่กับหมาป่ามานาน จึงมีความกล้ามากขึ้น

รอจนองครักษ์ไม่กี่คนเข้ามาอีกครั้ง หยุนฝู้เฉินได้สวมชุดนั่งอยู่ในตำแหน่งหลักแล้ว และสายตาได้จับจ้องไปที่ทุกคน

พวกเขาไหนเลยจะกล้าจำเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นได้?

เพียงหยุนฝู้เฉินกล่าวด้วยน้ำเสียงทุ้มต่ำ "มีใครคนไหน จะอธิบายให้ข้าฟังบ้าง?"

เทียนตี้เสวียนหวงกลับไม่กล้าเปิดปากพูด

พ่อบ้านพลันเงยหน้า แล้วมองเซี่ยจินอานด้วยสายตาที่ดุดัน

จากนั้นเขาก็ส่งใบสั่งยาให้หยุนฝู้เฉินที่อยู่ที่นั่งที่สูงกว่า

"ท่านอ๋อง นี่เป็นใบสั่งยาที่แม่นางคนนี้กำหนดให้ท่านอ๋อง"

มือของเขาสั่นเล็กน้อย แต่น้ำเสียงกลับมั่นคงมาก

"แต่ใบสั่งยานี้มีพิษ ผู้หญิงคนนี้ นางต้องการที่จะฆ่าท่านอ๋อง!"